Gospodarstwo na Równinie
-
I rzeczywiście, widać było, że na Liwiuszu informacja ta zrobiła wrażenie, choć starał się to po sobie ukryć.
- To… interesujące. Może rzeczywiście warto przyjrzeć się tej sprawie. Myślę, że póki co powinien zostać, ale nie jest to decyzja ostateczna. I, tak jak powiedziałaś, weźmiesz za niego pełną odpowiedzialność. -
Wyraźnie się ucieszyła. No, wyraźnie w porównaniu do niej samej, bo względem zwykłych osób dalej były to oszczędne reakcje: jedynie uśmiech.
- Dziękuję! Wrócę do niego i mu o tym powiem - poinformowała, kierując się ponownie do pokoju w którym go zostawiła… z jednym ze zbirów… Wyraźnie przyspieszyła. -
Jeśli miałaś jakieś obawy co do tego, czy bandyta Krwawej Dłoni zdecyduje się na wzięcie spraw w swoje ręce, to były one bezpodstawne, bo gdy wróciłaś, nie było go tam. Zbiegły niewolnik siedział pod ścianą, wpatrując się w ciebie niepewnie, jakby od razu zakładając najgorsze.
-
- Na razie jesteś tu bezpieczny. Będziesz tutejszą służbą, zaraz obok mnie. Ja za ciebie odpowiadam, więc proszę, pokaż mi, że tego nie pożałuję - powiedziała, ale bez jakiejś groźby w głosie. Bardziej z faktyczną prośbą. - Jak teraz? Lepiej? Zagrać coś jeszcze?
-
Pokręcił głową.
- Dziękuję. Ja… nie chcę tam wracać. Nie do nich. Różni ludzie, różne prace, różni niewolnicy, ale oni najgorsi. Czerwone szaty. -
Hm. Nie to chciała usłyszeć… Ale sama zaczęła coś tam brzdąkać na uspokojenie. Jednocześnie myślała o tych czerwonych szatach - wie coś o nich, czy musiałaby się zapytać… Jak on się w ogóle nazywał?
- Jak się nazywasz? Ja jestem Lilieth - powiedziała spokojnie. -
Nie była to raczej nazwa organizacji, a przynajmniej żadnej ci znanej. Prędzej określenie ubioru jej członków, ale nie kojarzyłaś żadnej organizacji, która ubierałaby się w ten sposób, choć inni mogliby coś wiedzieć. Muzyka nieco go uspokoiła, tak jak chciałaś, ale gdy usłyszał twoje pytanie, strapił się nieco.
- Nie wiem. - odparł ze wzruszeniem ramion. - Nie mówili mi po imieniu. Rodzice pewnie mówili. Ale zginęli. Dawno. I nie pamiętam jak mówili. -
Hm… Tak, zapyta się o to innych, jak skończy z nim rozmawiać. Pogrywała dalej, widząc że to jednak działa. Nieco natomiast posmutniała, słysząc ten brak imienia.
- Hm… a jak chciałbyś się nazywać? Jak mielibyśmy na Ciebie wołać? - spytała dość łagodnie i faktycznie ciekawa. -
Wzruszył ramionami. Widocznie było to dla niego równie problematyczne, jak dla ciebie. Nie ma co mu się w sumie dziwić, stracił imię, które kiedyś miał, widocznie obawiał się przyjąć inne, aby i jego nie stracić. Lub nie chciał działać pochopnie i wymyślić coś nieodpowiedniego.
-
Westchnęła. Kto by pomyślał, że spotka kogoś bardziej nieśmiałego od niej samej… Miał swoje obawy, ale ta i tak chciała mu jakieś imię nadać , bo tak będzie zwyczajnie wygodniej. No, powodów było sporo, na przykład dla aklimatyzacji, ale ten jeden powinien wystarczyć.
- A co powiesz na… Lazer? Żeby przynajmniej jakoś do Ciebie wołać, bo już teraz nie wiem jak Cię określać - zasugerowała, wyjaśniając krótko. Przestała pogrywać, dając mu czas do namysłu. -
- Podoba mi się. - przyznał po chwili wahania, obdarzając cię lekkim uśmiechem. - Ma jakieś znaczenie? Czy po prostu dobrze brzmi?
