Pustynia Śmierci
-
- Nie. - uciął mrukliwie barman, chyba nawet bardziej szorstko niż zwykle. - Nudzi Ci się? Bo jak tak, to ja Ci robotę znajdę, nie martw się.
-
— Właśnie o to przychodzę. — Ciemnoskóry uśmiechnął się wrednie. Musiał czymś zająć ręce, ale nie mogła być to gitara. Kochał grę ponad wszystko, ale jego palce potrzebowały odpoczynku. Na pustyni grywał rzadko i krótko, bo muzyka zwykle ściągała wszystko co złe, a tutaj od razu przerzucił się na długotrwałe występy. Opuszki musiały stwardnieć, przyzwyczaić do częstszego szarpania strun.
-
- Najpierw możesz złapać za miotłę, a potem mop. Jak skończysz, to znajdę inny sposób, żeby utrudnić Ci życie.
-
— Ay ay, Hu’ — Kpiąco zasalutował, po czym zabrał się za szukanie miotły.
-
Odnalazłeś ją bez trudu, zamiatanie lokalu też do trudnych nie należało, ale było dość nużące. Podobnie jak mycie podłóg. Ale w końcu skończyłeś, a Hugh skinął na Ciebie i wyszedł z baru.
-
Zohan:
Podróż na piechotę z Los Angeles do Las Vegas jest nie tylko męcząca, ale i długa. Zwłaszcza, że po drodze musieliście odganiać od siebie pomniejszy bandy degeneratów wszelkiej maści, pokątnych handlarzy i grupy Zombie. Ale w końcu dotarliście w bardziej przyjazne rejony Pustyni Śmierci, gdzie wciąż trzymały się uzbrojone po zęby załogi posterunków Z-Com i regimentów Armii Światowej, a tu zagrożenie było o wiele mniejsze. Tutaj też znajdowało się miejsce, do którego prowadził Was Rick.
- Gniazdo Tułacza. - wyjaśnił Ci, najwidoczniej znając to miejsce dość dobrze. - Nasz pierwszy, i zapewne ostatni, punkt na drodze do Las Vegas. -
– Pierwszy i ostatni? Wolę nie zagrzewać tu miejsca, bo jeszcze się przyzwyczaję. Potem znowu na piechotę czy jest jakiś transport? – zapytał.
-
// Ciulawka, nie mam zielonego pojęcia co robić moim bardem. //
-
Zohan:
- Tutaj uzupełnimy zapasy na dalszą drogę, a to, jak dotrzemy do Vegas nie zależy już od nas, tylko od ludzi, którzy znajdą się w środku. No i naszej zdolności przekonywania oraz ilości wartościowych przedmiotów.
Radio:
//Faktycznie, dobre pytanie. Może by tak wyjść za barmanem, który w poprzednim poście skinął na Twoją postać, żeby zrobiła to samo?// -
// Byłem pewien, że skinął bardziej jako takie"dobra młody, odwaliłeś co miałeś, masz spokój" //
Odłożył więc mop na miejsce i podążył za barmanem.
-
– Ehe. – przytaknął i czekał, aż coś się wydarzy.
-
Radio:
Przeszliście przez cały plac Gniazda Tułacza bez większych problemów, bo dzisiaj nie było tu wielu osób, brakowało podróżnych, obwoźnych kupców i sprzedawców oraz najemników, pewnie zamkniętych w swoich pojazdach czy innych budynkach, z północy zbliżała się bowiem burza piaskowa. I to właśnie ona miała zmotywować Cię do jak najszybszej pracy, a przynajmniej to mógłbyś wywnioskować, gdy Hugh pozostawił Cię przed stertą skrzyń i beczek pod jednym z magazynów, pilnowanego przez dwóch grających w karty wartowników.
- Coś mnie w kolanie łupie, także Ty masz to zanieść do baru. Byle szybko, bo niedługo będzie burza. Jak wniesiesz wszystko, nim się zacznie, to odrobisz tamten alkohol i może Ci coś jeszcze dorzucę.
