Kijów
-
- Tak myślałem. Powinniśmy zaraz zaczynać, nie? - zapytał towarzysza.
-
– Trafisz znowu do tego psa, który cię postrzelił?
-
- A co, mamy iść tam razem?
-
– Mam plan, ale niech najpierw ci naprawią łapę.
-
- Ta, lepiej żeby mi tą łapę naprawili. Dopiero po tym omówimy twój plan.
-
//To sobie pogadajcie, ale nie zapomnij, Zohan, że to Ty masz odkazić ranę i tak dalej, nim przyjdzie medyk, który wyjmie kulę, zaszyje wszystko i obandażuje.//
-
//ehe//
– Chodź, odkażę ci to. – poszedł do Wołgi i sięgnął po butelkę z plecaka. -
Poszedł za swoim towarzyszem.
-
//Takie czynności, które odbywają się między graczami typu “poszedł za towarzyszem”, “poklepał go po ramieniu” etc. i nie mają wpływu na ich zdrowie, otoczenie nie muszą być potwierdzane przez GM?//
– Dawaj świeży bandaż i wsadź sobie rękojeść czekana między zębami.
-
// Ja tam nie wiem, ale piszę na wszelki wypadek. //
Wyjął więc jeden z bandaży ze swojego plecaka i podał Pawłowi, po czym wsadził sobie między zęby rękojeść jednego z czekanów. -
//Teraz czekamy na Kubeła.//
Na początku pomyślał, aby nasączyć bandaż alkoholem i odkazić ranę, ale zdecydował się na to, aby bezpośrednio polać ją samogonem z butelki.
-
Chyba się udało, bo bolało jak cholera, widać to było po twarzy pacjenta, ale jeśli piekło tak bardzo, to znaczy, że działa i potencjalną gangreną nie musicie się już martwić.
-
– Będziesz raczej żył, skoro teraz nie zemdlałeś z bólu. – poklepał towarzysza po zdrowym ramieniu. – Ale wyjmowanie kuli bez znieczulenia pewnie będzie bardzo boooleć. – przeciągnął ostatnie słowo, aby trochę przerazić kompana.
-
- Skoro przy odkażaniu rany samogonem nie zesrałem się ze strachu, to pewnie będzie podobnie przy wyjmowaniu kuli bez znieczulenia. - odpowiedział.
-
– Gorzej będzie jak się okaże, że kula nie jest w jednym kawałku. No ale to nie ja będę ci grzebać w ramieniu, a jakiś doktorek.
-
- Dobra, my tu pierdolimy o mojej ranie, a powinniśmy zacząć gotować samogon, czyż nie?
-
//Wy chcecie jeszcze gadać czy mam już wkroczyć?//
-
//ajaj, odpisać miałem i trochę to pociągnąć, ale lepiej jak wkroczysz.//
-
Rozmowę przerwało Wam przybycie jednego z ukraińskich żołnierzy, młodego, może dwudziestoletniego, odzianego w taki sam mundur, jak wszyscy inni, choć wyznacznikiem tego, kim był w oddziale chroniącym stację, była duża apteczka pierwszej pomocy.
- Co się stało? - zapytał krótko, rozkładając sprzęt na ziemi i wyjmując z niej kolejne przedmioty, jak nici, igły czy bandaże. -
- Rana postrzałowa ramienia. - odpowiedział krótko i wskazał ramię, w które go postrzelono.
