"Czarny Kormoran"
-
Informacja na początek - okręt został napisany przez Kubę. Zakładam jedynie ten temat, bo sam nie mógł go utworzyć.
Oficjalnie ta jednostka nie nazywa się wcale “Czarny Kormoran” ale “Lederski Sen,” czyli sporych rozmiarów frachtowiec transportujący węgiel kamienny z terenów Konfederacji Lederu do innych krajów drogą morską. Rzecz jasna to tylko przykrywka, bowiem tak naprawdę to pełnoprawny okręt piracki, zarabiający na siebie, swojego kapitana i załogę, a po części i na skarb państwa, jeśli można tak nazwać Czarną Banderę.
O dziwo, modyfikacje w postaci dodania pancerza na poziomie torpedowca oraz zainstalowanie dziesięciu ciężkich karabinów maszynowych (po trzy na burtę, dwa na rufie i dwa na dziobie) to całkowicie legalna modyfikacja, która przeszła tylko dlatego, że urzędasom wmówiono, że służą one do ochrony ładunku i załogi przed… piratami. Ździebko ironia, co nie?
Dalej zaczynają się już mniej legalne modyfikacje, rzecz jasna zamaskowane, czyli uzbrojenie główne oraz dodatkowe: W roli tego pierwszego występują oczywiście działa, a ściślej mówiąc osiem działek kaliber 45 milimetrów (po cztery na burtach), dwanaście dział kalibru 75 mm (po sześć na burtach), a także dwa ciężkie działa kaliber 120 mm, po jednym w superpozycji na dziobie i rufie. O ile ukrycie pierwszych dwóch typów artylerii nie jest kłopotliwe, bo znajdują się pod pokładem, a podczas strzelania wytacza się je na pozycje, czyli otwory strzeleckie, z których wystają tylko lufy, to z ciężkim kalibrem jest problem, więc zrobiono to o tyle sprawnie, że zamaskowano tak, aby broń udawała różnoraki sprzęt do rozładunku i załadunku towarów, co sprawdza się z daleka, przy przekupionych urzędnikach portowych i w rodzimych portach piratów.
Za uzbrojenie dodatkowe służą rzecz jasna rozmaite trapy i kładki wyposażone w kolce i inne zaczepy, aby ułatwić abordaż, tak samo jak liny z hakami, a także cztery miotacze harpunów, oryginalnie służące na statkach wielorybniczych, teraz, po modyfikacji pocisków, wykorzystywane do holowania jednostek wroga, przybliżania ich do okrętu piratów i tym podobnych. Jako że obecność czegoś takiego ciężko byłoby wytłumaczyć na statku służącym do transportu węgla, to są one składowane pod pokładem i wyciągane, gdy nadchodzi czas abordażu.
Kolejne modyfikacje to przede wszystkim ulepszone przez pirackich inżynierów i szkutników turbiny parowe, które pozwalają osiągnąć prędkość większą, niż wiele okrętów wojennych (mowa o tych największych, już taki kontrtorpedowiec miałby szansę na dogonienie “Kormorana”, a wszystkie mniejsze okręty tym bardziej by to zrobiły), a także większą od typowych frachtowców i statków pasażerskich, na które okręt zwykle poluje.
Poza tym ma on obszerne ładowanie, niby służące do transportu węgla, i zwykle jedna lub dwie są nimi załadowane, co przydaje się podczas intensywnych pościgów, a i może zmylić kogoś, kto wizytuje okręt. Reszta ładowani zaadaptowana jest na transport amunicji do dział i karabinów maszynowych, cele dla ewentualnych jeńców oraz liczne schowki na zdobyte dobra lub kontrabandę.
Poza tym to typowy frachtowiec, wyposażony w kilkuosobowe kajuty dla marynarzy, kwaterę kapitańską, kambuz, spiżarnię, zbrojownię, świetlicę i tak dalej.
