[Powierzchnia] Siny Las

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 8 (Wydarzenie)]

Wraz z pierwszym krokiem coś pod jego stopami chrupnęło. Snop światła z latarki ukazał, że tym czymś były zbielałe, ludzkie kości, powoli pożerane przez szarawą roślinność. Gdy powiódł latarką wyżej odkrył kolejne i kolejne, całe mnóstwo zarastających ludzkich szkieletów, szczelnie zaścielających wykop. Spomiędzy rachitycznej trawy wyłaniały się dłonie wyciągnięte w kierunku plomby, a puste oczodoły przyglądały się Mariuszowi wzrokiem pełnym wyrzutu.
Stał u brzegu ogromnej mogiły.

[Dark_Dante]

Splunął na to wszystko i jednak wrócił pod ziemię. Chyba jednak musi odpocząć, żeby spokojnie przetrawić ten cały syf.
- Żyjesz jeszcze? - Zawołał do brodatego.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 8 (Wydarzenie)]

— Eeee… Moment. — Odezwał się z ciemności Serweryn. Kiedy Mariusz rzucił na niego światło latarki, okazało się, że mężczyzna dosyć nieporadnie próbuje założyć na twarz… aparat oddechowy, a przynajmniej jego bardzo prowizoryczny odpowiednik, stworzony z starych butelek, swego rodzaju filtra i rury od odkurzacza. Wszystko to trzymało się na przysłowiowe słowo honoru.

[Dark_Dante]

- Nie wychodź, szaleje gorąca burza. A już na pewno nie w tym ustrojstwie - Usiadł pod najbliższą ścianą, próbując nie stracić przytomności od nadmiaru aktywności w ciągu ostatnich kilku godzin.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 7 (Wydarzenie)]

— Od razu ustrojstwie. Wiesz, ile się namęczyłem, żeby złożyć to do kupy? Nigdy nie lubiłem takich robótek… — Dalszej części monologu Serweryn nie słyszał, ponieważ zmęczenie silnie objęło jego głowę i najwidoczniej nie zamierzało puścić. Oczy same mu się zamykały, a głowa ciążyła, raz po raz zlatywała w dół.

[Dark_Dante]

Zignorował paplaninę, poddając się i zezwalając organizmowi na zapadnięcie w sen. Przynajmniej tyle będzie miał dobrego z przymusowego postoju.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 2 (Wydarzenie)]

Mariusz szybko zamknął oczy i zasnął. Spał twardo, nie nawiedzały go żadne z sny.
Dopiero kilka godzin później przeraźliwy krzyk wyrwał go z objęć Morfeusza. Jednak, gdy wstał i rozejrzał się wokół, nie mógł dojrzeć niczego, co mogłoby stać za tym wrzaskiem. Serweryn spał spokojnie, ułożony na platformie, a z szczeliny w plombie przezierało wątłe światło dnia. Tą idyllę zakłócały jedynie obolałe kości Szprycera, bo choć był przyzwyczajony do spartańskich warunków, tak zimny kamień mógł wykończyć każdego.

[Dark_Dante]

Rozciągnął się, trzaskając wszystkimi stawami i potrząsnął głową, żeby wyrzucić z głowy ten krzyk. Zebrał rzeczy, potrząsnął ramieniem mięśniaka i samemu bez słowa ruszył na zewnątrz.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 2 (Wydarzenie)]

Towarzysz Mariusza w reakcji na dotyk tylko podniósł głowę i opuścił ją z zbolałą miną, ale pewnie za moment wstanie. Zaś Woliński jeszcze raz przesunął właz i… został porażony światłem. Musiało trwać przedpołudnie, i choć stado ołowianych chmur ospale przetaczało się przez nieboskłon, tak promienie odległego słońca z uporem przebijały się przez nie, rozświetlając truchło miasta.
Teraz Szprycer mógł w pełni dojrzeć stan wykopu. Przed zaplombowanym tunelem rozpościerało się istne cmentarzysko. Niektóre szkielety pozostawały daleko, ale inne zastygły, drapiąc i waląc w metal. Dzieci, dorośli, starcy, zarośnięta mogiła wszystkich wieków i stanów, której nikt nigdy nie zakrył ziemią, a której stróżami pozostawały jedynie chylące się rusztowania i rdzewiejący w milczeniu sprzęt budowlany.
Nie wiało. Panowała cisza.

[Dark_Dante]

Wziął wiatrówkę w ręce i z wolna zataczał kręgi wokół wejścia, najpierw o krok od wejścia, potem dwa, następnie trzy, z każdym kręgiem stopniowo zwiększając odległość od podziemi. Zrobił mały zwiad, przy okazji wyuczonym okiem łazika, raczej odruchowo niż świadomie, wypatrywał między szkieletami jakiegoś chabaru.

[Radiotelegrafista]

//Chabaru?//

[Dark_Dante]

//Towar, sprzęt, szpej, ekwipunek, wyposażenie.

