Karty Postaci
-
Dalej mogę zacząć nożownikiem? Po ponownym przeczytaniu bardzo mi się spodobała ta postać i npcy.
-
Skoro postać jest zaakceptowana to czemu miałbym Ci zabronić? Zacznij gdzieś, a ja później przeczytam Kartę jeszcze raz, żeby nic mi nie umknęło przy odpisach.
-
Ten post został usunięty!
-
W sumie wipy mają tu średni sens. Wystarczy pisać w odpowiedzi. Tam się na bieżąco zapisuje, a nawet jeśli Ci się zamknie, ponowne kliknięcie w to samo odpowiedz może je przywrócić.
-
Imię: Seymour
Nazwisko: Porterfield
Rasa: Człowiek
Pseudonim: W młodych latach wołano na niego Niski Sej, ale czyny Seymoura zdobyły mu nowe przydomki, Pięść Lembuna i po prostu Sej.
Charakter: W grze.
Wiek: 47 lat.
Towarzysz: Wielki, myśliwski pies, wabiący się Ogryzek. Towarzyszy Seymourowi od wielu lat i na pewno szczyt swoje sprawności ma już za sobą, ale dla jego pana wciąż jest często jedynym i niezastąpionym towarzyszem polowań.
Majątek i nieruchomości: Seymour nie posiada zbyt wiele majętności, nie posiada stałego miejsca zamieszkania. Najczęściej zatrzymuje się w różnych, na ogół tańszych przybytkach bądź sypia w terenie. W sakiewce brzęczy mu koło osiemdziesięciu miedziaków i dwa srebrniki.
Historia:Seymour nie miał łatwego startu w życie. Urodził się w biednej rodzinie, jako najmłodszy z pięciu braci, był starszy tylko od swojej jedynej siostry. Ich ojciec, Elijah, był rusznikarzem, ale nigdy nie przynosił pieniędzy do domu. Prosto z warsztatu ruszał do baru, gdzie spijał całe swoje zarobki i zasypiał, by rankiem wrócić na śniadanie i wyjść do pracowni, gdzie spędzał cały kolejny dzień. Naturalny cykl życia Porterfielda Seniora.
Wobec tego wszyscy jego synowie musieli dorosnąć szybciej, by znaleźć pracę i zapewnić źródło utrzymania dla domu, matki, siostry i samych siebie. Seymour nie był wyjątkiem. Już w wieku kilku lat dorabiał na ulicach miasta jako czyścibut, a później jeszcze roznosił mleko, ale te zawody szybko go znudziły. Jak w obrazek wpatrywał się w swojego najstarszego brata, Elijaha Juniora, któremu szybko udało się znaleźć pracę u boku miejscowego konstabla. Błyszczące ostrogi, koń, a wkrótce także rewolwer u pasa były czymś, o czym Sey śnił każdej nocy. Na jego nieszczęście, wszystko wskazywało na to, że sny pozostaną snami. Nie tylko nie chciano go nigdzie przyjąć ze względu na młody wiek, ale też przez jego ówczesny komicznie niski wzrost. Zrezygnowany, w końcu znalazł zawód na jednej z farm, gdzie całymi dniami zajmował się przerzucaniem siana. Oprócz niego, pracowało tam wielu innych najemnych robotników, świeżo przybyłych z Starego Lądu. Lekko mówiąc, młodziutki Seymour nie dogadywał się z nimi z powodu docinek na raczej oczywisty temat. Te konflikty często kończyły się bójkami, po których chłopak dostawał w cięgi od właściciela rancza. Pomimo tego nie porzucił roboty, tylko z jeszcze większą zażartością rzucał bele na stos, nabierając żelaza w dłoniach z każdą jedną. Aż do pewnego, pamiętnego dnia.
