Miasto Linest
-
Mieliście podawać się za wędrowców i poszukiwaczy przygód, więc powinno pójść sprawnie, o ile nie będą zbyt podejrzliwi. Pod bramą wartę pełniło dwóch strażników, od razu osłonili się tarczami i wycelowali w was groty włóczni, gotowi do walki, choć nie daliście im żadnego pretekstu.
- Kim jesteście i czego tu szukacie? - zapytał jeden z nich. -
- Hej, hej hej! Spokojnie. - powiedziała wstrzymując konia i unosząc ręce aby pokazać że nie stanowi zagrożenia. - Chcieliśmy tylko zatrzymać się na chwilę i napoić konie. Przejeżdżaliśmy i wasza wioski, była najbliżej. Mam nadzieję, że nie jest to żaden kłopot, jeśli skorzystamy z tutejszego ujęcia wody? - zapytała niewinnie
-
- Nie lubimy obcych. - burknął strażnik, zerkając na swojego towarzysza, który po chwili namysłu skinął mu głową. - Ale jeśli to tylko na chwilę, to możemy was wpuścić… Jeśli dowiemy się, kim jesteście.
-
Ich imiona i tak pewnie nic nie powiedzą wieśniakowi, więc nie miała powodu go w tym wypadku okłamywać.
- To Gavriel z rodu Da’ lore i jego opiekun Auriuss. Oraz ja, Elka Sighritt. Jak już mówiłam, po prostu przejeżdżaliśmy obok. -
- Szlachcic? - zapytał podejrzliwie, patrząc na młodzieńca. Ach, typowe antagonizmy między ludźmi niższych i wyższych stanów, niemal tęsknisz w takich chwilach za swoją ojczyzną, gdzie poza wodzem, jego rodziną, najbliższą świtą i szamanami, znającymi Magię lub nie, wszyscy byli równi.
-
- Taak, szlachcic. To chyba nie nic złego prawda? To kto skąd pochodzi nie decyduje o człowiek, ale jego czyny. A zapewniam, że Gavriel to doby człowiek.
-
Mruknął coś pod nosem i chwilę jeszcze staliście tak przed bramą, aż w końcu strażnik kiwnął głową i ta otworzyła się i możecie już wjechać do środka.
-
Wjechała do środka. Będąc wewnątrz rozpoczęła obserwację okolicy. Jak wyglądała wioska, czy nosiła jakieś ślady ataku. Przyjrzała się też mieszkańcom i ich zachowaniu. Czy coś zdradzało że mogą być szantażowani albo być w wojowniczych nastrojach. Byli wystraszeni, zaniepokojeni, źli, przygnębieni?
-
Żyjąc na dnie drabiny społecznej, pracując całe dnie, od świtu do zmierzchu, aby z trudem wyżywić siebie, swoje rodziny, często ledwo wiążąc koniec z końcem, mając tylko kilka okazji w całym roku do prawdziwego odpoczynku i zabawy zdecydowanie nie tryskali wokół optymizmem, nie uśmiechali się i nie śpiewali wesołych piosenek. Na pierwszy rzut oka wyglądali jak typowi chłopi, zajęci swoim życiem, swoimi sprawami, których nie obchodziły interesy innych czy wielka polityka. Musiałabyś spędzić tu więcej czasu, aby przyjrzeć im się lepiej i dokładniej, może jakoś wypytać. Wioska zaś była średnich rozmiarów, typowa dla tych stron. Budynki drewniane, kryte strzechą, to głównie chłopskie chaty, ale też obory, kilka stajni, chlewy, kurniki, nie brakowało szop na narzędzia, przydomowych ogródków i większych budynków gospodarskich pełniących funkcje magazynów. Gdzieś dalej była też pewnie kwatera sołtysa. Poza tym do drewnianych murów przylegało kilka ogrodzonych budynków, które musiały być kwaterami lokalnych milicjantów, a dokładnie naprzeciwko bramy tkwiła niewielka karczma, bardziej na potrzeby miejscowych niż podróżnych. Wracając do mieszkańców, nie widziałaś ich też wielu, większość mężczyzn pracowała pewnie w polu lub gdzie indziej, w wiosce zostali sami milicjanci, chorzy, starcy, dzieci i kobiety, choć i część z nich zapewne miała jakieś zajęcia poza palisadą.
