Wielkie Równiny
-
Kimkolwiek był, nie odpowiedział, a stał tak, że nie mogłeś mu się przyjrzeć, on musiałby podejść bliżej lub ty musiałbyś wyjść na zewnątrz, ale jeśli to kolejny z podwładnych tego dziwnego faceta, to najpewniej nie masz się czego bać, wątpiłeś, żeby w ogóle dopuścił możliwość szczucia was na siebie, a przynajmniej nie, dopóki potrzebował was wszystkich do swoich dziwnych celów.
-
Spróbował wyleźć w nory, by ujrzeć tą kaprawą mordę. Ja pierdolę, na chuj mi teraz jakiś przydupas? Ledwo co wstał zza grobu.
-
Wątpiłeś w to, żebyś był w stanie zrobić z niego przydupasa, bo nie był tym, kogo się spodziewałeś. Nie żebyś spodziewał się kogoś konkretnego, ale na pewno liczyłeś na człowieka. Ten zaś był Ubairgiem, jednym z dzikusów. Odziany był tylko w prostą przepaskę biodrową i jakieś futro narzucone na plecy, a przy sobie miał o wiele więcej broni niż ubrań, na które składał się łuk, kołczan pełen strzał, sześć noży, cztery sztylety i cztery miecze. Dziwić mogło, jak nosił przy sobie to wszystko cały czas, ale zwątpiłeś, żeby to robił, miało to pewnie służyć prezencji, a na co dzień nosił to jego wierzchowiec, dorodny Lembu. Tubylec był wysoki i dobrze zbudowany, jeden z kłów miał ułamany w połowie. Zieloną skórę pokrywały czarne, czerwone i żółte tatuaże, których znaczenia, o ile w ogóle jakieś było, nie mogłeś się wcale domyślić. Najpierw sądziłeś, że to jakiś odszczepieniec, bo widziałeś wielu Ubairgów, ale żaden z nich nie był owłosiony. Dopiero po chwili zrozumiałeś, że są to włosy, ale nie jego, ponieważ wszystko to były skalpy, niewątpliwie zdarte z głów ludzi, choć widziałeś też jaśniejsze włosy Mivotów i warkocze Amaksjan. Tubylec skrzyżował na masywnej piersi dwie pary rąk, wbijając w ciebie świdrujące spojrzenie.
-
- Ogoliłbyś się czasem. - Rzucił sucharem, będąc świadomym, że typ pewnie go nie rozumie. W śnie widział w cholerę dziwnych wojaków, Ubairg ni był aż tak zły na pierwszy ogień. Odpowiedział na spojrzenie spojrzeniem, również długim i prosto w oczy, ale innym. Spojrzenie Samarkandy było puste, pełne bezpodstawnej nienawiści do świata i perwersyjnej radości z tego, że nie zdechł i jest wynaturzeniem. Nigdy nie był rasistą, zawsze gardził ludźmi i tubylcami po równo. No, może tutejszymi trochę bardziej, bo nie umieli robić spluw. Najpierw jedna małpa w piach… Potem drugą małpę ciach… Najpierw gnatem, potem nożem, każdy pójdzie dziś na rożen… Zaczął śpiewać piosnkę zasłyszaną niegdyś wśród bandy do której należał. Podobno był to hymn jakiegoś oddziału skazanego za zbrodnie wojenne w całości na rozstrzelanie.
-
Mierzyliście się spojrzeniem jakiś czas, aż w końcu wojownik, nie spuszczając wzroku, sięgnął jedną dłonią do szyi, również zasłoniętej przez skalpy. Nosił na niej medalion, podobny do twojego, choć inny. Nie masz teraz wątpliwości, że również jest sługą tego, któremu i ty poprzysiągłeś służyć. I zalążkiem drużyny, o której wspomniał. Zostało jeszcze trzech, kimkolwiek byli.
-
Pokazał mu swój. - Idź nazbierać chrustu i upoluj jakiegoś zająca czy innego stworka z prerii. Jak mam robola, to nie będę cały dzień racji żarł. - Wydał rozkaz, który był raczej żartem, tym bardziej iż ten nie rozumiał mowy ludzi. Gestem zaprosił go do środka.
-
Wątpiłeś, czy w ogóle wykonałby takie polecenie, słyszałeś o dumie tubylców, zwłaszcza z tej rasy. A ten zdawał się rozumieć, co mówisz, bo zauważyłeś, jak na chwilę jego twarzy wykrzywił grymas wściekłości.
- Ja… nie… sługa. - odparł, z wyraźnym trudem, kalecząc ludzką mowę. - My razem… równi. - dodał, a nim o coś zapytałeś, podniósł medalion nieco wyżej. - To uczyć, gdy spać… Mówić jak wy. Myśleć jak wy. Żeby zabijać was łatwiej.
