Gwieździsta Puszcza
-
Zaszczebiotał coś w języku, który znałeś, choć nie rozumiałeś z tego ani słowa. Ale na tym się skończyło, bo jakaś kobieta szybko wystąpiła z tłumu i zabrała malca, a po jakimś czasie i inne dzieci odeszły lub zostały zabrane. Dopiero wtedy tłum się rozstąpił, a jeden z towarzyszących Ci tubylców pchnął Cię lekko w tym kierunku.
-
Wzruszył ramionami i udał się w wskazanym kierunku.
-
Ze zdziwieniem zauważyłeś, że wszystkie budynki były tu takie same, różniły się tylko wielkością. Ten, do którego Cię prowadzono, był największy, strzeżony przez dwóch silnie zbudowanych strażników z łukami, kołczanami pełnymi strzał i włóczniami. Po chwili ze środka wyszło trzech odzianych w płaszcze z kapturami ze skór i futer dzikich zwierząt tubylców, chyba jedynych tak widocznie starych, których w życiu widziałeś.
-
Widząc panów starszych, pochylił lekko głowę, jedną dłonią ściągając kapelusz i niemalże zamiatając nim podłogę.
— Moje uszanowanie! — Odezwał się, może nieco zbyt śmiele. -
Tamci nie odpowiedzieli, a jedynie dyskutowali między sobą, używając w większości nieznanych Ci słów.
- Powiedzieli, że nie możesz się już wycofać, bo wiesz, gdzie jest ta wioska, więc możesz sprowadzić innych. Dlatego pozostaje Ci przystąpienie do próby lub śmierć. Gwarantują, że jeśli poddasz się już teraz, będzie o wiele bardziej bezbolesna niż w wypadku porażki podczas prób. - przetłumaczył Ci szybko część wypowiedzi starszyzny jeden z myśliwych, który Cię tu sprowadził. -
James po prostu włożył dłonie w kieszenie i zakołysał się na piętach.
— To kiedy zaczynamy tą próbę? -
- Starszyzna twierdzi, że jesteś butny, pewny siebie, arogancki i zginiesz, nim próba na dobre się zacznie. - powiedział do Ciebie ten sam myśliwy, tłumacząc słowa tamtych. - Czyli chyba Cię polubili albo ich chociaż zaintrygowałeś, bo inni są zwykle pokorniejsi.
-
— Dziękuję za miłe słowa. — Odpowiedział, uśmiechając się półgębkiem. — Co teraz będzie?
-
- Możesz do nich przemówić, ja przetłumaczę. Próba rozpocznie się jutro o świcie, do tego czasu zapewnimy Ci miejsce do odpoczynku i coś do jedzenia.
-
— No to tłumacz uważnie: Ja, James Ha’Kesh McLiam, wyrażam wielką wdzięczność za to, że w ogóle mam możliwość przystąpienia do tej próby, jakakolwiek ona będzie. Zobaczymy się jutro, panowie. — Powiedział, po raz ostatni uchylając kapelusza.
-
Przetłumaczył, a na jakiś czas zapanowała głęboka cisza. Nie tylko pośród tubylców, bo miałeś wręcz wrażenie, że nawet las wokół i wszystkie żyjące w nim istoty zamarły, oczekując na odpowiedź starszyzny. Gdy ta nadeszła, a później została przetłumaczona, to nie była ona taka, jakiej się spodziewałeś, żadnej pochwały, słowa wsparcia, a jedynie coś bardziej prozaicznego:
- Przed snem musisz oddać całą swoją broń, inny ekwipunek, a nawet ubranie. W zamian za to otrzymasz nasze ubrania, naszą broń i nasz ekwipunek, aby dowieść podczas próby, że jesteś ich godny. -
— Już teraz? — Złapał za pasek od spodni, uśmiechając się po szelmowsku.
-
- Zabawne. - mruknął, choć ton jego głosu zupełnie nie odpowiadał temu, co powiedział. Później jego kompan ruszył dalej, uprzednio kłaniając się starszyźnie, a łowca wskazał Ci ruchem głowy, abyś szedł za nim.
-
A więc wypuścił pas z dłoni (nie, nie poluźnił) i ruszył za mivvockim łowcą, uprzednio opuściwszy kapelusz aż do ziemi przed starszyzną.
-
Zaprowadzili Cię do niewielkiej chaty, gdzie nie było właściwie nic, poza kilkoma skórami i futrami do spania. Zawsze mogło być gorzej, zwłaszcza, że to lokum na tylko jedną noc.
-
Poczekał, aż jego gospodarze opuszczą chatę, a przynajmniej spuszczą z niego wzrok, po czym zaczął spełniać wydaną mu komendę. Złożył cały swój dobytek, włącznie z ubraniami, w jedną kupkę, którą ułożył niedaleko wejścia. Dla siebie zostawił jedynie talię kart, ale raczył poinformować o tym tubylców.
-
Bez zaglądania do środka, wrzucono Ci do środka ubrania tubylców, czyli tunikę, spodnie i buty. Była też przepaska biodrowa, ale to zapewne na czas jutrzejszej próby.
-
“Dzicy, a jednak bardziej okrzesani niż spora część ludzi. No popatrz.”
Prędko przebrał się w otrzymane ubrania. -
Wygodne, ale nic poza tym. Ubiór jak ubiór, ciężko powiedzieć o tym coś więcej.
-
“Czyli do jutrzejszego świtu posiedzę sobie tutaj. Pałac Hodoo to może nie jest…” Pomyślał, rozglądając się po wnętrzu. “…ale lepsze to niż gałąź.”
Czekając na to, co zgotują mu jego krewniacy, ułożył się wygodnie w chacie. Wpatrywał się w sufit, założywszy ręce za głowę.
“A jutro… Jutro będzie futro.”
