Trujący Szczyt

[Kubeł1001]

Kuba1001

Mrucząc coś pod nosem, co było absolutnie w jego stylu, odszedł w głąb dżungli, szukając patyków i gałęzi. Po kilku minutach wrócił z całym naręczem drwa na opał.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Dobra robota, weź to połóż gdzieś, a ja poszukam miejsca w którym można by z tym ogniem się w sumie rozbić. ‐ Jak powiedział, tak też zrobił. Zabrał się za poszukiwanie miejsca osłoniętego od wiatru przez drzewa czy inne osłony naturalne, a także zapewniającego nieco wolnej przestrzeni. Miejsce to nie mogło też być w zbytniej odległości od morza.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Odnalazłeś spory nawias skalny niedaleko plaży, nada się, a także ukryje dym. Niby źle, ale z drugiej strony to lepiej nie kusić losu, tamci, którzy próbowali Cię zabić, strzelając do Ciebie z okrętowej balisty, mogliby się tym zainteresować…

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Właśnie, Morzywał na śmierć o nich zapomniał. Cholera, miejmy nadzieję, że sobie odpuszczą. Przeniósł drewno przyniesione przez Drogomira za nawias i ułożył je. Następnie spróbował rozpalić ognisko metodą “trzemy dwa patyczki”.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie była to najskuteczniejsza metoda rozniecania ognia znana ludzkości, ale metodą prób i błędów, przy sporej dawce kwiecistych epitetów, zdołałeś rozpalić ogień.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Dołożył drewna do ognia, a także polecił Drogomirowi pilnować go, by ten przypadkiem nie zgasł, albo nie zaprószył okolicy. Następnie udał się do trupa bestii i spróbował harpunem wyciąć z niej mięso.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie miał go niestety wiele, ale wystarczy, abyście obaj przez cały dzień nie zawracali sobie głowy widmem śmierci głodowej.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Wziął płat mięsa, po czym zaniósł go do prowizorycznego ogniska. Nabił mięso na długi i solidny kij, po czym zaczął je smażyć nad ogniem.
‐ Do Ciebie też strzelali? ‐ Zagadnął w międzyczasie Drogomira, chcąc się dowiedzieć czy on też był na celowniku marynarzy.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Ta, chociaż cholera wie dlaczego. Powinni przecież nam pomóc, zabrać nas stąd, czy coś, prawda?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Prawda. To nie myśmy im zawinili, że nas tu wyrzuciło. Jakby nas tu nie chcieli, to ja się stąd bardzo chętno wyniosę, ale niech mi na to pozwolą! ‐ Wyrzucił dłońmi w geście irytacji, po czym zaczął głośno myśleć: ‐ Trzeba będzie stąd odpłynąć pod osłoną nocy…‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Może i odpłynąć, ale czym, skoro “Kurtyzanę” diabli wzięli, hę?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Zrobimy nową łódź. ‐ Odpowiedział, nie przerywając rozmyślań: ‐ Słyszałem kiedyś, że łatwo można zrobić taką z wypalonego pnia drzewa… My możemy połączyć dwa takie. ‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A jak nam zatopią tę łupinkę?! ‐ żachnął się przerażony Drogomir, niemalże dławiąc się mięsem, mając na myśli zapewne korsarzy patrolujących okoliczne wody. ‐ Jeden bełt z balisty i po nas! A zresztą, po co mieliby do nas strzelać, jak mogą nas zabić z łuków albo zwyczajnie staranować i zatopić?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Mówię Ci, wypłyniemy nocą. Sam powiedziałeś, to będzie łupinka. Jak myślisz, czy ta banda zauważy malutką łódeczkę w środku nocy? ‐ Zapytał raczej retorycznie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

I tym sposobem zamknąłeś mu usta, bo najwidoczniej nie miał żadnego argumentu, którym mógłby skontrować Twój plan.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Tyle, że dalej trzeba zbudować tą łódeczkę tak, żeby nie zauważyli ani dymu, ani walenia drzew… Musielibyśmy wypalać bale w osłoniętym skwerku, pod mrokiem nocy… Pal licho tych rzezimieszków i tych, co ich tu wysłali! ‐ Zaklnął wcale nie szeptem na korsarzy, którzy wcześniej próbowali go ustrzelić.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Ciszej! ‐ wydarł się szeptem, co brzmiało dość komicznie, najpewniej wciąż mając świeżo w pamięci niedawne spotkanie z dziwnym monstrum. ‐ Lepiej nie kusić losu… No, gdybyśmy spróbowali to tak zrobić, to zbudowanie łódki i zebranie zapasów zabrałoby nam ile? Z tydzień? Dziesięć dni?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Pięć dni. Mówię Ci, że za pięć dni stąd odpłyniemy. ‐ Odpowiedział pewnie. Morzywał nie chciał spędzać na wyspie więcej czasu, niż to konieczne. Musiał wracać do domu, rodzina na niego czekała.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Drogomir westchnął, chyba nie do końca w to wierząc, ale nie miał ochoty się z Tobą wykłócać. Niemniej, po jakimś czasie, skończyliście posiłek, więc możecie ruszać do pracy, pokrzepieni po solidnej porcji mięsa.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— No dobra. — Przeciągnął się Morzywał: — Musimy zacząć od znalezienia sobie czegoś do ścięcia tych drzew. choćby jakiś ostrzejszy kamień na kształt ostrza…— Nie tracąc zbędnie czasu, zaczął rozglądać się w okolicy w poszukiwaniu takiej właśnie skały.

//Kuba, jak myślisz ‐ Czy wielofunkcyjne narzędzie górnicze, jakim jest miecz, nadałoby się także do ścinania drzew? Taka luźna myśl. //