[Metro-Zdzieszowice] Stacja Szkolna

[Dark_Dante]

Złapał go za nadgarstek tej dłoni, podniósł do góry i wysyczał.
- Skąd. To. Masz?!

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński
Starzec jęknął z bólem, gdy Łazik gwałtownie szarpnął nim. Kilkoro ludzi przechodzących pod schodami zauważyło tą scenę i przyglądało się jej z niepokojem.
— Na litość, to tylko szmatka, czego wy wszyscy chcecie… Odkupiłem od jednego handlarza z tydzień temu, na litość, puście mnie… — Wybełkotał urzędnik z niekrytym przerażeniem na twarzy.

[Dark_Dante]

- Co to jeden? Gdzie on jest? Gadaj mi tu, to szalenie ważne! - Drugą dłoń zwinął w pięść i uderzył nią w blat.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński
Pobladły urzędnik starał się wyrwać z ucisku, ale niewiele wskórał. Trząsł się jak osika.
— Na litość, to tutejszy był, Nekrofil się nazywa… Zwykle siedzi na targu albo po powierzchni łazi… Błagam, puście mnie już… — Jęczał, wykręcając dłoń. Tymczasem Szprycer zauważył, że przez ludzi obserwujących zajście przeciska się pokrzykujący oficer Szarej Gwardii, zapewne szybko powiadomiony przez któregoś z świadków.

[Dark_Dante]

Puścił gryzipiórka, złapał za ogon i pognał na targ. Jest zbyt blisko uciekającego pociągu, by się zabawiać w pogaduchy z byłymi kamratami.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński

Mariusz w biegu roztrącił ludzi stojących przy schodach, ominął motającego się w tłumie Gwardzistę, który zdążył tylko rzucić za nim kilka rozkazów “zatrzymania się”. Dalej stacja była już o wiele bardziej przestronna, nie musiał się przeciskać. Szybko minął skrzynkowe mieszkania i pędem wleciał na peron. Stamtąd mógł już dostrzec targ, czyli małą przestrzeń wydzieloną ma kilka skleconych z złomu i drewna straganów i koce biedniejszych handlarzy.

[Dark_Dante]

Nieco zwolnił, ale tylko po to, by rozpoznać handlarza, lub charakterystyczne towary. Zbyt wiele informacji mu rpzecieka między palcami, żeby tracić czas na cokolwiek.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński

Małe rozmiary targu wyszły zdecydowanie na korzyść Łazika. Widząc dookoła siebie tylko kilka lichych straganów, mógł od razu rozpoznać, które należy do wspomnianego Nekrofila i czemu nadano mu taki przydomek. Każde z powieszonych na kołkach ubrań zostało z pewnością zdarte z trupa i wystawione na sprzedaż bez większych przygotowań - świadczyły o tym wyschnięte plamy krwi, materiał rozorany kłami i pazurami mutantów, a w niektórych miejscach nawet rozległe rozcięcia, świadczące o śmierci dawnego posiadacza znoszonej kurtki czy bluzy podczas starcia z innym człowiekiem. Pomimo tego, że stragan ,z niemalże całkowitą pewnością, należał do rzeczonej osoby, to wątpliwe było, że dziewczynka stojąca za ladą była nią. Nie była pełnoletnia, nawet wobec standardów nowego świata. Mogła mieć najwyżej czternaście lat.

[Dark_Dante]

- Gdzie jest Nekrofil?! - Wydarł się tak, żeby na pewno całe targowisko go słyszało. Dlaczego podkreślenia efektu, złapał za karabinek, przeładował grzyba i mocniej uchwycił broń w dłoniach.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński

Handlarze spojrzeli na Łązika z strachem, ale nie odpowiedzieli. Może nie wiedzieli gdzie jest mężczyzna albo nie chcieli go wydawać? Za to na pewno coś wiedziała dziewczyna, która cofnęła się pod samą ścianę i nieporadnie próbowała wydukać jakieś słowo - mówiła tak cicho i jąkliwie, że niemożliwym było zrozumienie czegokolwiek. Za to wyraźnie było słychać Gwardzistę, który wyrwał się z tłumu i pokrzykując komendy rozejścia się, pobiegł za Mariuszem. Woliński miał wybór - zostać na targu i wyciągnąć informacje z dziecka albo uciekać, by uratować się przed aresztowaniem.