O ile zwykle na maszcie łopocze bandera Lederu, to podczas ataków wywiesza się piracką, aby dodać morale załodze, oddać szacunek tradycji, a załodze ściganej jednostki uświadomić, że ma przesrane. -
Lekka morska bryza przyjemnie wiała od zachodu, akurat tam, gdzie patrzył kapitan “Kormorana”, Jack Kandrils, lepiej znany jako Uśmiechnięty Jack czy Jack Kordelas. Teraz jednak był bardziej tym uśmiechniętym, przez szkła lornetki udało mu się wypatrzeć statek, choć nie wiedział jeszcze za wiele, tylko tyle, że choć oddalał się od jego okrętu, płynąc w przeciwną stronę, to rzucony niedawno rozkaz “Cała naprzód!” sprawi, że dystans ten szybko się skróci. Znów się uśmiechnął i przystawił szkła lornetki do oczu, nie spuszczając ich z celu. Czekał jedynie na więcej szczegółów, choćby na to, pod jaką banderą płynie jednostka, czy jest rzeczywiście nieuzbrojona, oraz czy wygląda bardziej na statek handlowy, czy pasażerski.
-
Jack
Mały punkcik, wyglądający niczym mrówka na stole, stale rósł i powiększał się, aż w pewnym momencie widać było prawdopodobne intencje statku - jednostka pasażerska, do tego jeszcze nieuzbrojona. Do tego bez obstawy. Jak głupim trzeba być, żeby puszczać statki cywilne bez ochrony w tym rejonie, mimo wielokrotnych akcji terrorystycznych, porwań i żądań okupu? No nic, lepiej dla tutejszego piractwa, a możliwości łatwego jak bułka z masłem wzbogacenia się Jack nie mógł znaleźć. Jeżeli to jakaś wycieczka ekskluzywna dla grupy snobów, to los uśmiechnął się do niego jeszcze bardziej. Statek nadal płynął w linii prostej, nie próbował żadnych manewrów ani nie próbował uciekać. Chyba nawet ich nie zauważyli, a nawet jeśli, to lederska flaga skutecznie ich zmyliła. -
W takim razie nie musiał nawet wydawać rozkazów do wysunięcia artylerii, a jedynie kazał obsadzić broń maszynową, przygotować sprzęt do abordażu i broń osobistą… Chociaż, po namyśle, kazał też jednak obsadzić działa, ale nie wytaczać ich jeszcze na pozycje. Niby cel zdawał się cholernie łatwy, ale to tak, jak ten feralny konwój, który dał tęgiego łupnia “Kormoranowi”, gdy Jack był tu jeszcze pierwszym oficerem. Na myśl o tym splunął przez burtę i czekał, aż znajdą się odpowiednio blisko statku pasażerskiego. Wtedy dopiero kazał wyciągnąć na maszt czarną banderę piratów i wytoczyć miotacze harpunów, aby unieruchomić cel.
-
Jack
- Przygotować się do abordażu! - Wykrzyczał rosły bosman, a jego słowa niosły się po całym statku, co rusz powtarzane przez resztę pirackiej załogi.
Na statku momentalnie znowu zrobiło się żywo, a w przeciągu kilku minut wszystkie pozycje z bronią maszynową i miotacze harpunów były obsadzone przez marynarzy, wcelowanych prosto w turystyczny statek, który był coraz bliżej i bliżej. Płynął powoli, kompletnie nie spodziewając się morskiego zagrożenia, jakie właśnie płynęło w jego stronę.Mały stateczek turystyczny, zareagował dopiero, gdy na maszcie “Czarnego Kormorana” zaczęła powiewać czarna bandera, chcąc przyśpieszyć, ale było już wtedy za późno, gdyż znalazł się idealnie w zasięgu miotaczy harpunów.
