Gospodarstwo na Równinie
-
Ptak poskubał nieco okruszyn, a później zerwał się do lotu, jakby i jemu zależało na życiu tamtych, spiesząc ku kryjówce Stara, z której ten wysłał swoją wiadomość.
-
“No i poleciał.” pomyślała Jannet, westchnąwszy. Nie była do końca pewna, czy właśnie dokonała właściwiej decyzji, ale jeszcze bardziej żałowałaby, gdyby słowa Jimmiego okazały się prawdą, a ona by je zignorowała.
Poszła do pokoju, który jeszcze niedawno należał do niej i Patricii. Zasiadła przy biurku, gdzie zwykle majstrowała przy broni. Rozłożyła pukawki, które zabrała z więzienia w Imperium i zabrała się za ich dokładne czyszczenie i oliwienie. Jeżeli pakowała się w pułapkę, to wolała być przygotowana. Pracując, nasłuchiwała także ptaka, który mógłby powrócić z wiadomością. -
I rzeczywiście powrócił, blisko kwadrans po tym, gdy skończyłaś majstrować przy broni i już niewiele brakowało, aż znalazłabyś sobie kolejne zajęcie lub zaczęła się zwyczajnie nudzić.
Dom pośrodku niczego. Bądź sama. Jeśli masz więcej instrumentów niż Twoje, weź kilka dla W. i Kaleki. Na miejscu zapakuję Cię tak, jak po ostatnim koncercie. Bez tego nie będzie dalszego grania. Jeśli masz kogoś, komu ufasz, możesz pozwolić mu, żeby Cię zapakował i dostarczył na miejsce. Bądź tam jutro, przed zachodem słońca. Szczegóły obgadamy u mnie. Wiem, że nie lubisz pakowania, ale zrób to dla mnie i P. Jeśli się dogadamy, to chyba najwyższa pora, żeby do Ciebie wróciła, choć nie miała z Tobą łatwo, to mówi, że tego chce.
Tym razem brakowało podpisu, ale było oczywistym, kto przysłał tą wiadomość. Reszta też była zrozumiała: Mieliście spotkać się w “domu pośrodku niczego”, czyli w tych starych ruinach na Wielkich Równinach. Jimmy pomyślał też o tym, że podczas ucieczki każda lufa się przyda, a sam najwidoczniej nie miał tyle broni na zbyciu, więc prosił Cię, żebyś zabrała coś dla Williama i Clyde’a, żeby i oni mieli czym się bronić i pruć do strażników. Termin też był jasny, a po spotkaniu Jimmy najwidoczniej planował zabrać Cię do swojej kryjówki czy też miejsca, gdzie chciał zacząć budowę swojego wymarzonego biznesu. O ile się na to zdecyduje, po tym jego buźka będzie wisiała na każdym liście gończym, więc chyba z jego planów nici. Poświęcił je dla dobra ludzi, których ledwie znał. Na swój sposób godne podziwu, o ile mówił prawdę. A reszta wiadomości kazała Ci w to wątpić, gdy wspomniał o pakowaniu. Domyśliłaś się, że chce Cię zastać na miejscu dokładnie związaną, zakneblowaną i z zasłoniętymi oczami, bo tak zostawił Cię po “ostatnim koncercie”, czyli ucieczce z Imperium. Najwidoczniej i on się Ciebie obawiał, może też nie chciał, żebyś poznała jego kryjówkę? Mogłabyś się nie zgodzić, ale czy wtedy Star przyjmie Twoją pomoc. No i ta wzmianka o Patricii… Może rzeczywiście pozwoli jej wrócić, jeśli spełnisz wszystkie te warunki? -
Oczywiście, że nienawidziła “pakowania”, ale gdy przeczytała o Patricii, jej serce zabiło mocniej. Białowłosa naprawdę mogła do niej wrócić? Czy to znaczy, że już lepiej z nią?
Jannet zacisnęła dłonie na papierze.
"Jeżeli znowu wsadzi mnie do więzienia… " pobladła “… raczej nie wyjdę tak łatwo. Jednak bez tego Patricia nie wróci. Muszę ją zobaczyć, upewnić się o nią… Co robić?”
Odsunęła krzesło i odchyliła się do tyłu. Odetchnęła głęboko.
Teraz już nie wycofa się z danego słowa, ale dopełni je na swoich zasadach.
Od razu udała się na poszukiwania Lilieth. Tutaj potrzebowała jej zdolności. -
//To czekam na Maksa.//
-
O? Więc rodzice jannet są poszukiwani? No, poszukiwani przez poszukiwanych dokładniej… Dość ciekawa ironia losu.
Kiedy rozmowa się skoczyła, doglądała chorego. Wtedy też po czasie przyszła jannet. Początkowo się wzdrygnęła, ale szybko się na nią popatrzyła, czekając. -
— Lilieth? — Zapytała, obserwując mivvotkę. — Potrzebuję twoich zdolności.
Odwróciła się tyłem do mivvotki, po czym zdjęła z twarzy skórzaną opaskę zasłaniającą jej pusty oczodół. Od razu zasłoniła to miejsce swoimi długimi, rudymi włosami. Odwróciła się z powrotem, wyciągając opaskę do ich “gospodyni”.
— Czy umiała byś przerobić ją tak, by dało się przez nią widzieć wszystko? Musiałaby z zewnątrz wyglądać normalnie. Rozumiesz o co mi chodzi? -
Kiedy się odwróciła i zdjęła opaskę, sama również to zrobiła. Nie przyjęła opaski, jedynie kiwnęła głową.
