[Metro-Zdzieszowice] Stacja Szkolna
-
Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 8 (Wydarzenie)]
Choć Mariusz naprężał się z całych sił, to zastała drezyna nie miała ochoty się ruszyć. Dopiero z milczącą pomocą Serweryna udało im się przesunąć wagon. Mechanizmy przeraźliwie jęknęły, z wózka odpadł potężny płat rdzy, ale w końcu stalowe koła leniwie potoczyły się przed siebie.
Robotnicze rękawice, poza truchłem myszy w jednej z nich, prezentowały się całkiem nieźle. Pozostawione kaski ochronne też były w dobrym stanie, choć towarzysz Wolińskiego przywłaszczył sobie jeden. Pudełko śniadaniowe było w dużej części pokryte jakimś grzybem, zaś termos pokrył się rdzą i raczej nie będzie z niego wielkiego pożytku. Komórka nie nosiła na sobie żadnych śladów uszkodzeń, ale było oczywiste, że raczej nie przetrwała dwóch dekad. narażona na warunki panujące w tunelu. Z lamp może dałoby się wykręcić sprawne żarówki, a ich długie stojaki także mogły okazać się cenne, często wykorzystywano takie elementy przy budowie stacyjnych baraków. Uwagę Mariusza zwróciły gogle ochronne, leżące zaraz przy plombie. Choć były zakurzone i porysowane, to górnicy na pewno zrobiliby z nich użytek, w końcu nikt nie lubi odłamków skały w oku. -
Wrzucił do plecaka na szybko gogle i rękawice, wyrzucając resztki myszy, po czym zaczął się gramolić na górę. Najwyższa pora zastawić zapyziałe metro, z tym jego Dyktatorem, za sobą.
"Stałem się śmiercią; niszczycielem światów." - Robert Oppenheimer
-
// Rozumiem, że przechodzisz przez właz w plombie?
-
"Stałem się śmiercią; niszczycielem światów." - Robert Oppenheimer
-
Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 8 (Wydarzenie)]
Fabuła będzie kontynuowana w temacie [Powierzchnia] Siny Las.
-
Maruder [T-7(Wydarzenie)]
Pościg dotarł na Stację Szkolną w względnie krótkim czasie i nic w tym dziwnego: podróż tunelem przebiegła sprawnie i poza kilkoma spotkaniami z niepokojącymi odgłosami, nic nie spowalniało ich marszu.
Za legitymacją Kulpeckiego przeszli przez rozświetlony i nadzwyczaj bogaty w załogę posterunek. Po krótkiej wymianie słów okazało się, iż nie spodziewano się żadnego zagrożenia z zewnątrz, a bardziej liczono na to, że dodatkowa straż zatrzyma pewnego kryminalistę przy próbie opuszczenia stacji. Po tym, jak załoga podała rysopis delikwenta szybko okazało się, że chodzi o tą samą osobę, za którą podążali; Mariusz Woliński.
Mariusz miał pewien czas temu przybyć na stację i “zniknąć” z niej na zaledwie kilka godzin przed pojawieniem się pościgu na peronie Szkolnej, W tym krótkim czasie zdołał, wedle tego co niosła plotka, sterroryzować urzędnika, pobić nastolatka oraz wywołał niewielki pożar, w wyniku którego dwójka młodych ludzi została dotkliwie poparzona, a trzeci zmarł.
Chwilę po rozmowie z strażnikami, Sierżant zaciągnął wszystkich na bok, najwidoczniej by ustalić plan działania.
— Dobra, słuchajcie. Po Wolińskim ani widu, ani słychu, więc mamy tyci problem, ale po to tu jesteśmy, by te problemy rozwiązywać, w ten czy inny sposób, nie? — Chrząknął. — Rozdzielimy się, na dwójki. Woliński prawdopodobnie wciąż jest na stacji, a sami widzicie, jak niebezpieczny jest. Panna, euh… — Zmieszał się, patrząc na pokrytą naroślami twarz stoickiej najemniczki. — Panna… Grzybnia pójdzie z szeregowym Kotuńskim. Przejdźcie się po wschodniej części stacji i piwnicach gimnazjum, popytajcie ludzi, przyciśnijcie ich, jeżeli trzeba. Musimy go znaleźć.
Kobieta oraz młodzieniec równocześnie spojrzeli na siebie. Chłopak uśmiechnął się niepewnie, lecz zaraz odwrócił głowę, spotykając się z zupełnym brakiem reakcji.
— Co do was… — Kulpecki odwrócił się do łowcy nagród i wyraźnie nie ukrywającego swego znudzenia oraz niesmaku żołnierza. — Udacie się w okolice rynku i baraków w ślepym tunelu, pytajcie, gadajcie, bawcie się w dobrego i złego glinę, potrzebuję informacji. Nie obchodzi mnie jak to zrobicie, ale jak za trzy godziny nie będę wiedział, gdzie ten gnój się zaszył, to… Do cholery, dowiecie się co wtedy. Wszystko jasne?
