Nowy Asgard
-
Czarna:
-Proszę, zamknijcie się chociaż i zaakceptujcie swoją śmierć z honorem godnym twojej osoby sprzed 150 milionów lat. Nie masz prawa wygłaszać mi wykładów o prawie i czasoprzestrzeni, podczas, gdy sama jesteś chodzącym zniszczeniem. Gdziekolwiek się pojawiasz, pogarszasz sytuację. Mówię o wszystkich “Ty”, każdej jednej Czarnej Diament, jaka w tobie rezyduje. Właśnie dlatego przybyłem, aby pozbyć się pionka, który może zarówno zapewnić zwycięstwo, jak i zbić obie strony razem z planszą przez swoją lekkomyślność i nieprzewidywalność. - odpowiedział jej wzburzony Kang, trzymając palec wskazujący w kierunku Czarnej Diament.
Vergis:
Nic szczególnego się nie stało… Trudno powiedzieć, czy to przez to, o kogo uzdrowienie prosi, o to kim jest, czy po prostu Wszechrodzice nie uważają tej sprawy za tak śmiertelnie ważną, by komuś użyczać swojej mocy.
Ciocia leży jak leżała, z tą różnicą, że w pozycji ustawionej przez Vergisa i tracąc mniej krwi. Po chwili jednakże, usłyszał dość specyficzny dźwięk, jakby ktoś wziął kawałek surowego mięsa i zaczął je wałkować. Do tego, dźwięk ten dochodzi z miejsca, w którym Ciocia została zraniona. Co się dzieje… -
Czarna
Przez sekundę nic nie mówiły, ale potem zaśmiały się.
-Jesteśmy chaosem, tą jedną, nieprzewidywalną zmienną, która potrafi wywrócić cały plan do góry nogami. I może przed śmiercią chciały się dowiedzieć, dlaczego uderzasz wtedy, kiedy nie mamy mocy, uderzasz znienacka i chcesz rozstrzaskać nas, mimo iż wiesz, że każdy Diament odpowiada za jakiś element rzeczywistości i trzyma ją w kupie. Bez jednego kryształu wszystko inne idzie o, jak to się mówi… Kant dupy obić?
Vergis
Spojrzał się po prostu przerażony na ciocię.
-Ciociu, co się dzieje, odpowiedz. -
Czarna:
-Nie pouczaj mnie w sprawach, które badałem zdecydowanie za długo. Choć… Widzę, że to nie będzie trudne zadanie. Jedyne w czym jesteś teraz mocna to w gębie. Próbujesz mnie czymś zająć, podczas gdy sama opracowujesz plan ucieczki, bądź też zastanawiasz się jak mnie zaatakować, żebym się tego nie spodziewał. - odrzekł jej natychmiast gdy skończyła mówić, po czym podszedł do niej pewnym rokiem i chwycił ją za welon, by następnie zacząć gdzieś ciągnąć.
Vergis:
Syn Lokiego poczuł nagle na swoim nadgarstku mocny i lodowato chłodny uścisk dłoni swojej ciotki. Chwilę usłyszał ciche charczenie. Zanim się obejrzał, leżał już kilka metrów dalej. Już po chwili zobaczył, jak Hela, już najwidoczniej z wyleczonym ramieniem, hojnie wymiotuje na ziemię krwią, próbując wstać, ale mogąc jedynie położyć na boku, lekko podeprzeć ramieniem i robić to co widać, że robi. -
Czarna
Zaczęłą się histerycznie śmiać. Smiech mógł być slyszany chyba w całym Asgardzie.
-Z chwilą, gdy się tu pojawiłeś z jasną misją dla siebie, podpisałeś na siebie wyrok śmierci. Poza tym skąd wiesz, czy bez nas nie będzie jeszcze gorzej? Wasza technologia z XXXI wieku, podróże w czasie… Żadnych przeszkód, niczego, co mogłoby spowodować zmiany w twoich planach. Poza tym eliminując nas stworzysz tylko kolejną odnogę chaosu, inny kurs historii Wszechświata. Może gdybyś nam do cholery ciężkiej powiedział, co się stało, byłybyśmy w stanie tobie pomóc w rozwiązaniu tego problemu?- powiedziała, a sama w międzyczasie delikatnie pruła sobie welon. Bez magii i broni średnio może coś zrobić. Zaraz, to jest przeciwteleportacyjne… Czyli był w najbliższym, możliwym miejscu… Ogrody… Trochę mu pewnie tam zajęło… Czyli coś musiało go zająć… Pewnie ktoś… Możliwe, że wypuścili Hel… Tia, podpisał na siebie bardzo bolesny wyrok śmierci.
