Dzikie Pogranicze
-
Leif pierwszą strzałę wypuścił tuż po wyjściu z jaskini, od razu dostrzegając wielkie cielsko Mantikory na niebie. Mimo szybkiej reakcji spudłował, później znowu, a choć trzecia strzała trafiła, to jedynie lekko zraniła bestię, dlatego porzucił łuk i sięgnął po broń białą. Jednak do ataku rzucił się Krasnolud, wymachując na prawo i lewo toporem, czym bardziej mógł odgonić bestię, niż ją zabić. Ta jednak zachowywała się dziwnie ospale i niemrawo, choć sprawnie utrzymywała się poza zasięgiem ciosu, to miałeś wrażenie, że się z wami bawi. Lub z jakiegoś powodu nie ma ochoty was zabijać, co w wypadku Mantikor jest czymś naprawdę dziwnym.
-
Skoro nie chce zabić… w głowie ma obraz z perspektywy tej Mantikory, która lata nad nimi i nie atakuje tylko dlatego, że coś innego czyha się na nich. Równie dobrze może się z nimi w jakiś mniej brutalny sposób bawić. Teraz, póki ona lata nad nimi i nie pikuje w ich stronę, muszą jej uciec albo znaleźć jakieś bezpieczniejsze miejsce.
-
Ano można, choć nim skryjecie się w najbliższym mieście, musielibyście pokonać jeszcze wiele kilometrów przez otwarte stepy i sawanny, widoczni z daleka i podatni na atak bestii. Bestii, która nagle rzuciła się na Krasnoluda i tak nagle jak zaatakowała, tak nagle wzniosła się kilka metrów wyżej i odleciała do swej jaskini jak gdyby nigdy nic.
-
— Krasnoludziny chyba nie lubi… Chodźmy, bo zaraz zmieni zdanie.
-
Nie miał zamiaru się kłócić, przytaknąć czy nawet cię obrazić, zamiast tego bez słowa ruszył biegiem w dół, dość szybko jak na kogoś o tak krótkich nogach. Leif niewiele się namyślał i pobiegł za nim, również chcąc stąd jak najszybciej uciec, nim bestia rzeczywiście zmieni zdanie.
-
Tak, on też teraz nie będzie rozmyślać, czy ma zbiegać na dół, czy zostać tutaj i czekać na nie wiadomo co. Jak trzeba zbiegać, to zbiega, ale nie tak, żeby się potknąć i stoczyć albo spaść.
-
Byłaby to naprawdę żałosna śmierć… Przeżyć walkę z Mantikorą żeby później skręcić sobie kark przez jeden niefortunny krok. Na szczęście nic takiego się nie stało i dopiero na dole mogliście odsapnąć i zdać sobie sprawę, że zrobiliście to, uciekliście jednej z najgroźniejszych bestii w całym Verden, jeśli nie Elarid.
-
Żałosna i głupia. Mógłby o tym opowiadać w karczmach, jakimś dziewkom, ale pewnie nikt by nie uwierzył. Skoro uciekł bestii, zszedł na dół, to teraz chyba pora udać się do jakiegoś miasta.
— Mnie dalej ciekawi, co masz w tej paczce, Krasnoludzie. Ale kij z tą paczką, co teraz? -
- Chuj cię to obchodzi, ta? Moja paczka, moja sprawa. Wy pomgliśta, macie złoto. Nie myślta se, żem was polubił, takiego o! Pomoglim sobie, tera ja idem dalej, a co wy zrobicie to mnie już koło chuja lata. - odparł, żegnając się z wami w ten sposób. Oparł topór o bark, mocniej ścisnął paczkę i rzucił wam ostatnie spojrzenie, po czym odszedł w kierunku miasteczka, choć nie miałeś wątpliwości, że pójdzie dalej, ku Verden, ale dalej? Kto wie?
-
— Chuj cię to obchodzi, łełe, moja pacuska, moja sprawa, łełe. — ponabijał się z Krasnoluda, gdy ten się oddalił.
Teraz to trzeba do jakiegoś miasta się dostać, może wziąć kolejne zlecenie, a następnie dostać się do bardziej cywilizowanej części świata, bo na tej sawannie może się co najwyżej wpaść w paszczę jakiegoś potwora. Najlepszą opcją jest dostanie się do miasta, w którym ostatnio był, i tam wziąć kolejne zlecenie. Odpoczął jeszcze parę sekund i wyruszył. -
Leif parsknął na to śmiechem, ale nie dodał nic od siebie. Rozejrzał się tylko, czy aby brodacz jednak was nie usłyszał, ale nic na to nie wskazywało. Na drodze do miasta nie napotkaliście żadnych niebezpieczeństw, aż dziwnie. Za to w połowie drogi, w środku stepu czy innej sawanny, zauważyliście jeźdźca, który gnał na złamanie karku swojego i swojego wierzchowca ku wam, wymachując obiema rękoma, z czego jedna trzymała szablę. Krzyczał też coś, ale było za daleko, żebyś mógł usłyszeć. Po chwili uznałeś, że wiesz o co chodzi i nie musi się drzeć, bo dostrzegłeś, jak za jeźdźcem gna trzech Orków, każdy dosiadający Warga.
-
No masz ci babo krowi placek. Najpierw Mantikora, a teraz ci dzicy Orkowie na Wargach. Walczyć nie ma chyba jak i nawet po co, bo od razu padnie. Trzeba uciekać i im uciec albo gdzieś się ukryć. Odwrócił się i zaczął biec w stronę, z której wcześniej szedł.
