[Powierzchnia] Osiedle Piastów
-
Anatol “Misjonarz” Dzierżyński [T -7 (Dzień 0)]
Mężczyzna podniósł wzrok znad pożółkłej lektury i widząc Misjonarza, wygiął usta w ciepły oraz szczery, choć zmęczony uśmiech. Przesunął się lekko w prawo, robiąc dla niego miejsce na ławce.
— Pewnie, siadaj przyjacielu.Dzieciożerca [T -7(Dzień 0)]
Siekiera nie dawała zbyt wiele, zimna blacha odbijała każde uderzenie. Wtedy silna ręka wojownika odtrąciła Dzieciożercę na bok, by mógł zobaczyć, jak Gladiator całym swym ciałem uderza z rozpędu w wrota. Stare, przeciążone kilogramami żelastwa zawiasy nie wytrzymały, szczęknęły i po prostu oderwały się od ściany. Drzwi z hukiem osiadły na posadzce, po czym, wydawałoby się w zwolnionym tempie, zaczęły przechylać się, wróżąc niechybny upadek.
-
Skoro otrzymał zezwolenie od mężczyzny, to Misjonarz usiadł na ławce.
- Wiesz może, co to za miejsce? - zapytał. -
//Upadek, ale na mnie czy do środka pomieszczenia?//
-
Anatol “Misjonarz” Dzierżyński [T -6 (Dzień 0)]
— To sfera niestanu, przestrzeń, która wypełnia pustkę między ciałem, a duchem. — Brodacz przymknął książkę, litery na łuszczącej się okładce głosiły: “Nowy Kiermasz Bajek”. Odwrócił głowę do Misjonarza, na jego twarzy malowało się zaciekawienie pomieszane z rozbawieniem. — Wciąż mnie zadziwiacie. Co noc odwiedzacie to miejsce i nie macie pojęcia czym jest! Zabawne, prawda?
Dzieciożerca [T -7(Dzień 0)]
// Na Dzieciożercę i Gladiatora. //
-
- Powiedzmy, że jest zabawnie. Niech zgadnę: Zginąłem przygnieciony gruzem po walce z potworem?
-
//Drzwi są z metalu, to wiem, ale na oko jak ciężkie czy grube są?//
-
// W chuj. Jak spadną na kogoś, to kilka kości połamią na pewno, jak nie lepiej.
-
Mimo całej swojej siły, a nawet pomocy Gladiatora, przeczuwał, że nie da rady utrzymać drzwi i te zmiażdżą ich oboje. Dlatego tylko krzyknął, a później uskoczył w tył, ciągnąc swojego podwładnego za sobą, żeby i on nie dał się zabić albo ciężko zranić.
-
Anatol “Misjonarz” Dzierżyński [T -6 (Dzień 0)]
— Tak myślisz? — Mężczyzna zdziwił się, po czym spojrzał na zegarek, jaki nosił na nadgarstku.
Był zupełnie pozbawiony cyfr i wskazówek, była to wyłącznie pusta tarcza.
— Nie! Mogę z dużą dozą pewności stwierdzić, że jesteś żywy, Anatolu. — Uśmiechnął się.Dzieciożerca [T -7(Dzień 0)]
Dzieciożerca w ostatniej chwili zdołał odciągnąć na bok lekko oszołomionego Gladiatora, drzwi huknęły zaraz koło nich, unosząc w górę chmurę kurzu i pyłu, która oślepiła wszystkich w korytarzu. Coś chrupnęło pod ich stopami.
— Poddajcie się albo strzelam! — Herszt ledwie usłyszał żeński głos zza zasłony, wciąż piszczało mu w uszach. -
- Czyli straciłem przytomność. Ile czasu mi zostało do przebudzenia się?
-
Lekko podniósł dłonie, polecając swojemu kompanowi to samo. Nie żeby chciał się poddać, ale zawsze jest lepsza okazja na atak.
-
Anatol “Misjonarz” Dzierżyński [T -6 (Dzień 0)]
— To dobre pytanie, ale obawiam się, że nie mogę na nie odpowiedzieć. — Nieznajomy rozłożył dłonie w geście bezradności. — To zależy od dwóch czynników. Pierwszy, to jak bardzo ty, Anatolu, chcesz się wybudzić. Drugi, to jak bardzo i czy w ogóle twój nowo poznany bliźni będzie próbował Ci z tym pomóc.
Dzieciożerca [T-6(Dzień 0)]
Zasłona kurzowej mgły leniwie opadała, ukazując niską, lecz niemłodą kobietę stojącą nad wyrwanymi z zawiasów drzwiami. Mogła mieć około czterdziestu lat, jej twarz była ciemna i gdzieniegdzie pobrużdżona głębokimi zmarszczkami, a na jej ramiona spadał gruby, brunatny warkocz. Celowała do Gladiatora i herszta bandy z dziwacznej, dwulufowej broni, przy czym jedna z luf była o wiele dłuższa i węższa od pozostałej.
— Na ziemię! Już! — Krzyknęła, ustawiając muszkę w prostej linii z głową Dzieciożercy.
I wtedy świsnęła strzała.
