Goblin Slayer PBF

— Ja już nie mam zbyt wiele sił, może moje dzieci mnie pomszczą.
Artemida odwróciła się do niego, uśmiechając się. Alexander zorientował się, że gdy mówiła te słowa, nie poruszała ustami. Mimo to wszystko słyszał.

— Och? Nie musisz się o to martwić, skarbie. Sprawa jest załatwiona. Przemówiliśmy sobie do rozumu, gdy spałeś.

Stołówki nie było. W recepcji znów spotkała tego zmiennoksztsłtengo, którego wczoraj poznała. Wyglądał na nieco zasmuconego.

— Inva… jest rzeczywiście podobna do swojej mamy — rzucił Likho cicho i odwrócił wzrok. — To miło, że ją przygarnęłaś.

- Miło wiedzieć, że wszystko sobie tak ładnie ułożyłaś. Gratuluje.

  Jak miło było poznać prawdziwego i istniejącego właściciela wrzasku, zwłaszcza po tym co przeżyła niedawno. Szkoda tylko, że go nie widziała, ale przynajmniej była w stanie jakoś to nakiero…
  Czemu karabin ucichł? Spojrzała w bok. Oh, to dlatego… Cholera. Mają rannego! Od razu do niej dopadła i wyrwała jakiś kawałek szmaty, uciskając przy szyi.
   – Medyk! Ciężko ranna osoba! – krzyknęła w eter, licząc że jakiś tu jest. – A ty łap się za karabin! – krzyknęła do pomocnika.

Dzieciaki najadły się i pobiegły w swoją stronę.
— Potem zaopiekowaliśmy się Invą i jakoś się uspokoiło.

- Cóż, w takim razie cieszę się że mnie to ominęło

— Może dostałbyś te lilka lat temu rykoszetem, gdybyś pojawił się, gdy byłam w ciąży z Coramem — tu spojrzała na chłopca — ale to już było dawno. Wtedy jednak awantura była całkiem spora.