Vergis
-… Ał… - powiedział, rozmasowując sobie… Nie za bardzo wie co. Spojrzał się tylko na ciocię, ale natychmiast obudziło się w nim coś, co można nazwać… Instynktem stadnym, opieki. Wręcz natychmiast do niej podbiegł, musi jej jakoś pomóc, uzupełnić krew czy coś… -
Czarna:
Kang przez chwilę się zatelepał, po czym mocniej ją złapał za welon, podciągnął bliżej i podniósł pionowo na wysokość swojej twarzy, przytrzymując ją za oba policzki z użyciem jednej ręki.
-Przestań pruć ten welon, nie uda Ci się ode mnie oderwać i spróbować wyskoczyć przez okno w formie klejnotu, żeby zostać poniesioną przez prąd asgardzkich rzek do Bifrostu. Pogódź się z każdą wersją swojego przeznaczenia. Mała porada życiowa. I przestań się do mnie odzywać dopóki nie zabiorę Cię tam gdzie trzeba. - powiedział do niej tak spokojnie jak tylko mógł, choć jego głos wyraźnie wskazuje, że ledwo się powstrzymuje przed nakrzyczeniem na nią jak na małe dziecko, które zbiło wartościowy wazon w salonie.
Vergis:
Jak widać, duma, odruchy… i mięśnie Heli są zdecydowanie silniejsze od odruchów Vergisa. Kiedy tylko do niej podbiegł, ta go złapała mocno za rękę i zaczęła trzymać na odległość, nawet będąc na leżąco. Jednakże, z tej perspektywy potomek Lokiego może zauważyć, że rana jej ciotki jest już praktycznie znikoma, pozostawiając po sobie głównie krwawe ślady na ziemi i jej ubraniu oraz brzegu włosów. -
Czarna
Tak, wyprowadzenie go z równowagi może być pożyteczne, ale również dowiedzenie się, o co chodzi…
-Nawet najwyższa inteligacja jest bardziej od ciebie przyjemna w odbiorze. Poza tym… Oj uwierz, może i z Białą mamy ostatnio nie po drodze, ale jedna drugiej nie da skrzywdzić, więc powiedz po prostu, o co Ci kurwa biega?
Vergis
-Ciociu, daj sobie pomóc, proszę Cię. Nie chcę Cię skrzywdzić. -
Czarna:
Kang jedynie pochwycił ją za kark niczym szczeniaka, którego trzeba gdzieś zanieść bez krzywdzenia. Po chwili wyciągnął drugi nadgarstek do przodu, przyłożył do swoich ust za hełmem i zaczął coś szeptać.
Vergis:
Na jej twarzy pojawił się wyraz wielkiego skupienia i siłowania, po czym powiedziała z trudem:
-A…A idź… W cholerę… Znaczy… Zostań, ale… Stój! - po czym położyła rękę na do niedawna zranionym ramieniu i zaczęła je rozmasowywać. -
Czarna
“Ta, zaklęcia, bo jeszcze mu się udadzą. Jasne, ehe…”
Vergis
Stanął przez chwilę jak wryty, ale zaraz odzyskał rezon.
-Ciociu, daj sobie pomóc. -
Czarna:
Po chwili, Kang wystawił rękę do której szeptał, do przodu, w kierunku podłogi. Z wewnętrznej strony jego dłoni wyskoczyło coś mniej więcej wielkości guzika, ze świecącym, niebieskim środkiem. Kiedy upadło na podłogę, zaczęło się rozkładać, aż osiągnęło rozmiar małego basenu w czasie około 3 sekund, Kiedy to się stało, Kang, wciąż trzymając Czarną, stanął na środku tego czegoś. Obojętnym tonem powiedział:
-Tak bardzo, jak chciałbym, żebyś tego nie zrobiła i poczuła konsekwencję, to jesteś mi potrzebna żywa i jestem jednak zmuszony powiedzieć, żebyś się mocno trzymała i starała mnie nie puścić, jeśli nie chcesz zostać rozdarta na atomy i umieszczona w Eterze międzywymiarowym.