-
- Pal! - krzyknął, machając ręką w stronę ściganego statku. Później odłożył lornetkę i sprawdził swoje wyposażenie. Uznał, że nie ma po co brać karabinu, zadowolił się jedynie bronią białą i krótką, a i tak walki nie przewidywał. Gdy harpuny zostały wystrzelone, czekał jedynie na unieruchomienie statku oraz zrzucenie trapów czy lin z hakami, aby móc ruszyć na czele swoich ludzi do abordażu.
-
Jack
Miotacze harpunów wystrzeliły wszystkie w tym samym momencie, bez pudła wbijając harpuny w burtę małego statku turystycznego, drąc metal jak kartkę papieru i przyszpilając go w miejscu. Ofiara pirackiego drapieżnika już nic nie próbowała, jakby pogodzona ze swym losem. Opór i tak był już bezcelowy, a na obecny moment przypominałoby to bezowocną walkę Dawida z Goliatem, z tą różnicą, że Dawid nie miał nawet procy. Po obrzuceniu statku linami, można było dokonać abordażu, bez poniesienia żadnych strat własnych. -
I taki też wydał rozkaz, a gdy pierwsza partia piratów znalazła się już na pokładzie wycieczkowca, i kapitan Jack przedostał się na jego deski.
-
Jack
///Nikt się tego nie spodziewał, a już na pewno nie ja.///
Piraci, którym już udało się przedostać na pokład złapanego w pirackie kleszcze wycieczkowca, w oka mgnieniu wycelowali swoje karabiny i strzelby w pięciu cywili, którzy z tą samą szybkością podnieśli ręce do góry. Ku zdziwieniu Jacka, nie wyglądali na żadnych bogaczy - byli ubrani bardziej jak typowi przedstawiciele klasy średniej - flanelowe koszule w kraty, proste spodnie i banalne trzewiki w kolorze brązowym, zrobione z taniej, sztucznej skóry.
- Nie strzelajcie! - wykrzyczał starszy mężczyzna, którego twarz była poorana zmarszczkami jak pole bitwy lejami po eksplozjach. - Nie mamy przy sobie nic wartościowego! -
Czyli tyle w temacie okupu. Ale zawsze mogli ich sprzedać, handel ludzi w Czarnej Banderze kwitł, a wykorzystanie schwytanych jeńców do niewolniczej pracy nie było niczym niezwykłym.
- Zamknij się, to my ocenimy, co jest tu cenne! - krzyknął w jego kierunku, a później zwrócił się do swoich ludzi. - Niech kilku zostanie tu i pilnuje tych jeńców. Reszta ma przeszukać statek, znoście tu wszystko, co cenne, przyprowadźcie też pasażerów, najlepiej żywych.
Gdy rozkazy zostały już wydane, Jack ruszył w kierunku mostka, nie miał zamiaru biernie czekać, zwłaszcza że powinni uwinąć się z atakiem jak najszybciej, zabrać łupy i jeńców, a wycieczkowiec zatopić lub ewentualnie wziąć na hol, zawsze mogli sprzedać go innym piratom lub chociaż posłać na złom. -
Jack
Jeden z piratów, z krwiście czerwoną chustą na szyi i spiłowaną, krótką dwururką pchnął starszego mężczyznę na metalową ściankę jachtu. Starzec z głuchym dźwiękiem uderzył w nią plecami i zsunął się po niej, nie wydając z siebie choćby najcichszego jęku bólu. Reszta, widząc zaistniałą sytuację i zdając sobie sprawę, w jak beznadziejnym stanie się znajdują, z przerażeniem unieśli ręce do góry. Zbledli, w ich oczach malował się zwierzęcy strach.
- Pod ścianę! - ryknął brutalny wilk morski. - Nie ważcie się choćby drgnąć!