- Mogę spróbować, ale wolałabym zrobić nową… -Nie dopowiedziała jednak nic więcej licząc, że ta domyśli się o co chodzi. -
— Oh… jasne. — Jannet speszyła się nieco i założyła opaskę z powrotem. — Zdążysz do jutra? Do południa? —
-
- Mogę spróbować. Nigdy nie robiłam opasek. Już się za to biorę. - I natychmiast i ochoczo poszła do swojego kącika. W końcu będzie mieć coś, co oderwie ją od tego wszystkiego.
-
//Przyspieszyć ździebko, jak rozumiem?//
-
//Czekaj czekaj, ja jeszcze muszę zrobić gear-up na spotkanie z moim Starem! //
-
//Niezbyt rozumiem.//
-
Rudowłosa kiwnęła jej głową, po czym wróciła do swojej “pracowni”. Zaczęła przygotować wszelką, sprawną broń jaką tylko miała. Nie tylko dla Clyde’a i Williama, ale też dodatkową, dla siebie. W szczególności zależało jej na rewolwerach, najlepiej miniaturowych, łatwych do ukrycia. Gdy już wyciągnęła wszelkie dostępne pukawki wraz z amunicją(//możesz opisać jakie to i ile, albo zostawić to mnie//) przygotowała także noże i inne ostrza, scyzoryki, brzytwy. Planowała ukryć je w jakiś sposób tak, by w razie zostania związaną, mogła dobyć ich i rozciąć więzy. W rękawach? Gdzieś w nogawce?
-
//Panimajesz już? //
-
Radio:
//Masz to, co wyniosłeś z więzienia i nic więcej, ale możesz zajrzeć i przypomnieć, co to dokładnie było. Co do amunicji to masz wolną rękę, ale za dużo też tego nie może być. Możesz dodać jakąś prostą broń białą, która na pewno jest dostępna w gospodarstwie, i z jedną czy dwie bonusowe pukawki, choćby jakieś rewolwery.//
Mogłaś ukryć broń, ale miałaś pewność, że zostaniesz przeszukana, więc ukrycie ich było trudne, a kto wie, jak zareagują tamci, gdy zobaczą kolejnego asa w rękawie?
Max:
Niewolnik majaczył coś przez sen, ale nic nie zrozumiałaś, a on szybko przestał, więc rzeczywiście mogłaś skupić się na pracy.
//Od Ciebie zależy, jak chcesz to rozegrać. Ja ze swoim wątkiem poczekam, aż Radio opuści temat, teraz możesz coś pisać, możesz nie, ja nie wnikam, dopóki Radio znów Cię nie wyciągnie.// -
Tak więc Jannet wzięła z sobą prosty nóż bojowy (wsadziła go w but) i scyzoryk. Scyzoryk ukryła w rękawie tak, by w razie czego mogła ukryć go przed wćibskimi rękami, a także by po chwili wiercenia się mogła zrzucić go prosto w swoją dłoń. Pokerzystę wsadziła za pas razem z toporkiem, Marksmana do kabury, a niezawodną dubeltówkę przygotowała do przewieszenia przez plecy. Do tego W&L Needle, którego schowała dla odmiany u swojego boku i tradycyjny Smithson 1590 w drugiej kaburze. Do tego szeroki pas amunicyjny z sześćdziesięcioma czterema nabojami rewolwerowymi i kolejny na udo, z dwudziestoma nabojami do strzelby. Po kieszeniach schowała zapasowe 6 śrucin i laskę dynamitu. Jannet wracała do akcji pełną gębą.
Przygotowawszy wszystko, zjadła szybką, ale obfitą kolację i udała się do snu. Jutrzejszy dzień będzie ważny. Bardzo ważny. Jannet czuła się przygotowana.
Była?
To się okaże.
//I siup. Jeżeli z czymś się pomyliłem, to i tak wystaw post, tylko napisz mi co mam zedytować, a zedytuję. // -
//Poczekam więc na radia.
-
Max:
Praca zajęła Ci resztę dnia, później musiałaś zająć się swoim nowym podopiecznym i pracę postanowiłaś kontynuować jutro. Tak też się stało i rano, po śniadaniu, wszystko było gotowe.
Radio:
Obudziłaś się dziwne rześka, wesoła i wypoczęta, jak na osobę, która idzie ryzykować swoje życie przystało. Ale na śmierć nie wypada iść z pustym żołądkiem, miałaś więc czas, żeby zjeść śniadanie i odpocząć, gdy Lilieth skończyła wreszcie swoje zadanie. -
Podziękowała Lilieth za opaskę i sprawdziła, czy wszystko działa tak jak powinno (//w tym miejscu zakładamy, że wszystko działało, by lekko przyspieszyć wszystko//).
— Dziękuję. — Schowała ją do kieszeni.
“Chyba już wszystko mam. Najwyższy czas wyruszyć.”
— Posłuchaj mnie, Lilieth. — Zwróciła się do mivvotki. — Wyjeżdżam na kilka dni, może trochę dłużej. Nie ważne jak długo by mnie nie było, nie szukajcie mnie, jasne? — Przewierciła szaroskórą spojrzeniem jedynego oka. — Gdy wrócą Liwiusz i Rose, przekaż im to samo. — Powiedziawszy to, ściszyła głos. — Jeżeli te zbiry będą Ci się naprzykrzać, zabarykaduj się w pokoju z tym niewolnikiem i czekaj na powrót Rose, kapujesz? U mnie powinna zostać jeszcze jakaś broń, weź ją.
