Autobus [Z BEACH CITY]
-
Kiedy Kevin w celu zaprzestania zwracania na siebie niepotrzebnej uwagi zaczął spoglądać przez okno, zobaczył dość pospolity, ale jednak ładny widok. Księżyc w pełni na nocnym niebie pełnym gwiazd. Ten kosmiczny widok przypomniał mu o tym, że gdzieś tam w kosmosie jest… To wszystko. Matka jego podopiecznej, TA Biała Diament, najprawdopodobniej jej siostra… Pomyśleć, że przeciętni ludzie nie szczególnie wiedzą cokolwiek o jakiejkolwiek formie życia pozaziemskiego, a czasem nawet w nią nie wierzą mimo tej inwazji na Nowy Jork z 2012 roku… Cóż, życie jest dziwne.
-
Tym bardziej dziwne, że nie dość, że on sam opiekuje się kosmitką, to jeszcze na dodatek sam zna całą grupę przybyszów z innej planety oraz pół-kosmitę, pół-człowieka, który jednocześnie jest zwykłym nastolatkiem…
No nic, jak sam Kevin mógł się w ostatnim czasie wielokrotnie przekonać, nie tylko jest dziwne, ale potrafi się też zmieniać jak w jakimś kalejdoskopie. Choćby przez fakt pojawienia się Diamenciku w jego dotychczas zwyczajnym życiu nadzianego imprezowicza. Jednak, jak to też bywa w życiu, trzeba się do zmian przywyczaić. -
I w tym przypadku nie są to zdecydowanie zmiany, na które można w znacznym stopniu narzekać. W końcu… Mała podopieczna Kevina zdecydowanie zmieniła jego życie diametralnie i na lepsze jednocześnie. A skoro o wilku (a w tym przypadku szczeniaku…) mowa… To Diamencik się właśnie obudziła. Ziewnęła, po czym delikatnie i sennie przetarła swoje oczka.
-… Śpi pan, proszę pana? - spytała się cicho, lekko szarpiąc za rękaw odwróconego do okna Kevina. -
Zaprzestając rozmyślań na tak zajmujące tematy jak życiowe zmiany i ich przyczyny, skupił się na swojej podopiecznej, reagując na jej wezwanie i odwracając się w jej stronę.
-Nie, skarbie. Od jakiegoś czasu nie śpię. - odpowiedział cichym, acz wesołym, tonem, jednocześnie się do niej uśmiechając - Dobrze ci się spało? -
Diamencik sennie zamrugała, na chwilę ścisnęła usta, po czym je otworzyła i powiedziała leniwie:
-Tak, dobrze mi się spało, proszę pana… Coś mi się śniło, ale nie pamiętam… A panu cóż się śniło? - po czym oparła się głową o ramię Kevina. -
Nie chcąc wyjawiać wszystkiego, Kevin szybkim ruchem pomiział ją po włosach, po czym najwiarygodniej, jak potrafił, odpowiedział:
-Nie… też nic takiego mi się nie śniło… -
Diamencik cicho mruknęła, po czym niepewnie odpowiedziała, nie opierając się pieszczotom:
-Szczerze, to ja panu z jakiegoś powodu w to nie wierzę… Ale uznam, że mówi pan prawdę… Um… Daleko jeszcze? -
-Sam nie wiem. - odpowiedział, na chwilę spoglądając w okno, by potem ponownie przenieść wzrok na Diamencik - Ale na pewno jesteśmy bliżej niż dalej. W końcu długo już jedziemy.
-
-W porządku, proszę pana… I… Czemu ta pani czarodziejka się do nas dosiadła? - spytała się Diamencik, ziewając, po czym pokazała na sąsiadkę z siedzenia obok.
-
-Najpewniej tu było wolne miej… - zaczął bezrefleksyjnie, by potem, mocno zdziwiony słowami Diamenciku, przestać, spojrzeć się na nią i powiedzieć zdziwiony, spoglądając się na jeszcze śpiącą Mandę:
-Zaraz… czarodziejkę? Tą, o której wcześniej mówiłaś?
No to się porobiło, jeśli to wszystko jest prawdą. Jak nie kosmitki, to teraz magia wchodzi w grę. -
Jak widać, znów potwierdza się reguła, że jak już się rozkręciła karuzela dziwactw w życiu Kevina, to tak łatwo jej już się nie da powstrzymać.
-… Tak, proszę pana, czarodziejkę o której wcześniej mówiłam. - odpowiedziała cicho i obojętnie, zadowalając się wygodną sytuacją w jakiej jest. -
I właśnie w tej chwili on sam na kolejne potwierdzenie jej niezatrzymywalności.
