Miasto Kasuss
-
- Jakich szczegółów? - odparł Goblin. - Niewolnica jak niewolnica, nic specjalnego nawet nie umie. Tylko dziwnie wyglądała, mówili, że niby jest Łakiem, a takiej jeszcze nie miałem, to kupiłem. Już na drugi dzień mi spierdoliła, jak załatwiałem swoje interesy.
-
Westchnęła w duchu wiedząc, że jedynie zmarnowała czas. Wyszła więc I postanowiła się zdać na własną intuicję, która przecież zawodziła nieco rzadziej niż Dethan.
-
Nikt Cię nie zatrzymywał, Tobie zaś intuicja podpowiedziała tylko tyle, że powinnaś szukać poza miastem, bo gdyby skryła się tutaj, to już dawno by ją znaleźli.
-
Kiedy ostatnio opuszczała miasto? Ciężko to sobie przypomnieć. Poprawiła kaptur i ruszyła przed siebie, zastanawiając się, czy dziewczynka w ogóle żyje.
-
Mogłaś mieć tylko taką nadzieję, ale czy z drugiej strony śmierć nie jest lepsza, gdy drugą opcją może być schwytanie przez innego łowcę nagród i powrót do tej małej, zielonej kreatury? Pozostaje liczyć na to, że jednak Ty odnajdziesz ją pierwsza. Miasto opuściłaś bez problemów, a tam trakty, lasy i gościńce, nic ciekawego czy dziwnego.
-
Wobec tego zdecydowała się pójść przed siebie, pomału, szukając niezbyt udeptanej ścieżki i zostawiając jakieś znaki, co by się nie zgubić.
-
Był to dobry tok rozumowania, młoda nie mogła być tak głupia, aby próbować ucieczki jakimś znanym gościńcem lub traktem, Ty zaś zagłębiłaś się w sieć niewielkich ścieżek pośród lasu, używanych przez przemytników, drwali czy podróżnych, którzy nie chcieli dostać się do miasta zauważeni.
-
Cały czas miała na uwadze, żeby się nie zgubić. No i nie robić niepotrzebnego hałasu. Trochę obawiała się tego, co może napotkać, więc rękę w kieszeni zaciskała na sztylecie.
-
Podczas poszukiwań odnalazłaś wreszcie coś ciekawszego niż jelenie odchody, wiewiórki na drzewie czy kolejne wkurzające chaszcze. Było to małe obozowisko, choć to chyba za dużo powiedziane. Odnalazłaś jedynie wygaszone ognisko. Wszystko wskazywało na to, że było ono dość świeże, ale odkryłaś też liczne ślady butów, jeszcze świeższe, co oznaczało, że nie jesteś pierwszą osobą, która odkryła to miejsce.
-
Mała by coś takiego rozpaliła? W sumie prawdopodobne. Westchnęła cicho i podążyła w stronę, gdzie śladów było mniej.
-
O dziwo, nie było to tak daleko. Niewielkie, należące najpewniej do dziecka, które mogła zostawić, prowadziły do jakiejś ziemnej nory, kiedyś leża jakiegoś zwierzęcia. Teraz była opustoszała, ale nie zdziwiłabyś się, gdyby dziewczyna ukryła się tu przed pościgiem.
-
Przyklęknęła, by zajrzeć do środka. Nie czuła się na siłach, by wgramolić się do środka, więc zamiast tego zaczęła cicho śpiewać dziecięcą piosenkę. Wątpliwe, by wyciągnęło to młodą nawet gdyby tam była, ale spróbować można.
-
Nie było jej tam, to wiedziałaś na pewno, bo jama była niewielka, dla niej w sam raz, Ty byś się na pewno nie zmieściła. Ale wcześniej musiała tu być, może spędziła tu noc lub schowała się przed pogonią? Wątpliwe, żeby Goblin zdecydował się na wydanie majątku dla łowców nagród, a sam wcześniej nie spróbował pochwycić zbiegłej niewolnicy własnymi siłami.
-
Wobec tego znów zboczyła ze ścieżki. Młoda nie mogła odejść zbyt daleko, prawda? Sylvia westchnęła i zacisnęła pięści. Powoli zaczynała wątpić w swoje umiejętności. No i nie była zbyt wprawiona w łażeniu po lesie. Odetchnęła i poczęła szukać dalej.
-
Tego nie wiedziałaś. Odkryłaś jednak nowe ślady, tym razem łap. Niby nic wielkiego, lis czy wilk, ale po czasie podążania nimi odkryłaś, że obok niekiedy są też ślady stóp. Dokładnie takie, jakie znalazłaś w okolicy jamy i ogniska.
-
Nie bardzo wiedziała, jak uzasadnić znalezisko. Specjalistą nie była, więc po prostu szła dalej. Zobaczenie śladów nieco podniosło ją na duchu.
-
Idąc śladami, usłyszałaś nagle jakąś awanturę. Do dwóch podniesionych głosów doszedł w końcu i inny, okrzyk pełen bólu, a może i strachu, który niósł się po całym lesie, ale Ty oceniłaś, że jego źródło nie mogło być szczególnie daleko. Chyba nawet prowadziły tam ślady.
-
Pobiegła więc, już szykując sztylet, ale starając się zachować ostrożność. Nie ma sensu jak szaleniec i wpaść komuś innemu pod miecz.
-
W porę zdołałaś skryć się pośród krzaków, aby obserwować, jak jakiś Gnoll okłada przywiązanego do drzewa nastoletniego chłopaka, podczas gdy Hobgoblin się temu przygląda. Sądząc po ich wyposażeniu (tarczy i korbaczu w wypadku Gnolla oraz przyzwoitej zbroi czy kuszy, kołczanu pełnego bełtów i kilku sztyletach za paskiem) to inni najemnicy, którzy zdecydowali się poszukiwać zaginionej niewolnicy, a ten tutaj musiał coś wiedzieć, skoro ciągle kazali mu mówić, a gdy wciąż milczał, znów go okładali.
-
Oceniła czy może jakoś dzieciakowi pomóc, ale wydawało się jej, że nie. Trochę żal go, ale przecież Sylvia nie jest aniołem stróżem.