-
Dowódca straży wspominał o milicjantach, który dawno powinni wrócić do miasta, ale nie zrobili tego. Dlatego przyjrzała się szczególnie im, czy nie zachowują cię…cóż…dziwnie. W międzyczasie zsiadła z konia i zaczęła prowadzić go do wioskowej studni.
-
Pozostali zrobili podobnie, aby nie budzić większych podejrzeń. Jeśli chodzi o milicjantów, to nie było ich wielu, poza tymi, których spotkałaś przed bramą, w pobliżu koszar dwóch ćwiczyło się w strzelaniu z łuku do tarcz, a z kwater dochodziły dźwięki jakiejś rozmowy, więc i tam było tylko kilku. Inni mogli być w karczmie lub na polu, na wsi wszystkie ręce zdolne do pracy się liczą, więc możliwe, że lokalni milicjanci, odkąd okolica stała się tak spokojna, pracują na dwie zmiany, gdzie jedni pełnią służbę, a pozostali pracują w polu, a później zamieniają się miejscami.
-
Jeśli nie wypatrzy nic konkretnego, niedługo skończy jej się pretekst do pozostania w tym miejscu, o ile czegoś nie wymyśli. Jeśli miała taką możliwość to przywołała do siebie jedno z kręcących się w okolicy dzieci. Od nich najłatwiej będzie coś wyciągnąć, jako że są jeszcze nieporadne i naiwne, więc nie będą miały powodów by zatajać jakieś fakty. Raczej.
-
Był to dobry pomysł i raczej dzieci same z siebie mogłyby podejść i porozmawiać, nawet nie próbowały ukryć zaskoczenia. Gorzej, że ich rodzice byli bardziej nieufni względem obcych i dlatego żadne do was nie podeszło.
- Nie sądzisz, że to dobry moment, aby udać się do karczmy? - zagadnął cię cicho Auriuss. -
- Emm…nie wiem. Dlaczego miałby? - spytała speszona, że nie zrozumiała od razu.
-
- Bo jesteśmy strudzonymi wędrowcami i chcemy chwilę odpocząć. - odparł i dodał ciszej: - I jeśli mamy się czegoś dowiedzieć, to chyba już tylko tam.
-
- Oh tak racjaaa - powiedziała porozumiewawczo. - Chętnie napije się czegoś, a karczmarz chyba nie będzie miał nic przeciwko kolejnej okazji do zarobku. Chodźmy. - Weszła do karczmy, zamówiła piwo i oczekując na zamówienie rozejrzała się po tym pomieszczeniu.
-
Zostawiwszy konie, twoi towarzysze również weszli do środka. Karczma swoją budową przypominała te z Linest, ale ogólny wystrój był inny. Rzecz jasna była ona o wiele mniejsza, zamiast podłogi miała klepisko, ilość stołów i krzeseł też była mniejsza, były również gorszej jakości. Za ladą stał posiwiały już mężczyzna ze sporą blizną przechodzącą przez twarz, w tym lewe, ślepe, oko. Za nim nie stała wielka szafka z trunkami, ale drzwi i okienko do małej kuchni. Same trunki były zapewne pod ladą, ale przeznaczone bardziej dla podróżnych, większość bywalców lokalu, czyli chłopi z tej wioski i może okolicznych pojedynczych gospodarstw, pili zwykłe piwo, jak i ty, które to nalewał do drewnianych kufli z jednej z kilku sporych beczek. Poza wami i karczmarzem na pewno był ktoś w kuchni, ale sama izba świeciła pustkami, co było zrozumiałe, większość osób pracowała i zauważyłaś tu jedynie kilku grających w kości starców i nieco młodszych lokalnych pijaków, kompletnie już urżniętych.
- Dwa srebra. - rzucił do ciebie krótko karczmarz, przerywając ci oglądanie jego przybytku, choć to i tak nie zostało wiele do oglądania. - Im też? - zapytał, ruchem głowy wskazując na twoich kompanów.
