Nowe Gilgasz
-
// No tak, mój błąd. //
Spróbował odbić nadciągający cios za pomocą miecza jednoręcznego, w międzyczasie starając się zamrozić Orka od klatki piersiowej w dół. -
- Um… Nie wiem co konkretnego powiedzieć. Od niedawna podróżuję. - stwierdziła. - Przybywam się dobrze najeść i wyspać.
-
Antek:
Używanie Magii i walka na śmierć i życie potrafią się wykluczyć, tobie nie udało się opanować trudnej sztuki jednoczesnego opanowania tych dwóch umiejętności. Przez to Magia w ogóle nie zadziałała, a próba zablokowania ciosu skończyła się niemalże tragedią, nie miałeś wystarczająco siły, aby odbić cios zielonego barbarzyńcy i niemal sam trafiłeś się własnym mieczem. Siła ciosu odrzuciła cię o dobre półtora metra, a Ork od razu wyprowadził szeroki zamach, tym razem poziomo, na wysokości twojego brzucha, chcąc cię rozpłatać lub nawet przeciąć na dwoje.
Araknis:
Chwilę jeszcze się wahali, ale w końcu polecili otworzyć bramy i tak oto mogłaś wejść do środka. -
Starał się odturlać na lewo od Orka, na odległość trzech metrów, żeby topór nie trafił go w brzuch. Jeśli to się udało, spróbował ponownie zamrozić Orka, od klatki piersiowej w dół. Jeśli pierwszy manewr, jakim jest odturlanie się od Orka, się nie udał… Cóż, przynajmniej zginie w boju, tak jak na Norda przystało.
-
Weszła do środka, a raczej wjechała i odwiedziła najbliższą karczmę.
-
Antek:
Udało ci się, ale Ork, wściekle wymachujący toporem, ani myślał dać ci okazję do inkantacji zaklęcia. Inna sprawa, że czułeś, jak kończy ci się energia i zbytnie szafowanie nią nie było zbyt mądre, zwłaszcza że nie jest to twój ostatni przeciwnik.
Araknis:
Karczma ta niewiele różniła się od tych, które odwiedzałaś przy okazji swoich podróży, chociaż dzięki temu, że nie była położona w dość ludnym i bogatym mieście, a nie w jakiejś wiosce czy w pobliżu szlaku, to była o wiele większa i bardziej zadbana. Poza tym jednak niewiele się zmieniło: Schody prowadzące na piętro, kontuar z barmanem i szafką alkoholi, nieco dalej drzwi prowadzące do kuchni, a resztę zajmowały stoliki i krzesła, przy których zasiadali przedstawiciele obu płci i wielu różnych ras. Większość z nich była jednak podejrzanej aparycji, nie ma co się dziwić, miasto to w końcu obfitowało w rozmaite szumowiny, byli tu więc piraci, przemytnicy, najemnicy, płatni mordercy, truciciele, paserzy oraz handlarze rozmaitymi dobrami, głównie nielegalnymi, jak broń, niewolnicy czy używki. -
W takim razie jedyną rozsądną taktyką jest ucieczka. Kontynuował unikanie ataków Orka, próbując opuścić pomieszczenie. Gdyby tylko miał miejsce i możliwość, najchętniej by stworzył kilka lodowych sopli, aby wszystkie wystrzelić prosto w Orka.
-
Usiadła przy ladzie.
- Poproszę coś do jedzenia. Najlepiej mięso z jakimiś warzywami, a do tego coś do picia. - poinformowała Shimi i rzuciła trzy złote monety na ladę. -
Antek:
Nie miałeś jednak takiej możliwości, a właściwie Ork ci jej nie dał, bo gdy tylko wycofałeś się poza pomieszczenie, ten zamknął za tobą drzwi i najpewniej zaryglował je od wewnątrz, gdybyś chciał wrócić.