Po tych słowach niepewnie wszedł do środka. Nie żeby ci nie ufał, zwyczajnie było tu niewiele miejsca, biorąc pod uwagę jego gabaryty, ale od biedy jakoś się pomieścicie. -
- Dobra, grzdylnij se, łatwiej będzie nam się dogadać. - Podał mu butelkę z brandy, w większości opróżnioną, ale starczyłoby na dwie szklany. - Dobra, ja już się przedstawiłem, a jak ty się zwiesz? - Odrzekł biorąc część swoich zapasów i podając je tubylcowi. Usiedli sobie razem w norze, tak będzie najlepiej.
-
Nieufnie obwąchał tak prowiant, jak i alkohol, ale o ile suszone mięso i reszta widocznie mu smakowały, to po jednym, drobnym łyku, trunku skrzywił się i oddał ci butelkę.
- Trakhkolawion. - odparł, a później zmrużył oczy, patrząc na ciebie, po czym dodał. - Albo Trakh. -
- Jeśli mnie obrażasz, to ci jebnę, ale jeśli to nazwy alkoholu, to nie mam takich. Masz wodę. - Podał mu bukłak, samemu opierając się o ścianę z butelką Brandy. - Chyba musimy poszukać reszty odszczepieńców takich jak my. Ten chujowy bryloczek dał mi wizję i możliwe, że wyczytam z nich, gdzie oni są. -
-
Tubylec pokiwał głową.
- Nas więcej. Sami silni. Razem… eee… jeszcze silniejsi. - powiedział, pewnie w jego głowie i ojczystym języku brzmiało to lepiej, ale ograniczone umiejętności posługiwania się ludzką mową nie pozwoliły mu przekazać wiadomości w pełnej krasie. - Idziemy? Teraz? Już? -
- Nasz właściciel kazał mi czekać na rozkaz, który możliwe, że już padł, ale to co pierdolił jest tak niejasne, że chuj go tam wie. Ruszamy jak tylko przejdzie mi ten pośmiertny kac i poznać w miarę zdolności nowego ciała. Aktualnie testuję odporność na alkohol czyli trucizny. - Uśmiechnął się szkaradnie, jak zwykle, co w połączeniu z trupią aparycją, dało jeszcze gorszy efekt. - No i musimy się poznać, by efektywnie walczyć. Ja jestem głównie strzelcem, choć nie unikam walki wręcz gdy trzeba. Nie ma czegoś takiego jak honor czy moralności, liczy się cel i jego osiągnięcie jak najmniejszym kosztem. Zazwyczaj rozpraszam wroga i korzystam z efektu zaskoczenia by go zajebać, albo prowadzę w pościg, by go wymęczyć i zagonić w róg jak psa, by był uległy. A ty? -
-
Tubylec pokiwał kilka razy głową, ale na tym skończyła się jego reakcja. Nie żeby nie zrozumiał, ale… no, właściwie nie zrozumiał, bo choć w jakimś stopniu może rozumieć język ludzi i posługiwać się nim, to chyba musisz, póki co, mówić do niego krótszymi i prostszymi zdaniami, aby mieć pewność, że zrozumie.
-
- Ja strzelam z ognistych kijów. Jebać honor. Atak z ukrycia albo męczenie. Ruszymyz gdy ja będę zdrowy.
-
Wzruszył ramionami, tym razem rozumiejąc. Widocznie nie miał nic do dodania, a i tobie jakoś nie chciało się pewnie z nim rozmawiać, więc wyszedł na zewnątrz, widocznie wolał spędzić czas potrzebny na twoje wykurowanie gdzieś, gdzie nie musiał się zginać niemalże w pół.
//Ja jeszcze przed wyruszeniem w drogę uprzedzę, że kolejność zbierania tych popierdoleńców jest losowa i całkowicie mi obojętna, nie musisz ich werbować tak, jak ujrzałeś ich wizje we śnie.// -
//Time skip? Bo będziemy głównie w dziurze siedzieć i czekać aż mój się ogarnie. No i jeść.
-
//Liczyłem, że jeszcze coś z tamtym pogadasz albo pobawisz się amuletem, no ale dobra.//
Gdy opuszczałeś Dodge, na dobrą sprawę świtało. Teraz, po opuszczeniu jaskini, znów świat okryły mroki nocy. Nie żeby ci to przeszkadzało, do nowego sposobu bycia i wyglądu na swój sposób nawet pasowało. Piekielny koń, czy co to do cholery jest, czekał na zewnątrz, gotów do jazdy, podobnie jak skubiący trawę wierzchowiec Ubairga. On sam zajadał jakieś pieczone mięso nad rozpalonym ogniskiem, ale widząc, że wychodzisz, szybko skończył posiłek i zgasił je.
- Już? - zapytał dla pewności, podnosząc się z ziemi. -
- Ta. Po drodze opowiesz mi o tym. - Pokazał na wisiorek, wskakując na konia. - No i o sobie. Z której wiochy cię przywiało, koniokradów? -
-
- Nie mieszkamy w wioskach. W obozach. Raz tu, raz tam. - odparł, gdy i on dosiadł swojego Lembu. - Mamy plemię. Ale ja nie miałem.
-
- Można powiedzieć, że jesteśmy podobni. Mnie też wychowały ostrza, krew i wilki. A co z amuletami? Wiesz o nich coś więcej?
