Moskwa

[Kubeł1001]

konrafal12

Wrócił za ladę i wyjął z plecaka chleb i wodę. Jeszcze nic dzisiaj nie jadł, więc urwał spory kawał pieczywa, który zjadł popijając połową butelki wody. Kiedy skończył schował wymienione przedmioty z powrotem do plecaka. Aby umilić sobie czas, wyjął nóż i zaczął go podrzucać, tak jak robił to ze znajomymi zanim ten syf się zaczął.

[Kubeł1001]

Kuba1001

I tak udało Ci się spędzić czas do rana, kiedy to Zombie odeszły, a Ty ledwo utrzymywałeś przytomność po pełnym wrażeń dniu i nieprzespanej nocy.

[Kubeł1001]

konrafal12

Teraz nareszcie mógł w spokoju się zdrzemnąć, więc niewiele myśląc znowu się położył.W takim stanie i tak nic by nie zdziałał.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zombie za dnia były mniej natarczywe, zwłaszcza Krwiopijcy, którzy teraz również spali. Obudziłeś się wczesnym popołudniem, gdy słońce było jeszcze wysoko na niebie.

[Kubeł1001]

konrafal12

Założył bluzę i plecak, rozmontował barykadę, a następnie wyszedł na zewnątrz i się rozejrzał.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nic nowego czy ciekawego, wciąż pełno gruzu, a gdzieniegdzie też Zombie. Do tego odległe odgłosy detonacji oraz już nieco bliższe wystrzały z broni sporego kalibru czy strzałów z automatów Kałasznikowa. Jednakże to już norma dla kogoś, kto żyje w mieście, w którym z Zombie toczy się regularna wojna.

[Kubeł1001]

konrafal12

Pewnie Czerwoni. Ciekawe czy kiedyś uda im się oczyścić miasto z Nieumarłych ‐ pomyślał i ruszył w kierunku przeciwnym do tego z którego dochodził hałas, rozglądając się za miejscami w których możnaby odnaleźć zapasy. Cały czas uważał na Szwendacze, nie chciał aby powtórzyła się sytuacja ze wczoraj.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wszystko zostało już tak konkretnie splądrowane, że możesz trawić czas na szukaniu jakiejś zapomnianej przez ludzi i Boga enklawy, okraść kogoś, a wcześniej pewnie zabić, lub poszukać szczęścia na terenie komuchów, bo w tym morzu ruin trafisz co najwyżej na ostatnie ochłapy.

[Kubeł1001]

konrafal12

Na teren Czerwonych wolał się nie zapuszczać, tu nic nie znajdzie, zostaje kogoś okraść. Tylko najpierw trzeba znaleźć kogoś żywego, co w tych czasach jest dosyć trudne. W końcu postanowił dalej iść tą ulicą, kto wie, może coś, albo kogoś, znajdzie. Dalej zachowując czujność oczywiście.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Mogłeś w ten sposób błądzić, bo jedyne żywe osoby, jakie ostatnio spotkałeś, to ten obłąkany i częściowo przemieniony pop w cerkwi, który opowiadał o jeszcze innych osobach, oraz tamten uzbrojony w kałacha strażnik, na którego natknąłeś się podczas panicznej ucieczki przed hordą Zombie.

[Kubeł1001]

konrafal12

Poszedł więc w kierunku terenu Czerwonych, trzymając się bocznych uliczek.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nietrudno było Ci odnaleźć ich terytorium, przystrojone odpowiednimi symbolami i flagami, patrolowane przez uzbrojonych po zęby żołnierzy, mających do dyspozycji ciężarówki, bojowe wozy piechoty, a niekiedy nawet i czołgi.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Kuba1001 pisze:I rzeczywiście, bowiem musiał to być objazd, gdyż objechaliście jakiś niebezpieczny obszar, kierując się do centrum, na tyły jakiegoś wieżowca, z którego lał się ogień, dosłownie i w przenośni, bowiem mowa o ostrzale z broni palnej i miotaczy ognia do czegoś, co było od frontu, ale raczej łatwo się domyślić, co dokładnie jest ostrzeliwane, prawda? Niemniej, kazano się Wam wyładować i ruszać do środka, po dalsze instrukcje i rozkazy.

