Dolina Czarnej Wody
-
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
Pora wykonać więc formalności i wrócić do pracy. -
Poranna toaleta nie była problemem, dostęp do tak wielkiej rzeki pozwolił Ci zaznać prawdziwej kąpieli od bardzo dawna. Później przyszła pora na śniadanie, tu już rewelacji nie było, jedynie pieczywo, mięso, nabiał i warzywa. Jeśli chodzi o pracę, to w rannych mogłeś dosłownie wybierać i przebierać, było ich zbyt wielu, aby wszyscy obecni tu medycy, cyrulicy i Magowie udzielili im pomocy.
-
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
Skierował się do najbliższego rannego i rozpoczął jego leczenie. Może uda mu się przed obiadem wyleczyć z trzydziestu. -
Wyleczyłeś o wiele więcej, szło to szybko i nadszarpywało znacząco Twojej magicznej energii, większość ran była niewielka i łatwa do wyleczenia, zwłaszcza u chłopów i innych uciekinierów, które były związane z szaleńczym tempem ucieczki przed armią Nordów. Wyczekując, że to już pora obiadowa, akurat zrobiłeś sobie przerwę, gdy do tej części obozu, gdzie medycy i Magowie udzielali pomocy rannym, wkroczył jeden z żołnierzy Argentu.
- Ty. - powiedział, dla pewności celując w Ciebie palcem. Nie był to ton oskarżycielski, bardziej rozkaz. Padło na Ciebie zapewne tylko dlatego, że byłeś pierwszym, który rzucił mu się w oczy. - Za mną. -
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
Wstał więc i ruszył za nim.
- Można się zapytać, gdzie jestem potrzebny, panie? -
- Wysłaliśmy zwiadowców na drugi brzeg rzeki, żeby ustalić, jak blisko są Nordowie. Do tej pory wrócił jeden i ledwo żyje. Tutaj nie potrzeba medyka czy nawet Maga, ale cudu, żeby go uzdrowić. Dlatego oczekuję od Ciebie jedynie tego, że połatasz go na tyle, aby opowiedział o tym, co widział, nim skona.
-
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
- Postaram się zrobić co w mojej mocy - odpowiedział. -
Pokiwał głową i prowadził Cię dalej w milczeniu. Na miejscu zastałeś kilku żołnierzy tłoczących się wokół rannego. Był młodym i zdrowym mężczyzną, ale jego wigor nie mógł wiele zdziałać, gdy miał tak paskudne rany: W prawej łydce tkwiła ułamana strzała, prawy bark był strzaskany, a na głowie znajdowała się rana wciąż brocząca krwią. Ponadto miał gorączkę i zaczynał majaczyć, co nie pomoże w wyciągnięciu z niego jakichkolwiek informacji.
-
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
Bez komentowania jego stanu zajął miejsce obok rannego. I do niego też się zwrócił.
- Witaj, jestem tutaj po to, by ci pomóc. - Po tych słowach zabrał się do jego leczenia, a właściwie do podtrzymywania jego życia, jak to określił strażnik. -
Nie rozumiał Twoich słów, a jedynie wciąż jęczał o tym, jak bardzo bolą go rany, oraz wzywał po imieniu jakąś kobietę, być może żonę lub matkę. Rany łydki i barku, choć groźne i być może nawet śmiertelne, nie interesowały Cię w tym momencie. Powinieneś skupić się na uleczeniu obrażeń głowy, które zabiją go najszybciej, a jeśli nie, to uniemożliwią złożenie tak ważnego raportu.
-
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
I na tych też się skupił, starając się jak najszybciej je naprawić, zanim na dobre go uśmiercą. -
Udało Ci się jakoś ustabilizować jego stan i nieco przedłużyć egzystencję, ale wciąż był otępiały z bólu i rozgorączkowany, nie masz co liczyć, że w tym stanie powie coś bardziej składnego, niż wyjęczał do tej pory.
