Karczma "Pod Jajami Wroga"

[Kubeł1001]

Attero

Prawie podskoczyła i odwróciła głowę w jego stronę.
‐ Dobry. ‐ odpowiedziała cicho i powróciła do zbierania swoich rzeczy. Phew, koszula się znalazła, jeszcze reszta i gotowe.

[Kubeł1001]

Ether

//Mam Was uczyć do cholery? Chociaż Wy piszcie dobrze…
www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/2112

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Hej, skąd ten pośpiech? ‐ zapytał obserwując dziewczynę, uśmiechając się wesoło ‐ Mam ten pokój wynajęty na całe życie, nie musisz uciekać.

[Kubeł1001]

Attero

‐ Huh? Przepraszam, długo nie mogę usiedzieć na jednym miejscu. ‐ siada na krawędzi łóżka i uśmiecha się do Savo.
‐ Jakie gładkie… ‐ przeczesuje dłonią jego włosy i drapie za uchem. Na koty to przynajmniej działa

[Kubeł1001]

gulasz88

Uśmiechnął się i położył swoją dłoń na jej.
‐ Dziękuje. Twoje też są miłe w dotyku…‐ i na dowód tego obrócił w palcach kosmyk włosów opadający jej na ramie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wzajemne pieszczoty i komplementy przerowano Wam dość dobitnie: Co prawda daleko temu było do pojawienia się uzbrojonych po zęby zamachowców, ale walenie ciężką pięścią w drzwi zrobiło swoje.
‐ Savo?! Savo! ‐ darł się ktoś po drugiej stronie drzwi. ‐ Wyłaś, do ch*ja Demona, Ty je**ny lowelasie! ‐ dodał ten sam głos, z całą pewnością poznałeś w nim teraz głos swego krasnoludzkiego druha, który wcześniej brzmiał nieswojo, bo bez przekleństw.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Nosz w piz… ‐ mruknął pod nosem i krzyknął w stronę drzwi. ‐ Czego chcesz Karthal, wiesz która jest godzina? Ja tu gościa mam a ty mordę drzesz!

[Kubeł1001]

Attero

Odwraca się w stronę drzwi i wydaje się jakby nastawiała czujnie uszy.
‐ Twój przyjaciel zawsze jest taki… Temperamentny?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Twoi koledzy wrócili… Wyłaź, albo powiem im, że nie będę musieli płacić za roztrzaskane drzwi, a jakby Ciebie uszkodzili, to też się szczególnie nie pogniewam. I chj mnie to obchodzi, kogo tam teraz dupczysz, wyłaź, to moja karczma, mały kuwiu!

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Choć raz byś zachował odrobinę przyzwoitości. Raz! ‐ spojrzał na dziewczynę i pokręcił głową. ‐ Już idę, daj mi chwilę.
‐ Przepraszam cię za niego. ‐ zwrócił się do dziewczyny i zaczął się ubierać. ‐ To dobry krasnolud, ale krasnolud pełnej krwi.

[Kubeł1001]

Attero

‐ Nic się nie stało Savo. ‐ uśmiecha się ciepło do niego.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ I tak przepraszam. Nie chciałbym żebyś poczuła się jak… jedna z wielu. ‐ Wciągnął na siebie bieliznę a potem spodnie.

[Kubeł1001]

Attero

‐ Uznajmy to za rewanż. ‐ puściła mu oczko.
‐ Twój przyjaciel zdawał się być zdenerwowany.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Czy ja wiem? On zawsze tak brzmi. ‐ skończył zakładać swoją koszulę, płaszcz oraz resztę ekwipunku.
‐ Z drugiej strony, przyjaciół mam wielu, pytanie brzmi czy to ci sarkastyczni czy nie. Zaczekasz tutaj czy idziesz ze mną?

[Kubeł1001]

Attero

‐ Mogę pójść. Przyda się trochę rozprostować kości. ‐ podniosła się z łóżka i przeciągnęła.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ A więc chodźmy. ‐ sam się przeciągnął, po czym nieśpiesznym krokiem udał się na górę.

[Kubeł1001]

Attero

Idzie tuż za nim na górę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wpieniony Krasnolud stał za kontuarem, skąd posyłał Ci swoimi piwnymi oczyma gromy. Ruchem głowy wskazał na stolik w rogu karczmy, zajmowany przez dwóch ludzi i Mrocznego Elfa, wszystkich w jednakowych czarnych pelerynach lub płaszczach z kapturami, pod którymi zapewne zgromadzili pokaźny arsenał krótkiej broni białej, a nawet miotanej, w końcu o drowskich kuszach jednoręcznych krążyły legendy, a każdy szanujący się skrytobójca chciałby takową zdobyć. Na szczęście to trio nie było pełnoprawnymi zabójcami, ale niewiele im do nich brakuje.

[Kubeł1001]

gulasz88

Dosiadł się swobodnie, ale nie frywolnie. Znał ich, a oni znali jego tak jak zna się współpracowników w Lemenie ‐ wystarczająco. Przejechał wzrokiem po kolekcji jaką uzbierali na stoliku i pewnym siebie tonem powiedział.
‐ Witam szanownych panów. Co jest do zrobienia? Bo na pewno coś jest.

[Kubeł1001]

Attero

Zostawiła cały kwartet przystolikowy samych i usiadła przy barze i rozejrzała się dookoła.
‐ Jak tu cicho. ‐ rozgląda się dookoła i przeciera oczy dalej nieco senna.