Zmutowany pies był już o wiele mniejszym zagrożeniem, patrząc na jego rany, lecz cokolwiek znajdowało się wyżej mogło wkrótce stać się większym problemem, niż właściwie dogorywający kundel. Czy to był kolejny mutant? A może dla odmiany był to człowiek? Cholera wie, lecz Archont wiedział jedno - natychmiast musiał wyeliminować mutanta nim stanie do walki z istotą obecnie znajdującą się na górze.

Archont wystrzelił dwukrotnie w zmutowanego psa, celując mu w głowę. Chciał jak najszybciej zastrzelić psa nie tylko w celu zmniejszenia zagrożenia, ale również z w pewnym sensie wypaczonej empatii. Domyślał się, że zwierzę musi cierpieć - śmierć była więc idealnym opium dla potwora. Gdy Archont wykonał obydwa strzały, czym prędzej zaczął szukać swojego obrzyna.

Musiał więc uważać na to, by nie korzystać z rewolweru bezmyślnie, kiedy już przybędą na Kościelną. Zwłaszcza, jeśli sytuacja na Kościelnej jest dobra… w co wątpił, patrząc na poprzednie zachowanie Popiela. Niemniej, prawdy o tym miejscu dowie się tylko i wyłącznie, gdy tam przybędzie. A Popiel? Wydawał się być w miarę kompetentnym człowiekiem pomimo swego lęku. Misjonarz widział w nim dobrego towarzysza podróży.

-- Dziękuję… bracie. - odpowiedział na słowa Popiela z raczej neutralnym wyrazem twarzy, kiedy wziął do dłoni szaszłyk ze szczurów. Chwilę później ugryzł szaszłyk. Musiał się jakoś odżywić, nawet jeśli to, co miał zjeść, nieszczególnie było zachęcające.

Maruder [T-5(Wydarzenie)]

— A wy, obywatelu Maruderze, macie wyjątkowy talent do podnoszenia mi ciśnienia. — Odparł Kulpecki na odchodne co w jego słowach mogło znaczyć, że życzył dwójce powodzenia.

Wszyscy rozeszli się, udając w swoich kierunkach parami, poza samym Kulpeckim który odszedł w tylko sobie znanym kierunku i szybko zniknął pomiędzy ludźmi. Najemnik mógł zauważyć, że nim to się stało, Pogodzik cały czas obserwował swojego dowódcę kątem oka.

Tymczasem oni doszli do pierwszego punktu swojego śledztwa na stacji, na rynek, choć w porównaniu do przestronnych placów Perły czy najsłynniejszej ulicy Galery, wydawał się tylko zupełnie śmieszną, nieskładną plątaniną skleconych z wszystkiego kramików i koców, na których sklepikarze rozłożyli swoje towary.

Choć żaden nie wydawał się szczególnie wyjątkowy na pierwszy rzut oka, to po przyjrzeniu się, niektóre okazywały się dosyć niecodzienne. Taki choćby był kram obwieszony od samego dołu po samą górę odzieżą w lepszym lub gorszym stanie, w wielu miejscach noszącą ślady zadrapań o ile nie po prostu plamy krwi. Oprócz niego znajdował się tu jeszcze wyjątkowo elegancki, bo gustownie wykonany z starodawnego kredensu, który oferował książki z podziałem na gatunki (!) oraz koc na którym szczupła, by nie powiedzieć wychudzona kobieta siedziała po turecku z rękami uniesionymi ku górze i kartką z ceną przed sobą. Może warto będzie zacząć poszukiwania od wypytania sprzedających lub przypadkowych kupujących o to czy coś wiedzą o sprawie?

Nim jednak Maruder miał okazję to zrobić, usłyszał głos Plutonowego za sobą.

— Myślisz, że jesteś nietykalny, tylko dlatego że kazali Ci z nami współpracować. Jesteś w błędzie. — Stwierdził zimnym tonem.

- Mniej więcej. Kilka zdechłych mutantów i patrol Gwardii. Teraz nic groźnego się tam nie czai, ale później? Bierz jedną z nich, ja wezmę drugą. Pójdę pierwszy, znam trasę, a ty trzymaj się blisko i miej oczy dookoła głowy.
Mówiąc to, wziął jedną z kobiet, tę schwytaną jeszcze nim wybrali się w tę podróż, po czym udał się wraz z nią tą samą trasą, jaką pokonał wcześniej, czujny i uważny, byleby tylko zniknąć wreszcie z niebezpiecznej powierzchni i wrócić do tuneli, a stamtąd do celu ich wyprawy.