[Radiotelegrafista]

//Hmm, słowo warte zapamiętania. //

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 2 (Wydarzenie)]

Co krok czuł, jak pod jego stopami chrupią i pękają porośnięte szarym bluszczem kości. Usłyszał także chrzęst za sobą, znak, że Serweryn również opuścił tunel i podążał za nim.
Robotnicy musieli opuścić wykop w pośpiechu, bo cały ciężki sprzęt pozostawiono na miejscu. Koparka niebezpiecznie przechylała się ku upadkowi, pogoda skutecznie wymyła grunt spod jej gąsienic. Za to upływowi czasu nie oparł się stary, poczciwy staliniec, pewnie jeszcze radzieckiej konstrukcji, spoczywający na dnie wykopu. Wszystkiemu przyglądały się z góry pręty i podesty często groteskowo wykrzywionych rusztowań, utrzymujących pion na przysłowiowe słowo honoru.
Pomimo swojego doświadczenia, trudno było mu wypatrzeć między trupami cokolwiek przydatnego. Musiały leżeć tu od przynajmniej dwóch dekad, a tak długi czas dla przedmiotów zdanych na łaskę natury, nuklearnej zimy, a przede wszystkim czasu był niszczycielski.
Pomimo tego, w pewnym momencie oślepiło go światło odbite od… nadgarstka? Na to wyglądało. Gdy zbliżył się do niego, okazało się, że na ramieniu kościotrupa znajdował się zegarek (6). Tworzywo, z którego wykonano obudowę, poza drobnymi pęknięciami prezentowało całkiem dobry stan. Trochę gorzej było z gumą, z której wykonano opaskę. Była całkowicie sparciała, ale znalezienie czegoś w zastępstwie dla niej nie powinno być trudne. Najlepsze w tym wszystkim było to, że zegarek wciąż działał! Cyferblat odmierzał godziny, minuty oraz sekundy (choć z tym, że według niego właśnie trwała godzina trzecia w nocy, Mariusz mógł się kłócić), a wskazówka minut powoli przesuwała się z miejsca na miejsce. Urządzenie musiało czerpać energię z słońca. Co jak co, ale firma Casio, której ledwo widoczne logo wciąż widniało na obudowie, odwaliła kawał dobrej roboty.
Po chwili w oczy rzucił mu się jeszcze jeden szczegół, a mianowicie ostrze, albo coś je przypominające, wystające spomiędzy zarośli. Gdy wyszarpnął je spomiędzy gąszczu rachitycznych łodyg i liści, okazało się, że w dłoniach trzymał kawał porządnej piły spalinowej (5). Choć łańcuch pordzewiał, to wciąż wyglądał na nadający się do użytku. Silnik prezentował gorszy stan, bo spomiędzy szczelin w metalowej obudowie wyrastały szaro-bure pędy. Za to powodów do szczęścia dostarczał chlupot benzyny w baku, co oznaczało, że układ paliwowy prawdopodobnie wciąż był szczelny.

[Dark_Dante]

Zegarek schował do kieszeni, a piłę podał olbrzymowi.
- Nowa zabawka. A teraz idziemy, okolica wygląda spokojnie, a my nie mamy czasu do stracenia - Kiwnął głową w stronę, gdzie powinna się znajdować zapomniana stacja.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 2 (Wydarzenie)]

Serweryn przyjrzał się niepewnie pile, choć Mariuszowi mogło się tylko tak wydawać, bo od momentu wyjścia na powierzchnię jego towarzysz cały czas nosił na sobie niewesoły wyraz twarzy. Finalnie jednak wziął ją w dłonie, obrywając resztki porostów oplatających obudowę, przy tym mrucząc coś niezrozumiale.
Było kilka możliwych dróg dojścia na Stare Osiedle; pierwsza była zdecydowanie najkrótsza i na pewno doprowadzi do celu, bo należało poruszać się wykopem, w którym miała zostać osadzona konstrukcja tunelu. Jednak prosta droga mogła okazać się pułapką bez wyjścia, bo wątpliwe, że w razie napotkania niebezpieczeństw, ucieczka po stromych i grząskich zboczach zakończyła się powodzeniem. Kolejną opcją było podążanie dawną ulicą główną. Towarzysze nie dotrą nią prosto na stację, ale na samo osiedle, skąd można byłoby ją odszukać. Do wyboru pozostawała jeszcze podróż przez Siny Las…

[Dark_Dante]

- Idziemy wzdłuż wykopu, na górze. W razie strzelaniny będziemy siedzieć jak w okopie. Resztę już się będzie modyfikować na gorąco - Poprawił wszystkie paski sprzętu i sam ruszył przodem, coby nie dać towarzyszowi nadto czasu na gderanie, marudzenie i protesty. Sam raczej nie zostanie tutaj, a narzekać może w drodze, jak już nic nie będzie od niego zależeć.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 2 (Wydarzenie)]

Wbrew pozorom, wdrapanie się po zboczu wykopu nie było wcale takie łatwe. Ziemia pod stopami była grząska i co rusz osuwała się spod stóp, a wątła roślinność zupełnie nie pomagała. Po chwili trudu jednak udało im się, a gdy już prawie wspięli się na szczyt, Serweryn pokazał “Aleksandrowi” dłonią by ten się zatrzymał, po czym wyszeptał:
— Trzy mutanty…! —
Gdy Mariusz wychylił się nieco, zobaczył, że w rzeczywistości były tam trzy połyski, w spokoju skubiące szare porosty; dwa dorosłe i jeden znacznie mniejszy, zapewne źrebię.

[Dark_Dante]

- Idziemy zboczem, poniżej linii wzroku - Szepnął - Ominiemy stado i wtedy wyjdziemy na górę.
Wziął w dłoń swoją włócznię i szedł dość powoli, żeby jak najmniej luźnej ziemi usuwało mu się spod stóp.

[Radiotelegrafista]

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 2 (Wydarzenie)]

Droga przebiegała sprawnie, choć powoli. Już prawie zaszli za skrawek, na którym pasły się połyski, kiedy stało się coś, czego oboje nie mogli przewidzieć.
Źrebię wychyliło swoją głowę sponad zbocza, przyglądając się z ciekawością Serwerynowi i Mariuszowi swoimi wielkimi, czarnymi ślepiami.

[Dark_Dante]

- Wara…! - Syknął ma mutanta, samemu momentalnie nieruchomiejąc, uprzednim wbijając tył włóczni w piasek, by móc powstrzymać szarżę.