Siedziba Gildii Magów

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nikt Cię nie zatrzymywał, więc bez trudności znalazłaś się na korytarzu. Niby możesz stać tu dalej, ale ani to ciekawe, ani pożyteczne, więc gdzie pójdziesz teraz?

[Kubeł1001]

Kazute

Do swojego pokoju oczywiście. Gdy już się tam znalazła, otworzyła okno, by jej orzeł mógł wlecieć do pokoju. Chciała pobyć trochę ze swoim zwierzęcym przyjacielem, by nie czuł się przez nią zapomniany.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Znając życie, ptak i tak będzie miał Ci coś do zarzucenia, ale to dopiero, gdy wróci, ponieważ teraz, choć na pewno dostrzegł otwarte okno, to dalej beztrosko krąży po niebie, zupełnie na to nie zważając.

[Kubeł1001]

Kazute

Chyba już się wystarczająco nalatał. Gwizdnęła, by go przywołać, przy okazji oceniając porę dnia.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Popołudnie, ale do wieczora jeszcze daleko. Ptak zatoczył jeszcze kilka nieśpiesznych kół i dopiero wtedy zareagował na Twoje przywołanie, kierując się do pokoju. Po chwili usiadł na parapecie i patrzył się na Ciebie w ten charakterystyczny sposób, jakby chciał coś powiedzieć… W sumie by mógł, ale milczał.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Znam już te Twoje spojrzenie. Masz mi coś do powiedzenia?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jestem wolnym ptakiem i chcę takim pozostać. ‐ odparł orzeł. ‐ Może jednak to uszanujesz i pozwolisz mi wracać tu, kiedy to ja będę mieć na to ochotę?

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Co cię ugryzło? Nigdy wcześniej tak się nie zachowywałeś.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Powiedzmy, że mam ciekawsze rzeczy do robienia na zewnątrz.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Hm? Mogę spytać jakież to rzeczy?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie jestem uprzedzony do swoich samic tak jak Ty do wszystkich samców wokół Ciebie. ‐ odparł nieco opryskliwie ptak po kilkunastu sekundach zawahania. ‐ Poza tym jestem wolnym ptakiem, zawsze byłem. I chcę takim pozostać.

[Kubeł1001]

Kazute

Poczuła się urażona do tego stopnia, że musiała wziąć głęboki oddech, by się uspokoić.
‐ Kerra, nie przeżyłeś tego co ja, więc nigdy nie zrozumiesz, dlaczego nie chcę się z kimś związać. Ludzie i inne istoty nie przechodzą rui, nie mają naturalnej potrzeby rozmnażania się jak wy, zwierzęta ‐ wytłumaczyła w miarę spokojnie. ‐ Poza tym ja wcale nie traktuję Cię jak moją własność, bardziej jak towarzysza, przyjaciela.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Więc zaakceptuj to, że muszę podążać własnymi ścieżkami. ‐ mruknął i dodałby by coś jeszcze gdyby nie dźwięk pukania do drzwi, które mu przerwało, a później powtórzyło się jeszcze kilka razy, jakby ktoś naprawdę usilnie pragnął się do Ciebie dostać.

[Kubeł1001]

Kazute

W pierwszej chwili, gdy usłyszała pukanie wystraszyła się nieco. Po chwili się uspokoiła i zawołała:
‐ Proszę wejść.

[Kubeł1001]

Kuba1001

W progu stanął mężczyzna. No, może nie do końca, bardziej nastolatek, który był najpewniej dopiero młodzikiem lub adeptem, zaledwie poznającym arkana sztuk tajemnych i władający Magią w ułamku Twoich możliwości. Cóż, tacy jak on często robili za chłopców na posyłki.
‐ Mój pan, Gorthrog, chciałby się z Tobą widzieć. ‐ powiedział z miejsca, a Tobie to imię coś mówiło, choć nie miałaś pojęcia co dokładnie. ‐ Oraz prosił, aby przekazać Ci to. ‐ dodał jeszcze, kładąc na najbliższym meblu okazałe tomiszcze, liczące przynajmniej kilka tysięcy stron, oprawione w czarną skórę, o pożółkłych od upływu dekad lub nawet wieków stronach.

[Kubeł1001]

Kazute

// Kiedy zwlekasz z pójściem do biblioteki, więc potrzebne książki przychodzą do ciebie same. //

Podeszła bliżej i spojrzała na księgę z zamiarem przeczytania jej tytułu. Po tym przeniosła wzrok z powrotem na chłopaka, nieco zaskoczona tym, że zwrócił się do niej na “ty”.
‐ Dziękuję. W jakiej sprawie Twój mistrz mnie wzywa?

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Nie wszystkie książki, i tak radzę tam zajść.//
Tytułu nie było, przynajmniej teraz. Kiedyś był pewnie w komplecie, jednakże upływ czasu sprawił, że litery całkowicie się zatarły, zostało tylko kilka, stojących smętnie w różnych miejscach okładki, po których nijak mogłaś domyślić się zawartości księgi.
Chłopak wzruszył ramionami, najwidoczniej nie wiedząc. Pewnie dostał tylko polecenie, aby Cię przyprowadzić i nie pytał swojego mistrza, jaki ma w tym cel.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Prowadź więc o swego mistrza ‐ zwróciła się do nastolatka, po czym rzuciła przez ramię. ‐ A ty Kerra… korzystaj ze swojej wolności, skoro chcesz.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Żadnemu z nich nie było trzeba dwa razy powtarzać: Ptak momentalnie odleciał, wyskakując przez otwarte okno, a młodzik ruszył krętymi korytarzami siedziby Gildii, zatrzymując się przed surowymi drzwiami z jakiegoś kamienia czy innego minerału, strzeżonego przez dwa posągi czy inne totemy, przedstawiające kolejno jednookiego Orka oraz ułożone na sobie głowy Warga, Wielkiego Wku*wa i wilka.
‐ To tutaj. ‐ powiedział adept, uprzedzając Twoje pytanie i odszedł, zapewne aby nie przeszkadzać w rozmowie.

[Kubeł1001]

Kazute

Nie pozostało jej nic innego niż tylko zapukać w drzwi. Z wrażenia zrobiła to dosyć powoli.