Potomkin zeskoczył z paki ciężarówki, ciężko lądując na ziemi. Odsunął się na krok, by zostawić miejsce pozostałym na wyjście i zaczął po raz kolejny sprawdzać wszelki stan jego karabinu. Jeżeli mężczyzna kochał coś w życiu, to była to właśnie ciężka broń.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Nie no, teraz to nieźle rozegrałeś.//
Wszystko było gotowe do boju, więc pora ruszyć naprzód, razem z resztą, a nie stać tu jak ostatnia lebiega, bo taką w końcu nie byłeś. Prawda, towarzyszu konserwa?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

// Sorki, długa kolejka była w aptece. //

Prawda. Poprawił uprząż karabinu i ruszył za swoimi towarzyszami bronii. Nie wiedział do czego będą strzelać, nie wiedział czy coś będzie strzelać w nich, ani jak wygląda sytuacja w budynku. Wiedział jedno ‐ trzeba będzie zabijać ku chwale ojczyzny.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Na parterze nie widziałeś wiele, pod opancerzonymi stopami chrzęściły Ci wystrzelone łuski z różnej broni palnej, biegali żołnierze, krzyczeli komendy. Niezbyt mogłeś dostrzec coś więcej, Wam kazano gnać po schodach na górę, coraz wyżej i wyżej.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Chociaż tachanie ciężkiego WKMu na górę nie było łatwym zadaniem, to Potomkin nie był byle gówniarzem z pierwszej parady by sobie z tym nie poradzić. Niezatrzymanie wspinał się schodami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zatrzymaliście się wreszcie w okolicach szóstego piętra lub wyżej, po czwartym straciłeś rachubę, gdy jakiś żołdak potknął się na schodach i o mało nie przewróciłeś się o jego ciało. Zastaliście tu duże, ale puste, pomieszczenie, przypominające te świeżo po wybudowaniu, jeszcze bez mebli, instalacji elektrycznej i wszystkich innych tego typu oczywistych udogodnień. Były za to okna, większe i mniejsze, wychodzące na ten kierunek miasta, do którego strzelali Wasi towarzysze, choć wciąż nie wiedzieliście, co to dokładnie jest.
‐ Zajmijcie pozycje i czekajcie na rozkazy. ‐ polecił Wam oficer, choć sam nie śpieszył się, aby wychylić się z okna tak jak Wy.

[Kubeł1001]

krzysiulka10

Razem z swoimi towarzyszami odpoczywa w parku, zapasy jedzenia skończyły się jakiś czas temu, przelicza łączną amunicje drużyny.
‐ Więc… musimy zdobyć jakieś jedzenie by przeżyć, podzielimy się na 2 dwuosobowe grupy, ja z Mashą idę na zachód, ty Slavomir idziesz z Camilem na wschód. Pamiętajcie by zdobyć czystą wodę i jedzenie w stanie odpowiednim do spożycia.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Za ojczyznę przez okno skacz! ‐ Zarechotał ponuro Potomkin w duszy i truchtem ruszył do okna. Lufę karabinu oparł o parapet, zapewniając sobie stabilną pozycję do strzelania w cokolwiek ten pie**olony świat na niego rzuci. Cała ta sytuacja przypominała mu ostatnie, młodzieńcze lata spędzone w ogarniętym wojną Afganistanie. Tam po raz pierwszy przeżył miłość z CKMami, poznając ich wściekłą i żądną krwi naturę. Też siedział w oknie, też miał rozkaz strzelania do czegokolwiek nadchodzącego z danego kierunku. Jedyną różnicą jaką czuł Potomkin względem tej sytuacji był model karabinu, z którym spędził tamte chwile. Wtedy kochał przestarzałą Duszkę, co to była za broń! Dzika i nieokrzesana, tak jak czasy w których ją zaprojektowano. Za to polegać na niej można było bezgranicznie. To był dobry związek, szkoda tylko, że przedwcześnie zakończony.
Wyrywając się z objęć dawnych wspomnień, Potomkin poprawił ułożenie palców, które już niemalże muskały spust. Spokojnie wyczekiwał rozkazu, tak samo jak stoicko oczekiwała go jego kolejna spluwa.