Gospodarstwo na Równinie
-
Właściwie wydawało Ci się, że każda szeroko rozumiana Zła Magia jest do tego zdolna, ale nie miałaś pewności.
Tubylec jedynie pokręcił głową i skulił się, odwracając do Ciebie plecami z widocznym znamieniem, choć chyba bardziej chodziło mu o to, żeby skończyć rozmowę z Tobą niż je bardziej eksponować. -
- Dobrze, dziękuję za odpowiedzi. Zagrać Ci coś? - spytała się niespodziewanie. Chciała być przy nim jak najdłużej, aby jak najrzadziej móc widywać tych zbirów…
-
Popatrzył na Ciebie zdziwiony, ale w końcu pokiwał głową na tak.
-
//A kto to wrócił? Pan Leń. Niszczyciel linii czasowych i fabuł GMowskich! :V
Sięgnęła więc po sprzęt, grając ten króciutki kawałek. -
// Bez słów. //
-
//Masz zamiar odpisywać choć raz na kilka dni czy niezbyt? Od tego zależy w jakim kierunku poprowadzę fabułę, mi jest to obojętne.//
-
// Max, lepiej odpowiedz poprawnie. //
-
//Postaram się co parę dni, wraz z wyspą, linest i kawalerem.
-
Grałaś tak kilka minut, a ten wyraźnie się uspokoił, choć szybko znów się wystraszył, gdy do pomieszczenia wparował jeden ze zbirów Krwawej Dłoni, szczęśliwie ten bardziej inteligentny i mniej porywczy. Bez słowa rzucił ci kartkę, którą trzymał w dłoni, i oparł się o ścianę, patrząc na ciebie wyczekująco.
-
Sama mu zawtórowała, nieco się wzdrygając. Był mądrzejszy, ale dalej groźny. Z niepokojem wzięła kartkę, odkładając sprzęt na bok.
- Mam czytać na głos? - szepnęła, jakby w upewnieniu. Zaczęła ją czytać, czekając na odpowiedź. -
Nie było tu wiele do czytania i albo zbir przeczytał ją wcześniej sam, albo w zasadzie nie musiał. Tekstu było niewiele, był to list gończy i większość kartki zajmowała podobizna twojego nowego przyjaciela, a niżej dokładny rysunek jego znamienia. Opisano go krótko jako zbiegłego niewolnika i złodzieja, a za dostarczenie go żywego do Imperium przewidziano nagrodę ośmiu srebrników.
-
Widząc podobiznę, zasłabła, czego nie było jakoś widać przez jej karnację. Trzęsące się ręce jednak dostatecznie sporo zdradzały. Popatrzyła się z lekkim przestrachem i wyczekiwaniem. Czy będą chcieli go oddać i zgarnąć nagrodę? A może to taka informacja…? Nie, pewnie nie są na tyle łaskawi.
-
- Jeśli zatrzymamy tu twoje zwierzątko i ktoś je znajdzie, to będziemy martwi. - mruknął rewolwerowiec. - Jeśli oddamy go im, przynajmniej coś zyskamy… Chwila, on właściwie rozumie po naszemu?
-
A jednak… Nie wiedziała właściwie czego się spodziewała.
- A-ale czy ktoś miałby go tu szukać? Jesteśmy na odludziu, nie wiem nawet czy ktoś wie o istnieniu tego miejsca. Wystarczy, że… że nie będzie wychodzić. Może się tu przydać, pomagać mi. Rozumie nasz język, więc nie będzie problemów z porozumieniem się. Prawda? - Popatrzyła na rannego, licząc że się odezwie. -
Max:
Nie odezwał się, ale pokiwał ochoczo głową, doskonale wiedząc, że zależy od tego jego dalszy los i życie.
- Łowcy niewolników to szczwane bestie, pracowałem kiedyś z nimi. Gdy zwietrzą ładną sumkę za ofiarę to będą gonić ją jak wściekłe psy i nie powstrzymają ich rzeki, góry czy granice kolonii. My dwaj jesteśmy za tym, żeby go wydać, ty masz inne zdanie. On nie ma głosu, więc wszystko zależy od twoich przyjaciół.
