Nowy Jork [ZIEMIA]
-
Cho… Cholera. Na cholera. Musi jakoś połączyć się z nogami, nie zostawi ich tu… Myśl, ignoruj ból, to tylko ból, myśl.
Wyszukał wzrokiem najbliższego pręta zbrojeniowego, ułamanej nogi stołu, czegokolwiek co miałoby koło metra długości, było w miarę sztywne, długie i wąskie, po prostu tyczkowate na długość metra.
-
Tak… Tak… Widać w pobliżu kawałek pręta zbrojeniowego, który pozostał po zniszczonym budynku. Ale… Trudno tak po prostu stłumić rozrywający ciało, ciągły ból, którego nie powinien czuć żaden człowiek, ponieważ do tej pory większość by umarła albo zemdlała. Jednakże… Nie należy się poddawać. Zawsze można chociaż spróbować, w końcu to “tylko” jakieś 10 metrów.
-
Tylko 10 metrów… Tylko 10 metrów…
— TYLKO TYLE! — Ryknął Arrow, choć przez jego osłabienie wyszło to bardzo, bardzo mizernie. Wczepił palce jednej dłoni w grunt i co rusz podciągając się na niej, jęcząc w agonii, począł pełznąć w jego kierunku. -
Ach… ERGHH! Już jest tak blisko! Tak blisko do sukcesu! Lecz nagle… Arrow poczuł, że resztki jego kręgosłupa dopiero teraz odczuły efekt zostania kompletnie zmiażdżonym przez Juggernauta. I tak oto właśnie Arrow-Pudding-Denver leży na ziemi, odczuwając największy fizyczny ból swojego życia, będąc praktycznie w formie galarety…
…Czy to już koniec? Czy tak skończy Arrow po tym wszystkim co przeszedł? A może stanie się cud, istne Deus ex Machina, które ocali Arrowa z tej zatrważającej sytuacji? -
Żadne, do cholery, Deus Ex Machina. Arrow może polegać tylko na samym sobie.
— …AAAAAARRRRGH! — Wrzasnął, podejmując jeszcze jeden, tytaniczny wysiłek by sięgnąć po pręt. -
W literaturze wielokrotnie pokazuje się rzekomą niesamowitą siłę woli gatunku ludzkiego, Arrow… Arrow okazał się żywym przykładem tej niesamowitej cechy. Choć znalazł się w sytuacji, w której określenia syzyfowa praca to eufemizm, podołał swojemu zadaniu. Resztki jego wnętrzności najpewniej są rozciągnięte za nim niczym ścieżka z chleba Jasia i Małgosi, a przeżył ból, którego nie życzył by nawet Zoey, miał w swojej dłoni upragniony pręt… Tak… Trzyma go niezwykle mocno, choć jednocześnie czuje, jakby jego dusza chciała się uwolnić nareszcie z cielesnej powłoki, ale coś, jakaś bliżej nieokreślona potężna siła poza pojęciem prostego Denvera trzymała jego ducha na Ziemi…
-
Teraz, gdy już miał to czego potrzebował przyciągnął do siebie dolną połowę ciała. Z butów pozostających na jego stopach odwiązał sznurówki. Mocniej chwycił pręt w dłoni.
“Trochę zaboli, ale potem będzie z górki…”
Tak myśląc, wbił metal w miednicę, zaraz koło kręgosłupa. Zaciskając zęby z bólu, chwycił sznurówkę i przywiązał nią pręt do resztek kręgosłupa.
“Jeszcze tylko góra…”
Po tym uniósł się na dłoniach i nadział pręt na górną połowę swojego ciała, podobnie jak wcześniej zaraz obok kręgów. Ciężko dysząc, wygiął dłonie i przytwierdził pręt do swego torsu. -
Trudno znaleźć jakikolwiek sposób określenia tego, co właśnie przeżywa Arrow. Olimpiada bólu to chyba najlepszy splot wyrazów do opisania tego, ponieważ przez ostatnie pół godziny jedno źródło bólu i cierpienia fizycznego prześciga drugie, nie dając Denverowi ani chwili wytchnienia w jego agonii. Lecz…
Udało mu się.
