Trujący Szczyt

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

//Stawiam moje wąsy, że nawala skałę mieczem//

Nikogo, oprócz tego faceta nie było w pobliżu?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Właśnie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Radio:
//Aaa, flashbacki! Chociaż nie, to dobre flashbacki.//
Nikogo widocznego lub w zasięgu wrogu.
Vader:
‐ No to co? Wygadałeś się, już Ci lepiej i zostawisz nas teraz w spokoju?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Ta, tylko wskaż drogę.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

Zaczął się powoli do niego zbliżać, uważając na swoje kroki, starając się skradać jak najciszej. Harpun miał przed sobą, gotowy do obrony. Jeśli udało by mu się zakraść aż pod same plecy furiata, przyłożyłby harpun do jego skóry i krzyknął:
‐ Puść to co trzymasz! ‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

Vader:
Niemalże od razu wskazał na najwyższą, bo jedyną górę na wyspie, a że wcześniej wykazywał sporo instynktu samozachowawczego i rozsądku, to teraz pewnie mu się nie odwidziało i nie miał zamiaru Cię zdradzić.
Radio:
‐ Kuwa, ja pie**olę, jeszcze mi tu tego kuwa brakowało, jasny chj by to kuwa strzelił! ‐ wydarł się mężczyzna, ale wzniósł dłonie w górę.
Po chwili zdałeś sobie sprawę, że ta tyrada przypominała nieco przekleństwa Drogomira. Tak jak i głos, Drogomir miał podobny. Czyżby to rzeczywiście on?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Ku*wa, Drogomir?! ‐ Zapytał.nieco podniesionym głosem. Cały czas jednak przykładał mu harpun do pleców.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Tja, dzięki.
Ruszył dalej, tym razem w poszukiwaniu jakiejś ścieżki.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Kuwa, ja. ‐ odparł pewnie, w końcu chyba tylko co do tego miał tak niewzruszoną pewność. ‐ Kuwa, szefie?
Vader:
Najrozsądniej byłoby spróbować obejść wyspę wzdłuż plaży i wypatrywać takowej, niż wejść w dżunglę byle gdzie i liczyć na sukces dzięki metodzie na chybił‐trafił.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Czyli ruszył dalej plażą.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Kuwa, ja. ‐ Cofnął harpun od pleców Drogomira, i gdy ten obrócił się do niego:
‐ Kuwa, nigdy nie myślałem, że będę tak się cieszył na widok twojej mordy. ‐ Rzucił pół żartobliwie, pół serio.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Vader:
Podczas swego marszu, po jakieś godzinie, dostrzegłeś coś, co było ostatnim, czego się tu spodziewałeś: Miasto. Prawdziwe, murowane gwarne miasto z własnym portem i nadbrzeżem…
Radio:
‐ Myślałem, że tylko ja ocalałem, wyrzuciło mnie gdzieś na plaży… Co to w ogóle za wyspa? Jesteśmy tu sami czy co?

[Kubeł1001]

Vader0PL

Na ile procent halucynacja, to miał to w głębokim poważaniu. Ruszył tam.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Bo ja wiem? Też myślałem, że jestem tu sam, póki Ci piraci, od pięcu ku*ew, nie próbowali ze mnie zrobić szaszłyka. ‐ Podrapał się po głowie ‐ Ty, skoro nas dwóch tu wyrzuciło, to może Stary też tu gdzieś jest? ‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

Vader:
O dziwo, w mieście nie było żadnych strażników, wkroczyłeś niemalże jak do siebie. O wiele większa konsternacja ogarnęła mieszkańców, przede wszystkim Wróżków i nieco Nagów, gdy zobaczyli kogoś, kto nie był przedstawicielem ich ras ani kaprem w ich służbie.
Radio:
‐ Nie widziałem go, nawet łodzi nie widziałem, obudziłem się na plaży z mordą pełną piasku i tyle tego było.

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Mnie, razem z “Kurtyzaną” wypieprzyło na brzeg. Bidulka, jest cała podziurawiona. Oprócz obudzenia się z mordą w piachu, i napieprzania w skałę, spotkałeś coś, co mogłoby nam pomóc w wydostaniu się stąd? ‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Kraby, całkiem smaczne. Ale poza tym nic.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Wyglądał tu ktoś na jakiegoś ważniaka?

[Kubeł1001]

Radiotelegrafista

‐ Ja znalazłem jagody, chyba jadalne. No i znalazłem miejsce, gdzie możemy się tymczasowo zatrzymać, aż nie wymyślimy, jak się stąd zabrać. ‐

[Kubeł1001]

Kuba1001

Vader:
Wszyscy byli odziani o wiele bogaciej niż mieszczanie w innych miastach, a przynajmniej Wróżkowie, Nagowie najwidoczniej nie przepadali aż tak za przepychem. Mimo to dostrzegłeś przebijających się przez tłum postawnych Nagów, odzianych w skórzane i metalowe pancerze, zbrojnych w długie włócznie, tarcze zakładane na przedramię i zakrzywione miecze. O dziwo, eskortowali nie swego pobratymca, ale jednego z niskopiennych, który bogactwem swego stroju, biżuterii i dodatków bił na głowę resztę tu obecnych.
Radio:
‐ No to idziemy, nie będziemy tu stać jak te kretyny, co nie, kapitanie?