Federacja Starej Huty

[Dark_Dante]

Owca wysoko podniosła brwi, że mało nie zniknęły pod jej włosami. W końcu je opuściła i sama przesunęła się na najdalszy skraj łóżka od ciebie. Przy tym także odsłoniła połę kołdry.
- No? Co się gapisz jak mutas w gówno? Ładuj się do wyra.

[Radiotelegrafista]

Mar zmarszczył brwi, jednocześnie blednąc trochę. Nie był pewien, co dziewczyna chciała tym osiągnąć, ale jeżeli chodziło o to o co myślał, że chodziło to…
— Owca, o co Ci biega? — Zapytał, bez wcześniejszego rubasznego tonu. — Ty chyba jeszcze majaczysz, dziewczyno.

[Dark_Dante]

- O rany, wy staruchy, to tylko o jednym… - Przewróciła oczami - Przecież możemy spać razem i jednocześnie się nie pukać. Co, w wojsku nigdy nie byłeś, w piętnaście osób na jednym łóżku nie spałeś?
Pokręciła głową z dezaprobatą.
- Już naprawdę nie mam co robić, tylko ci dupy dawać, jak mnie cycki bolą…

[Radiotelegrafista]

Przynajmniej nie chodziło jej o to, o czym najpierw pomyślał… Z resztą, skąd on miał wiedzieć, jak ona sama najpierw bredziła o pukaniu piguły?!
— Jak myślisz że im zapaskudzę kołdrę swoją osobą, to majaczysz, dziewczyno. — Odparł, próbując wybrnąć z sytuacji. — Ja jestem umorusany jak Święta Ziemia, dyżurna by mi odcięła łeb przy karku skalpelem, gdyby zobaczyła mnie i mój brudny zad pod pierzyną. Poza tym, Federacja dalej szuka rąk do pracy, bardziej przydam im się z cegłami w rękach niż chrapiąc.

[Dark_Dante]

- Jak tam sobie chcesz - Wzruszyła ramionami - Ale jak mi z tego krzesła spadniesz i se łeb rozbijesz, to przysięgam, że idę na Galerę bez ciebie!
Tymczasem pielęgniarka wyszła na salę, robiąc dzisiejszy obchód.

[Radiotelegrafista]

— A idź! — Machnął ręką, chwytając plecak i zarzucając go na siebie. — Byleby nie szybciej, niż pani doktor Ci powie! Wysuszę Ci później głowę, jak się dowiem, że próbowałaś się wyrwać przed czasem!

Pożegnał ją i lekarkę machnięciem ręki i ruszył do wyjścia z leczniczy.

[Dark_Dante]

Stając już za wyjściem kolejnego pomieszczenia długich korytarzy Federacji, stanąłeś jedynie przed kolejnym korytarzem ciągnącym się w nieskończoność do mroku podziemi.

[Radiotelegrafista]

Ruszył nim w przód. Każdy korytarz dokądś prowadzi.

[Dark_Dante]

Nie musiałeś długo szukać, skąpe podziemia Federacji wymagały maksymalnego zagospodarowania przestrzeni. Szybko stanąłeś przed drzwiami jakiegoś magazynu, a sądząc po ilości żołnierzy i ciężaru skrzyń, było to jakieś wyposażenie bojowe.

[Radiotelegrafista]

Tutaj przynajmniej mógł zasięgnąć języka o tym, gdzie można wrzucić coś na ząb, bo czuł się jakby jego żołądek był coraz to bardziej gotowy do rozpoczęcia konsumpcji samego siebie. Podszedł do jakiegoś żołnierza, który wydawał się być mniej zajęty by dopytać o jakąś stołówkę.

[Dark_Dante]

Wskazał ci o przybliżoną drogę, by jakoś odnaleźć się w tym labiryncie sztolni i trafić do kantyny dla żołnierzy. Na miejscu były raptem dwie osoby przy posiłku i kucharz za ladą.

[Radiotelegrafista]

Podszedł do kucharza, coraz bardziej czując, że od jego ostatniego posiłku minęło zdecydowanie zbyt dużo czasu.
— Co macie na ruszcie?