-
Niewiele to pomogło, bo Orkowie walili prosto na was. No, niekoniecznie na was, was mieli zapewne w dupie, gonili jeźdźca, ale że on gnał ku wam ile sił w końskich kopytach, zapewne licząc na pomoc w walce z pościgiem, to i Orkowie kazali swoim wierzchowcom ruszać w tę stronę.
- Zabije nas wszystkich, jeśli będzie dalej tak jechał. - rzucił do ciebie Leif. - We dwóch nie damy im rady, we trzech już prędzej. -
— Tak, masz rację. We trzech już prędzej damy radę.
Zaczął machać rękoma w kierunku jeźdźca i również wydzierał się w jego kierunku, aby zatrzymał się obok nich. -
Orkowie to proste stworzenia, te żyjące tutaj zwłaszcza. Dlatego ta decyzja była słuszna, bo gdyby jeździec minął was, Zielonoskórzy mogliby po prostu zrezygnować z pościgu i zadowolić się łatwiejszym łupem, czyli właśnie wami. Niemniej, jeździec zrozumiał od razu i jakimś cudem udało mu się zmusić wierzchowca, aby gnał jeszcze szybciej, dzięki czemu została wam chwila czasu, nim dogonią go Orkowie i zacznie się bitwa.
- Pomóżcie mi, kimkolwiek jesteście, a nie pożałujecie. - zdążył tylko powiedzieć, nim zaczęła się walka. Miałeś też okazję mu się przyjrzeć i byłeś pewien, że nie był tutejszy, bo co robiłby tu młody szlachcic? Zadbane i bujne wąsy, kozia bródka, podgolony łeb, bardzo dobrej jakości buty, spodnie, koszula, płaszcz i niedźwiedzie futro, a przy pasie szabla, której zaraz dobył.
Orkowie zaatakowali chwilę później. Jednak jeszcze wcześniej Leif zdołał zabić jednego z nich i ustrzelić jego Warga, niebezpieczną bestię, zwłaszcza po stracie jeźdźca. Drugi z zielonych rzucił się na szlachcica, wymachując mieczem, a ten spiął konia i pognał na niego, młócąc szablą. Widząc, że ma przed sobą dwóch przeciwników, a jest sam, ostatni z Orków wpadł na genialny jak na tak proste stworzenie plan i pognał Warga na Leifa, a sam zeskoczył chwilę przed tym z siodła i rzucił się na ciebie, bez większych wstępów tnąc z góry toporem z takim impetem, że ostrze zapewne zatrzymałoby się dopiero na biodrach lub może nawet przecięło cię zupełnie na pół. -
Zatrzymałoby się na biodrach albo przecięło na pół, czyli go nie drasnął… Musi tego Orka trzymać na dystans i go zmęczyć, a wtedy będzie zadawać szybkie ciosy i powoli pozbawiać go krwi. Gdy Ork zacznie wymachiwać toporem, Kaan zacznie wykonywać uniki oraz odskakiwać na boki i może w taki sposób zmęczy jego przeciwnika lub wprowadzi go w furię, czego nie chce.
-
//Miałem przez to na myśli, że przymierza się do tego ciosu i powinieneś właśnie teraz zrobić unik, ale uznam, że właśnie to zrobiłeś.//
Choć Orkowie tężyzną fizyczną i wytrzymałością przerastali ludzi i wiele innych ras, to tutejsi Dzicy Orkowie pod tym względem przerastali nawet swoich pobratymców z orczego księstwa na stepach. Spędzając całe życie na walkach i polowaniu, żyjąc w prymitywnych warunkach, bez dostępu do jakichkolwiek wygód czy nawet porządnej broni musieli nadrabiać to właśnie przymiotami fizycznymi. Podobno ich łupieżcze bandy były w stanie pokonać dziesiątki kilometrów do Verden i od razu rzucić się do bitwy i powrócić po przerwie na rabunek w takim samym tempie. Dlatego nie miałeś co liczyć na to, że go zmęczysz, on się pewnie dopiero rozgrzewa. Jednak cierpliwości miał o wiele mniej i w końcu widziałeś po nim, że wyraźnie wkurwił się tym, że nie może cię trafić. Z jednej strony źle, walka z Orkiem to jedno, walka ze wściekłym Orkiem to coś jeszcze gorszego, ale im bardziej wściekły jest, tym łatwiej będzie popełnić mu śmiertelny w skutkach błąd. -
Łatwiej jest mu popełnić błędy, więc może tylko liczyć na jakieś potknięcie się Orka i runięcie na ziemię lub na pomoc jeźdźca lub Leifa. Na razie musi robić wszystko, aby nie stracić dosłownie głowy lub nie skończyć ze zmiażdżoną głową. Wszelakie uniki, odskoki, podkładanie nóg, lekkie cięcia - na tym musi teraz oprzeć swoją strategię i liczyć na to, że wyjdzie z tego cało.
-
Wiele razy zrobiłeś unik, jeszcze kilka razy zdołałeś trafić przeciwnika w sposób niegroźny, ale na pewno irytujący. Dało to efekt po czasie, bo w końcu za bardzo zamachnął się z ciosem i po kolejnym twoim uniku poleciał do przodu, gnany impetem uderzenia, wystawiając swoje plecy na twój atak.
-
Teraz, właśnie w tej chwili, w odpowiednim momencie zamachnął się z całej siły i ukierunkował swój cios topora w kierunku jego kręgosłupa, najlepiej między łopatki.