Wiewiur:
- Więc? Co myślisz? - zagadnął cię Liwiusz znad swojego kubka.
Oboje siedzieliście przy kuchennym stole, powróciwszy niedawno na gospodarstwo. Cała ta eskapada trwała zdecydowanie za długo, ale w końcu oboje mogliście wrócić do gospodarstwa, chociaż bez Jannet. Z tego co udało ci się ustalić, Liwiusz wie tylko, że ta została schwytana przez najemników i trafiła do więzienia w Imperium, ale jeszcze tego samego dnia z niego zbiegła wraz z innymi więźniami. Później najwidoczniej wróciła do gospodarstwa, ale na krótko. Gdzie się teraz podziewała nikt nie wiedział. Zamiast się nad tym zastanawiać, musieliście jednak rozważyć inny problem, jakim był zbiegły niewolnik, przygarnięty do waszego gospodarstwa. Nic w tym złego czy dziwnego, gorzej, że wystawiono za niego nagrodę i możecie albo zarobić, pozbywając się go, albo zaryzykować i go tu zostawić z dobroci serca czy też w charakterze pomocy.
//Dla jasności to pytanie na początku odnośni się właśnie do kwestii tego niewolnika.// -
Od razu się zerwała z łóżka i wyruszyła na poszukiwanie tych “przyjaciół”. Proszę, oby byli z nią zgodni!
-
Odnalazłaś oboje w kuchni. Mogłaś tylko zgadywać o czym rozmawiali, ale miałaś przeczucie, że właśnie o zbiegu.
-
- Co z nim zrobicie? - spytała się niemal natychmiast dosyć głośno. Jej niepewność prędko zniknęła. Chyba pierwszy raz była tak pobudzona i śmiała, odkąd tu jest. Co prawda dla innych nie byłoby to tak nietypowe, ale wiadomo jakim zazwyczaj była milczkiem.
-
//Liczyłem, że Wiewiur zdąży odpisać, nim do niego przyjdziesz, ale jednak nie. Także teraz czekamy.//
-
//Ciężko będzie mi się wbić po tak długiej przerwie ;-;
W sumie to sama nie wiedziała, co mogłaby o tym myśleć. Niby oddanie go wydaje się najprostszą opcją i idealnie pasującą do osoby, na którą ona i reszta bandy prawdopodobnie się kreuje - bandytów. Z drugiej jednak strony, stawia, że Liwiusz mógłby chcieć go zostawić, choćby z podobnego powodu, dla którego przygarnął ją, Jannet, czy tą obłąkaną, jej imię szybko uciekło jej z głowy. No cóż, tu przynajmniej naprawdę za nią nie przepadała, więc łatwiej było bycie oschłą wobec niej. Już miała powiedzieć o swoich wątpliwościach Liwiuszowi i udzielić odpowiedzi neutralnej - że nie wie. Szybko jednak przerwało jej wtargnięcie mivotki//Możesz edytować czyjeś posty jak coś :v //. Nieco ją to zirytowało, zwłaszcza, że liczyła że porozmawia z Liwiuszem sam na sam i łatwiej będzie jej pozbierać myśli. Teraz natomiast obecność kobiety będzie sprawiać, że będzie podchodzić do sprawy tak, by nie zrobić jej zbyt wielkiej przykrości. Mimo to, nie zrezygnuje chyba z wcześniejszego zamiaru.
- Nie mam pojęcia. Zważywszy na ostatnie sytuacje i rzeczy, o których się dowiaduję, ciężko zebrać mi myśli… I Ty mi wcale nie pomagasz - ostatnie słowa wypowiedziała nieco oschle w kierunku mivotki//przypominam o Twojej mocy edytowania czyichś postów :v // - Po czym po chwili milczenia dodała - Chyba zwyczajnie poprę Twoją decyzję w tej kwestii. - No cóż, zrzuciła cały ciężar na Liwiusza, do którego się w tej chwili zwróciła, licząc po cichu, że ten postąpi jak bohater.
