Pustynia Śmierci
-
— No dobra… W takim razie co mógłbym jeszcze wszamać przed snem? — Na jego twarz powrócił firmowy uśmiech. — Głoduję, brachu, normalnie głód.
-
- Idź i zjedz ostatni amerykański posiłek, jak się zgodzisz to pewnie resztę życia będziesz w tym Vegas wpierdalać tylko makaron czy inne pizze.
-
— Szczerze? Jeszcze tydzień temu żarłem robaki, Hugh. Dałbym się poćwiartować za jebaniutką, okrąglutką pizzę. Nawet z ananasem.
Tymi słowami pożegnał szefa i zajął się posiłkiem. Po tym udał się do kwatery, nastroił instrumenty i zasnął, mając głowę pełną wyobrażeń i marzeń. -
Wizja Las Vegas, choćby w połowie takiego, jakie kojarzyłeś sprzed apokalipsy, była kusząca i towarzyszyła ci przez cały sen. Opuściła cię dopiero, gdy wstałeś, czyli wczesnym przedpołudniem.
-
Przynajmniej tyle, że dobrze spał. Zeskoczył z łóżka i porozciągał wszystkie mięśnie oraz kości, włącznie z szczegółowym treningiem palców. Wystrzelał wszystkie knyckie, popracował nad oddechem, chwycił gitarę i… zszedł na dół. Dice nie był cierpliwym gościem. Jeżeli Ci ludzie się zjawią, to on wolał być gotowym na ich wizytę.
-
Jedynie Hugh zamiatał podłogę, kiwając ci głową na przywitanie. Poza nim nie było tu jeszcze nikogo innego.
-
— Masz coś przeciwko temu, żebym poćwiczył z rana? — Zapytał szefa, opierając dłoń na gitarze.
-
- Coś mi tutaj gra cały czas, odkąd powstał ten bar, przywykłem, że rzępoli mi jakaś szafa grająca albo inny Murzyn.
-
— Zawodnik zdechnie na ringu lub skończy z obitym ryjem, a łowca dostanie w dupę na zewnątrz. Chujowo to może wyglądać, ale i tak się tam przejdę i dowiem się więcej o tej robocie, dzięki za info.
Dobra, teraz pora poszukać tej Jenny i dopytać się o robotę. Korytarzem do końca, a tam będzie kilku drabów, których nie powinien przegapić. Łatwizna, oby tylko nie pomylił tej Jenny i tych goryli z innymi białasami. -
-- No dobra, skoro tak mówisz. – Wzruszył ramionami i ustawił się na scenie. Po raz ostatni poprawił naciąg strun i zaczął grać. Zaczął od prostych kawałków, przechodząc do coraz trudniejszych chwytów.
-
Zohan:
Wzruszył ramionami, jemu było pewnie wszystko jedno, ale życzył ci zdawkowego “powodzenia”. Barman poprowadził cię jak po sznurku, bez trudu odnalazłeś odpowiednie miejsce, a dokładniej metalowe drzwi pilnowane przez dwóch rosłych skurwieli. Jeden był niższy o głowę od swojego kompana, ale szerszy w barach, uzbrojony w strzelbę stojącą przy nodze, długi nóż za pasem, kastety i pistolet w kaburze przy pasie. Drugi dysponował parą rewolwerów i parą pistoletów oraz opartym o bark obrzynem i toporkiem przy pasie.
- Do szefowej? - zapytał ten pierwszy. - Jeśli tak, broń zostawiasz tu. Całą.
Radio:
I grałeś, a po jakichś dwóch kwadransach, gdy na dobre wbiłeś się w rytm, do baru wszedł mężczyzna. To, że był wysoki, chudy, blady i z powodzeniem mógłby zagrać główną rolę w jakimś horrorze o wampirach, już samo w sobie przyciągało uwagę. Jednak fakt, że miał na sobie porządne pantofle, kapelusz i kompletny garnitur, do tego wszystko niemalże nowe i czyste. Bez słowa usiadł przy stoliku w rogu i zaczął palić papierosa, a ty od razu wiedziałeś, że to musi być ktoś od tego Włocha, nikt inny tutaj nie byłby tak dobrze ubrany. -
Dice spojrzał w jego kierunku. On miał być jego szansą, tak? W takim razie zamierzał dopiąć wszystkiego, by jej nie zaprzepaścić. Dobra, kundlu. Zagramy sobie.
