Dwór Srebrnej Maski
-
Położony na jednej z wysepek na Wielkiej Rzece Mordan, skryty przed światem, to ostoja cywilizacji i luksusu w tak odległych od kolonialnych władz rejonach. Na pierwszy rzut oka bardzo ciężko dostrzec ten budynek, ponieważ znajduje się w centrum wysepki na rzece, która to jest porośnięta gęstym lasem, co doskonale maskuje z daleka wszelkie zabudowania. Na wyspę dostać się można tylko łodzią, którą można zostawić w niewielkiej, również osłoniętej z zewnątrz, zatoczce. Do dworu dostać się zaś można tylko kilkoma ścieżkami, których nie znają osoby postronne, co bywa dla nich zgubne, bowiem las jest domem dla wielu zwierząt, w tym oswojonych bestii takich jak Krokoliszki, Dubraki i Leśne Jaszczury, choć określenie “oswojone” to trochę przesada, ponieważ wiadomo o nich tylko tyle, że nie atakują mieszkańców dworu, a każdego intruza pożarłyby bez chwili wahania. Poza nimi w lasach są też małe osady Mivotów, którzy zostali tu sprowadzeni przez ludzi Srebrnej Maski. To przeważnie wyzwoleni niewolnicy, którzy nie mieli gdzie wracać lub przyrzekli odwdzięczyć się za uwolnienie, co też robią, pilnując dworku i będąc pierwszą linią obrony, którą napotkają jacykolwiek intruzi, podobnie jak pułapki, od których roi się w lesie i wokół dworku, a które zastawili tubylczy myśliwi. Sam dworek to hybryda budowli obronnej i luksusowej. Otacza go ceglany mur zakończony metalowymi grotami, mającymi tak funkcje ozdobne, jak i obronne. Za nią znajduje się park z żywopłotami, klombami kwiatów, grządkami warzyw, fontannami i altanami, z czego te ostatnie łatwo można przekształcić w wysunięte bastiony obronne. Dworek, do którego prowadzą przez ogród brukowane drogi, posiada solidne, ozdobione płaskorzeźbami, wrota oraz grube mury, zaopatrzone w ukryte na pierwszy rzut oka strzelnice dla broni osobistej i kilku działek rewolwerowych. Okna są niewielkie, wyłożone niezwykle wytrzymałym szkłem, a z kilku wież można prowadzić skuteczny ogień i obserwować wykarczowane w promieniu kilkunastu metrów przedpole. W środku znajdują się kwatery dla służby, ochrony i nielicznych gości, ale większość pomieszczeń przypada dla pana dworu, a są to kuchnie, jadalnia, okazały salon i równie duża biblioteka, gabinet, sypialnia i kilka pomieszczeń, do których nie wolno wchodzić nikomu innemu niż jemu. Sam dworek otaczają też wykonane z drewna lub cegły budynki, takie jak baraki dla dodatkowej ochrony, warsztaty, kuźnie, magazyny, zbrojownie, spichlerze i tym podobne. Pomimo tego, jak wiele osób tu przebywa, istnienie dworku na wyspie jest dla niemalże całej kolonii tajemnicą, podobnie jak istnienie, a tym bardziej tożsamość, jego właściciela.
-
Radio:
Gdy obudziłeś się po niespodziewanym nokaucie miałeś związane ręce i oczy, przez co trudno ci było powiedzieć, gdzie cię wiozą, a wieźli bez dwóch zdań daleko. Dopiero po kilku dniach bardzo szybkiej jazdy o niewielu postojach usłyszałeś nurt rzeki. Wielkiej rzeki. Tej Wielkiej Rzeki, Mordan. Dopiero tam pozbawiono cię więzów i opaski. Niewielką łodzią wraz z kilkoma ludźmi przeprawiłeś się na jedną z wysepek, gdzie w małej zatoczce przybiliście do brzegu. Ruszyliście w głąb lądu ledwo widoczną ścieżką. Nie wiedzieć czemu, co kilka chwil któryś z towarzyszących ci rewolwerowców sięgał po srebrny gwizdek wiszący na rzemieniu na szyi i dmuchał weń przez chwilę. Gdy opuściliście las, wchodząc na wykarczowane przedpole, ze zdziwieniem zdałeś sobie sprawę, że patrzysz na bogaty wytwór cywilizacji w centrum dziczy, równie piękny, co przystosowany do długiej i skutecznej obrony, dwór. Pokonaliście park, a w środku budynku długi hol. Zaprowadzili cię do sporego salonu, gustownego i dobrze umeblowanego, gdzie w centrum stały dwa miękkie fotele, między nimi barek i stolik z popielniczką, w w pobliżu kominek. Widziałeś, że w jednym ktoś siedzi, ale nie mogłeś mu się dokładnie przyjrzeć. Tajemniczy najemnicy wskazali ci tylko na drugi fotel i sami zajęli miejsca na fotelach, krzesłach i kanapach w pobliżu, wciąż mając dłonie w pobliżu swoich spluw. -
// Propsy za wykorzystanie Wielkiej Rzeki. //
James rozejrzał się niepewnie. Spojrzał na wystrój salonu, na tajemniczego jegomościa, a także na najemników. Co to u licha było za miejsce? Nie mógł domyśleć się dlaczego ktokolwiek miałby budować tak wystawny budek na takim odludzi.
