Trujący Szczyt

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Na każdym kroku Morzywał coraz bardziej zadziwiało to miejsce. Miasto, ludkowie, wielki pałac ‐ czy wężoludy miały jakieś królestwo z dala od brzegów Verden?
Przemyślenia rybaka przerwał wódz Nagów. Po pierwszym, raczej złym wrażeniu, dobrze było by zadbać o lepszy wizerunek podczas drugiego spotkania. Skłonił się nisko, choć nieco niezdarnie, jako, że wciąż był obolały.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Sssstrażnicy twierdzą, że zobowiązałeśśś się powiedzieć wszysssstko. ‐ zaczął bezceremonialnie Nag, nie reagując na Twój ukłon. ‐ Sssssłucham.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Oż cholera. Zaklnął w myślach. Przez to całe dziwowanie się tym królestwem całkowicie wyleciało mu z głowy co miał powiedzieć! Trzeba było coś stworzyć na poczekaniu:
— Kojarzycie tego lorda, Lorda Żwiyrqa? — Powiedział.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie. ‐ odparł bez wahania Nag, dając Ci dłonią znak, abyś czym prędzej kontynuował. ‐ Jesssteś jego sssszpiegem?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— Nie, nie, chwila. — Pokazał dłonią, by nag zwolnił z konkluzjami; — Bo Lord Żwiyreg zaczął ostatnio kręcić z takim innym lordem, Lordem Muhomorgiem! —

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Doceniam, naprawdę.//
Nag zwęził oczy w szparki i zaczął intensywniej padać powietrze swoim rozwidlonym językiem.
‐ Dlaczego wydaje mi sssssię, że kłamiessssssz?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

// A już się bałem, że nie załapiesz aluzji.//

— Na moją łódź i sieci, nie! — Szybko zaparła się Morzywał, coraz bardziej panikując w głębi duszy: — Bo jak oni tak kręcili, to wysłali szpiega! — Niemalże krzyknął.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Ciebie? ‐ domyślił się Nag, a wartownicy wokół niespokojnie się poruszyli, jakby odruchowo chcieli Cię zgładzić, ale wiedzieli, że nie mogą zrobić tego bez rozkazu swojego pana.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— No nie, nie mnie, kiedy mówię, że nie! — Od razu zaprzeczył Morzywał: — Wysłali szpiega, co miał was szpiegować, ale coś strasznie długo nie wracał z tego szpiegowania, więc myśleli, że może dryfuje gdzieś na morzu. Więc mnie i innym rybakom powiedzieli, że mamy go szukać! —

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Dlaczego sssię zgodziłeśśśś? Co zaoferował Ci Twój pan? Co planuje?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— Co planuje, to ja nie wiem, ja tylko wiem, że kręcił! — Bronił się zacięcie Morzywał: — A się zgodziłem, bo i tak za bardzo wyboru żem nie miał. W końcu ja żyję na jego łasce i jemu składam podatki, nie na odwrót. —

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A co byśśśś mu powiedział, gdybym kazał Cię puśśśścić? ‐ zapytał podejrzliwie Nag, mrużąc oczy jeszcze bardziej.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— No bym powiedział, żem go nie znalazł. Bo co? Nie znalazłem go przecież, a Lorda tylko to interesuje. — Odpowiedział, bezradnie rozkładając dłonie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Poznałem wielu ludzi. Wszyssssscy, co do wyjątku, byli kłamliwi i fałsssszywi. Dlaczego teraz Tobie miałbym zaufać?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Morzywał westchnął, powoli zaczynał zdawać sobie sprawę z tego, że jego działania prowadzą do ślepego zaułku. Co dadzą mu naprędce wymyślone kłamstwa, jeżeli Nag i tak z góry uznał je za kłamstwa? Nie porzucał jednak nadziei, być może jedynej na wydostanie się stąd:
— Jestem prostym człowiekiem. Nie potrafię się bawić w rządzenie, spiski i inne takie. Kaj to dla mnie, nawet nie chciałem tu się znaleźć, chcę tylko wrócić do mojej chaty. —

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Może i to prawda… Co, gdybym pozwolił Ci odejśśśść? Jak ssssszybko pojawiliby sssssię tu inni ludzie?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

— Bo ja wiem? Zależy od ich pecha i morza. Jak morze będzie kapryśne, to wyrzuci ich tutaj. Nie wiem jak inaczej mieli by się tutaj pojawić. Nawet wiem jak tu trafić. —

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wypussssszczę Cię. ‐ powiedział po chwili namysłu Nag, a Tobie niemalże ugięły się kolana z ulgi. ‐ Ale mam kilka warunków bez których nie będzie to możliwe.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Rzeczywiście, z serca Morzywała spadł teraz kamień gargantuicznej wielkości. Będzie mógł wrócić do domu! Do rodziny! Jednak ostatnie słowa Naga zmroziły radość mężczyzny, napawając go niepokojem:
— J‐jakie to warunki? —

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Mój sssstatek. Moja załoga. Zaprowadzisssssz ich tam, sssskąd wypłynąłeśśśśś, żeby ssssprawdzili, czy nie ma tam żadnego zagrożenia.