Wielkie Równiny
-
Gdy skończyłaś, ogień już wesoło trzaskał, a na dwóch rondlach gotował się Wasz posiłek, który wkrótce był gotowy. David podzielił zawartość jednego rondelka na dwie miski, jedną zostawiając sobie, drugą dając Jimmy’emu, a Tobie przelał całą zawartość drugiego garnka do większej miski. Każdemu dał też sztućce. Sama potrawa wyglądała niczym gęsty sos z kawałkami smażonego mięsa, sporą ilością fasoli i kawałkami innych warzyw.
- I jak było? - zagadnął Cię Star, między jedną a drugą łyżką gulaszu. -
— Jak w pierwszej klasie pociągu do Imperium, wiesz? — Odparsknęła, przyjmując miskę. Spróbowała gulaszu.
-
Ni to smaczne, ni to nie smaczne, miało pewnie tylko sycić, co powinno zrobić, zwłaszcza w takiej ilości, w jaką Ci go podano.
- Dobra, nowy plan. - mruknął Jimmy, swoje słowa kierując zapewne do Davida, bo to na niego patrzył. - Od teraz cały czas trzymamy ją zakneblowaną. -
Ten post został usunięty!
-
Ten post został usunięty!
-
Ten post został usunięty!
-
Ten post został usunięty!
-
— Też Cię lubię. — Odpowiedziała pół-żartem, zabierając się wartko za jedzenie. Kilka godzin podróży nieźle ją wygłodziło, a Jannet nie była też szczególnie wybredna w kwestiach wykwintności posiłku.
-
Skończyliście posiłek w podobnym momencie, Jimmy i David uprzątnęli obozowisko, a choć wszystko było gotowe do drogi, to odpoczywali jeszcze jakiś czas, chyba ze względu na Ciebie, jazda na wozie czy końskim grzbiecie nie była tak męcząca jak podróż w ciasnej skrzyni, do tego w takich warunkach.
- Jak już jesteśmy w tym temacie, to zobacz, co dla Ciebie mam. - powiedział Jimmy, najpewniej odwołując się do słów, które padły około dwa kwadranse temu i wyjął coś z wewnętrznej kieszeni kamizelki, co później Ci rzucił. Ze zdziwieniem zdałaś sobie sprawę, że to wędzidło z końskiej uzdy, wykonane ze skóry, ze skórzanymi paskami z tyłu. Czy nie wystarczyło mu upokarzania Cię na te wszystkie sposoby i chciał do tego dodać jeszcze knebel w takiej formie? -
Spojrzała na niego z złością.
— Po co mi to dajesz? — Zapytała, wzburzona, bo Star mógł co najwyżej śnić, że da sobie założyć coś takiego. -
- A jak myślisz? - odparł i uśmiechnął się jeszcze szerzej. Najwidoczniej ta sytuacja bardzo go bawiła. - Teraz możesz mieć w ustach jakieś szmaty, ale podczas podróży do więzienia musisz włożyć sobie to, jako element planu. Jannet, nie ufasz mi?
-
Oczywiście. Oczy-kurwa-wiście. Złość Jannet teraz przerodziła się już w szczere zmęczenie Starem i tym wszystkim. Miała go dość. Jego i jego zdradzieckiego uśmiechu.
— Wiesz, że bym chciała? — Odpowiedziała, mówiąc szczerze. Skupiła swój wzrok na jego oczach. Spoważniała. — Naprawdę chciałabym móc Ci zaufać, Star, może nawet polubić, ale nie dajesz mi do tego żadnych podstaw. Męczy mnie to, wiesz? — To powiedziawszy, wstała i przeszła na drugą stronę wozu, by stracić Jimmiego z oczu. Tam usiadła, opierając się o koło. Była zła na siebie, powiedziała mu zbyt wiele.
“Nie potrafisz uczyć się na błędach, co nie, Jen?” skarciła siebie w myślach, naciągając kapelusz na czoło. -
Żaden z nich nie skomentował Twoich słów i na kilka minut zostawili Cię w spokoju, ale najwidoczniej pora już było ruszać, bo Jimmy podszedł do Ciebie i rzucił Ci liny oraz szmatki.
- Odłóż na bok broń, bo nie wiem, po kiego ją wyjmowałaś, a później zwiąż sobie nogi, zasłoń oczy i zaknebluj usta. My w tym czasie przygotujemy do drogi konie, złożymy obóz i zatrzemy ślady. Wtedy zwiążę Ci ręce i pomogę wejść do kufra. I nie dyskutuj, tak będzie najszybciej, a czasu mamy niewiele. - powiedział krótko i odszedł, nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź z Twojej strony. -
Skinęła mu głową i zrobiła tak, jak polecił. Weszła na wóz, koło kufra, broń odłożyła i tam zakneblowała sobie usta, związała nogi, a no koniec zasłoniła oko przepaską, przesuwając włosy nad pusty oczodół. Wszystko też tak, by więzy nie wżynały jej się w skórę, ale także by nie było wątpliwości, że siedzą porządnie.
-
Star najwidoczniej nie miał wątpliwości co do Twojej pracy, bo nie miał zamiaru zaciskać nic mocniej. Najpierw schował broń i resztę Twojego ekwipunku, a dopiero po nałożeniu na to dna kufra zabrał się za związanie Ci rąk w nadgarstkach, ramionach i przedramionach. Potem jedynie poklepał Cię po policzku i piersiach i wraz z Davidem wrzucił Cię do środka i zamknął kufer. Po chwili poczułaś, jak wóz, na którym umieszczony był Twój przymusowy środek transportu, ruszył w dalszą drogę.