Vergis:
Hela w odpowiedzi zaczęła powoli wstawać, coraz szerzej otwierając oczy. Przez chwilę się zachwiała i prawie upadła, ale ostatecznie udało jej się stanąć o własnych siłach, jedynie lekko uginając kolana oraz jedną rękę wciąż trzymając na zaleczonym ramieniu.
-Grr… Kazałam Ci biec przed siebie, nawet tego nie umiesz zrobić? - warknęła do niego, tym razem mrużąc oczy nie z powodu kondycji, ale przez intensywne zirytowanie na przyrodniego bratanka. -
Czarna
Jej nie trzeba niczego dwa razy niczego powtarzać.
-Wiesz, mogłeś powiedzieć, o co chodzi, to oszczędzilibyśmy znacznej porcji wkurzenia.
Vergis
O nie, co to to nie. To, że jest młody nie znaczy, że można na niego zwalać wszystko i obwiniać. Zwrócił Hel to samo spojrzenie i odpowiedział:
-Na początku biegłem, ale co bym nie dobił wracałem do punktu wyjścia, widziałem każdy swój ruch w przeszłości, jakby ktoś wyświetlał hologram z każdej chwili. Poza tym nie wiem, czy gdyby nie ja, to nie wykończyłby Cię. -
Czarna:
Po chwili milczenia oboje zostali przeniesieni. https://wieloswiat.pl/topic/2243/mobilna-baza-damocles
Vergis:
Przez dłuższą chwilę zapadło niezręczne milczenie wywołane brakiem odpowiedzi Hel. Ta jedynie najpierw zacisnęła, a następnie spuściła spojrzenie do dołu, mocno wzmacniając uchwyt na ramieniu. Po tym zdecydowała się zostawić to wszystko bez komentarza i odejść w głąb ogrodu, gdzie Kang zasiał martwicę podczas swojego pojawienia się. -
Poszedł za nią. To, że jest zły, nie znaczy, że ją zostawi.
-
Hela szybko się odwróciła na pięcie, po czym słabo tupnęła. Przed Vergisem wyrosła seria małych, czarno-zielonych kolców, które i tak po chwili się pokruszyły. Widocznie to sfrustrowało Helę jeszcze bardziej, bo znowu zaczęła iść przed siebie, teraz kulejąc coraz bardziej z każdą chwilę.
-
Nachylił się, po czym wziął fragment jednego kolca, a potem już w dalszej odległości za ciocią tupta.
-
Hela zatrzymała się na chwilę, a następnie zacisnęła mocno pięści, by następnie puścić dłonie luźno.
-Zostaw mnie. Potrzebuję spokoju. - powiedziała tak spokojnie jak potrafiła, zerkając przez ramię surowym wzrokiem na swojego przybranego bratanka. -
-Będę w pobliżu, jeżeli coś będzie się działo, albo ktoś przyjdzie ze straży.
-
Hela bez ani jednego słowa więcej poszła swoją drogą, wyczerpując swój limit słów.
-
Skinął tylko głową i szedł za nią w bezpiecznej odległości, jednoczesnie obserwując to, co się stało. Kto to był?
-
To bardzo dobre pytanie. Kim oni do jasnej anielki byli? Na całe nieszczęście, bez spytania się kogoś o to, Vergis sam się raczej nie domyśli. Ciocia i wujek Thor są niedostępni… Więc może tata będzie mieć jakieś wyjaśnienia? Przydałoby się go znaleźć i przy okazji sprawdzić, czy jemu też się nie oberwało.
-
Tak, ale gdzie on możę być. Zaciągnął się mocno, może to jakoś pomożo. Ewentualnie spyta się wujka Heimdalla… Ale gdzie jest Białą i Różowa? Zaczął się za nimi rozglądać i też lekko wąchać.