Promień przebił szyję kobiety, jej gardło i wyszedł karkiem. Cofnęła się o kilka chwiejnych kroków, z jej ust wydobył się nieokreślony, bulgoczący dźwięk. Wypuściła karabin z rąk i złapała się za gardło, z którego coraz obficiej lała się krew, przesączająca się między palcami jej drobnej dłoni. Sekundę później upadła na plecy, bezskutecznie próbując złapać oddech. -
Od razu zabrał jej broń, obawiając się tego, że w ostatnim przedśmiertnym odruchu zdoła odstrzelić mu łeb. Potem sięgnął po swoją siekierę i odwrócił się w kierunku, z którego poleciała strzała, choć spodziewał się, kto ją wystrzelił.
-
- Akurat nie chcę umierać i wolałbym jeszcze pożyć. Choć nie wiem, czy mnie ktoś nie wyciągnie spod gruzu.
-
Ten post został usunięty!
-
Dzieciożerca [T-6(Dzień 0)]
Dziciożerca wyrwał kuriozalną pukawkę z jej dłoni. Jej ostatnie, przytomne spojrzenie było skierowane właśnie na niego, a wypełniała je nienawiść przemieszana z zdziwieniem.
Broń rzeczywiście nie przypominała jakiejkolwiek z tych, które herszt bandy widział w swoim życiu. Lewa lufa była długa, z nią karabin mierzył nieco ponad metr. Trafiały do niej pociski z komory, która ewidentnie została wytworzona dla wysokiej klasy pocisków, jakimi dysponowało niewielu strzelców. Na niej mieściły się także przyrządy celownicze, które najwidoczniej można było regulować wobec dystansu, jaki dzielił strzelca od celu. Prawa lufa za to była o wiele krótsza, wyglądała także na znacznie bardziej zmęczoną użytkowaniem. Na pierwszy rzut oka wydawała się spełniać funkcje krótkiej strzelby, choć przyczepiona do jej korpusu płócienna torba nabojowa nasuwała pewne wątpliwości.
Gdy przywódca grupy spojrzał w miejsce, z którego nadleciała strzała, zobaczył Grota. Opierał się o ścianę, klęcząc, a łuk leżał przed nim na posadzce. Krew wypływająca z obojczyka wolno spływała po jego kamizelce, równomiernie skapując w dół. Kap, kap.Anatol “Misjonarz” Dzierżyński [T -5 (Dzień 0)]
— To jeszcze się okaże. — Odpowiedział nieznajomy zdawkowo. — Anatolu, czy mogę zadać Ci osobiste pytanie? — Kasztanowe oczy brodatego mężczyzny uwięziły w sobie wzrok Misjonarza.
-
- Nie mam żadnych przeciwskazań do tego, abyś mi nie zadawał pytania. Oczywiście, możesz je zadać.
-
Bardziej spodziewał się młodego, który porzucił swoje stanowisko i ruszył im na pomoc w ostatniej chwili, ale w sumie fakt, że Grot był tutaj cholernie zatwardziałym bandziorem i potrzeba czegoś więcej, żeby go zabić. Teraz nie było czasu na wylewne gesty, skinął mu głową i zabrał się za dalsze przeszukiwanie tej lokacji. Jasne, Grot i Gladiator potrzebowali pomocy medycznej, ale on nie potrafił im jej zapewnić, a nie ma co wołać na pomoc tamtych z góry, jeden był już ranny i pijany, a drugi musi tam być, jeśli będą chcieli się stąd wydostać, o ile nie dadzą rady o własnych siłach.
- Dzięki, stary. - powiedział mimo to na odchodne. - Przeszukam tę ruderę do końca, żeby nikt nie strzelił nam w plecy, i wtedy opatrzymy Wasze rany.
Jak powiedział, tak i zrobił. Nowa broń była świetnym nabytkiem, ale aż szkoda używać jej teraz, więc ją odłożył i przeszukał ciało kobiety. Później znów chwycił siekierę i ruszył ostrożnie, choć niezbyt wolno, miał w końcu dwóch rannych, dalej. -
Anatol “Misjonarz” Dzierżyński [T -10 (Wydarzenie]
— Pragniesz osiągnąć zbawienie, a jednak gdy wydawałoby się, że jesteś blisko niego, odpowiadasz “wolałbym jeszcze pożyć”. Dlaczego?
Dzieciożerca [T-6(Dzień 0)]
Grot skinął mu głową. Rana wyglądała źle, ale nie śmiertelnie, z czego mężczyzna musiał sobie zdawać sprawę, ponieważ był spokojny. Za to Gladiator raczej nie odniósł poważniejszych obrażeń, bo wyręczył herszta bandy i podszedł do strzelca, by mu pomóc.
Przeszukując ciało kobiety nie znalazł wielu rzeczy. Nie miała na sobie plecaka, a w kieszeniach trzymała jedynie kilka (7) nabojów karabinowych, tuzin garłaczowych (oba kalibry zapewne były przeznaczone dla jej pukawki) oraz wymiętą kartkę, zapisaną słowami:
“Uporządkuj suche zapasy i sprawdź naciąg linek, chyba poluzowały się ostatnio. Dołączę do Ciebie za kilka dni, może szybciej, jeżeli szybko sprzedam towar. Kocham Cię.” Na końcu autor notatki dorysował niewielkie serduszko na tle szkicu strzelby.
Wtedy Dzieciożerca usłyszał szybki bieg dochodzący zza jego pleców. -
- Nie uważam, żeby to była dla mnie idealna pora, abym stanął przed Sądem Ostatecznym, a w zasadzie to abym został zbawionym. Muszę na to jeszcze zapracować.