Araknis:
Gobliński barman od razu zgarnął złoto z lady, a skoro nie oddał ci nawet srebrnika, to albo idealnie trafiłaś w cenę, albo postanowił wykorzystać twoją nadmierną szczodrość. Przekazał jednak polecenie dalej, do kuchni, a nie minął kwadrans i już miałaś przed sobą miskę parującego gulaszu z mięsem i warzywami oraz kufel piwa. -
Wypadałoby więc zaatakować ową oberżę ponownie, ale tym razem w nocy, i liczyć na to, że przebywający w środku członkowie Kartelu stąd nie uciekną. A jest na to szansa, skoro Morkar nie wydał im informacji o tym, że został wysłany przez Czarne Słońce. Wyszedł na zewnątrz, aby odzyskać utracone siły. Najpewniej towarzyszący mu Krasnolud oburzy się faktem, że Nord nie wyeliminował jeszcze członków Kartelu, ale ten atak był niemalże samobójstwem i w zasadzie Krasnolud miałby słuszne powody do gniewu.
-
Shimi zjadła gulasz ze smakiem popijając posiłek piwem, a potem wyszła na zewnątrz karczmy, żeby zapoznać się z tablicą ogłoszeniem, która zwykła się tu znajdować niezależnie od miejscowości. Szukała przygód na miarę młodej niezależnej drowki bez doświadczenia, byle nie umowa o dzieło albo umowa zlecenie.
-
Antek:
- Szybko poszło. - skomentował brodacz na twój widok. Najwidoczniej poprzedni popis umiejętności sprawił, że twoje szybkie opuszczenie karczmy uznał za efekt szybkiej jatki wewnątrz. Co do wspomnianego popisu, to ciała zabitego mężczyzny ani lodowego sopla nigdzie nie było, czym pewnie zajął się Krasnolud. - Chodź no do szefa, za taką szybką robotę pewnie da trochę złota więcej. Wziąłeś głowy?
Araknis:
Zlecenia obejmowały raczej coś, co wymagało doświadczenia, jak eliminacja potworów, eskortowanie jakiegoś ładunku, zamordowanie kogoś czy rozbicie szajki bandytów. -
Gdyby komentarz Krasnoluda odnosił się do rzeczywistych faktów, to Nord byłby z tego zadowolony. Zamiast tego, spojrzał na brodacza z pożałowaniem.
-- Nie. Problem w tym, że nawet nie miałem szans na to, aby zebrać głowy członków Kartelu, gdyż tym udało się wybronić i teraz siedzą zabarykadowani w karczmie. - odpowiedział i skrzyżował ramiona. - Trzeba będzie dokonać ataku w nocy, licząc na to, że członkowie Kartelu stąd nie uciekną. -
Shimi spróbowała znaleźć najprostsze zlecenie kierując się oferowanym wynagrodzeniem, bo skoro kiepsko płatne to i niezbyt trudne.
-
Antek:
- To karczma, nie rzeźnia, jakbyś nie załapał, jełopie. - odburknął, przechodząc od razu na ostrzejszy, typowo gburowaty jak na swoją rasę, ton. - To nie barany tam siedzą, które tylko czekają, aż im poderżniesz gardła. Jak są rozgarnięci, to już teraz się pakują i zaraz będą zwiewać. Jak są trochę mniej rozgarnięci, to spróbują uciec później, na przykład nocą. Więc leć do szefa w podskokach, ja tu posiedzę i ich popilnuję. Trza coś z tym zrobić.
Araknis:
Było kilka takich, ale nim zagłębiłaś się w szczegóły, usłyszałaś za sobą:
- Hej! Hej, czy nie szukasz aby pracy?! - krzyknął ktoś, stwierdzając dość oczywisty fakt, tablice ogłoszeń czytało się rzadko z innych powodów. - Drowko! - dodał, abyś nie miała wątpliwości, że to o ciebie chodzi. -
Zaczął kierować się do oberży, w której przyjął zlecenie.