Zohan:
Nic ciekawego się nie wydarzyło, jedynie podeszliście pod bramą, której pilnowali dwaj wartownicy, uzbrojeni w leciwe, ale pewnie wciąż zabójcze, karabiny Mosin.
- A Ty tu czego? - zapytał Cię jeden z nich. Owszem, tylko Ciebie. Dwóch pozostałych przywitał uściśnięciem dłoni, a drugi strażnik wręczył im również po zapałce i papierosie. Najwidoczniej byli nie tylko stałymi, ale i poważanymi bywalcami. -
– Idę z nimi i zahaczyliśmy tutaj, aby uzupełnić zapasy. Coś jeszcze chcesz wiedzieć?
-
— Jasne… — Odmruknął, z lekkim strachem przyglądając się piętrzącym skrzyniom i beczkom. Nie zrozumcie Dice’a źle, nie bał się tej roboty, a jedynie widma nadchodzącej burzy. Nie miał zamiaru przez najbliższy miesiąc wygrzebywać łopatą piachu z każdego otworu w swoim ciele i między innymi dlatego czym prędzej zabrał się za noszenie towarów. By dodać sobie rezonu, zaczął nucić jeden z znanych utworów.
-
Zohan:
Pewnie chciał, nawet otwierał usta, aby coś powiedzieć, ale Rick podniósł rękę i odparł uspokajającym tonem:
- Spokojnie, on jest ze mną. Mogę za niego poręczyć.
Był to kolejny dowód na to, że Twój kompan musiał być tu znany i szanowany, bo jego rękojmia wystarczyła, dzięki niej wpuszczono Was do środka. Jak na miejsce, gdzie mogliście uzupełnić zapasy, nie było tu wiele budynków handlowych, choć widziałeś magazyny, bar, warsztat i tym podobne, a także parking pełen różnych pojazdów.
- Mały ruch, bo zbliża się burza piaskowa. Powinniśmy ją przeczekać. - wyjaśnił Twój kompan i udał się wprost do jednego z budynków, wspomnianego wcześniej baru.
Radio:
Praca szła bardzo sprawnie, ale wątpiłeś, czy zdążysz znieść wszystko w tak krótkim czasie, jaki Ci pozostał. Odnosząc jedną ze skrzyń, z której niemiłosiernie kurwiło rybą, zobaczyłeś trzech nowych przybyszy, kierujących się do baru. -
Znowu bar, i pewnie znowu przepierdoli kilka nabojów na piwsko. Ruszył za Rickiem do baru.
-
Oczywiście goście musieli wybrać akurat ten moment, gdy Hugha nie ma na miejscu, wybitnie. Ich problem, Dice jest tutaj od grania i noszenia, choć i tak ukradkiem przyjrzał się im, wychylając wzrok zza noszonych skrzyń.
-
Zohan:
Bar był dość schludny i sprawiał wrażenie, jakby czas się tutaj zatrzymał. Coś pomiędzy klubem, pubem i zajazdem dla tirowców, w czasach, gdy problemami ludzi były ceny artykułów pierwszej potrzeby, korki albo politycy u sterów władzy, a nie hordy krwiożerczych Zombie. Poza Wami w środku był tylko jeden czerstwy i posiwiały barman.
Radio:
Nie wiesz, czy jest w środku, zniknął Ci z oczu, gdy nosiłeś kolejne skrzynie i beczki. Niemniej, lepiej wrócić do tego zadania, bo przybysze zniknęli Ci z oczu, w przeciwieństwie do coraz bliższej burzy piaskowej. -
Teraz pewnie zatrzymują się tutaj tylko jacyś włóczykije i tym podobne. Pić alkoholu nie zamierza, ale na pewno coś zje, bo podróż może człowieka zmęczyć. Dosiadł się do blatu i zapytał barmana:
– Jedzenie serwujecie? -
No przecież, Hugh zabiłby go, gdyby znalazł te skrzynie, cokolwiek w nich jest, pod zwałami piasku. Ta wizja skutecznie zachęciła czarnoskórego do cięższej pracy. Chodząc w te i z powrotem, narzucił sobie szybsze tempo.