Być może siedzący na fotelu podzieli się z nim rąbkiem wyjaśnień? Westchnął. Wpakowałeś się, głupku, wpakowałeś. W końcu podszedł do drugiego fotela i zajął na nim miejsce, spoglądając na osobę po drugiej stronie blatu.
-
//Bulwa dostanie tam swój wątek później, ale nim to nastąpi uznałem, że temat nie powinien się już kurzyć.//
Mężczyzna ubrany był elegancko, zupełnie nie tak, jak wszyscy w kolonii, nie był więc byle kim, ale tego już i tak mogłeś się domyślić. Tak ubranych jak on widywałeś rzadko, choćby kiedyś, w Imperium, gdy wchodzili lub wychodzili z Pałacu Hoodoo czy tamtejszego banku. Miał na sobie czysty, idealnie dopasowany i wyprasowany czarny garnitur, a poza marynarką i spodniami w kant nosił też białą koszulę, czarne pantofle i czerwony krawat. Na palcach obu dłoni miał kilka sygnetów i pierścieni, wszystkie wykonane ze srebra, niektóre dodatkowo z oprawionymi weń kamieniami szlachetnymi. Ale najdziwniejsza była jego twarz. A właściwie jej brak. Mogłeś tylko zgadywać, co go do tego skłoniło (chęć pozostania anonimowym? Brzydota? Choroba? Oszpecenie?), ale twarz krył za maską, również wykonaną ze srebra. Oddawała ona z grubsza ludzkie rysy, choć nie była raczej robotą ludzi, ponieważ choć te elementy były wykonane raczej pospolicie, to w rozmaitych zdobieniach widziałeś tubylcze dłonie, choć nie byłeś pewien jaka rasa je dokładnie wykonała.
- Zwą mnie Srebrną Maską. - przedstawił się, wyciągając do ciebie dłoń. - A ty wpakowałeś się w coś, o czym nawet ci się nie śniło. -
Tajemniczy jegomość pozostał dla Jamesa tajemniczym jegomościem, a nawet awansował do pozycji enigmatycznego jegomościa. Co łączyło go z tubylcami i co ważniejsze, patrząc na jego pałac i bogactwo, z ludźmi i władzami kolonialnymi?
— Ostatnim czasem zdarza mi się to szczególnie często. — Odpowiedział, ściskając jego dłoń. — James Ha’Kesh McLiam. -
- Jaki był twój udział w akcji odbicia tubylców? Domyślam się, że skoro mój porucznik nie zamordował cię na miejscu, to nie jesteś powiązany z Magruderem lub przynajmniej dobrze kłamiesz. Chciałbym usłyszeć twoją historię i lepiej dla ciebie, żeby była prawdziwa. Jego mogłeś okłamać, mnie nie zdołasz.
-
— Nigdy nie zamierzałem okłamywać ani jego, ani Ciebie. — Zmrużył oczy. — Ale tak, tak… Do rzeczy.
Odchrząknął. Dobrze byłoby napić się czegoś.
— Kilka tygodni temu zacząłem poważnie myśleć nad tym, co tak właściwie daje szczęście w życiu. Ciekawa sprawa. Zajmowałem się szulerstwem oraz zleceniami, kryjąc przed ludźmi to, kim byłem naprawdę. Jedno dawało mi satysfakcję, drugie pieniądze, ale żadne szczęścia, a przynajmniej doszedłem do takiego wniosku. Myślałem czy może lud, z którego pochodziła moja matka, Mivvoci, nie mieli lepszego sposobu na życie? Więc wybrałem się do nich, a oni mnie znaleźli. By zostać wcielonym do plemienia musiałem przejść, jak na to mówili? Ah tak, musiałem przejść Próbę. I uwierz, że szło mi całkiem nieźle, będąc nieskromnym. Tyle, że nie zdążyłem dotrzeć do jej końca, bo ludzie Magraudera postanowili przyłączyć się do widowiska. Zaczęli wyłapywać wszystkich, a ja skryłem się w tym czasie. Potem wyszedłem im na spotkanie i podałem się za myśliwego, pochwyconego przez szaroskórych. Chwycili to, a ja wykorzystałem tą farsę, by śledzić ich aż do szyn. Miałem całkiem niezły plan uwolnienia Mivvotów, przedostałem się nawet na pokład pociągu, ale później wyszło na to, że moim drodzy pół-pobratymcy uznali mnie za winnego ich tragedii i nieomal zabili, gdyby nie, jak przypuszczam, twoi ludzie. Dzięki nim uciekłem z wagonu i zacząłem biec w górę pociągu. Przydatnym byłoby dowiedzieć się, gdzie była stacja docelowa, ale cóż… Wszystkiego mieć nie możemy, prawda? — Spojrzał wymownie na Srebrną Maskę. — Po tym zamieniłem kilka słów z twoimi podkomendnymi, a znakomite z nich chłopaki, bo nie dość że wybili wszystkich zbirów Magraudera, to jeszcze zapewnili mi najtwardszy sen od długiego czasu. I cóż… — Rozłożył dłonie. — Na tym historia się kończy, ponieważ mam podstawy by podejrzewać, że jej resztę znasz, czyż nie?
