Statek Larsa i Defektów

[Andreas D.]

Woj2000

-Ja? Ciebie? Dlaczego sądzisz, że doceniłbym coś takiego jak ty, ty, ty… - Dewey na chwilę się zawiesił, próbując wymyślić jakąś odpowiednią obelgę.

-* Najwspanialsza ze wszystkich istot, o Diamencie. * - usłyszał swój głos wypowiadający te słowa. Nie wiedział, dlaczego to zrobił. Jednak przeczuwał jedną rzecz: tracił rozum.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Diament się symetrycznie zaśmiała przez równo 4 sekundy i ani milisekundy więcej.
-Miło to słyszeć z twojej strony.

[Andreas D.]

Woj2000

-* Jestem zaszczyczony, że przymujesz moje pochwały z taką lekkością, Pani * - powiedział, po czym ukleknął przez nią na oba kolana.
,Normalny" Dewey nie wiedział co się dzieje i próbował z tym walczyć, jednak jego oryginalna świadomość była wciąż spychana coraz głębiej w czeluści własnego umysłu. W końcu uświadomił sobie, przegrywa batalię o kontrolę nad samym sobą.
-* Czy jest coś, co mógłbym dla Ciebie zrobić, Moja Diament? * -powiedział nabożnie, patrząc się na swoją nową panią.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Diament się zorientowała co się dzieje.
-Zdumiewające. Moje moce działają pasywnie. Powiedz mi Bill, jak się czujesz?

[Andreas D.]

Woj2000

-* Bardzo dobrze. Twoja obecność mnie uspokaja, Pani *

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Diament orientuje się, że jej symetria emituje jej moc w sposób pasywny. Wyciągnęła do Billa rękę. Nie jest już symetryczna.

[Andreas D.]

Woj2000

Opada wyczerpany na polanę.
-COŚ TY MI ZROBIŁA?! TY BIAŁA, PODSTĘPNA PINDO! - krzyknął, po czym dodał ciszej - Wiesz co? Mam tego dość. Przypal mi już ten mózg czy coś, bo nie wyrabiam z tym wszystkim.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-To nie była moja wina. I przestań mnie wyzywać! Nawet nie mam zamiaru Cię skrzywdzić. Podaj mi twoją sakiewkę.

[Andreas D.]

Woj2000

Powoli wstaje i otrzepuje się z onirycznych pyłków równie onirycznych kwiatów. Postanawia spełnić prośbę, rzucając woreczek w jej gigantyczną rękę.
-Mogę już iść czy coś? Już dość się tu nacierpiałem. - mówi z przekąsem.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Nie możesz.
Diament wysypała zawartość na rękę i zlepiła klejnot jak nowy.
-Podoba Ci się?
Pokazała mu owalny klejnot Perły.

[Andreas D.]

Woj2000

-Normalnie cymes. - powiedział z wyraźnym zdumieniem, po czym dodał wątpiąco - Ale po co mi to pokazujesz? Przecież łatwo można się domyślić, co z nim teraz zrobisz…

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Niby co myślisz, że z nim zrobię?

[Andreas D.]

Woj2000

-Uaktywnisz swoje pacynkowe moce i przysporzysz jej cierpień na następne tysiąclecia, ot co.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Diament “wkłada” świetlną formę w klejnot i daje Deweyowi.
-Proszę. To dla Ciebie.

[Andreas D.]

Woj2000

Ten dziwny gest ,dobroci" wstrząsnął nim całkowicie.
-Dzię… Dzię… Dziękuję? - powiedział wielce zszokowany.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Nie ma za co.

[Andreas D.]

Woj2000

Wsadził sobie klejnot Perły w kieszeń swojej koszuli.
-Jesteś najdziwniejszą dyktatorką, jaką kiedykolwiek spotkałem - powiedział, patrząc się jej w oczy, próbując odczytać emocje z jej wzroku - Ale… dlaczego? Co na tym zyskasz?

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Jej wzrok nie mówi nic.
-Nie mam nic do stracenia. Niedługo stracę formę i ONE się uwolnią. A właśnie, skoro nie będę miała okazji spytać mojej Perły… Jakie uczucie towarzyszy pocałunkowi?

[Andreas D.]

Woj2000

-Pocałunkowi? Emm, jakby to powiedzieć. - mówił, czując się skonsternowany. Nieczęsto musiał wyjaśniać szczegółów czułości wiecznym bytom. W końcu powiedział:
-No cóż. Jeśli kochasz jakąś osobę, to na pewno czujesz, radość, euforię, pożądanie oraz… szczęście. O bliskości nie wspomnę.
Zaraz potem dodał łagodnie:
-Może jeszcze przed utratą formy zaznasz tego? Nigdy nic nie wiadomo.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Co masz na myśli?
Przybliżyła twarz do Deweya.