-
//Jakbym się gdzieś walnął to upomnij mnie poza grą, bo nie pamiętam za bardzo wszystkiego, co ta postać do tej pory zrobiła, zamiast robić to w ramach fabuły.//
- Zapłatę dostanę niezależnie od tego czy będzie żywy oraz cały i zdrowy albo zmaltretowany czy nawet martwy? Czy jednak ma być mimo wszystko żywy? - zapytał, bo w ciągu swojej kariery wykonywał wiele podobnych misji i czasem zleceniodawcy było obojętne, czy dostanie kogoś żywcem, czy sam jego łeb. Kiedy indziej zadania były ściśle sprecyzowane i cel mógł być tylko żywy lub miał być tylko martwy. A czasem zostawiano co prawda wolny wybór, ale za martwego lub, choć to drugie dużo rzadziej, żywego dawano o wiele mniejszą niż w drugim przypadku. -
Maruder [T-6(Wydarzenie)]
— Na moje mógłbyś go przynieść mi nawet w kawałkach i plastikowym worku. — Westchnął.
— Kapralu, z cał… — Wtrącił Pogodzik.
— Ale gdyby poszedł do gleby z twojej ręki. — Kapral uciął młodszego wojskowego. — Mogłyby z tego wyniknąć problemy, bo chociaż oficjalnie jesteś uczestnikiem misji, to oficjlem państwowym już nie jesteś i władza nie byłaby zadowolona z takiego obrotu sprawy. A ja prędzej posunę mutanta, niż będzie mi się chciało ruszyć dupę, by ratować twoją dupę. Grzybnia, Ciebie też się to dotyczy. No i dowództwo ma chcicę na publiczny proces, więc chcąc nie chcąc, wypadałoby odprowadzić go na Perłę żywym.
Maruder zauważył, że dopiero słysząc ostatnie słowa kaprala, Pogodzik powrócił do swojej standardowej, stoickiej miny.
— A jak nie pójdzie tak jakbyśmy chcieli, to przynajmniej niech załatwi go ktoś z licencją na zabijanie. Czytaj ja, Plutonowy albo kolega Kotuński. — Najmłodszy gwardzista ożywił się, słysząc swoje nazwisko i spojrzał z zdziwieniem na dowódcę. — Wszystko jasne? — Skończył Kulpecki.
//Jasne. //
-
- Ma pan talent do przemawiania równie mądrze i zwięźle, co pięknie, oficerze. - odparł Maruder i skiną na przydzielonego mu trepa, kierując się w stronę rynku i baraków, jak mu polecono, aby od razu wziąć się za wykonywanie zadania.
-
Maruder [T-5(Wydarzenie)]
— A wy, obywatelu Maruderze, macie wyjątkowy talent do podnoszenia mi ciśnienia. — Odparł Kulpecki na odchodne co w jego słowach mogło znaczyć, że życzył dwójce powodzenia.
Wszyscy rozeszli się, udając w swoich kierunkach parami, poza samym Kulpeckim który odszedł w tylko sobie znanym kierunku i szybko zniknął pomiędzy ludźmi. Najemnik mógł zauważyć, że nim to się stało, Pogodzik cały czas obserwował swojego dowódcę kątem oka.
Tymczasem oni doszli do pierwszego punktu swojego śledztwa na stacji, na rynek, choć w porównaniu do przestronnych placów Perły czy najsłynniejszej ulicy Galery, wydawał się tylko zupełnie śmieszną, nieskładną plątaniną skleconych z wszystkiego kramików i koców, na których sklepikarze rozłożyli swoje towary.
Choć żaden nie wydawał się szczególnie wyjątkowy na pierwszy rzut oka, to po przyjrzeniu się, niektóre okazywały się dosyć niecodzienne. Taki choćby był kram obwieszony od samego dołu po samą górę odzieżą w lepszym lub gorszym stanie, w wielu miejscach noszącą ślady zadrapań o ile nie po prostu plamy krwi. Oprócz niego znajdował się tu jeszcze wyjątkowo elegancki, bo gustownie wykonany z starodawnego kredensu, który oferował książki z podziałem na gatunki (!) oraz koc na którym szczupła, by nie powiedzieć wychudzona kobieta siedziała po turecku z rękami uniesionymi ku górze i kartką z ceną przed sobą. Może warto będzie zacząć poszukiwania od wypytania sprzedających lub przypadkowych kupujących o to czy coś wiedzą o sprawie?
Nim jednak Maruder miał okazję to zrobić, usłyszał głos Plutonowego za sobą.
— Myślisz, że jesteś nietykalny, tylko dlatego że kazali Ci z nami współpracować. Jesteś w błędzie. — Stwierdził zimnym tonem.
