Miasto Kasuss
-
Każdy bywa zdesperowany. Zwłaszcza, gdy wie, że śmierć po niego przychodzi wielkimi krokami, z toporem w dłoniach… Otworzył drzwi, jak nie dało się normalnie, to je po prostu wyważył. Ewentualnie ponownie spróbował wyrąbać, a raczej nie będą już stawiały takiego oporu jak tamte do sali tronowej.
-
Taczka:
Po chwili usłyszałaś, jak chłopak i pies odchodzą, a nieco później najpierw poczułaś paskudny smród, a chwilę potem usłyszałaś pierwsze Gobliny. Przez wejście do jamy mogłaś nawet zobaczyć ich obute stopy, gdy przeszukiwali okolicę, głośno naradzając się, gdzie powinni udać się teraz dalej.
Kazute:
W tej postaci, z drobną pomocą innych, zdołałeś bez trudu wyważyć drzwi, prowadzące na dalszy korytarz i do kolejnych pomieszczeń. -
Czekała, aż Gobliny sobie pójdą.
-
Time skip za pozwoleniem Kuby
Sylvia, ośmielona niedawnym sukcesem i w sumie nieco znudzona, wzięła kolejne zlecenie z tych przyniesionych przez Dethana. Tym razem stwierdziła, że zajmie się tym gościem od niewolników. Jak to często bywa, chojarczenie do niczego dobrego nie prowadzi, bo o ile zlecenie udało się jej wykonać, o tyle porządnie zraniła się w prawą rękę w trakcie walki. Była też nieco niezadowolona z siebie, że w przypływie złości dobiła kolesia, przez co nie dostała pełnej nagrody. Teraz siedziała przy stole, raz i drugi poprawiając niezdarny opatrunek, który sobie założyła. Pewnie gdyby nie dzieciaki to by sobie podpiła dla uśmierzenia bólu.
-
Taczka:
Nie stało się to tak szybko, nawet tak głupie pokurcze jak oni rozumieli, że ktoś musiał tu być, i w prosty sposób połączyli to z Waszą ucieczką, dokładnie przeszukując obóz.
- Ciemno zaraz będzie, trza by było już do miasta wracać. - mruknął jeden z Goblinów.
- No, kurwa, nie zasraj się tam, Skrawl. Szefo kazał przyprowadzić chłopaka, żeby można go było pomęczyć i zabić, i dziewczynę, żeby mógł jeszcze pochędożyć, zanim odda ją tamtym kapturzastym. - odparł inny.
- A kto to w ogóle jest? - zapytał ten sam Goblin. - Nasz szefo jest najsilniejszy w całym Kasuss, to czemu jakieś blade wymoczki w kapturach będą mu dyktować warunki?
- Chuj wie. Ale podobno to ktoś od jakiegoś ważnego… No, ważnego. Także morda i szukać dalej.
W odpowiedzi kilka kolejnych Goblinów odmruknęło coś w odpowiedzi i wznowiło poszukiwania.
Abby:
Dzieciaki, jak to dzieciaki, biegały, bawiły się, krzyczały i wszędzie było ich pełno, ale każde z nich doskonale wiedziało, kiedy uszanować Twoją prywatność, więc miałaś choć kilka chwil spokoju, która mogłaś poświęcić choćby na opatrzenie rany. Dethana akurat nie było, jak zwykle zajęty był swoimi ciemnymi sprawkami w mieście, co przypomniało Ci jego ostatnią konfrontację z bandą drowskich skrytobójców oraz poznanie Geretha, zwanego Dłonią lub Pozbawionym Twarzy, oraz Bolga, Orkologa i jego kompana w licznych przygodach. Ciekawe, gdzie teraz ich wywiało? -
Próbowała być jak najciszej, żeby Gobliny nie zwróciły uwagi na jej kryjówkę.
-
Z jednej strony trochę ją to interesowało, a z drugiej miała wrażenie, że im więcej będzie o nich myśleć, tym prędzej ich licho przyniesie. Choć nie mogła odmówić im tego, że już kilka razy uratowali jej i Dethanowi dupy, to i tak po części łączyła ich z tymi kłopotami. W końcu podniosła się i postanowiła zająć dzieciakami. Nieco ją też intrygowało, co się stało z tym dzieckiem, które niedawno ktoś przytargał.
-
Taczka:
Udało się, bowiem jeszcze chwilę powęszyli tu i odeszli, szukając dalej.