Wszystko wskazywało na to, że te kilka godzin spędzonych na ranczu nie będzie się różniło od wszystkich innych, jakie do tej pory przeżył młody Porterfield w ciągu tych trzech lat. Właśnie znosił dwie bele z wozu na stos, który układał od wczesnego poranka. Gdy mijał jedną z stajni, zaczepił go jeden z najemników, a właściwie to ich nadzorca, zarozumiały facet o imieniu Bruno. Nie był zbyt rozgarnięty, przybył z Starego Lądu przed kilkoma tygodniami, ale z miejsca dostał dobrą posadę, bo był krewnym ranczera. Swoim zwyczajem, powiedział jakiś niezbyt wymyślny żart o niskim wzroście Seya, ale tym razem dodał do niego coś, co szczególnie zaszło młodzieńcowi za skórę. Obraził jego siostrę, a to nie było czymś, co mógł mu wybaczyć. Rzucił siano na ziemię, a następnie z miejsca wyrżnął mu pięścią w nos. Chrupnęło, a usta nadzorcy zalała krew. Rozwścieczony, rzucił się na chłopaka, a te podjął walkę. Dookoła zgromadziła się mała widownia. Bruno oberwał kilkukrotnie, ale nie było to nic poważnego, za to Bruno coraz bardziej czerwieniał z wściekłości. Seymour czekał na odpowiednią chwilę by zaatakować i taka przyszła, gdy jego oponent wyprowadził zamaszysty cios. Nie czekając na niego, uderzył prosto w jego podbródek, momentalnie powalając go na plecy. Walka była wygrana, ale Porterfield, napędzany nagromadzoną złością z wszystkich wyzwisk jakie usłyszał przez lata i zranionym, rodzinnym honorem, zaczął bezmyślnie okładać go pięściami. Przestał przepraszać i błagać o pomoc już po trzecim uderzeniu i dopiero widownia, która zrozumiała co się dzieje, oderwała oszalałego chłopaka od Bruna. Dzięki temu ochłonął na tyle, by usłyszeć słowa mężczyzny, który próbował ratować zmasakrowanego nadzorcę.
“Nie żyje.”
I wtedy Seymour zrozumiał, że zabił człowieka.Udało mu się zbiec z farmy, korzystając z oszołomienia pozostałych całą sytuacją. Ukrywał się przez kilka godzin, po czym odnalazł jednego ze swych braci, Davida i powiedział mu wszystko o tym, co zaszło. David, który wraz z swoim bliźniakiem Denzelem sam był na bakier z prawem, załatwił Seyowi wywiezenie z miasta. Młodzieniec trafił do Nadziei, gdzie przez kilka pierwszych tygodni włóczył się po ulicach, nie mogąc znaleźć pracy. Zapuścił się, ale tym samym uniknął rozpoznania na listach gończych. W końcu udało mu się zaciągnąć do jednego z ochotniczych patroli, strzegących miasta przed plugastwem napływającym do niego z Złych Ziemii. Tam poznał człowieka o imieniu Adrien Florentino. Był jednym z wielu rusznikarzy mieszkających w Nadziei, a także samotnym ojcem. Po tym, gdy jedna z jego córek zaginęła (winą za to obarczył mieszkańców Złych Ziemi), poprzysiągł strzec mieszkańców. Przypadek chciał, że trafił do tego samego “oddziału” co Seymour. Stary i młody na początku nie darzyli siebie szczególną sympatią. Florentino nie doceniał zdolności młodego mężczyzny, a z kolei Porterfield traktował każdą dobrą radę doświadczonego życiowo człowieka jako próbę wywyższenia się nad niego. Taki stan rzeczy trwał aż do jednej z wypraw patrolu. Przez błąd w odczytywaniu mapy zapuścili się zbyt głęboko w Złe Ziemie. Zarządzono postój, podczas którego prowadzący patrol mieli ustalić jaki kierunek obrać, by powrócić do miasta. I właśnie wtedy, w momencie uśpionej ostrożności, na grupę napadła sfora wilkołaków. Bestie skutecznie rozerwały większość zaskoczonych członków patrolu, zostawiając przy życiu tylko małą, wściekle broniącą się bandę kilku ocalałych strzelców. W pewnym momencie broń Adriena, potężna strzelba, zacięła się od ciągłego wypluwania śrutu. Jeden z wilkołaków zapragnął wykorzystać tą okazję i rzucił się do gardła mężczyzny. Nie zagryzł go tylko dlatego, że Seymour potężnym uderzeniem w czaszkę ogłuszył bestię na metr przed towarzyszem. Wilkołak szybko pozbierał się z gleby i rozwścieczony atakiem, obrał nowy cel. I wtedy sytuacja zupełnie się odwróciła. Florentino zdołał odblokować spust strzelby i śrut rozorał tkanki potwora, kiedy ten już zaciskał paszczę na ramieniu rozpaczliwie broniącego się Porterfielda. Potem oboje ratowali sobie życie jeszcze kilkukrotnie, by w końcu jako jedyni przy życiu wrócić do Nadziei.