- Ale ja od tego jestem. Mocarstwa upadły, mam prawo do zajmowania ziemi we własnym imieniu. Jedynym warunkiem jest prowadzenie na niej upraw. Chyba znasz przedwojenne prawo? Wszyscy się nad nim spuszczają, próbując je dalej utrzymywać, więc grajmy według ich zasad. Naginamy, nie łamiemy. Oni mogą być rolnikami. Ja będę ich ustami.
Wyliczał kolejno na palcach. Nie miał zamiaru się poddać, skoro w jego głowie istniał już pełny plan, a minęło raptem kilka chwil.
- To spotkanie to coś wielkiego! To Cortez palący własne okręty! To Robespierre prowadzący rewolucję! To Cezar przechodzący przez Tybr pod bronią! To pomyłka Schabowskiego na konferencji! Właśnie zmieniamy historię, a ty wolisz trzymać się jakichś sztywnych zasad!
Chociaż nigdy nie był dobrym mówcą, to próbował teraz kopiować styl największych demagogów, przechodząc od suchych danych i twardej logiki do bardziej emocjonalnych reakcji. Pluł sobie w brodę, że manipuluje biednym facetem, ale czuł, że nie ma wyboru, a przeprosi go już po wszystkim.
- Słuchaj, nie po to zostałem stalkerem, żeby patrzeć na świat przez celownik karabinu, jak ta cała Gwardia. Chodzę, zwiedzam, sprawdzam, poznaję. Nie o wszystkim mówię władzom, jakimkolwiek władzom. Nawet prywatnym zleceniodawcom nie o wszystkim opowiadam. Co nie znaczy, że nie patrzę szerzej na ten nowy świat.
Pokręcił głową i zrobił jakieś dziesięć kroków do przodu, zdecydowany już, że pójdzie paktować z mutantami. Nawet za cenę życia.
- Prowadź mnie! Podążaj za mną. Albo zejdź mi z drogi… - Odwrócił głowę, mając nadzieję, że chociaż słowa wielkiego generała coś poruszą w tym człowieku. Poczym po prostu ruszył wolnym krokiem przed siebie, ku przeznaczeniu. Przeznaczeniu w czarnym odcieniu humanoida.

- Wszyscy wiemy, co musimy dziś zrobić. Nie spieprzmy tego. - rzucił w eter, niby do wszystkich, ale przede wszystkim to swojego jedynego oparcia w całej misji, zaangażowanego w cały plan Gwardzisty, z którym mieli dokonać czegoś, co może na zawsze zmienić sytuację w metrze… Tak czy siak, po tych słowach milczał, chcąc oczyścić umysł, i po prostu maszerował przed siebie, z całą resztą.

Anthony Jim Fawcett [T-9 (Wydarzenie)]

— W takim razie niech będzie jeden pokój. — Maestro odparł. — Jakoś się zmieścimy, najwyżej będziemy dzielić łóżka. — Zaśmiał się pod nosem, odliczając szesnaście waluty. — Nie brzmi to tak źle, co Jim? — Zachichotał.

Dziewczynka przeliczyła pieniądze, po czym schowała je do przypiętej do paska portmonetki.

— Zaprowadzę Panów do pokoju. — Powiedziała, wstając z taboretu, jednocześnie poprawiając długą sukienkę, którą miała na sobie. — Pokoje są zamykane tylko od środka, dlatego gdyby Panowie chcieli coś zostawić na miejscu, to można to zrobić w naszym schowku. Jest pilnowany całodobowo! — Uśmiechnęła się delikatnie mówiąc to, choć wyraźnie był to uśmiech zmęczony, co nasuwało pytanie czy ta całodobowa straż nie była pilnowana właśnie przez nią. — Czy Panowie chcą coś zostawić?

— Dzięki panienko, ja dam sobie radę z tym co mam. — Maestro spojrzał na Jima. — A ty?

Maruder [T-9(Wydarzenie)]

Fabuła będzie kontynuowana w temacie [Metro-Zdzieszowice] Stacja Szkolna.

Henryk “Pianista” Szatan-Zegierski [T-2 (Dzień 0)]

“W Metrze zacznie się żyć lepiej…”

Posterunek został zbudowany dosyć głęboko w tunelu Gazowa-Chemiczna, dlatego Henryk znalazł się na stacji dopiero po krótkiej chwili marszu.

Blok Gazowy o tej godzinie nie był bardzo ruchliwy. Ci z jego mieszkańców, którzy nie pracowali o tej porze, poświęcali cenne godziny na odpoczynek w zaciszu własnych metrażów. Tylko niektórzy jeszcze baraszkowali po peronie. Na przykład ten stary człowiek, który właśnie minął Henryka, człapiąc ku schodom na powierzchnię. Targał z sobą dwa, wielkie wiadra, pod których ciężarek uginał się i stękał. W rytm jego kaczkowatego chodu, co rusz wychlapywała z nich woda, błyszcząc w świetle nielicznych lamp.

