Dzikie Pogranicze
-
– Fakt. – zerknął na walczących ludzi. – Teraz to sam nie wiem, co trzeba teraz zrobić.
-
- Byleby wyciągnąć z tego skórę w całości, jak pożyjesz trochę jako niewolnik, to stracisz zainteresowanie pieniędzmi, mnie wypłata już teraz niewiele obchodzi.
-
– Mnie też teraz niewiele obchodzi.
Jak obecnie wygląda ta cała walka? Da się ocenić, która strona wygrywa? -
Jak na razie, wszystko wydaje się zrównoważone, jednak przyglądając się obu walczącym stronom, kątem oka dostrzegłeś, jak Twoi podejrzani kompani chyłkiem wymykają się w wysoką trawę, korzystając z bitewnego zamieszania, i uciekają z sobie tylko znanych powód i w nieznanym Wam kierunku.
-
No to teraz ma dylemat… Ruszyć za nimi i mieć niewielką szanse, że go nic nie dopadnie w trawie czy zostać tutaj i czekać na wynik walki, który może być na jego niekorzyść. A kij z tym, szturchnął Leifa i ruszył za nimi.
-
Bez słowa udał się za Tobą, a uciekinierzy trzymali na tyle powolne tępo, abyście mogli mieć ich na oku. Gorzej, że w końcu zrobili postój i przy okazji Was zauważyli. Jakiekolwiek mieli zamiary i plany, to chyba nie chcieli mieć świadków, bo sięgnęli po broń: Krasnolud za dwuręczny topór, jeden z ludzi za sztylet i jednoręczny miecz, a drugi za długą włócznię.
-
– Jaki jest w tym sens, aby nas zabijać? – sięgnął po swoją broń i przygotował się na walkę.
-
Nie znali odpowiedzi na to pytanie lub nie chcieli jej udzielić. Cała trójka rzuciła się na Was w tym samym czasie, ale pierwszy upadł po kilku krokach, gdy jeden z noży Leifa wbił się w jego gardło, a kolejny w okolice serca. Broń, którą cisnął w Krasnoluda, nie dosięgnęła celu, brodacz jakimś cudem, mając niesamowity refleks lub, prędzej, szczęście, odbił ostrze swoim toporem i gnał dalej na Twojego kompana, na Ciebie zaś rzucił się ten z włócznią, wymierzając od razu szybki pchnięcie.
-
Odskoczył w bok, aby uniknąć pchnięcia, i w tym samym czasie zamachnął się w ramię atakującego.
-
//W gwoli ścisłości i dla przypomnienia: Jakiej broni używasz?//
-
//toooporek//
-
Nie odciąłeś mu co prawda kończyny, ale ostrze broni wbiło się głęboko. Za głęboko, bo nie mogłeś jej wyjąć, a Twój oponent szykował się jeszcze do jednego ataku, napędzanego wściekłością zrodzoną z bólu, pchając włócznią jedną ręką w Twój brzuch.
-
Spróbował wolną dłonią złapać za trzon włóczni i ją odepchnąć, aby go nie trafił w brzuch.
-
Przez ranę mężczyzna opadał z sił coraz bardziej, więc udało Ci się to zrobić, a on upadł na kolana, ledwo przytomny przez ból promieniujący z głębokiej rany w ramieniu.
-
Złapał oburącz rękojeść swojej broni i kopnął go w klatkę piersiową, aby wyciągnąć topór. Gdy to zrobił, to ruszył na krasnoluda.
-
Udało Ci się. Leif przyjął Twoją pomoc z otwartymi ramionami, sam nie mógł zbliżyć się do Krasnoluda, bo ten wymachiwał swoim toporem, nie było po nim widać żadnego zmęczenia. Gdy dostrzegł, że się do niego zbliżasz, odsunął się tak, aby mieć Was obu przed sobą, dobrze wiedział, że gdyby któryś z Was zaszedł go od tyłu, to byłby koniec walki.
-
– Dalej chce ci się walczyć? – zapytał krasnoluda i spróbował go jakoś okrążyć.
-
- Żywego mnie nie weźmiecie. - mruknął i widząc Twoje próby, zaatakował szerokim cięciem, którym chciał odrąbać Ci nogę nieco poniżej kolana.
-
Wykonał odskok w tył, aby uniknąć odcięcia nogi.
– A kto powiedział, że chcemy coś z tobą zrobić? Uciekaliśmy, a wy zaatakowaliście. – rzekł po tym, jeżeli udało mu się uniknąć cięcia. -
- Tamtych dwóch zabiliście, czemu mnie mielibyście oszczędzić? - odbił piłeczkę brodacz i tym razem rzucił się na Leifa, a jego potężny zamach o mało nie przeciął Twojego kompana na pół.