-
- Lepsze to niż kulka w łeb, zapewniam cię… Ta historia trzyma się kupy i nawet mnie przekonuje, a przynajmniej na tyle, abym nie musiał kazać komuś z moich ludzi się ciebie pozbyć. Komplikuje to sytuację, bo skoro nie mam zamiaru cię zabić, to muszę coś z tobą zrobić, w wypuszczenie ot tak nie wchodzi w grę, zainwestowałem wiele czasu, zasobów i pieniędzy aby pozostawić to miejsce ukryte i nie pozwolę, żeby ktoś je wydał… Znam Magrudera na tyle aby wiedzieć, że wyciągnąłby z ciebie wszystko, więc nawet nie protestuj. Dlatego albo przełamię w sobie opory moralne i za chwilę zginiesz, albo przekonasz mnie, że warto będzie dać ci szansę i cię zatrudnić.
-
-- Jestem uniwersalną osobą. Zakres moich usług zaczyna się na oszukiwaniu niezbyt bystrych ludzi w karty, a kończy na wyciąganiu pechowców z amaksjańskich jaskiń. – Przebrał palcami powietrze. – Powiedz, czego Ci trzeba, a ja to wykonam. W końcu masz cenę, z którą nie mogę się kłócić, prawda? – Uśmiechnął się krzywo.
-
- Chciałbym żebyś zademonstrował mi swoje umiejętności. Skoro gramy o najwyższą stawkę to pokaż mi najlepsze, na co cię stać, oszczędź mi karcianych sztuczek.
-
-- Nie widzę przeszkód. – Odpowiedział, w tym samym momencie zlewając się z otoczeniem. Karciarz zniknął, obrzucając samego siebie iluzją, po czym stąpając na koniuszkach palców zszedł z krzesła i oddalił się o dwa kroki od stołu.
-
- Imponujące. - przyznał Srebrna Maska po chwili. - Bardzo imponujące. A co z przyjmowaniem wyglądu innych osób?
-
Wciąż pozostając niewidocznym, stanął przed Srebrną Maską. Przyjrzał się mu, szczegółom jego odzienia i twarzy, którą osłaniał metalem i… przyjął jego wygląd, jednocześnie ujawniając się. Przed Srebrną Maską stał Srebrna Maska.
— Do twarzy jak do lustra. -
- Intrygujące. Myślę, że mógłbym znaleźć dla ciebie jakieś zajęcie. Możesz czuć się zatrudniony.
-
I wtedy James zrzucił z siebie iluzję.
— Świetnie. — Dygnął lekko. — A więc co mnie teraz czeka, jeżeli wolno spytać? -
- Jesteśmy cywilizowani, przynajmniej taką mam nadzieję względem ciebie. Zapewnię ci lokum, coś do jedzenia i przynajmniej kilkanaście godzi na sen i odpoczynek. Później zastanowię się nad twoim pierwszym zadaniem.
-
Kiwnął głową, na znak przyjęcia jego słów do świadomości. Po tym rozejrzał się nieco niezręcznie, nie wiedząc czy ma jeszcze na coś czekać. W końcu głupio byłoby od tak odejść, w szczególności gdy nie zna się miejsca ani kierunku, w którym powinno się udać.
-
Machnął ręką i podszedł do was jeden z ludzi obecnych przy napadzie na pociąg.
- To Samson, będzie ci służyć za przewodnika. Możesz odejść, chyba że masz jeszcze jakieś pytania? -
— Podejrzewam, że nie mam żadnych. — Odpowiedział, skinąwszy Samsonowi rąbem kapelusza.
-
Mężczyzna wyszedł, a ty za nim. Nie był zbyt rozmowy, ale może przekona się do ciebie, tak jak inni, po wykonaniu kilku misji dla Srebrnej Maski? Tak czy siak, nowe lokum nie było niczym wielkim, to kwatera w jednym z baraków, na którą składało się łóżko z siennikiem, derkami, skórami i puchową poduszką, kufer na rzeczy osobiste i niewielka szafka, na której czekał już na ciebie złożony z mięsa, warzyw i sosu posiłek oraz dzbanek z wodą, wraz z kubkiem i kompletem sztućców.
