Pustynia Śmierci
-
Dice spojrzał na barmana i z wolna pokiwał głową.
— No tak, w sumie domyślałem się, że gdzieś to musi być, ale powiedz mi brachu jak to się ma do mojej roboty? -
- No sam mówiłeś, że robisz tu za frajera. To będziesz taszczyć całe te dobra z pojazdów do magazynów i tak dalej. Chyba że znasz się na czymś innym.
-
— Czyli do starości się do żyje, jeżeli czarnuch się postara. Na razie jestem z tymi dwoma i wybieramy się do Las Vegas, ale może kiedyś tu wrócę, jeżeli będę żyć. Chuj wie, może tu zostanę, jeżeli mi się spodoba. — zbliżył się do barmana. — Tak między nami, wiesz czym się oni zajmują?
-
Wzruszył ramionami.
- Nie wiem w sumie, ile mogę Ci powiedzieć… Ale może sam do tego dojdziesz. Jak myślisz, co dzieje się teraz w Vegas i po co tam idziecie? -
— Gram na basie. — Odpowiedział. — Ale to się wam raczej nie przyda.
-
— Jak kasyna to jest tam wszystko, co jest nielegalne. Przynajmniej to, co było nielegalne, dopóki trupy nie zaczęły wpierdalać ludziny.
-
Radio:
- Nawet jeśli, to pewnie ten stary pryk z baru na górze chciałby cię tam mieć. Albo już ma, nie?
Zohan:
- No mniej więcej, bo ostatnio powoli się to reaktywuje, choć w okolicy wciąż pełno gangów i truposzy. Ale czuję, że jeszcze zanim wyciągnę kopyta to miasto będzie prawie takie, jak przed apokalipsą. A i nam się to opłaci, bo więcej osób będzie robić tu zapasy na drogę lub odpoczywać. -
— Yep. — Pokiwał głową. — Już ma, chociaż nie wiem czy nie wyrzuci mnie na zbity pysk, jak zobaczy, że potłukłem mu piwniczkę z alkoholami, he… — Zarechotał ponuro Dice, wiedząc, że Hugh nie będzie w siódmym niebie jak dowie się o losie trunków.
-
— Ta, większość na tym skorzysta. Teraz pójdę poszukać tej dwójki albo na nich poczekam przed barem.
Wyszedł z baru i się za nimi rozejrzał, a jeżeli nigdzie ich nie było to poczekał przed barem. -
Radio:
Młody wskazał kciukiem za bar za sobą.
- Możesz mu tym wynagrodzić straty, o ile zapracujesz sobie na jakieś porządne butelki.
Zohan:
Czekałeś dobrych kilka minut, ale w końcu zauważyłeś przedzierającą się przez tłum sylwetkę twojego czarnoskórego kompana, choć jednak nie szedł on w kierunku baru. -
Albo znowu będzie musiał czekać, albo po prostu podejdzie do tego czarnucha. Pewnie JEMU nic nie powie, ale przynajmniej nie będzie go musiał później szukać, jeżeli mu gdzieś spierdoli. Przedarł się przez tłum i dołączył do czarnoskórego.
— Patrz, co sobie kupiłem. — pokazał mu tomahawka, gdy szedł obok niego. — Trochę jak siekiera, ale siekierą nie rzucisz w trupa. -
Wyraz jego twarzy oddawał pełne zdumienie i podziw, gdy opowiadałeś mu swoje rewelacje, ale każdy kretyn wyłapałby w tym ironię, a sam wyraz twarzy zniknął, gdy wzruszył ramionami.
- Dobrze znów tu wrócić. - powiedział, odzywając się bezpośrednio do ciebie chyba po raz pierwszy. A może nie mówił tego nawet do ciebie, bo patrzył gdzieś w dal, na pustynię za murami. -
— W końcu udowodniłeś, że masz język za zębami. — szturchnął go lekko łokciem. Fakt, może i pierwszy raz bezpośrednio się do niego zwrócił i już wcześniej słyszał, że rozmawiał za ścianą, ale teraz “oficjalnie” wie, że czarnuch potrafi mówić. — Dużo razy tu byłeś?
-
— No, i to ja rozumiem. W którą stronę do tych magazynów?
-
Zohan:
Wzruszył ramionami.
- Cztery, może pięć. Za każdym razem, gdy była okazja.
Radio:
Skinął ci głową i wskazał ręką kierunek.
- Idź i niczym się nie przejmuj, jeśli powiesz, po co przyszedłeś, to ktoś od razu skieruje cię do właściwej osoby, która zarządza całym rozładunkiem i nie tylko. -
— Dzięki, brachu. To idę! — Pożegnawszy barmana, udał się w wskazanym kierunku.
-
Mijałeś pełne hazardzistów stoliki, skąpo odziane kelnerki lub prostytutki, nie byłeś pewien, oraz położone kilka metrów pod twoimi stopami, wykopane w ziemi i otoczone barierkami areny czy coś na ich kształt. Widziałeś kątem oka jak na jednej walczą ze sobą zmutowane pies i świnia, a na drugiej jakiś wielkolud jednym ciosem owiniętej w skórzane paski pięści niemalże odrywa głowę jednemu z kilku atakujących go Zombie. Dalej był tylko krótki, wątło oświetlony, korytarz, a później o wiele większe i lepiej oświetlone pomieszczenie, gdzie rzeczywiście widziałeś rozładunek pełną gębą, licznych handlarzy pokrzykujących na swoich ludzi, pracowników i niewolników, kilku uzbrojonych po zęby drabów będących ochroniarzami jakichś kupców lub tego miejsca i tak dalej.
-
Dice aż gwizdnął z podziwem dla rozmachu tego biznesu. Rozejrzał się za jednym “kierownikiem”, który zawiadywał całą tą hecą, by od niego dostać przydział pracy.
-
Był to zapewne jeden z tych, którzy się darli i wykrzykiwali rozkazy, okraszając je wyzwiskami lub czasem razami. Ale wszyscy wyglądali na kupców. Dopiero po chwili dostrzegłeś dwóch goryli stojących po bokach jakiegoś cichego mężczyzny. To właśnie to, jaki był cichy, tak cię zaciekawiło. Lustrował wzrokiem wszystko, pykał z fajki, czasem rzucił jakąś cichą uwagę jednemu z ochroniarzy, ten zaś wrzaskliwie przekazywał ją dalej.
-
Hmm… Czyli może to właśnie Kapitan Baryłka był odpowiedzialny za ten burdel. Podszedł do niego.