- Nie, podziękujemy. - odparł pospiesznie starszy mężczyzna, który może i sam z siebie by się napił, ale wiedział z doświadczenia, jak na taki trunek zareagowałby młody panicz, a awantura o nazywanie piwa szczynami nie pomoże wam w tym śledztwie. -
//Sory za zwłokę, zajmuję się zbyt wieloma rzeczami i to mi z głowy wyleciało ;-;
Ferled
Młodzieniec właśnie grał w kości z kilkoma ludźmi w jednej z tutejszych tawern. Umilał sobie tym zajęciem czas, oczekując aż Ristelo opracuje plan. Ostatnio mówił że czeka na powrót Durina z potrzebnymi do skoku informacjami. Nie wiedział ile mu to zajmie, więc rozkazał bandzie spędzić miło czas w mieście. Oczywiście każdy ma inną definicję “miło spędzonego czasu”. Dla niego jest to siedzenie w tawernach i zabawa z miejscowymi w hazard. Selena pewnie biega gdzieś po ulicy niedaleko tawerny ograbiając ludzi przy pomocy swojego zwierzyńca. Witold w razie czego siedział przy barze popijając piwo i zerkając ukradkiem w stronę Ferleda. A Gregory pewnie zarabia na życie najbardziej uczciwie. A, no i portal jest w zaułku pomiędzy dwoma domami tuż obok karczmy.
Była teraz jego kolej na rzut. Wrzucił kości do środka, upewniając się, że ścianki dotykające dna dadzą mu prowadzenie. Przykrył kubek ręką, magią grawitacji przykleił kości do dna i zaczął nim potrząsać, magią dźwięku emitując odpowiedni odgłos. Po chwili przestał to robić i postawił kubek na stole dnem do góry, opuszczając kostki przy pomocy magii.
- O cholera, nie spodziewałem się takiego wyniku! - Starał się wyglądać na szczerze zdziwionego i jednocześnie szczęśliwego. - O, patrzcie, wychodzę na prowadzenie - dodał. -
Było popołudnie. Gregory kończył zmianę w jednym z banków w Linest. Pracował w nim już paręnaście ładnych tygodni, bez ambicji, aby nie wzbudzać rozgłosu. Ot, zwykła osoba w okienku.
Po zmianie planował ruszyć do swojej drugiej pracy - do domu jakiegoś bogacza. Durin od jakiegoś czasu go nawiedział we snach. Pracujący tam wtedy od dwóch miesięcy Gregory zaproponował mu kuszącą propozycję pomocy specjalisty (psycholog, ale wątpię aby wtedy istnieli). Owym specjalistą był oczywiście ich krasnolud. I tak terapia ciągnie się już dwa miesiące. Durin pewnie rozmawiał z nim teraz w domu, zbierając ostatnie potrzebne informacje. Gregory miał go odeskortować do reszty przez gotowy portal w mieście, a potem zająć swoje stanowisko u bogacza, aby nie wzbudzać podejrzeń.
Do tej pory zaś wykonywał swoją pracę w banku. -
WIewiur:
Nikt nie lubi przegrywać, ale jeszcze nie wszystko było stracone, przynajmniej według tych, z którymi grałeś, bo w końcu nie wiedzieli, że przegrali już w tym samym momencie, gdy zgodzili się na partyjkę.
- Szczęście? - zapytał jeden z nich i wziął od ciebie kości i chuchnął w dłonie. - To teraz patrz na umiejętności! - dodał i rzucił.
//Zostawiam to tak, bo zakładam, że będziesz chciał jakąś wpłynąć na wynik jego rzutu.//
Max:
Miałeś to szczęście, że Linest rozwijało się dynamicznie, ale często brakowało fachowców, więc dla właściciela banku, Hobbita, byłeś niemalże wybawieniem. Nie miałeś co prawda wiele pracy, bo i ruch był niewielki, nie było to przecież miasto na miarę Gilgasz, dawnego Ruhn, Hammer czy innego. Zwłaszcza, że było i niewielu klientów, i niewielu pracowników, tylko ty, Hobbit i jakiś człowiek. Ale akurat teraz do środka weszło trzech mężczyzn, Goblin i Gnoll. Nie wyglądali na bogatych kupców czy mieszczan, którzy korzystali z usług banku najczęściej, ale nie byli też chłopami czy obszarpańcami. Właściwie na myśl przychodziło ci myśl, że to przedstawiciele jakiejś kompanii najemników, bo na takich wyglądali, choćby posturą, choć nie mieli przy sobie wiele broni, nie na widoku. Hobbit rzucił okiem najpierw na nich, potem na ciebie, a później na naładowaną kuszę pod ladą. Napady na banki zdarzały się rzadko, ale kto wie, czy to nie ten pierwszy raz? Rzecz jasna nie byliście zdani na siebie, Hobbit zatrudnił wcześniej najemnika, Krasnoluda, który miał wszystkich na oku, gdy tylko weszli do środka.