-
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
Postarał się więc w jakiś sposób, związany z magią, obniżyć mu po pierwsze gorączkę, a następnie ulżyć w bólu. Byleby mówił trochę jaśniej. -
Udało Ci się, a na miejsce przyprowadzono od razu kilku wyższych rangą oficerów, najwidoczniej obawiając się, że zwiadowca zginie, nim zdążylibyście przenieść go do nich lub sam proces przypłaci życiem.
- Ilu ich było? - zapytał jeden z nich, delikatnie chwytając zwiadowcę za ramię. - Co widziałeś?
- A ile jest źdźbeł trawy na łące? - odparł tamten, ciężko dźwigając się na łokciach, aby usiąść. - Setki, jeśli nie tysiące, a jeden ich wojownik równa się pięciu naszym. Wojownicy z mieczami, toporami, włóczniami i młotami, oszczepnicy, topornicy, łucznicy, mieli nawet własnych jeźdźców… Zabrali ze sobą kapłanów swojego plugawego kultu boga wojny i dzikich wojowników, walczących jedynie w przepaskach biodrowych i narzuconych na siebie skórach wilków czy niedźwiedzi, a nawet nago, z dwoma toporami lub jednym toporem czy mieczem dwuręcznym… Krwiożercza horda, spragniona łupów, niewolników, bitewnej chwały i naszej krwi. Ale najgorsi byli ci, którzy prowadzili armię. Nie byli zwykłymi barbarzyńcami, odziani od stóp do głów w czarne zbroje i hełmy, ozdobione rogami i kolcami, czaszkami, uszami, palcami i gałkami ocznymi pomordowanych wrogów… A na ich czele szedł wielki wojownik, z dwuręcznym mieczem i futrem białego niedźwiedzia na czarnej zbroi…
Twoje działania przyniosły efekt, powiedział o wiele więcej, niż moglibyście się spodziewać, ale w końcu wyzionął ducha. Zwłaszcza, gdy zaczął mówić coś o tym wojowniku idącym na czele armii Nordów jego głos stawał się cichszy, a oddech cięższy i bardziej urywany… -
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
Nie mógł utrzymać go ciągle, taka była smutna prawda. Odetchnął ciężko, po tym zwrócił się w stronę jednego z oficerów.
- Czy mam pomóc w pochówku, panie? -
- Niedługo zaroi się tu od trupów, legnie z innymi w którymś z masowych grobów. - odrzekł Ci jeden z oficerów i odszedł ze wszystkimi, poza jednym, który położył Ci dłoń na barku.
- Ten żołnierz poświęcił życie, abyśmy my mogli skuteczniej się obronić. Zajmij się godnym pochówkiem, a później wracaj do swoich zajęć, wciąż jest tu wielu rannych, a czasu coraz mniej. - powiedział i odszedł za resztą dowodzących armią. Ty w międzyczasie usłyszałeś prowadzoną niedaleko, przez kleryków Krzyżowców, modlitwę, rychło w czas, bowiem już niedługo zacznie się bitwa.
- Siły i wytrwałości, dajcie nam, o Pradawni. - zaczął kapłan, a pozostali powtórzyli chórem. - Śmierć bolesną dajcie naszym wrogom, o Pradawni. Od młota boga barbarzyńców zachowajcie nas, o Pradawni. Od haniebnej śmierci uchowajcie nas, o Pradawni. W godzinie próby najwyższej bądźcie z nami, o Pradawni. Przez czyn chwalebny, odwagę i krew za Was przelaną, dajcie nam zwycięstwo, o Pradawni.