[Dark_Dante]

Złapał ją za ramię i pociągnął w stronę zaułków.
- Mów! Gdzie jest jego nora?! - Pogroził jej bronią.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński

Groźby zdawały się przynosić odwrotny efekt. Ciemnowłosa dziewczyna zamiast zacząć odpowiadać, zaczęły jeszcze bardziej mieszać słowa, trząść się, aż w końcu z jej oczu pociekły łzy. Nagle ramię Szprycera ktoś złapał. Gdy spojrzał w tamtą stronę, zobaczył starszą, pomarszczoną kobietę, patrzącą na mężczyznę z ogromną pogardą i obrzydzeniem, ale także troską, gdy na sekundę skierowała wzrok ku młodej.
— Zaprowadzę Cię do jej ojca, tylko zostaw ją w spokoju. Już. — Zabłagała, a raczej zażądała twardym głosem kobiecina.

[Dark_Dante]

- W dupie mam jej ojca, szukam Nekrofila! - Wyrwał się i złapał broń tak, żeby strzelić z biodra w razie konieczności. Wytrzymał jej wzrok, samemu odpłacając jej obrzydzeniem. Do wszystkiego.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński

— Nekrofil to jej ojciec. — Wycedziła kobieta. Dziewczynka wciąż trzęsła się, targana płaczem. Z targu dobiegały krzyki Gwardzisty domagającego się wskazania drogi twojej ucieczki.

[Dark_Dante]

- To idź, tylko szybko. I bez numerów! - Puścił dziewczynkę i złapała broń w obie ręce, celując z biodra w kobietę.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński"

Ciemnowłosa prędko uciekła pod ścianę, z strachem oglądając całą sytuację. Harda kobieta jedynie kiwnęła głową i rzuciła krótkie “Za mną”, po czym wyprowadziła Mariusza z terenu targu wąskim, bocznym przejściem. Szła ku niedokończonemu tunelowi, który pomimo kilku osunięć i wielu pogrzebanych pod nim osób wciąż był gęsto zamieszkany. Ludzie obarczali Łazika dziwnym, nieswoim wzrokiem; w końcu wiedzieli, że Gwardia go szukała, ale jednocześnie żaden z nich nie chciał donosić na korzyść znienawidzonego prze lud narzędzia władzy Dyktatora. Szybko minęli niewysoką piętrówkę i zeskoczyli na kładki poprowadzone między uprawianymi na posadzce grzybami. Wtedy, gdy kobieta skupiała się na jak najszybszym doprowadzeniu Szprycera do celu, nadszedł cios. Potężne uderzenie zwaliło mężczyznę z nóg, ciemne plamy zatańczyły mu przed oczami. W Po kolejnym ciosie Mariusz stracił przytomność.

Deski. Dawne podkłady, połączone z sobą giętym drutem i krzywymi gwoździami. Wątłe, tańczące światło promyka przesączało się przez bluzę, która zwisała po prawej stronie. Poza tym, zewsząd otaczała go doskonale mu znana niechlujna konstrukcja prowizorycznych boksów. Przez pulsujący ból głowy, tętniący niczym armatnie salwy, dosłyszał dźwięk przewracanej kartki. Ktoś siedział nad Mariuszem.

[Dark_Dante]

Z wolna zaczął napinać i rozluźniać wszystkie mieście ciała po kolei, sprawdzając, co jeszcze mu pokiereszowali poza głową. Na razie zgrywał nieprzytomnego.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński

Wyglądało na to, że oprawca obszedł się z Mariuszem wyjątkowo łagodnie. Poza niegroźnie wyglądającym (choć wciąż cholernie bolesnym) guzem na głowie nie znalazł żadnej rany, a przynajmniej nie sprawiały mu bólu. Nie mógł ich wyczuć dłonią - spętano mu ręce w nadgarstkach. Sytuacja wyglądała podobnie u stóp, które zostały przywiązane do desek ponad nimi. Sznur nie był napięty i zostawiał Szprycerowi tyle miejsca, by mógł swobodnie wyczołgać się spod pryczy. Siedzący nad nim człowiek wciąż nie był świadom przebudzenia Łazika.

[Dark_Dante]

Na tyle, żeby nie powodować hałasu, sprawdził stan swojego sprzętu. Chociaż bez szaleństw, wolał już nie być pewnym, co ma po kieszeniach, ale się nie zdradzić przed dryblasem na górze.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński

Napastnik pozostawił Szprycera bezbronnego; nie miał przy sobie żadnej z swoich broni, jego kieszenie wydawały się lekkie, a plecaka nie było. Po chwili wodzenia wzrokiem, przez szczeliny w zasłonie z bluzy dostrzegł, że cały ekwipunek leżał całkiem niedaleko, w kącie pokoju. Widział swoją włócznie, plecak, a także łuk i oparte koło niego strzały.