No nic. Skoro faktycznie to jakaś czarodziejka, to nawet lepiej, że polubiła Diamencik, a sam Kevin jej nie wkurzył, a nawet się z nią porozumiał. W końcu nie wiadomo, jakie uroki i klątwy może rzucać na takich, co ją zirytowali…
-To ten… dobrze wiedzieć. - odparł krótko, z pewnym wyrazem zdziwienia - Dzięki. -
Choć biorąc pod uwagę jej interakcje z Kevinem, to można by wręcz odnieść wrażenie, że jedyne co ta czarodziejka mogłaby rzucić na Kevina oraz jego podopieczną to jakieś błogosławieństwo. Bo co jak co, ale stereotypowej wiedźmy nie przypomina ona ani pod względem wizualnym, ani w kwestii charakteru.
-Proszę pana… Mam jeszcze jedno, ważne pytanie… - powiedziała nieśmiało i dość cicho, jakby wręcz liczyła, że może jednak Kevin tego nie usłyszy. -
I to wrażenie jest nadzwyczaj silne, patrząc na to, że Manda jest po prostu miłą kobietą. Chociaż pozory w wielu przypadkach mogą mylić…
Mimo wszystko, Kevinowi ani śni się w jakikolwiek ją denerwować lub irytować. I to nawet nie tylko dlatego, że to najpewniej prawdziwa czarodziejka.
Cokolwiek jednak teraz planuje Diamencik, to jednak jedno jest pewne - on sam usłyszał jej nadzwyczaj nieśmiałą prośbę.
-Tak, kochanie? O co chodzi? - zapytał się spokojnie i z uwagą. -
Wręcz nie tylko najpewniej, ale zdecydowanie na pewno to jest prawdziwa czarodziejka… Choć w tym przypadku można to stwierdzić na podstawie zaufania do podopiecznej Kevina oraz jej przeczuć. W końcu co jak co, ale Kevin nie jest jakimś profesjonalnym łowcą czarownic.
Diamencik natomiast odpowiedziała cicho i trochę skulona w sobie, mocno się wtulając w Kevina:
-P… Proszę pana… Czy ja mogę do pana mówić “tato”? - po czym z całej siły schowała swoją małą główkę w kurtce Kevina. -
No… ten…
To na pewno nie była rzecz, której spodziewał się teraz w ogóle od Diamenciku usłyszeć. Ani w ogóle kiedykolwiek od niej. Lub od kogokolwiek.
Łał, w porównaniu, jak on sam wcześniej i przez większość czasu się zachowywał, brzmi to naprawdę niewiarygodnie.
Przez dłuższą chwilę nowo mianowany tata dziecięcej wersji kosmicznej imperatorki nic nie odpowiedział, by samemu ją objąć i odpowiedzieć:
-Tak… córeczko. -
Nie spodziewał się tego usłyszeć od kogokolwiek lub czegokolwiek… Ale jednak to usłyszał. Jak widać, Kevin przez ostatnimi czasy zmienił się całkowicie poznania. Kevin jeszcze sprzed miesiąca, a Kevin teraz to są dwie całkowicie różne osoby. Kto by pomyślał, że jedna mała dziewczynka może zmienić w jego życiu tak wiele?
Natomiast nowo mianowana córeczka byłego imprezowicza mocno odwzajemniła przytulenie, po czym całkowicie rozklejona odpowiedziała:
-Kocham Cię najbardziej w całym wszechświecie, tato… -
Zmienić tak wiele, i to w dodatku na lepsze…
-Też cię kocham, skarbeńku. - odpowiedział z troskliwym wzruszeniem, dalej ją mocno przytulając. -
Kevin nigdy chyba nie będzie mógł się odwdzięczyć swojej podopiecznej za to jak na dobre zmieniła jego życie.
Diamencik mocno wtuliła się w klatkę piersiową Kevina i nie ma zamiaru puścić.
-Nikt poza moją siostrą się nigdy tak o mnie nie troszczył. - powiedziała, teraz już prawie płacząc. -
Pomijając już tę nadzwyczaj wzruszającą, nawet dla niego samego, sytuację, słowa swojej nowej córeczki o… siostrze, nadzwyczaj go zainteresowały. Będzie musiał się o to kiedyś jej dopytać, jednak w bardziej sprzyjających okolicznościach.
-I dalej się będę o ciebie tak troszczył, - odpowiedział, sam ją mocno przytulając i głaszcząc po włosach - Tylko proszę, nie płacz.