Od tego czasu stosunki między Młodym, a Starym znacznie się zmieniły. Florentino uczył Seya wszystkiego co sam wiedział o broni. Adrien stał się dla niego kimś naprawdę bliskim, a dla rusznikarza młody Porterfield był niemalże rodziną. Niedługo później, w zamian za niewielką pomoc przy warsztacie zaoferował mu zamieszkanie na strychu swojego domu. Oczywiście, Młody przyjął ofertę z wielką radością. Krótki czas po wprowadzeniu się do domu Pana Florentino, Sey poznał jego córkę, Annabelle. Można powiedzieć, że zakochał się w pięknej, czarnowłosej dziewczynie od pierwszego wejrzenia, a ona… odwzajemniła uczucie. Młodzi przypadli sobie do gustu, jednak zawsze, gdy Porterfield był już o krok od wyznania jej swojej miłości, Ann zaczynała się wykręcać, zmieniała temat i unikała tej rozmowy. Dopiero po dwóch latach tej gry w kotka i myszkę, doszukiwania się prawdy i wielorakiego interpretowania słów ukochanej dziewczyny, prawda stanęła przed oczami mężczyzny, a stało się to w komicznie prosty sposób. Florentino wspomniał o tym przy posiłku, ona wyszła, a Seymour zapytał. Annabelle została przeznaczona komuś innemu, synowi bogatego plantatora już dawno temu, zanim jeszcze Sey przybył do Nadzieii. O zrywaniu danego słowa nie było mowy, to mogłoby ściągnąć na Seya, Ann i samego Adriena zemstę plantatora, a do tego przepadł by cały posag, jaki zaofiarowała rodzina Darkflower. Tej nocy Ann długo płakała, wtulona w ciało Porterfielda. Mówiła, że ona także nie chce tego, ale nie ma wyjścia. Sey zrozumiał. Jednak ona nie chciała, by to ich rozłączyło. Nad ranem oboje przyrzekli sobie, że pomimo jej nadchodzącego małżeństwa, pozostaną razem i utrzymają swój związek.
Kolejne dni były dla Porterfielda przybijające. Codziennie widział miłość swojego życia, wiedząc, że nigdy nie złączy z nią życia. Trudno mu było pogodzić się z tym faktem, więc na różne sposoby próbował zapomnieć o tym. Najskuteczniejszy okazał się alkohol. Dużo alkoholu i pewnie gdyby nie telegram, który otrzymał jakiś czas później, w butelce utopiłby całą resztę życia.
Telegram wysłał mu Denzel. Nie wynikało z niego wiele, ale prosił o jak najwcześniejsze przybycie do ich rodzinnego miasta. Nie myśląc długo, Seymour udał się do Pana Florentino, by zabrać swoje rzeczy i poinformować go o wyjeździe. Adrien pożegnał go jak syna, którego nigdy nie miał i na odchodne podarował mu broń, wspaniałą rusznicę, stworzoną w każdym calu z myślą o Porterfieldzie. Młody i Stary uściskali się, życzyli szczęścia, po czym Sey wyruszył w drogę.
Po dotarciu do rodzinnej miejscowości, mężczyzna od razu ruszył do dawnego domu swojej rodziny, by tam dowiedzieć się, czemu jego przyjazd był aż tak pilny. Wewnątrz zastał swoich braci, Davida, Denzela, Midasa i siostrę Sarę. Jak się okazało, to właśnie ona była przyczyną zjazdu. Midas przedstawił mu całą sytuację od momentu ucieczki Seymoura. Elijah Junior podążył karierą stróża prawa, David i Denzel zostali kowbojami, Midas kilkoma kłamstwami i wykrętami zdobył posadę księgowego. Wszyscy wybyli z domu, zostawiając w nim jedynie ojca, matkę i siostrę. Matka niedługo potem zachorowała, a ojciec wciąż nie przynosił do domu żadnych pieniędzy, aż w końcu jednego dnia znaleźli go martwego w szybie kopalni, z stłuczoną butelką whisky pod dłonią. Sara zaczęła desperacko szukać pieniędzy na leczenie matki, a nie potrafiła skontaktować się z żadnym z braci. Nie widząc innych opcji, została prostytutką. Matka niedługo później zmarła, ale ona pozostała w zawodzie. W końcu stało się to, czego Seymour bał się najbardziej od momentu, gdy zobaczył siostrę. Sara złapała kiłę i gdy przypadkiem natknął się na nią David, choroba była już w bardzo zaawansowanym stopniu. Dlatego David i Denzel postanowili zebrać wszystkich, by wspólnie zadecydować skąd wziąć pieniądze na dobrej klasy doktora dla siostry, bo tylko taki miał szansę powstrzymać chorobę. Jedynie Elijah, który był wtedy w innej części kolonii, nie mógł przyjechać. Cały wieczór i kolejny dzień spędzili na dyskusji nad różnymi opcjami, aż w końcu Midas, David i Denzel podjęli decyzję, tym samym przegłosowując Seya i Sarę. Napadną na bank, zabiorą odpowiednią ilość pieniędzy, wyleczą siostrę i będzie po problemie. Sara, pomimo swojej sytuacji, zabroniła braciom tego i od razu zapowiedziała, że nie weźmie udziału w kradzieży. Najmłodszy z braci także był przeciwny, ale z poczucia powinności nie miał zamiaru zostawiać ich samym z tym zadaniem. Uzgodnili, że Seymour będzie odpowiedzialny tylko za podsunięcie koni w okolicę banku, by pozostała trójka miała łatwą drogę ucieczki.