[Dark_Dante]

- Kotlet z psa i potrawkę ze szczurów. Jest jeszcze gulasz z kota z wczoraj - Sennie wymamrotał mężczyzna.
- A ja ci mówię, że to był Dawid! - Usłyszałeś podniesiony głos z jedynego zajętego tu stolika.
- Taaaaaa, jasne… Za to ja jutro przelecę żonę komendanta Granatowych.

[Radiotelegrafista]

— Potrawka z szczurów brzmi dobrze. — Odparł Marley, wzruszając ramionami. Zawsze, gdy miał możliwość wyboru, brał potrawy z jak najmniejszą domieszką najlepszych czworonożnych przyjaciół człowieka.

[Dark_Dante]

Przed tobą pojawił się talerz dość solidnej porcji, jak na lokalne standardy, za to nie grzeszący wysoką temperaturą.
- Kiedy ci mówię, że to był on! - Jeden mężczyzna uderzył w stół tak mocno pięścią, że aż poszło echo - Szuka ostatnich łajdaków! A zostało ich już tylko kilku!
- O rany, daj już spokój… To tylko kolejna legenda, nic więcej - Jego rozmówca był już wyraźnie zmęczony całym tym wywodem.

[Radiotelegrafista]

Choć nie starał się podsłuchać tamtej dwójki, to mimowolnie dotarły do niego niektóre słowa ich rozmowy - dotarły i zainteresowały go. Wziął więc swój talerz i podszedł do nich.

— O jakiej legendzie mówicie, panowie? — Zapytał. — Można się dosiąść?

[Dark_Dante]

- No nie, następny… - Mężczyzna jęknął, jakby dostał właśnie mandat za śmiecenie. Za to drugi mężczyzna był ewidentnie zadowolony, że wreszcie ktoś go wysłucha.
- Jak to “o jakiej”?! O Dawidzie! Widziałem go! Dokładnie tak samo, jak teraz widzę ciebie! On tam jest! Chodzi, szuka! I znajdzie to, czego szuka, zaręczam Ci! Dawid dopnie swego!

[Radiotelegrafista]

— Dobra, ale po kolei i od początku. — Odparł Mar, siadając przy stoliku. — Jaki Dawid i czego szuka, bo chyba nie kumam czaczy.

[Dark_Dante]

- Zaraz po upadku bomb, masa ludzi schroniła się w kościele. Wiesz, tym obok cmentarza. Jakoś się tam trzymali, w okolicznych domkach próbowali coś tam uprawiać, handlowali z Kupcami. Generalnie pokojowy naród, ludzie bardzo mocno wierzący. I jacyś bandyci to wykorzystali. Zadekiwali się niedaleko, na tych samych domkach, i co chwilę ich atakowali. Kradli co się dało, resztę niszczyli, a kobiety gwałcili. Opór ze strony kościelnych był słaby, o ile nie żaden. Więc w pewnym momencie bandyci przesadzili. Jak tylko do Kupców ruszyła kolejna karawana, to Ci wpadli i zabili wszystkich. Kobiety, dzieci, starców, chorych… Nie został nikt. Cała frakcja momentalnie zniknęła. Gdy karawana wróciła i zobaczyła resztki swojego domu, to rzucili to wszystko w cholerę i odeszli do innych. Poza jednym gościem. Ten zwariował. Kazał mówić na siebie Dawid, bo przyniesie ze sobą zemstę, ukarze Goliata. Mówi się, że kilka dni później bandyci pokłócili się o łupy i pozabijali nawzajem, a reszta odeszła szukać nowych ofiar. Ale to Dawid ich wyrżął. A resztę zaczął ścigać. Mijają już lata, na przestrzeni całego miasta znajdowano trupy ewidentnie wskazujące na egzekucję, i zawsze były to typy spod ciemnej gwiazdy. Dawid wciąż szuka. Podobno zostało już tylko pięciu.

[Radiotelegrafista]

Historia zdecydowanie ciekawa i jak w każdej legendzie, mogło być w niej ziarno prawdy… Ale Marleyowi trudno było dopasować to opowiadanie do rzeczywistości.
— Jedno, podstawowe pytanie, brachu. — Mar uniósł palec wskazujący ku górze. — Czy ktokolwiek, kiedykolwiek widział Dawida? Gadał z nim? Przeleciał go?