Miasto Ur

[Kubeł1001]

Kuba1001

Vader:
‐ Nie uważasz, że poszło za łatwo? No właśnie. Zgładziłeś jego sobowtóra, ale on żyje i pewnie teraz snuje zemstę.
Wiewiur:
‐ No mam. ‐ odrzekł cyrulik, mężczyzna w średnim wieku, o charakterystycznych, zielonych oczach. ‐ A co? Rodzina? Bo jak nie to won.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐No dobrze. Moja wina… ale dom i wyposażenie było oryginalne?

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

‐ Rodzina. Zaprowadzi mnie Pan do niego?

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Ale tu ładnie… ‐ Rozglądała się.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wiewiur:
‐ Guzik, kurna, bo sam mi mówił, że nie ma rodziny. Więc won.
Taczka:
Nic poza tym, co już zauważyłaś, nie zobaczyłaś, zaś Wy wkroczyliście do pałacu, gdzie to zastałaś marmurową posadzkę krytą czerwonymi dywanami, ozdobne kolumny, spiralnie zakręcone schody pnące się w górę, liczne drewniane meble, wielu służących i drzwi oraz korytarze prowadzące do najróżniejszych pomieszczeń.
Vader:
‐ Owszem, z tym że najwidoczniej ma kryjówkę gdzieś indziej, w której przeczekał Twój atak na sobowtóra.

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

‐ Słuchaj Pan, mam do niego bardzo pilną sprawę która nie może czekać, więc albo mnie Pan wpuści, albo Pan pożałuje wygonienia mnie.‐ Mówiąc to rozglądał się czy w pobliżu są jacyś strażnicy.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Jak myślisz, w siebie miał coś, co by pomogło go znaleźć?

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Co teraz będziemy robić? ‐ Zapytała się szlachcica.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Vader:
‐ Możliwe, choć nie jestem pewna. Nigdy nie byłam w jego domu.
Taczka:
‐ To zależy czy chcesz odpocząć, czy może zwiedzić miasto. Ur, wbrew pozorom i opiniom innych, jest urokliwym miejscem. Ale niestety nie będę mógł Ci towarzyszyć, mam wiele spraw wymagających mojej pilnej obecności. ‐ rzekł szlachcic, odchodząc wraz z kilkoma służącymi.
Wiewiur:
‐ Pokroiłem i poskładałem masę ludzi. I nie tylko ludzi. ‐ odrzekł, krzyżując ramiona na piersi. ‐ Uważasz, że z Tobą będzie inaczej? I dobrze, bo Ciebie tylko pokroję, ale już nie poskładam.
W pobliżu kręcił się trzyosobowy patrol.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Ja byłem.
Położył plecak na ziemi i wyjął z niej kuferek, którego wcześniej nie otworzył. Później w torbie zaczął szukać wytrychów.
‐Jeżeli planował wrócić do siebie, to będzie musiał wydać mnóstwo złota, by odzyskać to, co mu zabrałem.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Ale… ‐ Przerwała swoją wypowiedź i poszła do miasta, żeby poszukać rynku.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Taczka:
Może z polecenia szlachcica, może z własnego kaprysu, a może z racji braku innego zajęcia, Rodo i Nord poszli za Tobą. Rynek znalazłaś zaś bez problemów, był tuż obok słynnego na całe Elarid targu niewolników.
Vader:
‐ Masz już jakiś plan?

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

‐ Nie mogę wejść chociaż na chwilę? Jego znajomy z dawnych lat go szuka, to prawie jak rodzina.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐A wy dokąd idziecie? ‐ Zapytała się Rodo, bo ten drugi raczej nic by jej nie powiedział.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Tak, przeszukać jego rzeczy.
Zdenerwował się wyjął fotel, którym zaczął uderzać o skrzynię. Lubskrzynię o fotel.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Taczka:
‐ Nie mamy nic do roboty, a poza tym możemy Ci się przydać. ‐ odrzekł i raczej nie było tutaj mowy o taszczeniu Twoich zakupów, ale o ewentualnej ochronie.
Vader:
Nie byłeś w stanie unieść fotela, aby skutecznie nim uderzyć o skrzynię, więc uderzyłeś skrzynią o fotel, w końcu odłamując podłokietnik mebla.
Wiewiur:
‐ Yhym, jasne. To rusz dupę po tego jego znajomego. ‐ powiedział jeszcze medyk, nim nie trzasnął drzwiami, później zamykając je od wewnątrz.

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

Poszedł więc w miejsce gdzie powinien spotkać swego Pana. Jeśli go nie było to stał tam czekając aż ten nadejdzie.

[Kubeł1001]

Taczkajestfajna

‐Ale nie wysłał was Zimtarra?

[Kubeł1001]

Vader0PL

Otworzył skrzynię.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Taczka:
‐ A nawet jeśli? Zresztą, nie mógłby, ma masę rzeczy do załatwienia, bo długo go nie było.
Vader:
Fotel był uszkodzony, skrzynia trzymała się jak najlepiej.
Wiewiur:
I wrócił, a sądząc po minie, to raczej niezbyt dobrze poszły mu poszukiwania i pewnie stracił nadzieję.