Miasto Battlehammer

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐Jest na powierzchni ? Czy zamieszkał pomiędzy nią a wami ?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Na górze. ‐ dodał z wyraźnym naciskiem, nie przejmując się Twoim tonem czy postawą.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Tak więc Znait wyprostował się, spojrzał w górę i wysłał w tamtą stronę małą ilość magii mroku żeby sprawdzić czy może się tam teleportować.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Tak, mógł.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Tak więc teleportował się do takiego miejsca które pozwoliło mu mieć twardy grunt pod nogami…a przynajmniej do miejsca które na takie wygląda.

[Kubeł1001]

Kuba1001

I stanąłeś na posadzce imponującego pałacu, zwisającego z sufitu. Jednak gdy tylko Twoje stopy dotknęły posadzki, wszystko wydawało się normalne.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ No cóż… muszę mu przyznać że ładnie się urządził .‐ odparł rozglądając się po okolicy, a gdy to zrobił ruszył przed siebie żeby spotkać się z osobą do której tu przyszedł ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ciężko było nazwać go osobą, w końcu to Tytan, i to jeden z ostatnich.
Niemniej, kroczyłeś marmurową posadzką, aż trafiłeś pod okazałe wrota, pilnowane przez rzeźby przedstawiające dwa wielkie i monstrualne potwory o skrzydłach nietoperzy, chropowatej skórze przypominającej zastygłą lawę, rogatymi głowami, szkaradnymi pyskami oraz biczami i mieczami w dłoniach. Cóż, dobrze, że to tylko rzeźby, nie?

[Kubeł1001]

Bilolus1

Owe rzeźby zapewne były rzeczywistymi strażnikami, Tytan nie potrzebowałby tu ich raczej z innego powodu. Jednak postanowił dać się złapać i ruszył ku wrotom.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Rzeźby, jeśli były rzeźbami, stały niewzruszenie, a Tobie wypada zapukać.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Tak też zrobił, pochylił się lekko stając przed drzwiami i trzykrotnie do nich zapukał.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pukaniu rozniosło się głuchym echem, ale jakiejkolwiek odpowiedzi brak.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Spróbował ponownie, po czym jeśli się nie udało sprawdził czy może się teleportować na drugą stronę Magią Mroku.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Gdy kolejny raz zapukałeś posągi poruszyły się i po chwili stały przed Tobą straszne potwory o skórze niczym zaschnięta lawa. Każdy miał w prawej dłoni miecz, a w lewej bicz z ognia. Oczywiście nie atakują, stoją jedynie w pozycji obronnej.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Czyż ci wielcy nie są przewidywalni ?‐ zaśmiał się w myślach po czym spojrzał po potworach ‐. Przyszedłem do waszego pana.‐ rozszedł się głos ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ I dobrze trafiłeś! ‐ odparł kolejny, zza Twoich pleców.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Rozejrzał się więc powoli po otoczeniu aby odnaleźć źródło owego głosu.

Cieszę się więc iż zastałem Gospodarza, bowiem okazja porozmawiania z osobistością w podobnym wieku niecodziennie się zdarza.

[Kubeł1001]

Kuba1001

W Twoim kierunku szedł sam Raganros, Władca Ognia, zwany też Płonącym. Jako jeden z nielicznych Tytanów przetrwał wojnę między nimi i Pradawnymi, a także nadal żyje na wolności, ze swoimi mocami.
Cała sylwetka Tytana skąpana była w płomieniach. Nosił powiewający za nim płaszcz, ciężkie buty i ozdobny pas, z młotem kowalskim i bojowym. Nie trudno domyślić się czemu Szare Krasnoludy zaczęły uważać go za boga…
Najdziwniejsza była jego głowa, a właściwie jej brak. W miejscu, gdzie powinna być, lewitowała niemalże ludzka czaszka, otoczona płomieniami.
Władca Ognia stanął przed Tobą, a jego ożywione posągi wróciły do swej dawnej pozycji.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Przyjrzał mu się, nie widział go od wielu tysięcy lat więc i słabo pamiętał jego wygląd. A gdy to zrobił, stwierdził.

Przez prawie pięć tysięcy ostatnich lat żyłem na Plugawych Ziemiach i nie opuszczałem ich na zbyt wiele czasu…a jako że nie znam nikogo kto by żył tyle czasu postanowiłem porozmawiać z tobą aby dowiedzieć się czegoś o wszystkim.‐ po czym przerwał na chwilę i dodał ‐. Czy przeszkadza ci to Ragnarosie ?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie. ‐ zaprzeczył wreszcie. ‐ Moje życie tu jest dość spokojne, ale też… Hmmm… Jak to mówią śmiertelnicy? A, tak: Nudne. Z rzadka odwiedza mnie tu Imperator Krasnoludów z miasta pod mym pałacem, ale wtedy prosi jedynie o radę lub błogosławieństwo. Miło będzie porozmawiać z kimś, kto żyje niemalże tak długo jak ja. ‐ odpowiedział i ruszył ręką, a wielkie wrota rozsunęły się. Minął Cię i przeszedł przez nie, gestem zapraszając Cię do środka.