Plan brzmiał świetnie i właśnie dlatego zupełnie spalił na panewce. Seymour przywiązał konie do drąga przy budynku stojącym w bezpośrednim sąsiedztwie banku. Gdy Midas, Denzel i David wbiegli do środka budynku z okrzykiem “To jest napad!” na ustach, jeden z bankierów wykonał nierozważny ruch ręką, którą wsunął pod kontuar. To wystraszyło jednego z bliźniaków, więc instynktownie oddał strzał do niewinnego gryzipiórka. Pierwsza ofiara. Pozostali bankierzy potraktowali to jako sygnał do sięgnięcia po broń. Rozpoczęła się strzelanina, w której zginęło większość bankierów, a Denzel został postrzelony. W tym samym czasie strzały spłoszyły stojące zbyt blisko konie. Dwa z nich wyrwały tyczkę z ziemi i wraz z nią odbiegły w tylko sobie znaną stronę. Po wymianie ognia ostatnią osobą, która dysponowała kodem potrzebnym do otwarcia skarbca był podstarzały, oszołomiony walką lichwiarz. W histerii nie potrafił ułożyć zdania, więc zanim zdołał podać całą kombinację, to w kierunku banku biegł już cały zastęp milicjantów. W momencie, gdy trójka opuszczała bank z dorodnym workiem złota na plecach, cały budynek został otoczony przez siły stróżów prawa. Oczywiście, wywiązała się kolejna wymiana ognia, w której gliniarze wyraźnie wygrywali. Dręczony sumieniem Seymour skorzystał z tego, że milicja uznała go tylko za postronnego widza i minęła bez zwracania na niego uwagi i otworzył ogień prosto w plecy funkcjonariuszy. Do dziś, gdy w nocy przeżywa koszmary, widzi obraz młodej milicjantki, której potworny pocisk z rusznicy Florentiniego odrywa cały obojczyk wraz z ręką. Jednak tylko dzięki niemu pozostali bracia zdołali przerwać się przez Kordon i dotrzeć do miejsca, gdzie miały stać konie. Stał tylko jeden. Zadecydował instynkt przetrwania Midasa, który jednym susem wyrwał Davidowi worek z rąk, wbił się w strzemiona i odstrzelił linę, odjeżdżając w dal i skazując resztę na niemalże pewną śmierć.
Ale Seyowi udało się uniknąć jej. Zostawił bliźniaków i sam uciekł między budynki. Biegnąc, zauważył konia w jednej z zagród, więc nie wiele myśląc, również pogalopował z dala od miasta. Denzel i David bronili się jeszcze przez kilkanaście minut, aż milicyjne kule nie podziurawiły ich jak sito.
Seymour odważył się odwiedzić siostrę dopiero po tygodniu, pod osłoną nocy. Teraz to już nie było morderstwo w afekcie, morderstwo przez przypadek, teraz był pełnoprawnym kryminalistą, poszukiwanym listem gończym, bandytą, zabójcą, koniokradem. Gdy wkradł się do własnego domu, nie zastał tam żadnych dźwięków, śladów życia, a jedynie smród, przerażający smród śmierci. Zapalił światło i przekonał się dlaczego go czuł. Sara wisiała na parcianym sznurze uwiązanym u sufitu. Śmierć dwóch braci, którzy pragnęli zdobyć pieniądze mające zapewnić jej zdrowie, musiała być dla niej zbyt ciężkim poczuciem winy.
Przybity tym wszystkim Seymour pojechał do Nadziei, by tam, również incognito, ukrywając swoją tożsamość, spotkać się z Annabelle i przekazać jej całą sytuację. Nie zastał jej w domu. Adrien wyjaśnił mu, że wyjechała wraz z swoim narzeczonym, bo ten w końcu chce wziąć z nią ślub.
To całkowicie rozbiło serce mężczyzny. Nie mogąc sobie poradzić z tym wszystkim, wyruszył na peryferie zamieszkałych terenów kolonii, z daleka od wszystkiego. Uciekając od władz, zaszył się w puszczach niedaleko Czatów. By przeżyć, zaczął polować na lokalną zwierzynę i sprzedawać jej skóry poprzez mieszkających z dala od miasta drwali i traperów. Pewnie, brali za to pośrednictwo spory procent, ale tym samym Porterfield nie narażał się na rozpoznanie przez stróży prawa. Po kilku miesiącach zaczął przyzwyczajać się do takiego życia. Nie narzekał na brak towarzystwa, u jednej z karawan zmierzających do miasta zakupił szczeniaka, którego nazwał Ogryzkiem. Miał spokój, pracę, którą lubił, szacunek okolicznych traperów i pieniądze. Wydawało mu się, że pozostanie w puszczy już do reszty, ale wtedy odezwała się do niego przeszłość.
