Los Angeles
-
-
Kuba1001 Zohan:
‐ Amunicja albo jakieś przydatne pierdoły, jeśli chcesz tylko kufel. Kiedyś sprzedaliśmy całą beczkę dla jednego najemnika, który dał nam karabin M4.
Reich:
‐ Zajmę się tym. ‐ odparł, głaszcząc kobietę delikatnie po policzku, a ta przerażona odsunęła się, krzycząc coś przez knebel. ‐ A Wy odpocznijcie. Ale pamiętajcie, że Wasza misja się nie skończyła. Jutro wyruszycie na łowy. I pojutrze. I za dwa dni. Tak długo, aż ten komandos będzie martwy lub Wy zginiecie, próbując go zabić. Ale do jutra postaram się Wam załatwić informacje i wsparcie, żeby nie przedłużać tej farsy, ten mężczyzna grał nam wszystkim na nerwach zdecydowanie zbyt długo. -
Reichtangle ‐ O tak, możesz mi wierzyć, że jak mało kto chcę śmierci tego niewiernego i poświęcę ku temu całą swoją duszę. ‐ Po chwili krępującego milczenia zagadnął ‐ Cóż, czy wszystko …eee…w porządku tutaj? Wczoraj i dziś byłem dość nieobecny. Czy ktoś podchodził pod naszą bazę? Czy wszyscy zdrowi? Zaczyna nam czegoś brakować?
-
Kuba1001
‐ Gdyby nie ten komandos, bylibyśmy tu tak szczęśliwi i wolni od zmartwień, jak w rajskim Edenie… Nawet pomimo tego grzesznego świata wokół. Dlatego rozumiesz jaka odpowiedzialność na Tobie spoczywa, prawda? I jaka nagroda Cię czeka, gdy wywiążesz się z tego zadania?
Zapewne chciał też dodać coś o karze, która spotka Cię, gdy zawiedziesz, ale ten Fanatyk wiedział, jak motywować podwładnych i w pewnych sytuacjach trzymać język za zębami. -
-
-
-
Kuba1001
Zabrał je, jeden z nich nadgryzając, tak jak starym zwyczajem sprawdzało się, czy moneta, którą wręcza się karczmarzowi, jest złota czy może podrabiana. Potem zaśmiał się i postawił przed Tobą kufel pełen piwa. Zapewne piłeś w życiu lepsze, ale jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma. Twoi dwaj kompani również zamówili piwo, płacąc własną amunicją.
-
-
- Tego właśnie od Ciebie oczekujemy… A teraz odpocznij, tak jak Twoi ludzie. Spotkamy się tu o świcie. - odparł mężczyzna i zabrał ze sobą związaną i zakneblowaną Milicjantkę, udając się w sobie tylko wiadomym celu, Wy zaś wreszcie mieliście chwilę oddechu, w sam raz na solidny posiłek, prysznic, nieco odpoczynku i porządną dawkę snu.
-
Zaczął pić piwo i zapytał barmana:
– Dużo ludzi tędy przechodzi? -
- Jeśli masz na myśli ten bar, to raczej nie. Ale przez miasto? Ostatnio, jak najbardziej. - odparł mężczyzna i pewnie dodałby coś jeszcze, gdyby nie sugestywny kaszel wykidajły stojącego niedaleko, który chciał mu w ten sposób, dość kulturalny i w miarę skryty, przekazać, żeby zamknął mordę, zanim wygada się z ważnych informacji pierwszym z brzegu podróżnikom, którzy zawadzili o ten bar.
-
Jeść. To najlepszy pomysł.
Poszedł to “stołówki” -
O tej porze było tam stosunkowo wiele osób, ale i tak znalazłbyś kilka wolnych stolików. Po odstaniu swojego w kolejce, otrzymałeś porcję gotowanego mięsa, kaszy jaglanej z warzywami, polanej obficie sosem pieczarkowym, i jakichś warzyw, oraz wodę do picia. Niewiele, ale niektóre frakcje żywią się jeszcze gorzej, a Tobie, po tej całej misji, nie potrzeba było do szczęścia więcej.