Zrobił to.
Zrobił z cholernego pręta zbrojeniowego improwizowany kręgosłup. Normalnie wyłby z bólu, ale teraz… Teraz chyba przestał już czuć cokolwiek pod względem fizycznym. Jego mózg po prostu nie potrafi przyjąć więcej bodźców. Ani pozytywnych, ani negatywnych. Chwilę po przymontowaniu do siebie pręta, usłyszał intensywne syknięcie. Coś takiego, pomiędzy gwałtownym parowaniem wody, a odgłosem schładzanego rozgrzanego do czerwoności żelaza. I mimo, że najprawdopodobniej wygląda teraz jak ostatnia abominacja, poczuł, że może spróbować się chociaż minimalnie podnieść. -
“Dobra Arrow… teraz tylko wstać i uciec stąd… tylko gdzie? Nieważne. Najpierw stać.”
Zaparł się dłońmi o ziemię, jakby robił pompkę.
Raz, dwa…
Trzy.
Podbił swoje ciało do góry, chcąc wyprostować się w ten sposób. -
O jasny pierun… To była dość… Ciekawa sensacja zmysłów. Przy trochę nieudolnym, ale skutecznym wstawaniu, poczuł jakby mu coś tam w środku chrupało. Normalnie byłby to zły znak, gdyby nie fakt, że jeszcze przed chwilą jego kości były praktycznie w stanie sproszkowanym. Przez chwilę miał wrażenie, że nie udało mu się wstać, ale dopiero po chwili obserwacji zobaczył, że tak nie jest. Po prostu jego nogi podczas tego wszystkiego wygięty się w ten sposób, że wyglądają jakby Arrow postanowił udawać kurczaka i robić “egipski taniec” jednocześnie.
W rękach też poczuł i usłyszał wiele chrupnięć i pyknięć jednocześnie, a kiedy już się zorientował jaki jest stan jego nóg zobaczył, że jego ręce są permanentnie zgięte, niestety o jakieś 90 stopni w złą stronę. Choć… Wciąż lepsze to, niż to czym Denver był jeszcze chwilę temu. W takim przypadku nie pozostaje nic innego, jak wypróbować, czy w tej wręcz groteskowej postaci jest w stanie chodzić. -
// Mam dziwne wrażenie, że przepisem na twoją aktywność jest moja nieaktywność. //
Niepewnie postawił jeden krok przed siebie, potem kolejny. Wyglądał jak potwór rodem z kiepskiego filmu, ale teraz najważniejsze było przeżyć. Kolejny krok.
-
// Zrobiłeś to. Rozgryzłeś kod wszechświata.//
To naprawdę zaskakujące, że on potrafi w takim stanie w ogóle ruszać mięśniami. Czuje się nieco… Surrealistycznie, jakby to wszystko nie było prawdziwe. Ale chyba każdy by się tak czuł, gdyby jeszcze przed chwilą był rozerwany na strzępy. Z jednej strony jest całkowicie świadomy tego wszystkiego co się z nim dzieje, ale z drugiej odczuwa, jakby po wykonaniu pierwszego polecenia jego organizm sam z siebie stawiał kroki przed siebie, chcąc dojść do względnie bezpiecznego miejsca. -
@korobov
Gwen
Panna Stacy zaczęła powoli odzyskiwać przytomność, choć wciąż była dosłownie cała obolała, jakby ktoś po niej przejechał walcem drogowej. Nawet nie czuła, na czym leży i ledwo widziała cokolwiek. -
Przez chwilę wydawała jakieś bardziej nieartykułowane dźwięki, po zym jej pierwszym, w miarę ogarniętym komentarzem, bylo coś, co brzmiało jak:
-Czy ktoś zanotował numery rejestracyjne tego Hulka?
