Federacja Starej Huty
-
Przed tobą znajdowały się dwa mieszania z przebitymi ścianami, prowadzące do pierwszej narożnej klatki. Wasz cel znajdował się w drugiej z nich, w czasie spokoju spacer na jakieś dwie minuty. Teraz ta trasa mogłaby zająć nawet cały dzień.
-
Ten post został usunięty!
-
Ten post został usunięty!
-
Ten post został usunięty!
-
Ten post został usunięty!
-
— Wiking. — Mar skinął na mikrego towarzysza. — Wejdziesz pierwszy, ja i Hip zaraz za tobą. Jeżeli ktoś czekałby przy ścianach, wyjaśnimy ich.
-
- Jak chujowa robota, to zawsze ja… - Mruknął Wiking ale jednak po krótkiej chwili pełnej napięcia, krzyknął - Grzmot, błyskawica, czy inny nibypies… Czysto!
Przed wami stała otworem droga od pierwszej klatki narożnej, do drugiej. I nie wiadomo, czy po drodze nie było zasadzki, skoro w drugiej klatce na ostatnim piętrze wciąż bronił się Achaj do ostatniej kropli krwi. -
Z tym trzeba było się liczyć… Mar postanowił pójść na odsiecz Achajowi. Jeżeli wbiliby się w dupy dresiarzy na drugiej klatce, złapali by ich w pułapkę.
— Idziemy do drugiej klatki, potem w górę. Oczy i uszy szeroko otwarte, mogą na nas czekać w okolicy. — Zarządził, w drugą rękę chwytając hokej. — Trzymamy się blisko, muszkieterzy.
Teraz sam prowadził, powoli posuwając się do przodu, wyostrzając słuch na każdy potencjalny ruch nieprzyjaciela.
-
Doszliście do pierwszej klatki przejściowej i nie niepokoiło was nic, poza pojedynczymi strzałami snajperów, którzy prowadzili pojedynek w obu skrzydłach bloku.
- Mieliśmy się trzymać swojej trasy… - Niezbyt nachalnie wtrącił Hip, gdy już tylko drzwi wyjściowe jednego z mieszkań oddzielały was od wejścia na drugą klatkę przejściową. Już tylko ona oddzielała was od drugiej narożnej. -
Ten post został usunięty!
-
Ten post został usunięty!
-
— Spokojna twoja głowa młody, upewnimy się, że tutaj nikt nam dupy nie odstrzeli. Krótki de-tour do Achaja i wracamy na nasze tory. — Odpowiedział, zgodnie z swoim zamysłem, po czym przystanął na moment i nastawił ucha, by nasłuchać okolicy.
-
Spojrzeli po sobie niepewnie ale koniec końców stanęli za tobą. Z góry dochodziło jakieś uderzanie, głuche odgłosy walenia czymś ciężkim. Ze strony dziedzińca za to wciąż padały suche strzały snajperskiego pojedynku.
-
“Chcą się przebić za wszelką cenę” pomyślał Mar, interpretując głuche walenia za odgłos dresiarzy starających się staranować ściany dzielące ich od Achaja.
Oparł palec na języku swojego pistoletu, gotowy do strzału w każdym momencie. Stąpając na koniuszkach palców, cicho jak mysz w ruinach kościoła, wszedł na klatkę przejściową.
-
Na tej klatce także panował spokój. Drzwi mieszkania po przeciwnej stronie zostały zdjęte, a ściany wybite. Po kilkunastu metrach byłeś już na klatce narożnej, a dźwięki walenia tylko się nasiliły.
-
“Przynieśli ze sobą młot wyburzeniowy czy co?”
Wyjrzał zza załomu na klatkę narożną. Jeżeli w pobliżu było czysto, spojrzał najpierw w górę, a potem w dół, chcąc ocenić sytuację.
-
Znajdowałeś się na parterze, mając pod sobą tylko schody do piwnicy oraz kolejne trzy kondygnacje nad sobą, z góry których dochodził łomot.
-
Dał dłonią znak Wikingowi i Młodzieńczemu Zarostowi, by Ci dołączył do niego i osłaniali. Tymczasem Mar wyciągnął z kieszeni dwie sznurówki, które powiązał razem i rozwiesił między balustradami na wysokości kostki; od takie prowizoryczne zabezpieczenie, które być może da im szanse na usłyszenie potencjalnego przybysza z dołu, jeżeli ten łaskawie wypierdoliłby się na głupi ryj przed dosłownym wbiciem noża w ich plecy.
Kiedy już naprężona linka zawisła na swoim miejscu, milcząco wskazał ją towarzyszom, przyłożył palec do ust na znak tego, że mieli zachować ciszę i gestem wskazał im, by podążali za nim na górę. Sam zaczął wspinać się po schodach, ciszej niżeli mysz kościelna.
-
Dotarłeś na samą górę, nie napotykając nic niepokojącego, jedynie ślady niedawnych walk. Tam dźwięki walenia były wręcz ogłuszające, dochodziły z jednego z mieszkań. Po chwili ustały i usłyszałeś czyjś głos.
- Jesteś pewien, że to się uda? Ona chyba jest nośna. -
Mar ustał i dał znak swoim kompanom by zrobili to samo. Hałas działał na ich korzyść, wolał poczekać aż tamci znów zajmą się przebijaniem ściany. Na razie tylko postarał się zlokalizować mieszkanie w którym znajdowali się dresiarze, opierając się na słuchu. Spróbował także oszacować po rozmowach ile osób mogło znajdować się tam.
// Gratulacje, czuję się jakbym grał w którąś grę z serii Metro. //
