Posiadłość Cabrerów

[Kubeł1001]

ThePolishKillerPL

//Nie komplementuj mi bo jeszcze się kutwa zarumienieje.//
‐Może faktycznie…eh, ku*wa jasna mać. Weź jak będziesz widzieć to zastrzel z dwa wieśniaki, dla pewności by haracz się zgadzał. ‐rzekł, po czym z trudnością wstał.
‐To jak, w drogę na chatę?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Lepiej nie zabijać ich za dużo. ‐ odparł, ale bez przekonania, toteż rzeczywiście po chwili wypuścił kilka strzał do nieznanych celów.
Próbując wstać, jedynie pogorszyłeś sytuację, noga zaczęła boleć jeszcze bardziej, a Ty ponownie wylądowałeś na ziemi.
‐ I że ja mam Cię niby nieść? ‐ zapytał brat, ale chyba nie będzie mieć zbytnio innej opcji.

[Kubeł1001]

ThePolishKillerPL

‐Posrało? Daj jakiś kij czy dwa.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Tak też zrobił, a Ty mogłeś wreszcie stabilnie ustać, co było przyjemną odmianą, choć pewnie podróż w ten sposób potrwa trochę dłużej, niż zwykle.

[Kubeł1001]

ThePolishKillerPL

Udał się w drogę powrotną wraz z bratem do domu, w środku duszy przeklinając te drzwi które mu nogę rozwaliły.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Równie dobrze mógłbyś przeklinać własną głupotę, ale dałoby to tyle samo, co złorzeczenie drzwiom. Po jakimś czasie, oczywiście nieco dłuższym, niż pierwotna droga do wioski, wróciliście do swojego domu.

[Kubeł1001]

ThePolishKillerPL

‐Teraz pytanie kiedy ten cep ze swoją świtą tu z powrotem zawita. ‐rzekł do brata, kierując się do drzwi wejściowych.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie wiedział, więc nic nie odpowiedział, wzruszając ramionami i pomagając położyć Ci się w swoim pokoju.
‐ Mam sprowadzić jakiegoś medyka czy coś? ‐ zapytał, wskazując na Twoją nogę.

[Kubeł1001]

ThePolishKillerPL

‐Ta, sprowadź. Nie marzy mi się zapieprzać na patykach.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pokiwał głową i wyszedł. Po medyka uda się najpewniej do najbliższego miasta, czyli Kasuss, także masz dla siebie przynajmniej kilka godzin, tyle bowiem zajmie mu dotarcie tam, znalezienie konowała i powrót z nim tutaj, rzecz jasna jeśli się pospieszy, bo jeśli nie, to zdecydowanie dłużej.

[Kubeł1001]

ThePolishKillerPL

No, to jako, iż niezbyt cokolwiek jeszcze jadł to wszedł do domu i udał się do spiżarni w celu ogarnięcia ludziny.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Chodzenie w tym stanie było wspaniałym pomysłem, nie dość, że jeszcze bardziej nadwyrężałeś ranną kończynę, to jeszcze przynajmniej kilka razy upadłeś, dość boleśnie, nawiasem mówiąc. Grunt, że po licznych wzlotach i upadkach, choć tych drugich było zdecydowanie więcej, dotarłeś do spiżarni. Wnętrze może i nie świeciło pustkami, ale w ciągu kilku dni wypadałoby je uzupełnić. Nawet gdybyś wiedział o tym wcześniej to nie byłaby żadna strata, chłopi są bardzo czerstwi i żylaści.

[Kubeł1001]

ThePolishKillerPL

//Nie żebym się przypierdzielał, ale z jakiej racji on nadwyrężył swoją nogę, skoro miał kulo‐kijki?//
Poszukał za elfim mięsem, albo przynajmniej orczym. Coś zjeść trzeba.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Przypi***alasz się, to po pierwsze.
Ciężko chodzić o kulach po schodach i nie tylko, to po drugie.//
Takie było znaleźć jeszcze trudniej, niż ludzkie, zresztą ciekawe czemu?

[Kubeł1001]

ThePolishKillerPL

//Nie żeby coś, ale kuchnia i spiżarnia są na tym samym piętrze.//
je**ne chochliki
No to wziął jakieś ludzkie mięso wraz z przyprawami by było w miarę jadalne i udał się do kuchni o kijo‐kulkach. uważając by się nie spie**olić na swój ryj.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Najpierw był w swoim pokoju, które jest na drugim piętrze, więc musiał zejść po schodach na dół.//
Trafiłeś tam bez większych trudności wraz ze swoim jadłem.

[Kubeł1001]

ThePolishKillerPL

Więc…
Co tu mówić, zaczął sobie robić potrawkę z ludziny.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Udało Ci się przyrządzić coś zjadliwego w ciągu kilku minut.

[Kubeł1001]

ThePolishKillerPL

A jemu nic innego nie pozostało jak wziąć widelec i zjeść danie. Może to nie będzie jakiś rarytas z mięsa młodej elfki ale zawsze to coś.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Grunt, że było sycące. Akurat gdy skończyłeś, usłyszałeś dźwięk otwieranych drzwi i głos Twojego brata:
‐ No mówię przecież, z konia spadł.
‐ Hmmm… ‐ odparł inny, nieznany Ci głos. ‐ A więc gdzie koń?
‐ Emm… No ten… Uciekł nam, a my go nie chcieliśmy gonić.
‐ Niech będzie. Pokaż mi tę kalekę i zobaczę, co mogę zrobić.