-
Jedząc, myślał nad jutrzejszym dniem. Jeśli nie ostanie innego polecania, chyba spróbuje sprawdzić miejsce gdzie po raz pierwszy spotkał Bonaventure. Może znajdzie tam jakieś ślady.
//Zamierzasz dodać Bonaventure do galerii postaci? To chyba dość ważny NPC w moim wątku, a jak na razie jest to postać widmo. Nie nalegam, tylko pytam, bo zwykle robisz tak w innych PBF// -
//Tutaj cholernie nie chce mi się uzupełniać tych NPC, ale tego planowałem dodać, choć jeszcze nie teraz. Celowo robię z niego postać widmo, żeby pozwolić Ci samemu odkrywać jego historię i całą resztę, kawałek po kawałku.//
Najpewniej, poza posiłkami, nikt Ci się w misję nie będzie wtrącać, liczy się tylko efekt, a nie metody. Jednakże, zastanawiając się tak nad jutrzejszym dniem, w końcu zdałeś sobie sprawę, że trzymasz w ustach sam widelec, a talerz jest pusty. -
Oparł się na krześle i odetchnął. Po chwili postanowił, że nie będzie tak siedzieć sam. Żył w tej wspólnocie już dwa lata, toteż znał tu wszystkich. Podszedł do stolika gdzie było wolne miejsce, usiadł i zagadnął:
- Można się dosiąść? Jak wam mija dzień? -
– Rick – tak zaczął – skoro jesteśmy teraz sami, a wielkolud raczej nic nie wygada, to chcę żebyś wiedział, że nie byłem wcale takim dobrym człowiekiem zanim to się zaczęło.
-
Reich:
Powiedzenie, że znałeś wszystkich, to jednak trochę za wiele, w końcu niektórych przenoszono, inni zwyczajnie ginęli, a na ich miejsce wchodzili nowi. Tak właśnie było przy tym stoliku, do którego się dosiadłeś, gdzie zauważyłeś trzy nowe, znane Ci jakby przez mgłę, twarze rekrutów oraz dwóch bardziej doświadczonych i starszych, tak wiekiem, jak i stażem w organizacji, Fanatyków, na jednego mówiono Judasz, był byłym kapitanem Armii Światowej, a dołączył do Was, prowadząc swój oddział jak baranki na rzeź, prosto w pułapkę, co pozwoliło jeszcze pożywić się w broń i amunicję na trupach, a wielu strażników w bazie wciąż nosi przy sobie zdobyte wtedy karabinki M16. Drugi nie miał jeszcze oficjalnego przezwiska, mówiono mu po imieniu, Bob, niezbyt kreatywnie, ale wiedziałeś, że ten milczący osiłek jest w stanie robić cuda na polu bitwy. Raz podobno uratował swojego dowódcę, któremu nogi połamał i przywalił kawał gruzu rzucony przez Twardego, on zaś podniósł go przy nadludzkim wręcz wysiłku i na własnych plecach zabrał rannego dowódcę z powrotem do bazy.
Zohan:
- Każdy z nas ma jakieś grzeszki. - odparł tamten, spokojnie sącząc piwo.
- Ja kradłem samochody. - wtrącił barman, który wciąż przysłuchiwał się Waszej rozmowie. - A jak mnie wsadzili, to ludzie zaczęli się nawzajem zżerać. Mówię Wam, takiej maniany jeszcze na oczy nie widziałem. -
– Kradnięcie samochodów w porównaniu z tym, co ja robiłem to pikuś. Rozboje, wymuszenia, szantaże, kradzieże… handel narkotykami, ale jeszcze nikogo nie zabiłem. Nawet gdy to wszystko poszło w diabły.
