Siedziba Gildii Magów

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Dziękuję, Elisabeth, to dla mnie zaszczyt i szczególne wyróżnienie ‐ odpowiedziała z delikatnym uśmiechem wywołanym przez usłyszaną pochwałę. Po chwili dodała. ‐ Mam do Ciebie pytanie jako do bardziej doświadczonej niż ja osoby. Czy wiesz coś więcej na temat mistycznego Podróżnika?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ To tajemna wiedza. ‐ wyznała w końcu i westchnęła. ‐ Nie powinnaś jej szukać. A już zwłaszcza nie w naszej gildyjnej bibliotece, pośród najstarszych ksiąg, nieopodal biografii pierwszych Wielkich Mistrzów Gildii. ‐ powiedziała z uśmiechem na ustach, dając Ci co prawda ostrzeżenie i zakaz, bo zapewne tak przedstawi to w raporcie, a w rzeczywistości wskazówkę, gdzie masz zdobyć wiedzę na własną rękę.
‐ Ale ja oczywiście o niczym nie wiem, zrozumiano?

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Oczywiście. Oficjalnie nie było ani tego pytania ani odpowiedzi. Dziękuję za pomoc, z pewnością oszczędziła mi pani wiele godzin szukania w naszej skarbnicy wiedzy ‐ odpowiedziała odrobinę bardziej rozpromieniona.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ To, co mi przekazałaś, jest bardzo ważne. ‐ powiedziała z powagą, a uśmiech zniknął z jej twarzy. ‐ Muszę iść i pozmawiać z Mistrzami jak najszybciej. ‐ dodała, wstając z fotela, co było dla Ciebie znakiem, że i Ty powinnaś się już zbierać.

[Kubeł1001]

Kazute

Ona również spoważniała, wstając też z fotela.
‐ W takim razie żegnam. Gdyby pani mnie znów potrzebowała, zawsze może się do mnie pani zwrócić ‐ z tymi słowami opuściła pomieszczenie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nikt Cię nie zatrzymywał, więc bez trudności znalazłaś się na korytarzu. Niby możesz stać tu dalej, ale ani to ciekawe, ani pożyteczne, więc gdzie pójdziesz teraz?

[Kubeł1001]

Kazute

Do swojego pokoju oczywiście. Gdy już się tam znalazła, otworzyła okno, by jej orzeł mógł wlecieć do pokoju. Chciała pobyć trochę ze swoim zwierzęcym przyjacielem, by nie czuł się przez nią zapomniany.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Znając życie, ptak i tak będzie miał Ci coś do zarzucenia, ale to dopiero, gdy wróci, ponieważ teraz, choć na pewno dostrzegł otwarte okno, to dalej beztrosko krąży po niebie, zupełnie na to nie zważając.

[Kubeł1001]

Kazute

Chyba już się wystarczająco nalatał. Gwizdnęła, by go przywołać, przy okazji oceniając porę dnia.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Popołudnie, ale do wieczora jeszcze daleko. Ptak zatoczył jeszcze kilka nieśpiesznych kół i dopiero wtedy zareagował na Twoje przywołanie, kierując się do pokoju. Po chwili usiadł na parapecie i patrzył się na Ciebie w ten charakterystyczny sposób, jakby chciał coś powiedzieć… W sumie by mógł, ale milczał.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Znam już te Twoje spojrzenie. Masz mi coś do powiedzenia?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jestem wolnym ptakiem i chcę takim pozostać. ‐ odparł orzeł. ‐ Może jednak to uszanujesz i pozwolisz mi wracać tu, kiedy to ja będę mieć na to ochotę?

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Co cię ugryzło? Nigdy wcześniej tak się nie zachowywałeś.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Powiedzmy, że mam ciekawsze rzeczy do robienia na zewnątrz.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Hm? Mogę spytać jakież to rzeczy?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie jestem uprzedzony do swoich samic tak jak Ty do wszystkich samców wokół Ciebie. ‐ odparł nieco opryskliwie ptak po kilkunastu sekundach zawahania. ‐ Poza tym jestem wolnym ptakiem, zawsze byłem. I chcę takim pozostać.

[Kubeł1001]

Kazute

Poczuła się urażona do tego stopnia, że musiała wziąć głęboki oddech, by się uspokoić.
‐ Kerra, nie przeżyłeś tego co ja, więc nigdy nie zrozumiesz, dlaczego nie chcę się z kimś związać. Ludzie i inne istoty nie przechodzą rui, nie mają naturalnej potrzeby rozmnażania się jak wy, zwierzęta ‐ wytłumaczyła w miarę spokojnie. ‐ Poza tym ja wcale nie traktuję Cię jak moją własność, bardziej jak towarzysza, przyjaciela.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Więc zaakceptuj to, że muszę podążać własnymi ścieżkami. ‐ mruknął i dodałby by coś jeszcze gdyby nie dźwięk pukania do drzwi, które mu przerwało, a później powtórzyło się jeszcze kilka razy, jakby ktoś naprawdę usilnie pragnął się do Ciebie dostać.

[Kubeł1001]

Kazute

W pierwszej chwili, gdy usłyszała pukanie wystraszyła się nieco. Po chwili się uspokoiła i zawołała:
‐ Proszę wejść.

[Kubeł1001]

Kuba1001

W progu stanął mężczyzna. No, może nie do końca, bardziej nastolatek, który był najpewniej dopiero młodzikiem lub adeptem, zaledwie poznającym arkana sztuk tajemnych i władający Magią w ułamku Twoich możliwości. Cóż, tacy jak on często robili za chłopców na posyłki.
‐ Mój pan, Gorthrog, chciałby się z Tobą widzieć. ‐ powiedział z miejsca, a Tobie to imię coś mówiło, choć nie miałaś pojęcia co dokładnie. ‐ Oraz prosił, aby przekazać Ci to. ‐ dodał jeszcze, kładąc na najbliższym meblu okazałe tomiszcze, liczące przynajmniej kilka tysięcy stron, oprawione w czarną skórę, o pożółkłych od upływu dekad lub nawet wieków stronach.