Niedalekie szmer strumieni okapujących z stropu wprost do kolejnych wiader uświadomił Szatanowi-Zegierskiemu, czym zajmował się ten człowiek. Najzwyczajniej w świecie wynosił wodę zalewającą stację. Proszę. Patrząc na zgarbionego staruszka, patrzył na osobę, która w swych zeschłych dłoniach dźwigała naręcze śmierci i życia całego Bloku Gazowego. Wychudły, zmarszczony i wątły człowieczyna, któremu powierzono pieczę nad kilkudziesięcioma losami ludzkimi. Właśnie stawiał swój pierwszy krok na schodach ku powierzchni. Stęknął z bólu, ale jeszcze nie zatrzymał się. Przebył kilka kolejnych stopni, odłożył z trzaskiem wiadra. Strugi skażonej, nasączonej promieniowaniem gamma wody spłynęły leniwie w dół. Starzec wziął kilka głębokich, świszczących oddechów. Chwycił wiadra i ruszył dalej, ku bramie.

Henryk także poszedł, lecz w swoim kierunku. Minął barak, oddychające cicho namioty, skręcił. Przeszedł obok paleniska, przy którym żywą dyskusję prowadziło kilku młodzieńców. Po tej krótkiej wędrówce dotarł do jednej z niewielu jadłodajni na Gazowej.

Bar “Nocny” był ciekawym miejscem na mapie stacji. Skryto go w jednym z dawnych pomieszczeń technicznych, w którym zlokalizowano kuchnię. Z niej także wydawano posiłki, podając je przez dziurę wybitą w ścianie. Dookoła niej ulokowano kilka schludnych stolików, dostawiono odpowiednią ilość siedzisk, a na koniec tylko wyrysowano kredą nazwę lokalu.

Historia “Nocnego” była na Gazowym powszechnie znana, głównie z uwagi na jego właścicieli. Został założony na kilka lat po Dniu, przez małżeństwo, które cudem odnalazło siebie nawzajem po kilku latach życia w przekonaniu, że ich druga połówka na zawsze pozostała na powierzchni. Lokal okazał się strzałem w dziesiątkę, szczególnie że w owym czasie stacja posiadała znacznie więcej mieszkańców, dla których jedyną alternatywą pozostawały różnej jakości garkuchnie lub przyrządzanie posiłków na własną rękę, co dla wielu było problemem. O ile jednak “Nocny” przynosił zyski Alicji i Bartłomiejowi Dworskim (bo tak nazywali się owi małżonkowie), to podział ich doby na dwa, dwunastogodzinne okresy zapewniające ciągłość pracy, szybko przyniósł niezgodę w związku. Trwało to kilka lat, zanim wśród głośnych kłótni i latających sztućców (talerze posiadały zbyt wielką wartość, by staroświecko używać ich jako argumentów w dyskusji) doszło do oficjalnego rozwodu (podobno Alicja tak się zawzięła, że nawet poprosiła jakiegoś Bogu Ducha winnego urzędnika o pełnoprawne pismo). Jednak pomimo końca ich związku, ani panna Alicja, ani pan Bartłomiej nie zamierzali rezygnować z zyskownego baru. “Nocny” pozostał więc w ich rękach do dnia dzisiejszego, czasem tylko witając przejściowe, nowe twarze za barem.

— Dobry wieczór. — Henryka powitał ciepły głos. — Co podać, dzióbku?

Panna Alicja opierała dłonie na ladzie do wydawania posiłków. Była kobietą słusznej postury i kształtów, lecz nie tęgą. Nie była młoda, ale nie można było określić jej starą. Za to nie można było odmówić jej pewnej urody. Miała na sobie swój ikoniczny już, jasno różowy sweter w duecie z długim fartuchem. Spoglądała na Henryka ciepłym wzrokiem, wyczekując jego odpowiedzi.

Roksana “Furiatka” Polańska [T-2 (Wydarzenie)]

— Życie byłoby zbyt proste, gdyby wszystko można było załatwić spuszczając łomot. I nieciekawe. — Zaśmiał się cicho. Finalnie oklepując kieszenie, podszedł do klatki schodowej i jeszcze na moment zwrócił się ku Roksi. — Pójdę pierwszy. Trzymajmy się blisko. No, i z Bogiem.

Dłonią wykonał szybki znak krzyża, po czym zsunął się w dół klatki schodowej.

Mariusz “Szprycer” Woliński

Zmiana tematu na [Powierzchnia] Stare Osiedle

// Eh… Sam nie wiem. Muszę przemyśleć kilka spraw. //

Samuel Kazanecki [T- 11 (Wydarzenie)]

Wątek będzie kontynuowany w temacie [Metro-Zdzieszowice] Perła.