Gdy handlował skórami z jedną z karawan, zasłyszał rozmowę. Jeden z handlarzy opowiadał o targu, jaki dobił na pewnym ranczu z kobietą, która opisem bardzo przypominała Annabelle. W umyśle Seymoura z podwójną mocą odezwało się przyrzeczenie, jakie dał ukochanej tamtej nocy. Sprzedał wszystkie skóry bez dyskusji nad ceną, po czym wypytał handlarza o położenie rancza. Po piętnastu minutach wiedział wszystko. Naciągnął na siebie płaszcz, przysłonił twarz kapeluszem, wepchnął Ogryzka pod pachę i wsiadł do pociągu. Gdy dotarł w okolice Wielkich Równin wysiadł z wagonu, wypożyczył kobyłę i wolnym stępem podążył w wskazanym kierunku.
Gdy dotarł na miejsce, jego oczom ukazało się wielkie, bogate ranczo z piękną, bieloną rezydencją w jego centrum. Widząc takie bogactwo, nie był nawet pewien czy jego miłość rozpozna zarośniętego, obdartego Seymoura.
Tal bardzo się mylił. Zapukał do ozdobnych drzwi, a te otworzyła służba. Polecił przekazać pani domu dwa słowa: “Twój karzełek”. Służba była zdziwiona, ale posłusznie wykonała polecenie. Minęła minuta, dwie, trzy. Nikt się nie zjawiał, a hol zupełnie opustoszał. I wtedy na schodach stanęła ona, piękna jak wtedy, gdy widział ją po raz ostatni w Nadziei. Obdartus, mieszkający od dwóch lat w puszczy i zadbana, gładka jak tafla kryształu żona bogatego ranczera rzucili się w swoje objęcia. Jak się okazało, Annabelle nie tylko pamiętała o Seyu, ale także o przyrzeczeniach, jakie sobie składali. Jej małżeństwo nie było szczególnie udane. Jej mąż, Hektor, pojawiał się w domu tylko raz na kilka miesięcy, ponieważ większość roku spędzał na załatwianiu interesów na innych ranczach i na Criannie. Zostawił Annabelle i ich dwuletnią córkę, Isabell, zupełnie same w posiadłości. Za to Seymour wyjaśnił jej dlaczego zniknął na dwa i pół roku. Spędzili razem całą noc, taką jak za czasów, gdy wspólnie mieszkali w domu Florentiniego, która przerodziła się w tygodniowy pobyt mężczyzny na ranczu. Po tym czasie, czując na sobie niezbyt przychylne spojrzenia służby, Porterfield musiał wyjechać, by na kolejne kilka miesięcy zaszyć się puszczach i tam polować na skóry. Od tego czasu niemalże regularnie pisał listy i wracał do Annabell, a wkrótce i do trójki jej dzieci, stając się dla nich bardzo bliskim, ulubionym, nieco zdziwaczałym wujkiem, uczącym sztuki myślistwa, obchodzenia się z bronią, odkrajania skór z ciała zwierzęcia i innych rzeczy, które potrafią robić dziwni, ale ulubienie wujkowie, którzy zawsze przyniosą ciekawe prezenty i mnóstwo ciekawych historii z sobą. A Seymour już w pełni pogodził się z awanturniczym trybem życia, czasem polując, czasem podejmując się różnej maści zadań, ale zawsze wyczekując momentu powrotu do swojej ukochanej Annabelle i jej kochanych dzieciaków.
Umiejętności:
- Cechą, która wyróżnia Seymoura wśród wielu innych i zyskała mu przydomek Pięści Lembuna, jest jego niebagatelna siła. Od dawna nie spotkał się z człowiekiem, który mógłby stanąć z nim w równy pojedynek na rękę, a zdarzało mu się nawet wygrywać walki z Amaksjańskimi niewolnikami. Jest w stanie powalić niemalże każdego jednym, celnym uderzeniem łapy.
- Jest wyśmienitym strzelcem,strzelając z rusznicy potrafi trafić w oko szarżującego Wkurwa z odległości nawet 150 stóp. Lata traperskiego życia i zarabiania na nie myślistwem wyrobiły u niego pewną, stabilną dłoń i nienaganną celność.
- Miesiące spędzone w puszczy na uganianiu się za zwierzyną przyzwyczaiły go do surowych warunków życia, nie straszne mu spędzanie nocy pod gołym niebem i z dala od cywilizacji, w towarzystwie samych gwiazd i Ogryzka.