//Ogółem to zajmij się pogrzebem i leczeniem reszty w jednym poście, bo od następnego chcę już zacząć bitwę.// -
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
Ze względu na brak dodatkowych, poważniejszych rozkazów, zajął się tym, jak rozkazał mu oficer. W pierwszej kolejności postarał się o znalezienie szpadla, a następnie, w pewnym oddaleniu od obozu, wykopał grób dla poległego żołnierza, którego następnie tam pochował. Mógł dodać od siebie jakąś modlitwę, przemowę, lub cokolwiek innego, ale nie obchodziło go to w takim stopniu. Uznał, że zrobił wystarczająco wiele, by ten żołnierz nie stał się pokarmem dla dzikich zwierząt. Skoro nie uratował jego życia, to przynajmniej zachowa godność jego ciała. Po tym wszystkim, łącznie z oddaniem szpadla, wrócił do uzdrawiania innych. Postarał się jednak o to, by zachować wystarczająco dużo energii, by przydać się w bitwie. -
O energię nie musiałeś się martwić, bo ledwie zdążyłeś odejść od grobu, nie zabierając się nawet dobrze za leczenie rannych, aż po drugiej stronie mostu dało się słyszeć dźwięk rogów. Te należące do Krzyżowców również odpowiedziały, ale wydawało Ci się, że o wiele słabiej, jakby i one były pełne lęku. W czasie, gdy milicjanci starali się zapobiec panice pośród uciekinierów, co przychodziło im z wielkim trudem, oficerowie pospiesznie organizowali swoich żołnierzy w mniejsze i większe oddziały, wyprowadzając ich z obozowiska, w kierunku wielkiego mostu. Ty zaś dostrzegałeś pierwszych Nordów wyłaniających się zza horyzontu i musiałeś przyznać, że tamten żołnierz nie majaczył: Najpierw było ich kilku, później kilkunastu, kilkudziesięciu, kilkuset, aż wreszcie można było mówić swobodnie o tysiącach wojowników z mroźnego Karak’Akes.
-
Oktawiusz “Zielony” Fliopottevium
Zapowiadała się wielka bitwa, do której należało być przygotowanym. Poprawił swoją pelerynę, założył kaptur i ustawił się w pobliżu innych Magów Leczenia i zwyczajnych medyków, by móc spełnić się w roli, jaką wybrał w życiu, czyli w ratowaniu innych przed śmiercią. NIe ukrywał jednak tego, że przygląda się nadchodzącej bitwie. -
Pierwsi żołnierze pobiegli pędem na drugi skraj mostu, gdzie rozstawili pod kątem ostrym naostrzone pale, co skutecznie spowolni atak Nordów. Zaraz cofnęli się, a ich miejsce zaczęli zajmować odziani w kolczugi, hełmy i elementy zbroi żołnierze, każdy z dużą tarczą i długą włócznią, ustawiając się ramię przy ramieniu, tarcza przy tarczy, a było ich tak wielu, lub most był tak wąski, że stanęli kilkunastoma szeregami, jeden za drugim. Dopiero za nimi zaczęli ustawiać się łucznicy i kusznicy. Nordowie swoimi strzelcami nie dysponowali lub nie mieli zamiaru ich wykorzystać, zamiast tego zaczęli wznosić modły do swego boga w nieznanym Ci języku i pierwsi wojownicy ruszyli. Nie mieli zbroi, a jedynie drewniane, okrągłe tarcze. I choć osłaniali się nimi, jak mogli, i gnali tak szybko, jak się tylko dało, to nim dotarli do ostrokołu i włóczników, zostali poważnie przetrzebieni. Jednak wreszcie się zwarli, a zaraz po nich ruszyli kolejni, całe setki. Padł pierwszy szereg, padł drugi, trzeci i tak do szóstego, ale wciąż było ich wielu, a ginęło więcej Nordów niż Krzyżowców co można uznać jeszcze nie za zwycięstwo, ale na pewno za dobrą wróżbę. Tymczasem w formacji wojowników z mroźnych ziem zakotłowało się i naprzód ruszyło kilkudziesięciu wojowników, osłaniając się wzajemnie tarczami, przez co ostrzał strzelców nie mógł skutecznie przebić tej zwartej obrony. Tamci nie parli jednak na most, ale ominęli go, wchodząc po kolana w rwącą toń rzeki. Nie chcieli jednak jej sforsować wpław, było to niemożliwe. Dopiero po chwili zrozumiałeś, co się dzieje, gdy poczułeś bijący od strony Czarnej Wody chłód. Słyszałeś już o Magach Lodu i mogłeś domyślać się, że w ojczyźnie Nordów ich nie brakowało. Cóż, najwidoczniej zabrali jakichś ze sobą i do tej armii…
