Karczma "Pod Jajami Wroga"

[Kubeł1001]

Attero

‐ Znowu masz rację. ‐ odwzajemnia uśmiech.
‐ Nie będzie to przeszkadzało, jeśli coś zagram? Uspokajam się wtedy.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Czemu nie? Z chęcią posłucham jak grasz.
Uwolnił ją z uścisku i ponownie usiadł na łóżku, czekając na pokaz.

[Kubeł1001]

Attero

Wzięła instrument spod szafki i usiadła obok niego, oczywiście w komfortowej odległości i położyła kantelę na kolanach. Gra jakąś delikatną melodię, jak kołysanka, jedną ręką tłumi struny w odpowiednim miejscu, a drugą lekko pociąga za nie. Samo oglądanie z takiej odległości wygląda jak pokaz, a muzyka to tylko nastrojowe tło.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Piękne, na prawdę świetna melodia. ‐ Powiedział odprężony i zahipnotyzowany dźwiękami wylatującymi ze strun.
‐ Grać też nauczyłaś się w akademii?

[Kubeł1001]

Attero

‐ Można tak powiedzieć. Uczyłam się sama podczas każdej wolnej chwili, bo cóż, ciężko znaleźć kogokolwiek, kto na takim instrumencie gra. Osobiście znalazłam tylko jedną osobę, starego maga grającego kiedyś na rynku mojego rodzinnego miasta. ‐ mówi do niego nie odrywając wzroku od strun. Melodia nieco się zmieniła, jest żywsza, ale dalej bardzo delikatna.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ A co to było za miasto, jeśli mogę spytać?

[Kubeł1001]

Attero

‐ Bonehelm. Miasto całkiem niedaleko centrum Verden, chyba niecałe dwa dni pieszo od centrum. ‐ przerywa na chwilę grę, żeby przypomnieć sobie melodie.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Och, więc jesteś z Verden? W takim razie nie dziwie się, że zdecydowałaś się na podróż. Sytuacja tam nie sprzyja spokojnemu życiu…

[Kubeł1001]

Attero

‐ Takie mamy czasy, niestety. ‐ znów posmutniała i zaczęła grać nową melodię, równie smutną, spokojną ale i dziwnie odprężającą.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Wybacz, nie chciałem przywołać złych wspomnień… ‐ Podrapał się w tył głowy. Postanowił nieco przysunąć się do dziewczyny, nie za bardzo, ale wciąż.

[Kubeł1001]

Attero

Nie zwróciła uwagi, jest zbyt zajęta graniem. I Savo jest teraz na tyle blisko, że może słyszeć jak nuci jakieś słowa.
‐ Säkkijärvi sen mieltä on pois mutta jäi toki sentään polkka*… ‐ dokładnie to dało się usłyszeć.

//*Straciliśmy Säkkijärvi, ale dalej mamy polkę(gatunek muzyczny).

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Widzę że nie tylko grasz, ale i śpiewasz… ‐ Powiedział cicho, niewiele głośniej od melodii.

[Kubeł1001]

Attero

Tłumi dłonią struny i kieruje wzrok na Savo.
‐ Może sam chcesz spróbować? ‐ uśmiecha się, przesuwając instrument bliżej w jego stronę.

[Kubeł1001]

gulasz88

Nieco zaskoczony przyjął instrument od Ruby.
‐ Heh, zdecydowanie lepiej radzę sobie z instrumentami smyczkowymi… ale spróbuje.
Chwycił sprzęt tak jak dziewczyna, i spróbował naśladować jej ruchy.

//No i czekamy na Kubę

[Kubeł1001]

Attero

Dodam tylko, że instrument jest ciężki, a w dotyku solidny.

//Pewnie wbije coś koło 22 :"|

[Kubeł1001]

gulasz88

//Nie słyszałaś? Podkładka chłodząca pod laptop mu padła, ergo laptop się spalił. A przynajmniej przegrzał na tyle, że jest nie du użytku przy obecnej pogodzie.

[Kubeł1001]

Attero

// Czyli dużo mnie ominęło tutaj.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Twoja gra, była, łagodnie mówiąc, skrajnie różna od tego, co zaprezentowała wcześniej, ale na szczęście większość bywalców karczmy opuściła już parter, kierując się do swoich pokojów. Tym, którzy zostali, było właściwie wszystko jedno, kto i co gra, byli zbyt pijani, aby rozróżnić gniota od dobrej muzyki, tudzież mieli to w zasadzie gdzieś, jak jegomość w płaszczu, sprawiający wrażenie śniącego już od dawna.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ No cóż, kwestia praktyki prawda. ‐ Zaśmiał się pod nosem. ‐ Myślę, že póki co muzykowanie pozostawie w twoich bardziej wprawionych i delikatnych dłoniach.
Ostrożnie oddał dziewczynie jej instrument.

//W takim razie dobrze, że muzykowali w jego pokoju w piwnicy

[Kubeł1001]

Attero

‐ Prawda. ‐ wzięła od niego instrument i znowu położyła na kolanach. Teraz gra weselszą, taneczną melodię. Sama się uśmiecha i nuci w rytm oraz porusza ustami, jakby śpiewając tekst piosenki. W końcu przełamuje bezdźwięczne ruszanie ustami i śpiewa tekst, dość głośno i żywo.
‐ *Ja astua kuin yli kukkasten,
yli päivien kulkuriöiden.
Kun piikaani pihalla katselen,
renkinä ovia availen.

Onko piikanen milloinkaan katsonut
tätä koreaa henkselipoikaa?
Joka kesteissä pelimannin palkitsee:
”yli yön, yli työn yhä soikaa!”*