Kijów
-
Kontynuował obserwowanie sytuacji i jeśli wywiąże się strzelanina, to on wspomoże swojego towarzysza w walce z dresiarzami, odpowiadając wrogowi ogniem.
-
- … pierdolnie aż miło. - powiedział jeden, pospiesznie kończąc papierosa. Choć był poddenerwowany i sięgnął po broń, to zdaje się, że żadnego z was nie usłyszał ani nie zauważył.
- Ta, dobrze się będzie stąd zmyć, nim pierdolnie. Fucha dobra, biorę od nich nagrodę, pohulam sobie trochę i lecę znowu, sama przyjemność, a jak dobrze dają zarobić.
- Ja to już nie mam zamiaru. Jakieś chuje sprzątnęły Jurija i dwóch innych na patrolu, a potem ktoś zaatakował warty przed wejściem.
- Myślisz, że to dlatego spierdalamy?
- No a jak? Dobra, chodź.
Po tych słowach jeden z dresiarzy odwrócił się i odszedł, oddalając od was, a pozostały rozejrzał się jeszcze nieufnie, ale widocznie i on nie dostrzegł niebezpieczeństwa, bo przynaglany przez towarzysza również się oddalił. -
Paweł by prychnął w tym momencie, że spierdalają tylko dlatego, że jakiś dwóch Rosjan spod Uralu wyrżnęło paru ich chłopaków.
— Wracamy, kurwa. Jak najszybciej. — wyszeptał do znajomego i zawrócił. Trzeba ostrzec tych Ukraińców, bo jeszcze osadzą jego i Michaiła o zaciągnięcie ich w zasadzkę. Jeżeli w ogóle Paweł i Michaił wyjdą z tego żywi, bo może im się sufit spierdolić na łeb. -
- Jebane pizdy, zamiast powalczyć z nami i Ukraińcami chcą nas zajebać ładunkami wybuchowymi. - odpowiedział zdenerwowany i również zawrócił. Mógł jednak nie sugerować Ukraińcom pójścia do galerii, którą za chwilę zniszczą dresiarze, ale czasu nie da się cofnąć. Teraz liczą się sekundy, bo nie wiadomo, kiedy nastąpi wybuch.
-
Żeby ich ostrzec mogliście wrócić nad zawalone schody i się wydrzeć, ale nie było gwarancji, że ktokolwiek albo wszyscy usłyszą. Co więcej, w ten sposób mogliście też zaalarmować tamtych, którzy tylko przyspieszyliby detonację. No i w ten sposób możecie się sami nie uratować, dlatego lepiej będzie zacząć od znalezienia drogi na dół.
-
Prawda, najlepiej znaleźć jakieś inne zejście na dół i to jak najszybciej. Mogliby się wydrzeć, ale te zjeby od razu by wysadziły cały budynek. Jeżeli nie znalazł jakiegoś zejścia na dół, to pozostaje im chyba tylko pójście tam, gdzie szły te brudasy.
-
Ruszył za towarzyszem.
- Ty, Paweł, a myślisz, że zdążymy tych cholernych Ukraińców ostrzec? Bo istnieje ryzyko, że spotkamy tych dresiarzy, a wtedy wywiąże się strzelanina. I wszystko pójdzie się jebać. - rzekł do Pawła. -
— Bardziej się obawiam, że my wyjdziemy z tego cało, a Ukraińcy nie. Jak wszystkich szlak trafi w tym centrum, to może uda nam się ujść z życiem z tego miasta, a gorzej jak jakiś przeżyje i doniesie innym.
-
- A wtedy będziemy musieli napierdalać się z ukraińskimi żołnierzami, na co nam nie starczy ani amunicji, ani medykamentów. Żebyśny tylko zdążyli ostrzec Ukraińców. Albo zdążyli uciec stąd i być jedynymi ocalałymi.
-
Przy tych niewesołych rozważaniach odnaleźliście w końcu kolejne ruchome schody, ruchome rzecz jasna tylko z nazwy, które mogły zaprowadzić was zarówno na wyższe jak i niższe piętro.
-
— Rozdzielamy się czy od razu na dół? — zapytał młodszego.
-
- Zapieprzamy na dół. Trzeba ostrzec Ukraińców. - odpowiedział stanowczo.
-
— Schodzę pierwszy, Ty za mną. — oznajmił Michaiłowi i zaczął schodzić po ruchomych schodach, które nie są ruchome.
-
Kiwnął głową, a następnie, będąc za swoim towarzyszem, zszedł po (nie)ruchomych schodach.
-
I tak też znaleźliście się na dole. Nim zadecydowaliście, gdzie iść, aby szukać tamtych, na parterze dało się usłyszeć strzelaninę, co może naprowadzić was na cel lub jakąś niezłą kabałę.
-
— Idziemy tam czy spierdalamy stąd?
On sam by wolał z tego wyjść cało i najlepiej bez żadnych niezałatwionych spraw z Ukraińcami, ale to się pewnie nie uda. -
- Kurwa, wolałbym nie ryzykować gniewu tych ukraińskich debili. Sprawdźmy, kto się strzela, a potem cholera wie, co zrobimy.
-
//Czekam.//
-
— Ta, zapierdalajmy tam.
Im szybciej się dostanie do tych Ukraińców, tym lepiej, więc zaczął zapierdalać, czyli biegnąć truchtem. -
Pobiegł truchtem za swoim towarzyszem.