Z tą myślą kołatającą się w głowie, chwycił gitarę ciaśniej i zaczął grać jeden z swoich ulubionych, choć najbardziej skomplikowanych kawałków.
-
Początkowo niemrawo, później coraz lepiej, pod sam koniec byłeś samym bogiem i szatanem gitary w jednym. Gość zdawał się jednak tego nie zauważać, mina jego szczurzej gęby była wciąż taka sama. Dopiero po chwili zrozumiałeś, że poszło ci tak dobrze, jak myślałeś, albo i lepiej, bo Hugh, choć próbował, nie był w stanie całkowicie ukryć podziwu, jaki wzbudziła w nim twoja gra, a zrzędliwy barman nie okazał jej do tej pory ani razu. Mężczyzna w garniturze skinął na niego, porozmawiali przez chwilę, a później Hugh podszedł do ciebie, poklepał po ramieniu i dał znać, że tamten wzywa cię do stolika.
-
Dice skinął szefowi głową i podszedł do garniaka. Niepewnie odsunął dłonią krzesło dla siebie, cały czas obserwując emocje faceta.
-
Dobrym pytaniem byłoby czy je w ogóle ma. Wyraz jego twarzy zupełnie się nie zmienił od chwili, gdy wszedł do baru, nawet podczas słów, które wypowiedział:
- Niech pan pozwoli, że się przedstawię. Nazywam się Giacomo De Rossi, reprezentuję tu interesy Arcado Venutiego, nieformalnego władcy Las Vegas. Zakładam, że nigdy pan tam nie był? Szkoda, szkoda… Miasto nie odzyskało jeszcze dawnej chwały, ale w porównaniu z ruinami tego, co zostało z Los Angeles, Waszyngtonu czy innych miast jest najbliższe temu, czym była niegdyś cywilizacja. Cywilizacja, aby się rozwijać, potrzebuje rozrywki. Może walki dzikich bestii i niewiele więcej okrzesanych gladiatorów są wystarczające tu, na pustkowiu, ale tam trzeba czegoś więcej. Ludzie pana Venutiego przemierzają Amerykę w poszukiwaniu artystów, mogących zapewnić coś więcej publice w Vegas. Ufam, że byłby pan jednym z nich.
Na koniec swojego wywodu wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki pozłacaną papierośnicę, wyjął z niej papierosa, a z kieszeni zapalniczkę. Zapaliwszy, wydmuchał kłąb dymu i podsunął ci oba te przedmioty na stół. -
Dice skinął głową i ochoczo wyciągnął jednego z nich, po czym zapalił i zaciągnął się dymem. Może i betonowa twarz Giacomo była z lekka straszna, ale trzeba było przyznać, że facet miał klasę.
— Ja też ufam, że byłbym, bo to wszystko brzmi to bardzo dobrze, tylko… czy siedzi tutaj jakiś haczyk? — Mimo wszystko Włoch nie wzbudzał w nim zaufania.
-
- To zależy co rozumie pan przez haczyk. - odparł, wypuszczając kolejny kłąb dymu. - Dobre mieszkanie w okolicy oczyszczonej z bandytów, Zombie i innego świństwa? Ciepła, bieżąca woda, świeże jedzenie, czysta pościel? Kobiety do towarzystwa? Darmowe instrumenty i inne akcesoria? Godziwa zapłata? Ulgi w sklepach i kasynach? Jeśli tak, to haczyków jest mnóstwo. A poza tym jest jeden inny: być wiernym swojemu pracodawcy i nie bruździć jego interesom, ot co. To chyba niewielka cena za życie takie, jakie mieli ludzie przed apokalipsą, i to o wiele lepsze, niż większość zwykłych ludzi?
-
Dice się lekko zmieszał.
— Nie ma o czym gadać, na pewno. — Pokiwał głową, stukając wskazując palcem o blat. — Kiedy miałbym wyjechać do Las Vegas? -
- Razem ze mną i moimi ludźmi, najlepiej jeszcze dziś. Opcjonalnie za kilka dni, gdy pan Venuti przyśle inny transport.
-
Młodzieniec spojrzał na Włocha, po czym przeniósł wzrok na Hugh’a. Czy będzie czuł się, zostawiając szefa tak szybko? Może. Czy gdyby został, żałowałby swojej decyzji? Cholernie mocno. Dlatego wybór był dla niego prosty. Żegnaj Gniazdo Tułacza, witaj Las Vegas!
— Mogę jechać już dzisiaj. — Odpowiedział.