Abby:
Tego nie wiedziałaś i, niestety, już się pewnie nie dowiesz. Dziewczyna zniknęła nagle, chyba jeszcze tego samego dnia, gdy trafiła pod Twój dach, przyprowadzona przez tamtego Norda, lub dzień później. Mogłaś tylko liczyć, że trafiła w jakieś inne miejsce, choć tutaj, w Kasuss, stolicy bezprawia Elarid, mógł ją spotkać o wiele gorszy los… Dzieci tymczasem nie wydawały się szczególnie potrzebujące opieki, nie licząc szukania kilku zaginionych zabawek czy godzenia skłóconych szkrabów nie miałaś tu nic do roboty. -
Wychyliła się, żeby sprawdzić, czy Gobliny sobie poszły.
-
Trochę z braku laku sprawdziła jak tam rana. Najpierw ta świeższa, potem ta starsza. Na moment przywołała wizję wynoszenia się z dzieciakami poza miasto. Wydawało się to równie realne jak ta bajka o człowieku, który zgromadził wszytskie zwierzęta w ogromnej drewnianej szkatule. Sylvia miała nadzieję, że ten problem już na pewno będzie zażegnany lada moment.
-
Taczka:
Choć było dość ciemno, bo zmrok rzeczywiście niemalże zapadł, to nie widziałaś żadnych małych Zielonoskórych w pobliżu.
Abby:
Obie rany były już niemalże zagojone i niedługo nie pozostanie po nich nic, może poza nieciekawymi wspomnieniami i drobnymi bliznami.
- O czym tak myślisz? - usłyszałaś pytanie zza swoich pleców. Choć Dethan nie był już młodzieniaszkiem, to wciąż potrafił się skradać i od czasu do czasu udawało mu się Ciebie zaskoczyć, nawet pomimo lekkiego podupadnięciu na zdrowiu po chorobie jaką przebył w wyniku zbyt bliskiego spotkania z trucizną Mrocznych Elfów. - Albo o kim? -
Uśmiechnęła się zawadiacko i odwróciła się w jego stronę.
— A o kim innym mogę myśleć, jak nie o tobie, co? Nie mów mi, że na starość robisz się zazdrosny.
Ponure myśli odsunęła na bok. Może żyła w najgorszym mieście, ale życie z Dethanem wcale nie było takie złe. -
Wyszła z kryjówki, usiadła i czekała na Verofa.
-
Abby:
- Ja już młodszy nie będę, a takie Elfy starzeją się wolniej. Drowy też, ale z tymi się lepiej nie zadawać.
Taczka:
Słońce w końcu zaszło, a on nie wracał. Tymczasem las powoli budził się do życia, usłyszałaś odległe wycie wilków i bliższe pohukiwania sów. -
— No powiedz mi, jakie elfy? Naprawdę, jakby kiedykolwiek mnie jakikolwiek elf interesował albo w drugą stronę.
Wstała i położyła mu dłoń na policzku.
— A może jeszcze gorączka co została i dalej bredzisz, Dethan? -
-V-Verof, gdzie jesteś? - Zapytała się na głos, chociaż mówiła to do samej siebie. Czekała jeszcze chwilę, a jeśli nie wracał, to zaczęła znów zbierać suche gałęzie na ognisko.
-
Abby:
- Nie wracajmy do tematu tej choroby, to było najgorsze, co w życiu przeżyłem. No, może za wyjątkiem ślepnej gorączki na Martwych Bagnach, ale to było dawno temu.
Taczka:
Nie wracał, a zbieranie chrustu po ciemku było o wiele trudniejsze, niż za dnia, jednak udało Ci się nieco go uzbierać. -
Westchnęła cicho. W sumie też ta choroba nie była dla niej dobrym wspomnieniem. Przecież mogła go stracić. I tu nawet nie myślała o dzieciakach, a raczej o sobie. Chyba by tego nie przeżyła.
— Tak, tak. Przepraszam. Potrzeba ci czegoś? -
Ułożyła chrust na ognisko i spróbowała rozpalić ogień tak jak wcześniej.
-
Abby:
- Odrobiny rozrywki. - odparł z prostotą, wzruszając ramionami. - Każdy inny pewnie doceniłby tych kilka tygodni ciszy i spokoju po walce z drowskimi skrytobójcami, ale mnie to już powoli nuży. Znów chciałbym się czymś zająć.
Taczka:
Po ciemku było to nieco trudniejsze, ale po kilku próbach wreszcie Ci się udało. Ogień przyjemnie grzał, w końcu było chłodno, a Ty wciąż miałaś na sobie tylko skąpy strój niewolnicy, który otrzymałaś wcześniej od Goblinów, a także odstraszał dzikie zwierzęta, które na pewno były gdzieś w pobliżu. Ale był też dobrze widoczny i była szansa, że Gobliny go dostrzegą, o ile jeszcze prowadzą poszukiwania, czego nie mogłaś być pewna.
