Kijów
-
Dymny znowu się przyda. Wyjął zawleczkę, rzucił granat w kierunku wejścia do centrum, i jeżeli strzały ustały chociaż na chwilę, zbliżył się do niego.
-
Ten post został usunięty!
-
Czekał na moment, kiedy strzały ucichną.
-
Ucichły, więc można podejść, ale czy pchanie się tam, być może pod lufy drabów siedzących za jakimiś osłonami, to taki dobry plan?
-
- Skurwysyny będą tylko czekały na to, aż wejdziemy przez drzwi główne i wtedy zostaniemy przerobieni na sitka. Trzeba znaleźć inne wejście.
-
– Tak. Na pewno jakieś jest.
Szybko się rozejrzał, czy nie widać z jego pozycji jakiegoś innego wejścia do centrum handlowego. -
Nie, musielibyście je obejść, budynek był dość spory, więc pewnie posiadał boczne i tylne wejścia dla dostawców czy pracowników.
-
Lepiej poszukać jakiegoś innego wejścia, niż się pchać pod lufy karabinów. Mimo przechlanego umysłu i alkoholu we krwi dalej potrafi myśleć logicznie. Skorzystał z osłony dymnej i obszedł budynek w poszukiwaniu innego wejścia, a swojemu towarzyszowi dał znak, żeby za nim podążał.
-
Ruszył za swoim towarzyszem.
-
Po jakimś czasie odnaleźliście jedno z bocznych wejść, zapewne dla obsługi centrum handlowego, w postaci solidnych, metalowych drzwi.
-
Najpierw sprawdził czy są w ogóle otwarte, a jeżeli nie są, to strzelił z pistoletu w zamek.
-
// Na razie nie mam nic do powiedzenia. //
-
No i w ten sposób były otwarte, co raczej nie powinno zwabić zbyt wielu wrogów, chyba że jacyś wartownicy czają się na Was już przy wejściu.
-
- To który z nas wchodzi jako pierwszy?
-
– Stary pryk wchodzi pierwszy, rzecz jasna. I nie strzelaj mi przy uchu, bo Ci jaja urwę.
Powoli otworzył drzwi, a następnie wszedł do środka z przygotowanym kałachem. -
Wszedł za swoim towarzyszem i rozejrzał się, czy oprócz nich nie ma nikogo innego w pobliżu.
-
Ciemny, długi, ale i pusty korytarz. Coś musiało być na jego końcu, a jeśli wyjście, to zamknięte, bo nie widać było światełka na końcu. Może to i dobrze? Kto o zdrowych zmysłach szedłby w jego kierunku?
-
Właśnie, kto o zdrowych zmysłach szedłby w tym kierunku? Nikt, ale nasz Paweł nie jest żadną kiską.
– Zostań tutaj i nie przychodź, dopóki nie zawołam. – rozkazał swojemu towarzyszowi, a on sam ostrożnie ruszył na drugi koniec korytarza. Gdy tam dotarł, sprawdził czy drzwi są otwarte. -
- Mhm. - odparł i spróbował się ukryć za jakąś osłoną, jednocześnie obserwując swojego towarzysza.
-
Ano nie dotarł i tylko łutowi szczęścia zawdzięczał to, że żyje, bo przez przypadek kopnął kawałek gruzu podczas marszu, a ten potoczył się kilka metrów dalej i nagle spadł, upadając na dół po kilku sekundach, co oznacza, że cudem uniknąłeś śmiertelnej pułapki.
