Nadzieja
-
Wziął od ciebie broń i przyjrzał się jej, zważył w dłoni i odłożył na bok.
- Faktycznie, spluwa prawie jak z warsztatu. Powiedzmy, że trzy srebrniki? -
— Trochę to jest… Ale co tam, wyłożę Ci tego ostatniego srebrnika w miedziakach, najwyżej później wyproszę od szefa na pokrycie kosztów służbowych, nie? — Zaśmiał się, dobywając z portmonetki odpowiednią sumę, którą położył przed Adrienem. — Tu masz.
-
Nie przeliczył, bo i nie było wiele do liczenia, ale i nie powodu, aby ci nie ufać. Zgodnie z umową, wręczył ci rewolwer i zapas amunicji w postaci trzech tuzinów naboi.
-
Seymour poprzyglądał mu się jeszcze przez kilka chwil, po czym cmoknął z zadowoleniem i po krótkich manewrach dłonią, wpakował go do kabury.
— No i ślicznie… Ale chyba już na mnie czas. Tak prawdę mówiąc to i tak już nadwyrężyłem trochę czas służbowy, taka robota. Ale dobrze było Cię zobaczyć. — Wyciągnął do Adriena rękę na pożegnanie. -
Uścisnął ją i potrząsnął.
- Ciebie też było miło zobaczyć. Wpadnij, jeśli znowu będziesz w pobliżu. -
— Wpadnę. — Wyszczerzył schowane w brodzie usta. — Masz to jak w banku.
Pożegnał się z Adrienem i opuścił rusznikarnię przyjaciela, stając na zewnątrz.
“Tylko gdzie Oswald miał tego profesorka?” Zastanowił się, rzucając wzrokiem na okolicę. Wyciągnął z kieszeni adres jajogłowego i szybkim krokiem, prawie biegiem skierował się tam. -
//To tu mój błąd, bo byłem pewien, że razem z listem wręczył ci też jego adres, ale sprawdziłem posty i zapomniałem o tym wspomnieć. Uznajmy, że masz jednak ten adres.//
-
// Poprawione. //
-
Odnalazłeś go w centrum, w jednej z okazałych kamienic, więc albo jego przodkowie przybyli tu z pierwszymi osadnikami, albo miał tyle złota, że wykupił sobie ten lokal. Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie fakt, że drzwi były zamknięte, a w środku nie widać było śladu życia, ani ruszających się firanek, ani światła, nic.
- Szuka pan tego starego wariata? - usłyszałeś za swoimi plecami. Odwróciwszy się, zauważyłeś małego chłopaka, przyzwoicie ubranego, choć brudnego. - Bo jak coś może wiem. -
Sey zatrzymał się i spojrzał na dzieciaka, zaskoczony.
— No młody, jakbyś zgadł. Wiesz, gdzie jest? -
- Wszyscy, co się tu kręcą, go szukają. Nawet jacyś dziwni ludzie w czerwonych ciuchach. Ale jak chciałem im pomóc to kazali mi się wynosić i nastraszyli mnie bronią. - powiedział, odbiegając trochę od tematu. Spuścił na chwilę głowę, a później podniósł i zauważyłeś na jego twarzy chytry uśmieszek. - Pan chyba taki nie jest, co? I potrafi pan wynagrodzić za pomoc?
-
— Hmm, hmm… — Seymour starmosił swoją brodę. — Chyba nie jestem, jakby się tak zastanowić. Co byś chciał w zamian, młody?
-
Popatrzył na ciebie zdziwiony.
- Jak to co? Srebrnika. To powiem wszystko. A jak powiem jeszcze więcej to może dwa. -
Sey skrzywił się.
— Jakby to ten, młody… Powiedzmy, że nie jestem obecnie przy kasie. Ale może coś innego by Cię zainteresowało. — W jego dłoni pojawiła się świeżo co zakupiona u Adriena bestia. — Strzelałeś kiedyś z takiego cacka? -
- Pan chce żeby mi wszystkie palce połamało? - zapytał wyraźnie oburzony twoją propozycją. Najwidoczniej pogłoski o tym, że w Nadziei nawet dzieci wiedzą, jak posługiwać się bronią, nie były takie przesadzone, i młody zdawał sobie sprawę, że może i to fajne cacko, ale strzelanie z niego to kiepski pomysł. Skrzyżował ramiona na piersi i demonstracyjnie się obrócił, odchodząc na kilka kroków. Pewnie tak łatwo nie odpuści okazji do wyłudzenia czegoś od ciebie, ale nie masz co liczyć, że da się spławić łatwo.
-
// Ja bym za dzieciaka dał se połamać palce, tylko mówię. //
— Dobra, dobra… — Schował broń do kabury. — To zrobimy inaczej. Wiesz, jak działa kupowanie na rachunek, młody?
-
//A ja nie.//
Przekrzywił lekko głowę i zmarszczył czoło po czym pokręcił głową.
- Nie. Jak? -
// Tchórz. //
— No to ten. — Pstryknął dwukrotnie palcami, zbierając myśli. — Idziesz do sklepu i bierzesz co tam chcesz, ale nie płacisz za to, tylko dajesz kasjerowi kartkę na której jest zapisany rachunek, jego numer, w jakim banku jest i takie te, nie? A kasjer później idzie z tym do baku. Cały myk polega na tym, że w tym przypadku nie płacisz za nic, tylko gość na którego jest przypisany rachunek. W tym przypadku - ja. — Wskazał na siebie kciukiem.
-
// A właśnie, że inteligentny - komu by się chciało złamać palce za dzieciaka? //
-
Chwilę zajęło mu przetworzenie tych informacji, ale w końcu chyba zrozumiał (lub nie), bo pokiwał radośnie głową.
- Dobra, to ja się zgadzam. To da pan ten papierek i ja zaraz mówię wszystko, co trzeba.