Wady:
- Jego wieloletnie uzależnienie od fajki osłabiło jego płuca, więc raczej nie zostanie zawodowym sprinterem.
- Niski wzrost utrudnia mu wiele zadań, na przykład nie będzie zbyt dobrym wspinaczem, ani nie będzie potrafił wychynąć zza zbyt wysokich osłon.
- Nie ma najlepszej ręki do koni, dlatego najchętniej używałby ich wyłącznie do transportowania skór, a jeżeli musi dotrzeć do innego miasta to najczęściej wybiera kolej.
- Chociaż posiada sporo broni białej, to raczej używa jej w formie narzędzi, ponieważ nie potrafi właściwie jej wykorzystywać. W walce wręcz woli polegać na sile swoich pięści i doświadczeniu, ale to nie zawsze jest wystarczające.
Specyfikacje:
- Jest uzależniony od palenia tytoniu.
Ekwipunek:
- Dubeltówka
- Karabinek Harlk
- Webley Mark IV
- Stworzona jako prezent dla Porterfielda, jednostrzałowa rusznica. Jest to broń jedyna w swoim rodzaju, od początku do końca przystosowana do budowy i stylu Seymoura, skonstruowana przez bliskiego mu rusznikarza. Rusznica przypomina przerośnięty, karabin, z misternie ozdobioną, precyzyjnie wyważoną kolbą, sporym zamkiem i długą, wysmukłą lufą, na której zamontowano okrągłe przyrządy celownicze. W komorze nabojowej mieści się tylko jedna kula, którą trzeba przeładować po każdym strzale, więc strzelec nie może pozwolić sobie na pudło. Jednak, jeżeli ołów trafi w swój cel, to niemalże na pewno pozbawi go życia, a co najmniej oderwie całkiem ładny kawałek ciała. Do tego jest to broń bardzo celna, ale także wymaga sporej siły w obyciu ze względu na wagę.
- Nóż bojowy Wax
- Toporek
- Wnyki
- Ubranie przedstawione w wyglądzie.
- Bandolier z 42 nabojami do karabinu i kolejnymi 18 do rusznicy.
- Pas nabojowy z 10 nabojami do strzelby oraz 12 do rewolweru
- Torba podróżna
- Krzesiwo
- Niewielki nożyk
- Sznur
- Fajka
- Tytoń
- Paczka zapałek
- Butelka whisky
- Bukłak wody
- Kilkanaście pasków suszonego mięsa
- Paczka sucharów
Rodzina:
- Annabelle Darkflower, lat 44, wieloletnia kochanka Seymoura. Silna kobieta, która nie do końca przepada za swoim eleganckim, bogatym i narzuconym stylem życia. Pomimo tego, że oficjalnie jest żoną ranczera Hektora, to jej serce od długiego czasu należy do Porterfielda i jej dzieci, a do męża nie czuje niczego. Przed Seymourem otwiera się z wszystkiego co ją boli i trapi, jest mu bardzo bliska. Gdy Sey przybywa na ranczo, to spędzają przynajmniej jeden dzień razem na polowaniu.
- Isabell Darkflower, lat 19, pierwsze dziecko Ann. Mądra dziewczyna, która najpewniej już dawno zgadła, że wujek nie jest dla jej matki tylko wujkiem, ale nic z tym nie robi. Dlaczego? Bo po pierwsze wujka lubi, a po drugie na pewno lubi go bardziej od ojca, który w domu pojawia się raz na mivvocki rok. Jest bardzo inteligentna, interesuje się anatomią i antropogenezą człowieka, jak i także ras tubylczych Oskad.
- Anais Darkflower, lat 16, druga córka Annabelle. Pomimo bycia sporym przeciwieństwem swojej starszej siostry, Anais jest w stanie współpracować z nią jak nikt inny. Anais jest marzycielką i idealistką, dlatego uwielbia słuchać opowieści Seymoura, które potem wykorzystuje w swoje największej pasji - pisarstwie.
- Daniel Darkflower, lat 14, trzecie dziecko i jedyny syn Ann. Ulubieniec Seymoura, gdy przyjeżdża to robi sobie z Danielem “męskie wypady”, podczas których uczy chłopca wszystkiego, co sam umie. Strzelectwa, obchodzenia się z bronią, czyszczenia jej, tropienia zwierzyny. Daniel prawdopodobnie przejmie ranczo po ojcu.
- Elijah Porterfield Junior, lat 55, starszy brat Seymoura. Najstarszy z żyjących Porterfieldów, konstabl w jednym z miast. Seymour utrzymuje z nim dobrą relację i to właśnie jemu w dużym stopniu zawdzięcza to, że “Seymoura Porterfielda, winnego uczestnictwa w rozboju, morderstwa licznych funkcjonariuszy prawa, koniokrada” uznano za martwego, a także zamknięto sprawę jego poszukiwań. Sey często odwiedza brata.
