Wielkie Równiny
-
Podniósł się wreszcie z ziemi i stanął przed wybawcą nieco speszony.
- Cóż, dziękuję ci za ratunek. Naprawdę. Przebyłeś sam Wielkie Równiny by uratować moje marne życie… Nie zapomnę ci tego - Wyciągnął do niego dłoń. Tak naprawde podejrzewał, że głownym powodem było uciszenie zdrajcy, a nie jego ratunek. - Powiedziałeś, że wybieramy się do Czatów? Wiesz myślę, że kontynowanie podróży nie jest dobrym pomysłem. Tak wiem, potrzebujemy kolejnych Mivotów ale we dwóch nie damy rady ze sobą zabrać całej grupy. Wracajmy po prostu do domu co o tym myślisz? -
Uścisnął wyciągniętą do niego dłoń i lekko nią potrząsnął.
- Możesz wrócić i tak to skończyć, ale odradzam. Nawet nie zdążysz odpocząć po podróży, a do Twoich drzwi zapuka ktoś taki, jak ja… Nie dokładnie ja, bo pewnie obawialiby się, że miałbym jakieś sentymenty, ale ktoś podobny, inny zabójca. I skończyłbyś tak, jak ci tutaj. Może i nie byłbyś zdrajcą takiego kalibru jak Bernard, ale wciąż zrobiłbyś coś, czemu Wizjonerzy byliby przeciwni. Ich wola jest taka, aby kontynuować podróż, to więc zrobimy. A jeśli tak bardzo obawiasz się, że nie damy rady, to śmiało, możesz ograbić zwłoki z pieniędzy i innych cennych przedmiotów, aby dzięki nim wynająć w drodze powrotnej innych rewolwerowców, co do których nie będziemy mieli już żadnych wątpliwości. -
Otworzył usta by zaprotestować. To była paranoja, zostać ocalonym by zaraz potem zginać jako “zdrajca”. Owszem od początku wiedział, że dołączenie do tej organizacji to nie zabawa i trzeba ściśle przestrzegać poleceń, czego dowody leżały przed nim. Ale hej, nie nazwałby sabotażem tego, że po prostu by wrócił. Był Wizjonerem całym sercem i zrobiłby wszystko byle pomóc w progresie badań, ale cóż zrobić, gdy nie ma się możliwości wykonania obowiązku. Może tak naprawdę wcale nic mu nie groziło, a ten nieznajomy zwodził go, w jedynie sobie znanym celu? Może gdyby wszystko wyjaśnił ci anonimowi zwierzchnicy, o których wiedział że są ale nigdy nie widział, zrozumieliby to? Z drugiej strony zbyt bardzo cenił sobie życie by pozostawić je losowi. Z uwagi na umiejętności poznanego Wizjonera, jakich był świadkiem, był niemal pewny, że dotrą do Czatów, a pomysł z wynajęciem nowych ochroniarzy był logiczny. Więc na dobrą sprawę jedynie co go powstrzymywało to chyba własny upór. I może jeszcze nikła niejasna myśl, która teraz wykiełkowała mu głowię, mówiąca, że w postaci nowego znajomego jest coś niebezpiecznie podejrzanego? Cóż postanowił ostatecznie, że będzie kontynuował podróż. - W porządku więc. Jestem pewny, że dzięki tobie bez trudu dotrzemy na miejsce w jednym kawałku. Ale nie będę zdzierał pieniędzy z trupów. Nie jestem w końcu hieną cmentarną. Noo… może jednak zrobię wyjątek. To Bernard trzymał pieniądze na zakup Mivotów. Nie należały do niego, tylko do naszej organizacji, więc chyba weźmiemy je. - Podszedł do trupa Bernarda i zaczął przeszukiwać jego ubranie. Lekko się wzdrygnął, nie z powodu widoku śmierci (widział już wiele trupów człekokształtnych istot) , ale dlatego, że był to człowiek w dodatku ktoś kogo znał. Po zebraniu pieniędzy, podszedł do nieznajomego i powiedział - Możemy ruszać. I jeśli mamy od teraz razem podróżować, dobrze by było gdybyśmy się w końcu poznali, nie sądzisz? He he. Jestem Kyle Riptear.
-
- Dopóki nie upewnię się, że jesteś godny zaufania, nie zdradzę Ci swojego imienia. Mów do mnie Nożowniku, Wizjonerze czy jak Ci się podoba, ale niech nie będzie zbyt głupie ani nie zwraca zbyt dużo uwagi postronnych osób. A teraz ruszajmy, Kyle. Mamy długą drogę do pokonania, a niedługo zlecą się tu padlinożercy, tubylcy albo bandyci.
