Dzikie Pogranicze
-
- Tak, zdaje się, że… hmmmm… Wydaje mi się, że wóz z takimi towarami został napadnięty i rozszabrowany po drodze. - odparł kupiec, a choć mógł mówić prawdę, bo nie byłoby to nic dziwnego, to jednak miałeś przeczucie, że kłamał. W końcu wcześniej mówił, że znajdziesz tu wszystko, a teraz okazuje się, że jest inaczej. - Ale byłby w stanie to sprowadzić następną karawaną.
-
— To masz wszystko czy jednak nie?
-
Skrzywił się trochę na te słowa i wykonał przed tobą lekki ukłon.
- Wybacz, dostojny panie. Miałbym, ale jak widać, lokalne dzikusy nie miały zamiaru pozwolić mi dowieść tu całego mojego asortymentu. Ale, jak mówiłem, mogę dostarczyć to tu następną karawaną. Za drobną opłatą poinstruuję najemników, aby pilnowali szczególnie wozu z tymi właśnie towarami. -
— Za drobną opłatą? Mam ci jeszcze płacić za to, że nie zgubisz po drodze towaru, który zamówię?
-
Znów lekki skrzywienie.
- I ja nad tym ubolewam, proszę mi wierzyć! Ale co mogę na to poradzić? Gdy tylko opuszczamy bramy Ur, jesteśmy skazani na łaskę i niełaskę pustyni: dzikie zwierzęta, drapieżne bestie, o których wy, Verdeńczycy, nawet nie śniliście, pustynne burze, agresywne plemiona koczowników… A gdy dotrzemy tutaj? Niewiele lepiej: więcej bestii, a zamiast dzikusów Orkowie. Ciężko doprowadzić karawanę z samego Ur do pierwszego cywilizowanego miasta bez utraty nawet jednego wozu. Zwłaszcza, że często w ferworze walki trzeba porzucić część dobytku, aby ratować resztę i własne życia. A dzięki tym pieniądzom możesz mieć pewność, dostojny panie, że to za twoje towary moi ludzie będą walczyć i umierać w pierwszej kolejności.