- Midas Porterfield, lat 50, starszy brat Seymoura. Drugi najstarszy żyjący Porterfield. Złoto, które zrabował podczas pamiętnego napadu na bank wykorzystał do kilku przekupstw i po dłuższej serii łgarstw i oszustw udało mu się zostać wysoko postawionym bankierem, odzierającym ludzi z pieniędzy. Od czasu napadu Elijah i Sey nie utrzymują z nim kontaktu, a on cieszy się z takiego stanu rzeczy. Podobno Junior słyszał też, że bank to nie jedyne źródło zarobków Midasa i jego żony, ale na pewno jedyne legalne.
Zawód: Traper
Ubranie: Podano w wyglądzie (jednak absolutnie nie ma na swoim płaszczu tych dziwnych, lwich naramienników).
Wygląd:
-
Imię: Luther
Nazwisko: Bushwire
Rasa: Człowiek
Pseudonim: Naparstek, Srebrzyk
Charakter: Luther, stary wyjadacz pustkowi nie ufa nikomu. Na każdego klienta patrzy spod gęby, ale mówi ciepłym tonem. Znakomity aktor, potrafi zmieniać uczucia nie do poznania. Pod fasadą gburowatości kryje się miły i ciepły starszy pan, zawsze skory do pomocy najbliższym. A kto jest mu najbliższy? To już jest jego własną tajemnicą…
Wiek: 56
Towarzysze:
Jego pracownicy stale się wymieniają, jeden składa wypowiedzenie a drugi się zatrudnia. Można jednak wśród nich wyróżnić najdłużej pracującą, trzydziestodwuletnią Gertrudę, którą Luther zawsze bierze ze sobą jak już musi wyjechać.
Majątek i nieruchomości: Saloon “Hilda” w Nadziei oraz mały domek nieopodal, Tysiąc osiemset złota
Historia:
Historia: Luther od młokosa sprawiał kłopoty. Ktoś ukradł sąsiadowi kurę? Luther. Gdzieś zniknął Smithson ojca? Luther. Ktoś powybijał szyby w pobliskim saloonie? Pijacy. Albo Luther. Z tego powodu już jako mały chłopiec miał utarczki z prawem, aż w końcu dorósł. I można go było zacząć karać. Więc uciekał, szlajał się. Od wioski do wioski, wszędzie zostawiając za sobą coraz wyższe listy gończe. Jednak nie wszyscy którym sprawiał kłopoty byli po stronie prawa. Luther uważał się za wyrzutka społeczności, kogoś kto ma dopiec każdemu, niezależnie od tego czy jest szeryfem czy złodziejem. Niejednokrotnie z pomocą starych znajomych rozbijał całe paczki. Jeden jedyny raz natrafił na coś grubszego. Jedna z niegdyś większych grup bandytów, a raczej jej członkowie, napadli go razem z jego znajomym na drodze do kolejnej wiochy. Znajomy nie przeżył, i Luther przysiągł zemstę. Zebrał wszystkich ludzi których znał, po obydwu stronach prawa. Zaczęli szukać korzeni grupy, kogoś lub czegoś co ich na hersztów bandy naprowadzą. Wielu z nich straciło życie już w tej fazie zemsty, ponieważ nikt kto chciał się o nich czegoś dowiedzieć siłą nie mógł żyć dłużej. W końcu, dzięki połączeniom starego szeryfa z jego ojczystej wsi, który się przyjaźnił z ojcem Luthera i zawsze lubił małego, dotarli do pierwszego ważnego ogniwa. W opuszczonej kopalni węgla miało się odbyć jakieś spotkanie tej szajki, dając duże szanse na złapanie jej hersztów. Nie wszystko poszło zgodnie z planem – Była to zasadzka. Wszystkie ważne osoby tam rzeczywiście były, ale wsparcia im nie brakowało. Na szczęście dla Luthera nie spodziewali się że przyjdą tam wszystkie jego kontakty, pomagające w zlokalizowaniu ich. Zostali zabici po dosyć długiej strzelaninie, nie bez strat po stronie „prawa”. Zginął m. in. stary szeryf, oraz najlepszy przyjaciel Luthera, razem z wieloma innymi bliskimi mu osobami. Krótko po tym, żywota dokonał też jego ojciec, zabity przez niedobitki tej bandy. Stracił on wtedy całą chęć do życia, stał się jeszcze bardziej okrutny. W momencie kulminacyjnym, był nawet bliski popełnienia samobójstwa.I nagle, stał się cud. Poznał kobietę jego życia. Oczywiście, złapano go, ale Hilda (Bo tak miała ona na imię) wpłaciła za niego kaucję swoimi ostatnimi pieniędzmi. Wszystko co życie zabrało Lutherowi zostało mu oddane. Chęć do życia, ukochana osoba, rodzina. Ich marzeniem było wykupić saloon, oraz się ożenić. Niestety, przeszłość goniła za Lutherem, i odebrała mu wszystko ponownie. Przez jego utarczki z bandytami w przeszłości, a szczególnie z tą bandą, w przyszłości niejeden chciał mu dopiec. Gdy w końcu Luther i Hilda zakupili swój pierwszy, mały saloon, już szczęśliwie ożenieni, jeden z jego dawnych wrogów go podpalił gdy Luther był na mieście z synem. Hilda spłonęła w środku, a syn po zastaniu jedynie zgliszcz wyrwał się ojcowi z rąk i uciekł. Luther stał się człowiekiem rozbitym. Złapał rzezimieszka, za nagrodę zakupił większy saloon. Spełnił swoje i Hildy marzenia, ale już bez Hildy. Stał się zamknięty w sobie, taksując każdego klienta i pracownika. Już nigdy się nie ożenił, ani nie miał nowych dzieci. Z dawnego, wojowniczego Luthera została tylko pusta skorupa… Ale jeszcze czasami widać w jego oczach ten czerwony błysk młodości.
