Dallas
-
Antek:
Również uścisnął Ci dłoń, ale nie przedstawił się, inni najemnicy zrobili to wcześniej za niego.
Zohan:
Kowboj skinął Ci głową, a Ty odnalazłeś go, tam gdzie zawsze, teraz akurat przenosił jakieś pudła z zewnątrz do magazynu. -
- Jak myślisz, jak tam idzie naszym zwiad?
-
- Nie słychać strzałów, więc albo dobrze, albo tragicznie.
-
– Pomóc? – zapytał go.
-
- Lepiej, żeby to było “dobrze”, aniżeli “tragicznie”.
-
Zohan:
- Jak nie masz nic do roboty… - odparł, wzruszając ramionami. Pewnie robił w życiu cięższe rzeczy, ale pomoc zawsze mile widziana, choćby dla oszczędzenia czasu.
Antek:
Już miał coś odpowiedzieć, gdy padły pierwsze strzały. A zaraz po nich kolejne. Ostrzał skończył się tak szybko, jak się zaczął. Rozbił okno, raniąc Twoje dłonie i prawy policzek odłamkami szkła, ale niezbyt się tym przejmowałeś, gdy rzuciłeś okiem na swojego kompana. Stał w oknie, na nim skupił się cały ogień, a choć miał kamizelkę kuloodporną, to raczej nie najlepszej jakości, może nawet był to tylko ubiór na nią charakteryzowany, bo większość pocisków wystrzelona w korpus wbiła się w niego gładko, podobnie jak jedna z kul, która trafiła w policzek, i kolejna, przebijająca szyję na wylot. Przez kilka sekund Matt stał jak gdyby nigdy nic, dopiero po chwili z ran zaczęła obficie płynąć krew, on zachwiał się, cofnął i oparł o ścianę. Wtedy nogi się pod nim ugięły, a on osunął się po ścianie na podłogę, zostawiając krwawe smugi. Siedział tak, w powiększającej się kałuży krwi, z przeszklonymi oczyma i tlącym się wciąż papierosem w ustach. -
- Ja pierdolę, czyżby to była inna banda najemników?! - pomyślał, ale to nie był czas na teoretyzowanie o tym, kto mógł ich zaatakować. Wypluł papierosa i spróbował jakoś zabandażować swoje dłonie, a także wyjąć z prawego policzka odłamki szkła i ewentualnie zatamować krwawienie z tej rany.
-
No to zabrał się za przenoszenie pudeł. Idealne zajęcie.
-
Antek:
Udało Ci się udzielić sobie niezbędnej pierwszej pomocy. Dałeś też czas tym, którzy zastrzelili Twojego kompana, na podejście do domu bliżej, pewnie wątpili, że był tam tylko jeden człowiek. Byli naprawdę blisko, słyszałeś już kroki pod drzwiami i ciche skrzypienie, gdy jeden uchylił je powoli, a później zatrzasnął je z hukiem. Nim zdążyłeś się dobrze zastanowić, czemu to zrobił, dostrzegłeś wrzucony w tej krótkiej chwili do środka granat-samoróbkę, który lada chwila wybuchnie.
Zohan:
Idealne, żeby trochę odreagować bitwę. Dopiero gdy skończyłeś, poczułeś jak nieludzko jesteś zmęczony i głodny. O ile to jeszcze nie jest pora na sen, to na kolację już jak najbardziej, gdy jeden z ludzi mieszkających na ranchu wyszedł i obwieścił to na całe gardło. -
Gdy tylko zauważył granat, zaczął uciekać w poszukiwaniu schronienia.
-
Po ciężkiej robocie czas na żarcie. Poczuł się trochę jak robol, który cały dzień tyrał na budowie, a potem wracał zmęczony do domu i zjadał jakieś jedzenie, aby mieć siłę na następny dzień. No cóż, takie są koszty życie w społeczeństwie.
Poszedł tam, gdzie wszyscy się udają na kolacje. -
Antek:
Wbiegłeś na pałę przed siebie do kuchni, a po chwili rozległa się donośna eksplozja, okolicę wybuchu zapewne poharatały zabójcze, rozgrzane do czerwoności odłamki. Dobrze, że Cię tam nie było. Drzwi ponownie zaskrzypiały, a Ty usłyszałeś ostrożne i powolne kroki wchodzących do środka ludzi.
Zohan:
Jak widać, panowała tu hierarchia: ci, którzy mieli jakąś władzę czy funkcje, szli do osobnego pomieszczenia, gdzie jedli pewnie coś lepszego, w lepszych warunkach. Pozostali, w tym Ty, musieli zadowolić się długimi stołami, ustawionymi przy nich krzesłami i ławkami oraz jedzeniem w postaci chleba, owoców i świeżych warzyw w koszykach, rozmaitych konserw i wielkich waz, w których była zapewne zupa czy inny gulasz. Naczynia i sztućce były już na miejscach. -
Wyciągnął granat błyskowy i rzucił go w stronę wejścia do domu. Tam powinni być wrogowie.
-
Skoro jest świeży na tym ranczu (czy ranczo?), to warto nabyć jakiś znajomych albo znaleźć jakąś dziewuchę, aby się ogrzać w nocy. Porozglądał się za jakąś dziewczyną, która jest w jego wieku.
-
Antek:
Granat eksplodował, jakieś efekty pewnie osiągnąłeś, choć ciężko powiedzieć jakie, dopóki nie wyjdziesz ze swojej kryjówki.
Zohan:
Kobiety na pewno tu były, poza tą staruchą widziałeś jeszcze kilka, gdy przyjechałeś tu po raz pierwszy, ale tutaj nie widziałeś żadnej z nich. Może kobiety i dzieci jedzą osobno, a mężczyźni osobno? -
Miał raczej mało czasu na to, żeby wyjść z kryjówki i zastrzelić wszystkich przeciwników. Podbiegł bliżej i ukrył się za ścianą. Gdy tylko się ukrył, wyciągnął pistolet, wychylił się za ścianę i strzelił dziesięć razy w kierunku przeciwnika. Po oddaniu strzałów spróbował znowu ukryć się za ścianą.
-
Albo czymś się zajmują. Siadł przy stole, nałożył sobie żarcia i zaczął jeść.
-
Antek:
//Opisz mi to jakoś tak, żeby miało ręce i nogi, bo na chwilę obecną rozumiem to w ten sposób, że strzelasz do nich przez ścianę.//
Zohan:
W porównaniu do tego, czym żywiłeś się wcześniej, teraz zasiadłeś do prawdziwej uczty, jedzenie nie tylko syciło, ale było zwyczajnie smaczne, co było czymś nie do pomyślenia, gdy tyle czasu je się zwykłe konserwy, suchary i tym podobne przyjemności. A tutaj chyba nie racjonują jedzenia, więc wizja dokładki kusi tym bardziej. -
// Gotowe. //
-
Skoro można sobie dołożyć dokładkę, to sobie na to pozwolił. Widzi gdzieś tutaj Jaxa?