-
Coraz bardziej denerwował go ten osobnik. Czyli co? Otwrcie powiedział, że widzi mnie jako kolejnego podejrzanego. Niestety na razie nie może mu się przeciwstawić ani powiedzieć co myśli. Ma tylko nadzieję, że szybko wykonają to zadanie i wreszcie się od niego uwolni. - No dobra, w takim razie będę ci mówił Nathaniel. W skrócie Nathan. - Wsiadł z powrotem na swego konia.
//Jeśli nie masz nic do dodania, to możemy przewinąć akcje do przyjazdu do Czatów// -
Pokiwał głową, nie mając najwidoczniej nic przeciwko takiemu pseudonimowi.
//Jak najbardziej, zacznę Ci, gdy będziesz na miejscu.// -
Bulwa:
Dotarłeś do swojej kryjówki jeszcze rankiem, na pewno niezauważony przez nikogo, było to w końcu kompletne odludzie. Sama jama, bo jaskinią tego nazwać się nie da, może spokojnie pomieścić ciebie i cały ekwipunek, da się tam też swobodnie rozpalić ognisko, aby się ogrzać i przygotować posiłek. Niestety, koń już do środka nie wejdzie, ale patrząc na swojego rumaka, o którym z każdą chwilą myślałeś coraz bardziej jak o jakimś nadnaturalnym stworzeniu niż zwykłym koniu, poradzi sobie bardzo dobrze sam. Teraz zostaje tylko upewnić się, czy żadne dzikie zwierzę nie zamieszkało tu pod twoją nieobecność, a później udać się wreszcie na zasłużony odpoczynek. -
Podjechał koniem z wyciągniętym karabinem wycelowanym w grotę. Coś tam było czy czysto? Z tego co typ mówił, z tym będę znacznie wytrzymalszy… Może nawet uda mi się zapolować na tych całych Strażników i zajebać coś z ruin?
-
Gdyby było, to pewnie byś to zobaczył. Albo i było i skryło się głęboko, w mroku, gdzie światło nie sięgało.
-
Zszedł z konia, przewieszając sobie karabin przez plecy, zamiast niego chwycił strzelbę, lepiej nadaje się do walki na średni i krótki dystans. Cały czas uważny, wszedł do środka.
-
Nic nie widziałeś, przydałaby się pochodnia, którą w końcu dysponowałeś. Więc gdyby coś było w środku, mogłoby zaatakować znienacka i zadać ci bolesne lub nawet śmiertelne rany nim zdążyłbyś jakoś na to zareagować. Na szczęście w środku było jedynie kilka węży, które na twój widok zasyczały ostrzegawczo, ale później same opuściły kryjówkę.
-
- Kurwa, liczyłem na piękną niewiastę, nie na jadowite żmije. - Jebnął się w kryjówce i poszukał zakopanej tu butelki brandy. Odnalazł swój skarb?
-
Butelka była brudna, ale tylko z zewnątrz, poznałeś, że wciąż była solidnie zakorkowana, więc zawartość nie ucierpiała.
-
Posypał koniowi jakiejś paszy i nalał wody do miski, sam wziął coś do jedzenia i oparł się na workach z paszą dla tej bestii, odkręcając butelkę i biorąc łyka. Ciekawe jak za trupa smakuje alkohol.
-
Co ciekawe, wciąż czułeś smak. Nie tak dobrze jak kiedyś, ale i tak było to lepsze, niż jeść z jednakową przyjemnością jakieś pustynne chwasty i pieczeń w sosie własnym. Koń zabrał się za posiłek, choć niechętnie. Przelotnie zastanowiłeś się czy ta bestia nie je aby mięsa, ale z drugiej strony nie ma zbytnio sensu tego sprawdzać, zwłaszcza, że po kilku pierwszych łykach trunku i zjedzeniu nieco prowiantu poczułeś ogarniającą cię coraz bardziej senność.
-
- Jedenastka, pierwsza warta ty, druga ja, zmieniamy się co 6 godzin, obudzisz mnie. - Wydał zalecenie i położył się spać.