Umiejętności:
-Potrafi poznać człowieka po tym jak się zachowuje. Przydatne przy prowadzeniu saloonu
-Żyłka do handlu, czy to przedmiotami, czy usługami.
-Prawdziwy wirtuoz emocji, potrafi znakomicie udawać taką emocję, jakiej wymaga sytuacja
Wady:
-Starzeje się, więc jest trochę słaby, ręka niepewna, oko nie takie… Wojak nie ten co kiedyś
-Łatwo go wyprowadzić z równowagi. Z całym jego doświadczeniem i aktorstwem, grubiaństwa nie znosi.
-Wdowiec, nękają go koszmary o śmierci jego żony, rodziny… Nie może sypiać.
Specyfikacje: Blizna na plecach, pozostała z czasów młodości.
Ekwipunek: Nóż uniwersalny Wax, Smithson 1590 [18 naboi pod ladą, dokładnie na trzy całe bębny. No i 6 cały czas w rewolwerze], Dubeltówka [10 naboi pod ladą, dwa załadowane], oraz mała skrytka z nabojami na zapleczu, mieszcząca jeszcze naboi na 5 bębnów do Smithsona i dodatkowe 12 do dubeltówki. (Całe jedzenie i wodę ma w saloonie to nie wiem czy wypisywać)
Rodzina: Syn Rutherford, 31 lat, uciekł od ojca po śmierci matki, nie wiadomo gdzie teraz jest.
Zawód: Właściciel saloonu.
Ubranie: Do wyglądu
Wygląd:
-
Chyba coś zmaściłeś z wyglądem.
-
Tak też widzę. Markdown jest dla mnie nie do końca nowy, ale obrazy w nim już tak
-
Przede wszystkim twój link to link do strony, nie do pliku graficznego.
-
Ach, no tak
Dawno nie korzystałem z Imgura -
O, naprawiłem
-
A no.
-
Mogę znać twoją opinię na temat tej karty? I też na temat tego czy jakkolwiek poprawiły się moje umiejętności w ich pisaniu
-
Moment.
-
Ja tam co najwyżej przyczepiłbym się do krótkiej historii i zbyt dużej ilości złota, ale to już Kuba wie lepiej.
-
Historia krótka, bo nigdy w te klocki jakiś wybitny nie byłem. A co do waluty, to ja niezbyt się rozeznaję jak dużo to dużo
-
Jakby coś to historię mam zamiar rozszerzyć, tylko muszę przekopiować kartę z notatnika do Worda, bo w notatniku to koszmar dłuższe KP pisać
-
Dodge ma tylko jeden saloon, słynny w całej kolonii, Twój bar byłby więc niezbyt rentowny. Masz wiele innych miast, jak choćby Nadzieja, gdzie mógłbyś umieścić swój lokal. Dopisz ilość posiadanej amunicji do broni, chyba że każdemu awanturującemu się klientowi chcesz dać w pysk kolbą strzelby. Historia już gotowa czy będziesz się nad nią jeszcze męczyć?
-
Dobra, zmienię miasto. Nie wiedziałem o amunicji, sory. Z historią pojawiły się problemy w postaci przygotowań do eventu na RP gdzie jestem jednym z GMów, ale może udałoby mi się dokończyć rozszerzenie w jakąś godzinkę jeżeli mi się plik zapisał w LibreOffice
-
Na szczęście się zapisał. Za jakiś czas powinienem dodać zmiany, z rozszerzoną historią