-- Nie daj się zabić. - odpowiedział Krasnoludowi. Najwidoczniej można już zapomnieć o nagrodzie, a jak już miałby ją dostać, to zdecydowanie bardziej ograniczoną od tej, którą mu oferowano. Najważniejsze było dla Morkara to, aby skończyć zadanie i wybić członków Kartelu. -
Hobgoblin nijak zareagował na twoje przybycie, nie miałeś w końcu co liczyć, że ot tak przyjdzie cię wyściskać przy gościach, pogratuluje lub obsypie złotem. Tak czy siak, przecierał wolno kontuar, czekając aż podejdziesz i dasz znać, co się stało. Miałeś przeczucie, że on bardziej niż Krasnolud spodziewał się zawalenia sprawy, skoro wróciłeś tak szybko.
-
Podszedł bliżej do kontuaru, aby poinformować Hobgoblina o komplikacjach odnośnie zlecenia.
-- Nie jest dobrze, szefie. Szumowiny z Kartelu zdołały mnie wyrzucić z ich bazy i teraz najpewniej się tam barykadują w razie kolejnego ataku bądź przygotowują się do ucieczki. Kiepską pociechą jest to, że dwóch z nich gryzie piach, lecz nie miałem czasu zdobyć ich głów. - odparł poddenerwowany do Hobgoblina. - Trzeba będzie jak najszybciej na to zareagować. -
Spojrzała na wołającego dokładnie.
- Może… - odpowiedziała niepewnie.
- A co ci do tego? - zapytała w głębi siebie domyśliwszy się, że nieznajomy posiada dla niej ofertę. -
Antek:
- Zajebiście no, panie najemnior, zajebiście. - mruknął tamten, widocznie wpieniony, ale nie miał zamiaru podnosić głosu. Aż do teraz: - Wszyscy won! Zamykamy dzisiaj wcześniej! Poszli, cholerne łachudry!
Co ciekawe, nikt się nie awanturował, wszyscy wyszli, jak gdyby nigdy nic, zostało tylko dwóch Krasnoludów, którzy wywalili jeszcze najbardziej schlanych klientów do rynsztoka oraz zamknęli drzwi. Wpatrując się w nich chwilę dłużej zrozumiałeś, że skąd ich znasz. A nie tyle ich, co ich brata, tego, który ci towarzyszył wcześniej. Cała trójka była do siebie tak podobna, że nie mogli nie być braćmi.
Araknis:
Zagadnął cię mężczyzna średniego wzrostu, dość młody, przynajmniej jak na standardy twojej rasy, bo niewiele przed trzydziestką, z krótkimi czarnymi włosami i ogorzałą twarzą. Chociaż ciągnął za sobą za uzdę konia, który był zaprzęgnięty w wóz, a na tym zauważyłaś różne artykuły, w tym beczki z piwem, rozmaite jedzenie, tak na dalszą drogę jak i do szybkiego spożycia, namioty, odzież i tym podobne, to nie miał postury kupca, nosił też przy pasie miecz i długi nóż.
- Zwę się Megrar. Jestem najemnikiem w kompanii Ardura Hohrena, być może obił ci się on o uszy. Jeśli nie, to spieszę z wyjaśnieniem, że nie jesteśmy wielką grupą, ale podejmujemy się rozmaitych zadań, przeważnie dobrze płatnych. Mamy już niejaką renomę, dzięki czemu zyskujemy więcej zleceń, niż zwykle. Jeśli szukasz pracy, to myślę, że mój kapitan może zaoferować ci udział w jednym zadaniu. On opowie ci o szczegółach, ja nie mogę, ale mogę za to powiedzieć, że dostaniesz za to nie niej niż dwieście pięćdziesiąt sztuk złota, a wynagrodzenie może być tylko wyższe. Zainteresowana? Nie musisz godzić się i iść w to w ciemno teraz, ale chętnie zaprowadzę cię do naszego obozu, gdzie kapitan ci wszystko wyjaśni. Jeśli nie będziesz zainteresowana, gwarantuję, że pozwoli ci odejść lub zaproponuje coś innego. Pomoc naszej kompanii nie oznacza, że będziesz musiała do niej wstąpić, ale to zawsze możliwość na przyszłość.