-
Nie byłeś pewien, czy dziwny koń cię zrozumiał, ale i tak nie miało to znaczenia, bo kilka chwil po wypowiedzeniu tych słów zasnąłeś niczym, no cóż, trup. Ale nie był to zwykły sen. To, co ci się śniło, było wyjątkowe, ponieważ nigdy wcześniej nie miałeś tak realistycznych snów. Poza tym, że tak dokładne to wszystko było, widziałeś to jakby oczyma tych, którzy wszystkiego dokonali, bo na pewno nie byłeś w nich sobą. Pierwszy sen był dość krótki, widziałeś w nim niewielką, pogrążoną w mruku izbę, a w niej lampę gazową dającą wątły promień światła, który wydobywał z ciemności kontur stołu, pieca, rożna, a na ścianie typowo rzeźnickich narzędzi. Ten, którego oczyma patrzyłeś, wielką, choć na pewno ludzką, dłonią pogładził każde z nich, wybierając ostatecznie spory tasak. Później odwrócił się i ruszył w kierunku rogu pomieszczenia, gdzie zbudowana była niewielka klatka, w której w widziałeś dwoje kilkuletnich, skrępowanych, zakneblowanych i przerażonych dzieci, wpatrujących się w ciebie z szeroko otwartymi oczami. Na widok tasaka jedno z nich wydało z siebie stłumiony kneblem wrzask przerażenia, na co odpowiedział niski, basowy śmiech. Na chwilę nastąpiła ciemność i tym razem, dla kontrastu, znalazłeś się na zalanych słońcem Wielkich Równinach, obserwując gnający pociąg. Sen znów się urwał, teraz byłeś już na pociągu, po chwili zszedłeś niżej i bez trudu wyważyłeś drzwi. W środku, niewielkim i skromnie umeblowanym pomieszczeniu, zastałeś czterech mężczyzn w mundurach Służby Ochrony Kolei, zatrudnionych na etat rewolwerowców lub najemników, spożywających akurat posiłek. Wpatrywali się w ciebie z szeroko otwartymi oczami, urywając w połowie wypowiadane zdania czy przerywając posiłek. Po chwili zerwali się na równe nogi lub sięgnęli po rewolwery wiszące w kaburach u pasów, ale nim zrobili coś więcej, ciało każdego przebiło kilka kul. Z niemałym zdziwieniem, gdy szedłeś dalej, zdałeś sobie sprawę, że wypaliłeś z aż czterech identycznych rewolwerów na raz. Gdy sen się zmienił, wciąż widziałeś ciemność, ale za to czułeś zapach zgniłych ryb, wody, mułu i błota. Cały mokry, płynąłeś ostrożnie w kierunku płynącej nocą po rzece barki towarowej. Nurt rzeki był wolny, więc bez trudu dopłynąłeś do celu. Usłyszałeś mokre plaśnięcia stóp innych, a gdy sam wyszedłeś z wody na pokład w twojej dłoni błysnął nóż, odbijając księżycową poświatę. Ostatni obraz był dziwny. Znów znalazłeś się na Wielkich Równinach, znów za dnia, ale sceneria była inna. Nie było pociągu, ale właśnie same rozległe równiny. Wciągnąłeś w nozdrza powietrze i ruszyłeś w kierunku, z którego wiał wiatr, szybko pokonując całą odległość. Na końcu tej trasy dostrzegłeś czarnego konia, dziwnie podobnego do twojego, oraz niewielką ziemną jamę, podobną do twojej. Gdy zdałeś sobie sprawę, że to rzeczywiście jest twój koń i twoja kryjówka, sen zaczął się rozmywać.
Pod moją komendą dokonasz rzeczy wielkich. Ale nie dokonasz ich sam. Nim zemścisz się i osiągniesz znacznie więcej, będziesz musiał zebrać drużynę. I zabić wielu ludzi. Oby żadnego z tych, którego ci przeznaczyłem. - usłyszałeś jeszcze głos tego dziwnego mężczyzny, który na swój sposób cię wskrzesił, a gdy padło ostatnie słowo, obudziłeś się. -
Chwycił szybko strzelbę, z którą ostatnio tu wszedł i wycelował nią w wejście do jaskini, zanim jeszcze otworzył trupie oczy. - Imię, nazwisko i powód przybycia. - Wyrzekł otwierając oczy. Wszystkie operacje starał się wykonać jak najszybciej, nie wstawał jednak, bo nie miał jak, jebnął by łbem o strop i tyle.
-
Koń na zewnątrz zarżał, ale nic poza tym, nie słyszałeś więc, aby rzucił się do ucieczki czy spróbował walczyć z intruzem. Ten, kimkolwiek był, nie wszedł do środka, ale był blisko, bo zasłonił część wpadających do środka promieni słonecznych, pogrążając twoją kryjówkę w jeszcze większym mroku. Po chwili do środka coś wpadło, a właściwie zostało wrzucone. Po chwili jeszcze kilka takich przedmiotów trafiło do środka, a intruz odsunął się, dzięki czemu w środku znowu zrobiło się jaśniej. Wtedy zrozumiałeś, że coś, co brałeś początkowo za skórki niewielkich zwierząt futerkowych, jak bobry, cenny towar i niekiedy płaciwo, zwłaszcza w kontaktach z tubylcami i traperami, to były w rzeczywistości skalpy, bez dwóch zdań ludzkie.
-
- Tamten buc mówił, że skalpów nie potrzebuje, więc też jesteś jedną z jego suk, ta? - Eliash podniósł się, by kucnąć, podbierając się strzelbą jak laską. - Nazywam się Eliash Samarkanda, a przynajmniej takie miano nosiłem jako człowiek. Teraz samo Eliash starczy. A ciebie jak zwą? - Spytał, biorąc do ręki jeden ze skalpów i rzucając go w kierunku wyjścia. Przyjrzał się twarzy intruza, może trupie oczy są w tanie coś wychwycić.