Jeńcy bez słowa wykonali polecenie, ustawiając się w jednej linii z wysoko uniesionymi rękami. Ciekawe, jak długo wytrzymają w takiej pozycji…Reszta piratów, wliczając w to łysawego bosmana z przeciągłą głęboką szramą na lewym policzku, rozpoczęła przeszukiwanie statku, począwszy od pomieszczeń cywilnych. Postawny bosman zaczął przekręcać kredowobiały okrągły uchwyt karłowatych drzwiczek, ale ten ani drgnął. Jeszcze chwilę siłował się z opornym uchwytem, aż zrobił się czerwony jak burak na twarzy, a wyskakujące żyły na jego czole były na tyle dobrze widoczne, że można było je policzyć. Wtem jeden z byłych turystów wypalił:
- Nie otwierajcie tego! -
Dał znać swojemu podwładnemu, aby przestał, niech zbierze siły, mogą mu się zaraz przydać.
- Bo co? - zapytał go Jack, unosząc lekko brew. - Trzymacie tam oddział zbrojnych? -
Jack
- Nie, nie, nie - odparł widocznie zestresowany mężczyzna. - My sami nie wiemy, co tam jest. Płynęliśmy z kimś, byli uzbrojeni a do tego dziwnie im się z oczu patrzyło. Po dniu rejsu zaczęło im odbijać, terroryzowali nas, aż w końcu kompletnie ich popierdoliło - jesteśmy tylko my, a oni siedzą tam zamknięci. -
Prychnął pod nosem, za cholerę nie wierząc w tę opowiastkę. Schowali tam pewnie jakieś cenne skarby albo ładniejsze kobietki, licząc na to, że w ten sposób nie dopadnie ich piracka zgraja. Ale nie na warcie Jacka Kordelasa. Polecił bosmanowi odejść, a dwóm innym rosłym piratom ponownie otwierać drzwi. W razie gdyby, rozejrzał się za jakimś okienkiem czy bulajem, przez które mógłby dostrzec wnętrze pomieszczenia, a reszcie polecił mieć broń w gotowości.
-
Jack
- Wszyscy przez was zginiemy! - wydarł się jak obdzierany ze skóry a on sam wyglądał tak, jakby miał zamiar paść zaraz na kolana. - Nie otwierajcie tego!
Ale piraci byli względem jego panicznych błagań byli jak ściany - ignorowali je, a dwóch innych zabrało się do otwierania stawiającej opór śluzy. Na samym początku nie dawali sobie rady, a ich twarze zrobiły się czerwone z wysiłku. Po chwili do uszu Jacka dotarł przypominający przejeżdżanie paznokciem po tablicy zgrzyt, a uchwyt w końcu puścił i droga do wewnętrznej części statku stała otworem. Natomiast bulaj, który Jack znalazł, nie zdał mu się na nic, bo kiedy przez niego wyjrzał, nie był w stanie dostrzec choćby zarysów tego, co znajduje się wewnątrz. Panowały tam zupełne ciemności. -
- Latarka? - rzucił do swoich ludzi, przyglądając się ciemności, obawiając się, że i ta na niego patrzy.
-
Jack
- Ma ją większość z nas - oznajmił bosman spokojnie. -
- Świetna wiadomość, bosmanie. Mam Wam wydać rozkaz do poświecenia do środka czy sami na to wpadniecie? - prychnął kapitan, chcąc rozwiązać sprawę tajemniczego ładunku jak najszybciej, a potem wracać do pirackiej macierzy.
-
Jack
Bosman zrobił nietęgą minę, ale nic nie powiedział. Zanurkował dłonią w poszukiwaniu przedmiotu, będącego teraz na wagę złota, po czym wyciągnął z kieszeni smoliste pudełeczko, które zaczepił o jedną z kieszeni na piersi swojej kamizelki, włączając ją. Blady snop światła padł na ścianę, przeciwstawiając się panującej tam wiecznej ciemności, po chwili wchodząc do środka i rozglądając się.
- Nikogo nie widzę - odrzekł beznamiętnie. - Na razie czysto. -
Dał znak, aby do środka weszło jeszcze kilku ludzi, a później sam udał się do środka, rozglądając się po pomieszczeniu.
- No i gdzie te skarby? - zapytał nieco zdezorientowany.