//Z góry mówię, że jeszcze nie pora na przyspieszenie akcji do miejsca docelowego, czyli kryjówki Stara.// -
//No to nie przyspieszajmy. //
Powstrzymała się przed wymierzeniem mu siermiężnego kopniaka kolanem prosto w krocz i dała się wrzucić do wnętrza. Tam ułożyła się wygodniej, korzystając z tego, że nie jest już związana tak ciasno jak wcześniej.
-
Jechaliście dalej kilka godzin, tak Ci się przynajmniej wydawało, bo ciężko ocenić upływ czasu w Twojej sytuacji. Niemniej, po dłuższym czasie wóz nagle się zatrzymał, a Ty słyszałaś nerwowe głosy na zewnątrz. Ściany kufra były grube, dobrze tłumiły dźwięki tak dochodzące od Ciebie z wewnątrz, jak i dochodzące z zewnątrz, a oni chyba odeszli kilka metrów na bok, jednak mimo to wyłapałaś kilka słów, choćby “patrol”, “przesrane” i “teraz”. Po kilku minutach dołączyły do nich kolejne głosy, nieznane Ci, które ledwo słyszałaś. Zmieniło się to dopiero, gdy Star, David i jeden z obcych przybyszów podeszli bliżej, wtedy dość wyraźnie słyszałaś całą rozmowę:
- Więc jeszcze raz: Co Wy tam, do jasnej cholery, macie? - zapytał nieznajomy.
- Mówiłem, panie władzo. Przykra sytuacja, ale tam spoczywa nasz stary przyjaciel, świętej pamięci Johny. Zabieram jego ciało stamtąd, skąd zmarł, do domu, żeby zapewnić mu godny pochówek. - odparł David, niemalże bez zająknięcia, jakby mówił prawdę.
- A czemu wieziecie go w kufrze, do tego taki kawał drogi?
- Zginął jako najemnik w Nadziei, walcząc z Nieumarłymi… A wie pan, panie władzo, jaka to podejrzana okolica. Baliśmy się, że nieboszczyk po pogrzebie wstanie i spróbuje nas zeżreć. - dodał Star, kłamiąc jak z nut.
- Taaak, bywałem kiedyś na Złych Ziemiach. Ale i tak Wam nie wierzę, bo coś nie czuć tu rozkładającego się trupa.
- A… Bo mamy innego znajomego, zielarza, który zadbał o to… - próbował ratować sytuację Star, ale jego rozmówca mu przerwał:
- Dobra, dobra. Nie urodziłem się wczoraj. Szmuglujecie w tym pewnie broń, amunicję, alkohol czy coś innego, co jest zakazane. Otwierać. - powiedział, a nie byłaś pewna do kogo, choć faktycznie, ktoś usiłował otworzyć kufer, acz ten był solidnie zamknięty. Najwidoczniej któryś z Twoich kompanów miał kluczyk, ale na kogokolwiek wpadli, to tamci nie chcieli się tak łatwo poddać i, być może pod groźbą użycia broni, w końcu zdobyli takowy, bo usłyszałaś, jak przekręca się w zamku z charakterystycznym dźwiękiem. Kojarzyłaś, że nie był to jedyny zamek, ale i tak masz mało czasu, żeby coś zrobić, o ile chcesz zrobić cokolwiek. W końcu macie wspólną misję do wykonania, co się nie powiedzie, jeśli ich zgarną jacyś stróże prawa, z którymi najwidoczniej macie do czynienia, a i Ciebie raczej nie uznają jako porwanej i nie darują wolności, bo pewnie mają pojęcie o tym, że jesteś ścigana, i będą doskonale wiedzieć, że za schwytanie Cię należy im się sowita nagroda lub co najmniej awans. -
Chociaż Jannet przygotowywała scyzoryk i miniaturowy rewolwer na zupełnie inny przebieg sytuacji, to teraz mogły okazać się jeszcze bardziej przydatne. Zrzuciła ostrze do swoich dłoni i rozcięła więzy pętające jej ramiona, by dobyć ukrytego Pocket Needle’a. Jeżeli zaś nie dałaby rady rozciąć ich w tak krótkim czasie, przygotowała się do tego by zaraz jak milicjant uniesie wieko i tym samym ją ujrzy, solidnie przywalić mu z byka.
-
Niestety, zabrakło Ci czasu, a pośpiech też nie pomógł, zdołałaś przeciąć jedynie te na nadgarstkach i częściowo na ramionach, te na przedramionach pozostały za to nietknięte. Po chwili ostatni zamek ustąpił, a wieku uchyliło się, choć nikt nie zajrzał do środka. Domyślałaś się jednak, że niedługo zacznie się strzelanina, więc mogłabyś pomóc reszcie, choćby jakoś odwrócić uwagę stróżów prawa, żeby Jimmy i David mogli dobyć broni.
-
"Myśl, myśl Jannet! Co mogłoby zbaranić patrol na tyle, by dać Davidowi i Starowi czas na wyciągnięcie broni? John, Nadzieja, szmuglowanie, alkohol, milicjanci… "
— Ergh… — Wydała z siebie jęk “umarłego” Johna, z wszelkich sił starając się zabrzmieć jak najbardziej martwo i męsko jednocześnie. W tym samym czasie zajadle traktowała scyzorykiem więzy na swoich ramionach, starając się jak najszybciej je rozciąć.
